Charlie Sheen
Charlie Sheen in 2009
Algemene informatie
Geboortenaam	Carlos Irwin Estevez
Geboren	3 september 1965 New York City (New York)
Land	Verenigde Staten
Pseudoniem(en)	Charlie Sheen
Jaren actief	1974-heden
Beroep(en)	Acteur Komiek
Website
IMDb-profiel
Portaal    Film

Carlos Irwin Estevez (New York City (New York), 3 september 1965) beter bekend onder de artiestennaam Charlie Sheen is een Amerikaans film- en televisieacteur. Hij is de jongste zoon van acteur Martin Sheen en broer van Emilio Estevez.

Sheen speelde in vele films en televisieseries, waaronder Platoon (1986), The Wraith (1986) en Wall Street (1987). Op televisie is Sheen voornamelijk bekend door zijn rollen in twee sitcoms; als Charlie Crawford in Spin City en als Charlie Harper in Two and a Half Men. In 2010 was Sheen de bestbetaalde acteur ter wereld; hij verdiende $1,25 miljoen per aflevering van Two and a Half Men.^[1]

Sheens persoonlijke leven heeft een roemrucht verleden. Hij wordt verdacht van alcohol- en drugsmisbruik en echtelijke problemen, alsmede beschuldigingen van huiselijk geweld. Op 7 maart 2011 werd hij ontslagen van Two and a Half Men door CBS en Warner Bros.

[bewerken] Jeugdjaren

Sheen is geboren als Carlos Irwin Estevez in New York City.^[2] Hij is de jongste zoon, en de derde van vier kinderen, van acteur Martin Sheen (bekend van de film Apocalypse Now) en kunstenares Janet Templeton.^[2] Sheen heeft twee oudere broers, Emilio Estevez en Ramon Estevez, en een jongere zus, Renee Estevez, allemaal acteurs. Charlie dankt zijn echte achternaam Estevez aan zijn Spaanse opa. Zijn ouders zijn verhuisd naar Malibu (Californië).^[2][3]

Sheens eerste filmverschijning was op zijn negende levensjaar, in The Execution of Private Slovik (1974), een film van Martin Sheen, z'n vader. Sheen ging naar de Santa Monica High School in Santa Monica, waar hij uitblonk als werper en korte stop voor het honkbalteam.^[2][3]

Tijdens zijn schooljaren op de high school toonde hij al vroeg geïnteresseerd te zijn in acteren. Hij maakte amateuristische Super-8-films met zijn broer Emilio en schoolvrienden Rob Lowe en Sean Penn, op dat moment nog steeds onder zijn geboortenaam. Een paar weken voordat hij mocht afstuderen werd Sheen geschorst van school, wegens slechte cijfers en spijbelgedrag. Na zijn besluit om acteur te worden nam hij dezelfde achternaam-artiestennaam als zijn vader. De naam Sheen is gekozen ten ere van de katholieke aartsbisschop en theoloog Fulton J. Sheen.^[4][5]

[bewerken] Carrière

[bewerken] Opkomst

Sheens filmcarrière begon in 1984 met een rol in de dramafilm Red Dawn, met Patrick Swayze, C. Thomas Howell, Lea Thompson en Jennifer Grey. Sheen en Grey werden later herenigd tijdens een kleine scène in Ferris Bueller's Day Off (1986), waar hij een drugsdealer speelde. Hij verscheen ook in een aflevering van Amazing Stories.

Sheen had zijn eerste hoofdrol in het oorlogsdrama Platoon (1986). In 1987 speelde hij samen met zijn vader in Wall Street. Deze twee films werden beide geregisseerd door Oliver Stone. In 1988 werd Sheen benaderd over de hoofdrol in zijn nieuwe film Born on the Fourth of July (1989), maar moest plaats maken voor Tom Cruise. Sheen was nooit in kennis gesteld door Stone, en ontdekte het pas toen hij het hoorde van zijn broer Emilio.^[6] In 1987 werd Sheen gecast om Ron te portretteren in de (nooit uitgebrachte) film Grizzly II: The Predator, het vervolg op de horrorfilm Grizzly uit 1976.

In 1988 was Sheen te zien in de honkbalfilm Eight Men Out. In ditzelfde jaar verscheen hij tegenover zijn broer Emilio Estevez inYoung Guns en opnieuw in 1990 in Men at Work. In 1989 werden Sheen, John Fusco, Christopher Cain, Lou Diamond Phillips en Kiefer Sutherland geëerd met een Bronse Wrangler voor hun werk in de film Young Guns.^[7] In 1990 was hij ook te zien naast zijn vader, Martin Sheen, in Cadence als een opstandige gevangene. In 1992 speelde Sheen in Beyond the Law, samen met Linda Fiorentino en Michael Madsen.

In 1994 ontving Sheen een ster op de Hollywood Walk of Fame.^[7] In 1997 schreef Sheen zijn eerste film, Discovery Mars, een documentaire die draait om de vraag: "Is er leven op Mars?" Het daaropvolgende jaar speelde Sheen de actiefilm No Code of Conduct, die hij tevens ook schreef en produceerde.^[8] Sheen verscheen in de daaropvolgende jaren in verschillende komische films, waaronder de Major League-films, Money Talks en de Hot Shots!-films. In 1999 verscheen Sheen in een pilot voor A & E Netwerk, genaamd Sugar Hill, die niet werd opgepakt. In ditzelfde jaar speelde hij zichzelf in Being John Malkovich. Hij verscheen verder in de komische films Scary Movie 3 en de follow-up Scary Movie 4. In 2006 lanceerde Sheen een kledinglijn voor kinderen, genaamd Sheen Kidz.^[9]

[bewerken] Overstap naar televisieseries, wereldrecords en tournee

In 2000 verving Sheen Michael J. Fox voor de laatste twee seizoenen van de komische televisieserie Spin City. Voor zijn werk voor Spin City werd Sheen genomineerd voor twee ALMA Awards en won zijn eerste Golden Globe voor Beste Prestaties door een acteur in een televisieserie - musical of komedie.^[10][11] De serie stopte in 2002.

