Juicy J
Juicy J (z przodu) koncertujący razem z DJ-em Paul (z tyłu)
Imię i nazwisko	Jordan Michael