In 2003 begon Sheen met zijn werk als Charlie Harper voor de succesvolle sitcom Two and a Half Men. De pilotaflevering werd uitgezonden na een aflevering van Everybody Loves Raymond. Sheens rol in Two and a Half Men is losjes gebaseerd op zijn badboy-imago. De rol leverde hem een ALMA Award, drie Emmy Award-nominaties en twee Golden Globe Award-nominaties op.^[10]

In 2011 zette Sheen een nieuw Guinness World Record met zijn Twitteraccount.^[12] Hij verkreeg als snelste persoon een miljoen volgers, met een gemiddelde van 129.000 nieuwe volgers per dag.^[13][14] Tevens houdt hij het record van 'bestbetaalde televisieacteur per aflevering'. Sheen verdiende 1,25 miljoen dollar per aflevering van Two and a Half Men.^[14][15]

Op 10 maart 2011 kondigde Sheen een nationale tournee door de Verenigde Staten aan.^[16] De tour, "My Violent Torpedo of Truth/Defeat is Not An Option" (Vrij vertaald: mijn gewelddadige Torpedo van de Waarheid/Nederlaag is geen optie) trapt af op 2 april 2011.^[16] De tour verkocht alle tickets in achttien minuten.^[17]Ook dit leverde Sheen een wereldrecord op.^[17]

De Huffington Post berekende dat zijn activiteiten op Twitter, die in samenwerking worden gedaan met Ad.ly,^[18] Sheen een miljoen dollar opleveren.^[19] Tevens zal zijn tournee naar schatting zeven miljoen dollar opleveren.^[19]

In 2011 was Sheen te gast in de Comedy Central Roast.

[bewerken] Privéleven

Sheen is drie keer getrouwd en heeft vijf kinderen, waaronder één met zijn voormalige schoolvriendin Paula Profit.^[20][21] In 1990 schoot Sheen per ongeluk zijn toenmalig verloofde Kelly Preston in haar arm.^[22] Preston verbrak de relatie kort hierna.^[23] In de jaren '90 had Sheen enkele relaties met een aantal pornoactrices, waaronder Ginger Lynn^[22][24][25] en Heather Hunter.^[22]

In 1995 trouwde Sheen met Donna Peele.^[26] In ditzelfde jaar verklaarde madam Heidi Fleiss dat Sheen een vaste klant was van haar escortservice.^[27]

Op 20 mei 1998 werd Sheen opgenomen in het ziekenhuis door een overdosis cocaïne. Op 11 augustus 1998, toen Sheen al een voorwaardelijke gevangenisstraf met proeftijd had voor zijn vorige drugsmisdrijf, herhaalde dit tafereel zich, en moest hij zich laten opnemen in een ontwenningskliniek.^[28][29] In 2004 bekende Sheen dat de overdosis cocaïne werd veroorzaakt door een mislukt experiment met het injecteren van de drug.^[30]

Op 15 juni 2002, twee jaar nadat ze elkaar ontmoette op de set van de film Good Advice, trouwde Sheen met actrice Denise Richards. Ze hebben twee dochters.^[31][32] In maart 2005, toen Richards de scheiding aanvroeg, beschuldigde ze Sheen van alcohol- en drugsmisbruik en dreigingen met geweld.^[33] De scheiding werd afgerond in november 2006 en voorafgegaan door een geschil over de voogdij van hun twee dochters.^[34][35][36]

Op 30 mei 2008 trouwde Sheen met Brooke Mueller, met wie hij een tweeling kreeg, twee zoons.^[37][38][39] In 2009 werd Sheen gearresteerd na een aanklacht van zijn vrouw. Mueller beweerde dat hij haar bedreigd en geslagen had. Hij werd terechtgesteld voor gewapende bedreigingen, derdegraads aanvallen en criminele handelingen.^[40] Hij werd later uitgekocht voor 8.500 dollar.^[41][42] Op 2 augustus 2010 pleitte de rechtbank Sheen schuldig. Hij werd veroordeeld tot 30 dagen in een ontwenningskliniek en een cursus 'woedemanagement' van 36 uur.^[43] Sheen vroeg zijn scheiding aan in november 2010.^[44][45]

Momenteel (maart 2011) woont Sheen samen met pornoster 'Bree Olson' (echte naam: Rachel Oberlin) en model Natalie Kenly.^{[46][47][48][49][50]}

[bewerken] Ontslag

Op 7 maart 2011 werd Sheen ontslagen door CBS en Warner Bros.^[51] De show Two and a Half Men werd stopgezet.^[51][52] In de nasleep van zijn ontslag maakte Sheen een video op Ustream, waarin hij de maker van de show, Chuck Lorre, herhaaldelijk vocaal aanviel.^[53]

Hieronder staat een chronologisch overzicht van gebeurtenissen die, volgens de ontslagbrief van Warner Bros, leidde tot Sheens ontslag: In februari 2010 kondigde Sheen een pauze van Two and a Half Men aan, om zich vrijwillig op te laten nemen in een ontwenningskliniek.^[54] In maart keerde hij terug.^[55] Op 18 mei 2010 tekende Sheen een tweejarig vervolgcontract, wat hem 1,8 miljoen dollar per aflevering zou opleveren.^[56]

Op 26 oktober 2010 werd Sheen uit zijn kamer van het Plaza Hotel gehaald door de Amerikaanse politie, nadat hij naar verluidt 7.000 dollar schade had veroorzaakt.^[57] Volgens de NYPD verklaarde Sheen dat er alcohol en cocaïne in het spel was.^[57] Hij werd naar het ziekenhuis gebracht ter observatie, maar werd vrij snel weer vrijgelaten.^[58]

Op 27 januari 2011 werd Sheen naar het Cedars-Sinai Medical Center gebracht. Hij zou lijden aan "ernstige maagpijn".^[59] De dag daarna werd zijn huis ontsmet.^[60] CBS maakte bekend dat Two and a Half Men op hiaat zou gaan.^[61] Uiteindelijk, op het moment dat er nog vier afleveringen gefilmd moesten worden, maakte het netwerk bekend dat de show werd geannuleerd, nadat Sheen denigrerende opmerkingen over Chuck Lorre had gemaakt tijdens een radio-uitzending van Alex Jones, op 24 februari 2011.^[62] Op 28 februari 2011 werd gemeld dat Sheen verbannen was van de televisieset van Warner Bros.^[63]

[bewerken] Politieke opvattingen en activiteiten

[bewerken] Liefdadigheidsactiviteiten

Sheen was in 2004 woordvoerder van de Lee National Denim Day (fondsenwerving voor borstkanker), die miljoenen dollars opleverde voor onderzoek en onderwijs met betrekking tot de ziekte. Sheen verklaarde dat een vriendin van hem overleden was aan borstkanker, en hij wilde proberen te helpen met de zoektocht naar een remedie voor de ziekte.

Als belangrijke donor en supporter van de non-profitorganisatie Aid For AIDS, in 2006, werd Sheen geëerd met een AFA Angel Award, waarvan er slechts een paar ter wereld zijn uitgegeven, tijdens de 25e Silver Anniversary Reception in 2009.^[64][65] Sheens interesse in de zoektocht naar de aidsremedie werd voor het eerst opgemerkt in 1987, door Ryan White, een tiener uit Indiana die besmet werd met aids tijdens een bloedtransfusie voor zijn hemofilieziekte.^[66][67]

Sheen doneert één dollar per verkocht ticket van zijn huidige tour, "My Violent Torpedo of Truth/Defeat is Not An Option Show", aan het Rode Kruis, die momenteel de slachtoffers van de Japanse Zeebeving in Sendai ondersteunt.^[17]

[bewerken] Aanslagen op 11 september 2001

Op 20 maart 2006 verklaarde Sheen dat hij met vragen zat voor de Amerikaanse regering over de aanslagen op 11 september 2001.^[68] Sheen zei tijdens een interview dat de ineenstorting van de World Trade Center-torens eruit zag als een "controlled demolition (geplande sloop)".^[69][70]

Sheen is sindsdien uitgegroeid tot een prominent voorstander van de 9/11 Truth movement.^[71] Op 8 september 2009 deed Sheen een beroep op president Barack Obama, met het verzoek om een nieuw onderzoek op te zetten naar de aanslagen. Door zijn bevindingen te presenteren in vorm van een fictief gesprek met Obama, deed hij de pers geloven dat de 9/11-commissie een witwassysteem is. Tevens beweerde hij dat de voormalige president George W. Bush verantwoordelijk was voor de aanslagen.^[72][73][74]

[bewerken] Filmografie

[bewerken] Bronnen en referenties

[bewerken] Externe links

• (en)  Charlie Sheen in de Internet Movie Database
• Charlie Sheen op Twitter
• Charlie Sheen: Life and Times (fotoserie)

Meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina [/index.php/Commons:Charlie_Sheen?uselang=nl Charlie Sheen] op Wikimedia Commons.

Laura Bush en Jay Leno tijdens een aflevering van The Tonight Show (2004)

James Douglas Muir-Leno (New Rochelle (New York), 28 april 1950) is een Amerikaanse komiek van Italiaanse en Schotse afkomst. Hij is het bekendst als de presentator van de NBC-show, The Tonight Show. Ook bezit hij het productiebedrijf Big Dog Productions, medeproducent van The Tonight Show.

[bewerken] Biografie

Leno groeide op in Andover, Massachusetts, en haalde in 1973 zijn diploma in spraaktherapie op het Emerson College.

[bewerken] Begin van zijn carrière

Leno startte zijn carrière door optredens te geven in nachtclubs, cafés en elke plek waar hij vijf minuten op het podium mocht staan. Hij werd snel bekend om zijn werk, maar ook om zijn opvallende uiterlijk, en met name zijn grote kin. Ook al kwam Leno regelmatig op tv in de vorm van gastoptredens in The Tonight Show, toen gepresenteerd door Johnny Carson, hij kreeg niet de status van een ster en bleef optreden waar hij dat mocht.

Hij begon meer optredens op de tv te krijgen toen veel van zijn vrienden en leeftijdsgenoten meer invloed kregen bij de televisieprogramma's. Leno is een recordaantal keer bij Late Night met David Letterman te gast geweest. Zijn populariteit werd opgemerkt door eindverantwoordelijken van NBC, die besloten om hem permanent medepresentator te maken van de The Tonight Show toen Joan River er mee ophield.

[bewerken] The Tonight Show

Toen Carson in 1992 met pensioen ging, werd Leno de nieuwe presentator van The Tonight Show na een lange onderhandelingsperiode met Leno en David Letterman. Letterman tekende bij CBS, waarmee hij een rivaliteit ontketende tussen de twee presentatoren. Hoewel Lettermans show in het begin meer kijkers had, nam The Tonight Show de leiding over, en deze heeft sindsdien altijd hogere kijkcijfers gehad.

Ook al staat Leno bekend om zijn geestigheid, hij heeft ook zijn gevoelige kant op tv laten zien. Toen the Tonight Show terug kwam na de aanslagen op 11 september, verruilde hij zijn gewoonlijke monoloog met een gesprek over de aanslagen. Hij heeft ook gesproken over de ramp met de Columbia.

In 1998 werden Jay Leno en zijn collega Kevin Eubanks uitgenodigd voor een worstelshow genaamd WCW Road Wild 1998 in Sturgis, South Dakota, waarin Leno samen met Diamond Dallas Page tegen Hulk Hogan en WCW-directeur Eric Bischoff moest. De wedstrijd eindigde met Page en Leno's overwinning toen Eubanks een snelle Diamond Cutter op Bischoff uitvoerde.

In 2002 liet Leno een groep professionals een robot genaamd "Chin Killa" voor hem bouwen voor Battlebots. Hij mocht echter niet meedoen aan wedstrijden, omdat de robot door professionals was gebouwd. Wel mocht hij in niet-officiële partijtjes meedoen.

Op donderdag 19 maart 2009 maakte de Amerikaanse president Barack Obama zijn opwachting in The Tonight Show. Hij is de eerste zittende president die te gast is geweest in het programma.

[bewerken] Externe links

• (en)  Jay Leno in de Internet Movie Database
• The Tonight Show

Barack Obama
Barack Hussein Obama
Geboren	4 augustus 1961 Honolulu (Hawaï)
Politieke partij	Democratische Partij
Partner	Michelle Obama
Beroep	Politicus Advocaat Auteur
Religie	Protestantisme
Handtekening
44e president van de Verenigde Staten
Huidige functie
Aangetreden	20 januari 2009
Vicepresident(en)	Joe Biden
Voorganger	George W. Bush
Senator voor Illinois
Aangetreden	4 januari 2005
Einde termijn	16 november 2008
Voorganger	Peter Fitzgerald
Opvolger	Roland Burris
Portaal    Politiek

Barack Hussein Obama II (Honolulu (Hawaï), 4 augustus 1961) is de 44e en huidige president van de Verenigde Staten. Hij is de eerste zwarte Amerikaan in deze functie.^[1] Tussen 3 januari 2005 en 16 november 2008 was Obama lid van de Senaat als vertegenwoordiger van de staat Illinois en voordien was hij staatssenator in de wetgevende vergadering van zijn thuisstaat. Na het verslaan van de Republikeinse kandidaat John McCain tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen 2008 werd Obama op 20 januari 2009 tijdens de inauguratie op het Capitool beëdigd als president. Op 9 oktober 2009 kreeg Obama de Nobelprijs voor de Vrede.

Hij is kandidaat voor een tweede termijn tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012.^[2]

[bewerken] Biografie

Obama's vader, Barack Obama sr., was een Luo uit Kenia. Zijn moeder, Ann Dunham, was een Amerikaanse uit Kansas. Zijn ouders scheidden in 1964 toen Obama twee jaar oud was. Zijn vader keerde terug naar Kenia. Obama heeft hem daarna nog maar één keer gezien. Na de scheiding hertrouwde zijn moeder met Lolo Soetoro, een Indonesische student die in Hawaï studeerde. In 1967 verhuisde het gezin naar Jakarta. Tijdens deze periode volgde Barry Soetoro, zoals hij toen genoemd werd, gedurende twee jaar onderwijs aan een katholieke basisschool die door de Nederlandse kapucijn Bart Janssen is gesticht. Hij was er ingeschreven als moslim. Daarna vervolgde hij zijn lagere school aan de State Elementary School Menteng 01, die Janssen omschrijft als een "elitaire moslimschool".^[3] Vier jaar later, Obama was toen tien, keerde hij terug naar Honolulu en ging wonen bij de ouders van zijn moeder. Hier bezocht hij de middelbare school tot 1979. Toen Obama 21 jaar was, kwam zijn vader om bij een auto-ongeluk in Kenia. Zijn moeder keerde ook nog even terug naar Hawaï, maar ging uiteindelijk weer naar Indonesië. Zij overleed in 1995 aan kanker, een paar maanden na het verschijnen van Obama's boek Dreams from My Father.

[bewerken] Studie

Na de middelbare school verhuisde Obama naar Los Angeles, waar hij twee jaar aan het Occidental College studeerde. Hij zette zijn studie voort aan de Columbia-universiteit in New York, waar hij in 1983 afstudeerde in politicologie met als specialisatie internationale betrekkingen. Na zijn studie werkte hij als onderzoeker bij de New York Public Interest Group. In 1985 verhuisde hij naar Chicago waar hij projecten deed in armere buurten. Van 1985 tot 1988 was hij hoofd van het Developing Communities Project (DCP). DCP was een hulpprogramma opgezet door de Katholieke Kerk. Als afsluiting van deze periode bezocht Obama Europa en Kenia. In Kenia ontmoette hij familieleden.

In 1988 begon Barack Obama aan zijn studie rechten aan de Harvard-universiteit. In 1990 haalde hij het nieuws toen hij als eerste Afro-Amerikaan werd benoemd tot president van de Harvard Law Review.^[4] Hij studeerde in 1991 cum laude af, waarna hij terugkeerde naar Chicago en ging werken als advocaat. Obama doceerde tussen 1993 en 2004 in deeltijd rechten aan de Universiteit van Chicago. Van 1992 tot 2002 was hij tevens werkzaam bij het advocatenkantoor Davis, Miner, Barnhill & Galland.

[bewerken] Familie

Obama met Michelle en hun kinderen Malia Ann en Sasha, aan de rechterkant Marian Shields Robinson

Obama's echtgenote Michelle Robinson studeerde eveneens aan Harvard. De twee ontmoetten elkaar in 1989 tijdens hun werk voor een advocatenkantoor en trouwden in 1992. Ze hebben twee dochters: Malia Ann (4 juli 1998) en Natasha "Sasha" (10 juni 2001). Michelle Obama is tegenwoordig vicepresidente voor gemeenschapszaken van de University of Chicago Hospitals. Zij kwam in opspraak toen haar salaris verdrievoudigde, nadat Obama senator werd. De reden hiervoor was echter een promotie en haar volle baan met overuren, nadat ze geen campagne meer voerde voor haar echtgenoot.

Obama is christen, maar niet van huis uit. Hij is gedoopt in de United Church of Christ in 1988.^[5][6]

Barack Obama is een rechtstreekse afstammeling van de protestantse 'Pilgrim Fathers', te weten de familie Blossom, die begin 17e eeuw vanwege religieuze vervolgingen vanuit Engeland naar Leiden was uitgeweken en van daaruit in 1629 naar Amerika voer voor een leven in godsdienstvrijheid. Het meeste opmerkelijke aan deze vondst, die op 5 december 2008 door de gemeente Leiden werd bekendgemaakt en door de New England Historic Genealogical Society in Boston werd bevestigd, is dat Obama afstamt van Elizabeth Blossom, wier broer Peter een verre voorouder is van Obama's ambtsvoorganger George W. Bush.^[7]

Ook de vicepresident van de VS tijdens Bush' regering, Dick Cheney, is verre familie van Obama.^[8]

[bewerken] Politiek

In de Senaatsverkiezingen streed hij in 2004 om een open zetel tegen de Republikein Alan Keyes. De winnaar werd in ieder geval de vijfde Afro-Amerikaan in de geschiedenis van de Senaat, na Hiram Revels, Blanche Bruce, Edward Brooke, en Carol Moseley Braun. Barack Obama won de verkiezingen met 70% tegen 27% voor Keyes.

In de Senaat zette Obama zich onder andere in voor onderwijs, immigratie en grotere transparantie van de regering via e-government. Obama was ook actief in buitenlandse zaken. Zijn reis naar Afrika, waarin hij Zuid-Afrika, Kenia, Djibouti, Ethiopië en Tsjaad bezocht, trok veel aandacht bij media in de Verenigde Staten en de bezochte landen.

Obama was de derde Afro-Amerikaan die een 'keynote address' gaf op een Nationale Democratische Conventie (in 2004). Dit was een opvallende toespraak, waarmee hij zich als politieke belofte introduceerde bij de Amerikaanse kiezers, met als meest geciteerde woorden:

Er is geen links Amerika en geen conservatief Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika. Er is niet een zwart Amerika en een blank Amerika en een latino Amerika en een Aziatisch Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika.

[bewerken] Presidentsverkiezingen 2008

Zie Amerikaanse voorverkiezingen 2008 en Amerikaanse presidentsverkiezingen 2008 voor de hoofdartikelen over dit onderwerp.

Op 16 januari 2007 maakte Barack Obama bekend een verkennend comité te hebben opgericht ter voorbereiding op zijn deelname aan de Democratische voorverkiezingen voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008. Op 10 februari 2007 maakte hij zijn kandidatuur officieel in Springfield (Illinois).^[9] Zijn belangrijkste tegenkandidaat bij de Democratische voorverkiezingen werd Hillary Clinton.^[10]

Barack Obama voert campagne in Houston, Texas

De eerste voorverkiezing vond op 3 januari 2008 plaats in Iowa. Obama won deze staat met ruime voorsprong op John Edwards (tweede) en Clinton (derde). In de tweede voorverkiezing, in New Hampshire, bleef Clinton hem nipt voor.^[11] Vervolgens gingen Obama en Clinton geruime tijd gelijk op. Ook Super Tuesday, waarop 24 staten hun stem uitbrachten, bracht nog geen beslissing. Hierna nam Obama een voorsprong door tien staten op rij te winnen.^[12] Deze prestatie kon Clinton, hoewel zij belangrijke staten als Florida, Pennsylvania en Californië achter zich had weten te krijgen, niet meer inhalen. Obama won uiteindelijk verreweg de meeste voorverkiezingen en caucuses. Na de laatste voorverkiezingen op 3 juni had Obama voldoende gedelegeerden achter zich om de Democratische kandidatuur voor de verkiezingen op te kunnen eisen. Clinton trok zich op 7 juni officieel terug uit de verkiezingsstrijd.

Sinds Obama de Democratische presidentskandidaat werd, voerde hij campagne in zogeheten swing states. Zijn campagneteam vestigde records met het registreren van nieuwe kiezers voor de Democratische Partij, waarvan een groot deel met behulp van het internet. Obama's toespraken brachten duizenden mensen op de been en hij gebruikte leuzen als Yes we can en Change we can believe in. Op 23 augustus 2008 werd bekend dat Obama de 65-jarige senator Joe Biden had gekozen als running mate.^[13]

Obama werd in de campagne gesteund door een aantal bekende Amerikaanse politici zoals Jimmy Carter, John Kerry, Ted Kennedy en Colin Powell, alsmede door andere beroemdheden zoals Caroline Kennedy, Robert De Niro, Stevie Wonder, Oprah Winfrey, Jennifer Aniston en Will Smith.

Obama debatteerde driemaal met zijn Republikeinse tegenstander John McCain.

Tijdens de campagneperiode was bij sommige Amerikanen echter ook twijfel ontstaan over de oprechtheid van Obama. Er werd twijfel gezaaid of Obama wel in Amerika geboren was en een Amerikaans staatsburger is, hetgeen een voorwaarde is om president van Amerika te kunnen zijn. Een advocaat in Philadelphia (en aanhanger van Hillary Clinton), Philip J. Berg, meende dat Obama in Afrika geboren was en ondernam daarom gerechtelijke stappen om hem van de kieslijst in november te laten verwijderen.^[14][15]

Inhoudelijk was er bezorgdheid over wat Obama's economisch beleid zou betekenen voor de VS en over zijn belofte om zonder condities vooraf met Amerika vijandig gezinde wereldleiders als Hugo Chávez en Mahmoud Ahmadinejad te praten.^[16]

Vijf dagen voor de verkiezingen onderbrak Obama zijn campagne om zijn grootmoeder, die op Hawaï woonde te kunnen bezoeken. Zij lag op haar sterfbed en overleed twee dagen voor de verkiezingen.

Op 4 november 2008 won Obama de verkiezingen, waarna hij zijn overwinningstoespraak in het Grant Park in thuisstad Chicago gaf.

[bewerken] Presidentschap

[bewerken] Inauguratie en eerste dagen

Groepsfoto van Obama met zijn voorgangers (v.l.n.r.) George H.W. Bush, George W. Bush, Bill Clinton en Jimmy Carter in het Oval Office op 7 januari 2009

Barack Obama werd op dinsdag 20 januari 2009 om 12.05 uur (plaatselijke tijd) in Washington DC beëdigd tot 44e president van de Verenigde Staten. De eed werd hem afgenomen door opperrechter Roberts waarbij dezelfde bijbel werd gebruikt als bij de inauguratie van Abraham Lincoln in 1861. Rechter Roberts maakte een fout in de eed, hij sprak het woord getrouw (faithfully) later uit dan de tekst van de eed uit de grondwet voorschrijft. De juiste tekst is: Ik zal getrouw het ambt van president van de Verenigde Staten uitvoeren, Roberts zei: Ik zal het ambt van president van de Verenigde Staten getrouw uitvoeren. Obama bemerkte de fout, haperde even, maar sprak Roberts toch na. Voor de zekerheid werd Obama de dag erna nog een keer - in besloten kring - beëdigd conform de juiste tekst.^[17]

In de eerste dagen als president vaardigde hij executive orders uit om de Amerikaanse troepen uit Irak terug te trekken. Hij beval de sluiting van het detentiecentrum in Guantánamo Bay "zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk tegen januari 2010", Hij beperkte de geheimhouding die gegeven wordt aan de presidentiële administratie en veranderde de procedures van de Freedom of Information Act. Hij hief ook het verbod op op federale financiering van buitenlandse organisaties die abortus provocatus mogelijk maken, in maart 2009 gevolgd door het ophefften van het verbod op federale subsidies voor embryoverbruikend stamcelonderzoek.

[bewerken] Binnenlands beleid

[bewerken] Economie

Obama werd president terwijl de economische crisis – ook bekend als de kredietcrisis – op haar hoogtepunt was. Obama ondertekende op 17 februari de American Recovery and Reinvestment Act of 2009. Dit was een economisch pakket maatregelen ter waarde van 787 miljard dollar dat bestond uit verschillende maatregelen met betrekking tot onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur en verschillende belastingvoordelen. Het was bedoeld om de Amerikaanse economie, die zich op een dieptepunt bevond, te stimuleren.

Obama's minister van Financiën Timothy Geithner maakte in februari 2009 bekend een publiek-privaat fonds te willen opzetten dat de riskante producten van banken opkoopt.^[18] In juni 2009 hield Obama met overheidssteun de Amerikaanse autoconcerns General Motors en Chrysler overeind.^[19]

Het totale begrotingstekort bedroeg over 2010 10.6 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Voor 2011 ligt de verwachting een stuk lager, maar de totale staatsschuld zal dan zijn opgelopen tot ongeveer 8,53 biljoen dollar, 80 procent van Amerikaanse bbp. De werkloosheid liep in oktober 2009 op tot 10.1 procent, maar begon daarna weer te dalen.

[bewerken] Hervorming gezondheidszorg

In het eerste jaar van zijn regering zette Obama sterk in op een hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg. Zijn plan voorzag in ziektekostenverzekering voor circa 32 miljoen tot dan toe nog onverzekerde Amerikanen. Voor veruit de meeste Amerikanen werd een basisverzekering tegen ziektekosten verplicht. Verzekeringsmaatschappijen mogen zieke Amerikanen niet meer afwijzen. ^[20]

Een belangrijk kritiekpunt van de Republikeinen waren de hoge kosten van de plannen. Er was circa 1 biljoen dollar (700 miljard euro) voor nodig. Prolifeorganisaties en Religieus Rechts hebben zich ook fel tegen de plannen verzet. Vooral de mogelijkheid om abortus met belastinggeld te financieren stuitte op heftige protesten. Obama gaf de verzekering af dat er geen federale fondsen voor de financiering van abortus zouden worden aangewend. Wel houden individuele staten de mogelijkheid overheidsgeld voor abortus ter beschikking te stellen.^[20]

Dankzij een ruime meerderheid van zijn partij in de Senaat wist Obama zijn plannen te realiseren. Op 23 maart 2010 ondertekende hij de zogeheten Patient Protection and Affordable Care Act.

[bewerken] Olieramp Golf van Mexico

Zie Olieramp in de Golf van Mexico 2010 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 20 april 2010 vond er onder water een explosie plaats op het boorplatform Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. Daardoor liep er een gigantische hoeveelheid olie in zee. BP, leaser van de boortoren, probeerde het gat te dichten, maar slaagde daar lange tijd niet in. President Obama bezocht de rampregio voor de eerste keer op 2 mei, en later op 28 mei en 4 juni. Hij gaf opdracht tot een federaal onderzoek en stelde een onafhankelijk commissie in die onderzoek moest doen naar nieuwe veiligheidsmaatregelen.^[21] Obama riep de noodtoestand af en kondigde op 27 mei een moratorium voor boren op zee in diepwater. Het lek werd pas op 15 juli gedicht. De regering van Obama klaagde BP achteraf aan omdat het bedrijf zich niet aan de benodigde veiligheidsmaatregelen had gehouden.^[22]

[bewerken] Buitenlands beleid

[bewerken] Irakoorlog

Zie Irakoorlog voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Tijdens de presidentiële overgangsperiode liet Obama weten dat hij Robert Gates, onder president George W.H. Bush al minister van Defensie, zou aanhouden als minister. Op 27 februari 2009 kondigde hij aan dat er op 31 augustus 2010 een einde moest komen aan de militaire gevechtsmissie in Irak.^[23] Hij verminderde de troepenmacht van 142.000 man tot een aantal tussen de 35.000 en 50.000 man. Deze blijven tot eind 2011 en zullen helpen met de training van Iraakse soldaten. Op 31 augustus kondigde Obama ook daadwerkelijk aan dat er een einde was gekomen aan de gevechtsmissie in Irak.

[bewerken] Afghanistan

Zie Oorlog in Afghanistan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In het begin van zijn presidentschap kondigde Obama aan extra troepen naar Afghanistan te willen sturen. Op 1 december kondigde hij aan 30.000 soldaten te sturen ter versterking van de aanwezig 71.000 manschappen. Hij stelde ook voor om binnen 18 maanden te beginnen met het terugtrekken van troepen uit Afghanistan.^[24] In juni 2010 verving Obama Stanley McChrystal, de militaire commandant in Afghanistan, nadat deze het Witte Huis hevig had bekritiseerd in een interview. De nieuwe commandant werd David Petraeus.

[bewerken] Nobelprijs voor de Vrede

In 2009 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede voor "zijn uitzonderlijke inspanningen ter versterking van de internationale diplomatie en de samenwerking tussen de volkeren".^[25] Er was verbazing en kritiek op de keuze van het Nobelprijs-comité, omdat Obama als president nog weinig bereikt zou hebben. Obama gaf zelf aan "niet het gevoel te hebben dat ik thuishoor in het gezelschap van de mensen die de prijs eerder al wonnen".^[26]

[bewerken] Dood van Osama bin Laden

Zie Dood van Osama bin Laden voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 2 mei 2011 gaf Obama toestemming om een villa binnen te vallen in Abbottabad (Pakistan). In deze villa hield de meest gezochte terrorist ter wereld, Osama bin Laden, zich schuil. Elitetroepen schoten de onbewapende Bin Laden door het hoofd en hij overleed ter plaatse. Nog geen 12 uur later kreeg hij een zeemansgraf in de Arabische Zee. De dood van Bin Laden leidde tot veel blije reacties, vooral van Amerikanen. Een van de belangrijkste oorzaken hiervoor was dat hij de man was die verantwoordelijk wordt gehouden voor het beramen van de aanslagen van 11 september 2001. Enkele dagen na de actie in Pakistan bezocht Obama Ground Zero in New York, de plek waar de grootste van die aanslagen hadden plaatsgevonden.

[bewerken] Schrijverswerk

Van Obama's hand verscheen in 1995 zijn autobiografie: Dreams from My Father: A Story of Race and Inheritance. In december 2004 tekende hij een contract voor $ 1,9 miljoen dollar voor het schrijven van nog drie boeken, waaronder een kinderboek. Een royaal gedeelte van het bedrag was een voorschot. In het eerste van de drie boeken, Audacity of Hope, verschenen op 17 oktober 2006, worden Obama's politieke overtuigingen behandeld. In september 2008 bracht Obama het boek Change we can believe in uit, zijn programma voor de toekomst van de Verenigde Staten. De Nederlandse vertaling hiervan verscheen in januari 2009.

[bewerken] Bibliografie

• De herovering van de Amerikaanse droom, 2007, 347 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-0088-6 (vertaling van: The audacity of hope : Thoughts on reclaiming the American Dream)
• Dromen van mijn vader: een autobiografie, 2007, 415 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-0089-3 (vertaling van: Dreams from my father : a story of race and inheritance)
• Geloven in verandering, 2009, 270 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-1418-0 (vertaling van: Change we can believe in : Barack Obama's plan to renew America's promise)

[bewerken] Literatuur

• Willem Uylenbroek, Barack Obama, de weg naar het Witte Huis, 2007, Amsterdam, ISBN 978-90-488-0026-1
• Frans Verhagen, President Obama in een notendop, 2008 (vierde, uitgebreide druk), Amsterdam, ISBN 978-90-351-3420-1

[bewerken] Zie ook

• Kabinet-Obama

[bewerken] Externe links

Wikimedia Commons heeft meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen in de categorie [/index.php/Commons:Category:Barack_Obama?uselang=nl#mw-subcategories Barack Obama].

• (en) Officiële website van Barack Obama
• (en) Website van het Witte Huis

Wikiquote heeft één of meer citaten gerelateerd aan Barack Obama.

President van de Verenigde Staten

Washington · J. Adams · Jefferson · Madison · Monroe · J.Q. Adams · Jackson · Van Buren · W.H. Harrison · Tyler · Polk · Taylor · Fillmore · Pierce · Buchanan · Lincoln · A. Johnson · Grant · Hayes · Garfield · Arthur · Cleveland · B. Harrison · Cleveland · McKinley · T. Roosevelt · Taft · Wilson · Harding · Coolidge · Hoover · F.D. Roosevelt · Truman · Eisenhower · Kennedy · L.B. Johnson · Nixon · Ford · Carter · Reagan · G.H.W. Bush · Clinton · G.W. Bush · Obama

vep:Obama Barak

Axl Rose
Achtergrondinformatie
Geboren	William Bruce Rose 6 februari 1962 Lafayette, Indiana, V.S.
Jaren actief	1986–heden
Genre(s)	Hard Rock, Heavy metal
Beroep(en)	Zanger, pianist, gitarist
Label(s)	Geffen Records
Portaal    Muziek

W. Axl Rose (6 februari 1962) is een Amerikaans musicus, bekend als de zanger, tekstschrijver en oprichter van de hardrockband Guns N' Roses.

[bewerken] Jeugd

Rose werd geboren in Lafayette, een stadje in de midwestelijke staat Indiana. Zijn vader, William Rose, verliet het gezin toen hij twee jaar oud was. Volgens Rose werd zijn vader 20 jaar later vermoord; zijn lichaam werd in 1984 aangetroffen bij een meer in Chicago. Zijn moeder, Sharon, hertrouwde kort na de scheiding met Stephen Bailey, wiens achternaam Rose vanaf dat moment droeg. Tot zijn zeventiende geloofde Rose dat Bailey zijn echte vader was. Zijn ouders kregen samen twee kinderen, Stuart en Amy.

Rose kende naar eigen zeggen een ongelukkige jeugd. In een interview met Rolling Stone in 1992 beweerde Rose dat hij door middel van regressietherapie had ontdekt dat hij op tweejarige leeftijd seksueel was misbruikt door zijn biologische vader. Ook beschuldigde hij zijn stiefvader ervan hem tijdens zijn jeugd te hebben mishandeld. De stiefvader van Rose was extreem godsdienstig; als lid van de Pinkstergemeente waartoe het gezin behoorde werd van Rose verwacht dat hij drie tot acht keer per week de kerkdienst bijwoonde. Het kerkkoor gaf Rose al op zeer jonge leeftijd de mogelijkheid om zijn zangtalent te ontwikkelen. Later zong Rose met zijn broer en zus tijdens de dienst onder de naam The Bailey Trio. Op de middelbare school ontwikkelde Rose een passie voor rockmuziek, die hij deelde met zijn schoolvriend Jeff Isbell, later bekend als Izzy Stradlin, de voormalige gitarist van Guns N' Roses.

Op zeventienjarige leeftijd ontdekte Rose de waarheid over zijn biologische vader, waarna hij zijn oorspronkelijke achternaam weer aannam. Hij begon zich af te zetten tegen zijn ouders en de autoriteiten en werd veelvuldig gearresteerd voor openbare dronkenschap en het verstoren van de openbare orde. Begin jaren '80 liftte Rose meerdere malen naar Chicago, Los Angeles en New York. Toen de autoriteiten in Lafayette dreigden Rose tot een recidiverend crimineel te verklaren, adviseerde zijn advocaat hem de stad zo snel mogelijk te verlaten. In december 1982 vertrok Rose met zijn jeugdliefde voorgoed naar Los Angeles.

[bewerken] Carrière

Zie Guns N' Roses voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

[bewerken] Beginjaren (1982–1986)

Na enkele mislukte projecten—waaronder AXL, Rose, L.A. Guns, en Hollywood Rose—richtte Rose met Stradlin en enkele medemuzikanten in 1985 de band Guns N' Roses op. De uiteindelijke bezetting bestond uit Rose, Stradlin, leadgitarist Slash, bassist Duff McKagan, en drummer Steven Adler. Tijdens deze jaren woonde Rose met enkele bandleden in een vervallen drugspand dat bekend stond als het "Hell House". Om aan geld te komen ging Rose relaties aan met strippers en stelde zich beschikbaar voor medische experimenten. In 1986 bracht Guns N' Roses in eigen beheer de EP Live?!*@ Like a Suicide uit. Datzelfde jaar tekende de band een platencontract met het grote Geffen Records. Om dat contract met zijn verkozen naam te kunnen tekenen, liet Rose zijn naam officieel veranderen van "William Bruce Rose" in "W. Axl Rose"—de afkorting "W." omdat hij naar eigen zeggen niet dezelfde naam wilde dragen als zijn biologische vader en "Axl" naar zijn eerste band.

Rose tijdens een concert in Israël in 1993

[bewerken] Wereldwijd succes (1987–1993)

In 1987 bracht Guns N' Roses hun debuutalbum uit: Appetite for Destruction. Dankzij de hits "Welcome to the Jungle", "Sweet Child o' Mine", en "Paradise City" groeide de band al snel uit tot één van de grootste rockbands ter wereld. In 1989 volgde een tweede album, GN'R Lies—een gedeeltelijke heruitgave van de EP Live?!*@ Like a Suicide—die de hit "Patience" bevatte.

Met het succes groeiden ook de problemen binnen de band: tijdens een optreden als opening act van de Rolling Stones in 1989 dreigde Rose de band te verlaten als enkele bandleden niet ophielden met "dancing with 'Mr. Brownstone'", slang voor heroïnegebruik. In 1990 werd Adler uiteindelijk ontslagen vanwege zijn heroïneverslaving; hij werd vervangen door Matt Sorum. Tijdens een optreden in St. Louis in 1991 veroorzaakte Rose een oproer door vanaf het podium het publiek in te springen om een fan te slaan vanwege diens illegale videocamera en vervolgens het concert halverwege af te breken. Later dat jaar verschenen de langverwachte albums Use Your Illusion I en Use Your Illusion II. Van deze albums waren de hits "You Could Be Mine", "Don't Cry", "November Rain", en "Knockin' on Heaven's Door" afkomstig. Nog datzelfde jaar verliet Stradlin de band wegens problemen met het enorme succes van de band en met zijn jeugdvriend Rose; hij werd vervangen door Gilby Clarke.

In 1992 veroorzaakte Rose wederom een oproer tijdens een tournee met Metallica: nadat zanger James Hetfield tijdens Metallica's concert gewond raakte, weigerde Rose vroeger dan gepland op te treden en vertrok vervolgens na slechts een paar nummers te hebben gespeeld, waarna het publiek een miljoenenschade aanrichtte. Tijdens de MTV Video Music Awards van dat jaar daagde Rose Kurt Cobain van Nirvana uit tot een gevecht; Cobain ging er niet op in. In 1993 volgde een coveralbum, The Spaghetti Incident?, dat mede dankzij de opkomst van de grungestroming minder succesvol was dan de voorgaande uitgaven. Dat jaar speelde de band haar laatste optreden met die bezetting.

[bewerken] Verval en terugkeer (1994–heden)

Vanaf 1994 werd het stil rond Rose en Guns N' Roses. In 1994 werd Clarke ontslagen door Rose. Slash, die samen met Rose als frontman van de band fungeerde, verliet in 1996 de band wegens muzikale en persoonlijke problemen met Rose. In 1997 werd Sorum door Rose ontslagen en verliet ook McKagan de band, waardoor Rose uiteindelijk als laatste oorspronkelijke bandlid overbleef. Desondanks bleef Guns N' Roses voortbestaan, omdat Rose inmiddels de volledige rechten op de bandnaam bezat. Rose trok zich als een kluizenaar terug in zijn villa in Malibu om met een schijnbaar eindeloos wisselende bezetting aan een nieuw album te werken. Hoewel nieuwe muziek vooralsnog uitbleef, ging Rose meerdere malen met nieuwe bezettingen op tournee. In 2002 veroorzaakte Rose wederom een oproer door niet op te komen dagen bij een concert in Vancouver, waarna het publiek voor duizenden dollars aan schade aanrichtte. In 2008 bracht Guns N' Roses—bestaande uit Rose, leadgitarist Bumblefoot, gitarist Richard Fortus, bassist Tommy Stinson, drummer Frank Ferrer, en pianisten Dizzy Reed en Chris Pitman—na 15 jaar een nieuw album uit: Chinese Democracy.

[bewerken] Privéleven

Rose was verloofd met zijn eerste vriendin, Gina Siler, die hij in 1982 in Lafayette leerde kennen. In December 1982 verhuisde het paar naar Los Angeles. Tot een huwelijk kwam het niet; Rose en Siler gingen eind 1985 uit elkaar vanwege het heroïnegebruik van Rose.

In 1986 kreeg Rose een relatie met Erin Everly, de dochter van Don Everly van de Everly Brothers. Rose schreef de hit "Sweet Child o' Mine" voor Everly, die ook in de bijhorende videoclip speelde. Rose en Everly trouwden op 28 april 1990 in Las Vegas; Rose had de vorige ochtend bij Everly aangebeld met de mededeling dat hij een pistool in de auto had en dat hij zelfmoord zou plegen als ze niet met hem trouwde. Een maand later dreigde Rose al met een echtscheiding. In oktober 1990 kreeg Everly een miskraam, waarna het paar een maand later definitief uit elkaar ging. Het huwelijk werd nietig verklaard in januari 1991.

Rose kreeg in 1991 een relatie met topmodel Stephanie Seymour, die vervolgens in de videoclips voor de hits "Don't Cry" en "November Rain" speelde. Tijdens hun relatie nam Rose de rol van stiefvader van Seymours zoontje Dylan op zich; hij was naar eigen zeggen zeer gehecht geraakt aan het jongetje. Rose en Seymour verloofden zich in februari 1993, maar gingen diezelfde maand nog uit elkaar.

In oktober 1993 spande Seymour een rechtszaak tegen Rose aan wegens mishandeling, waarbij Everly als getuige werd opgeroepen. In maart 1994 spande Everly eveneens een rechtszaak aan tegen Rose, die ze ervan beschuldigde haar jarenlang fysiek en emotioneel te hebben mishandeld. Ook Siler kwam in de media naar voren met beschuldigingen van mishandeling. Beide rechtszaken werden in 1995 buiten de rechtszaal geschikt.

[bewerken] Externe links

• (en)  Axl Rose in de Internet Movie Database

Meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina [/index.php/Commons:Axl_Rose?uselang=nl Axl Rose] op Wikimedia Commons.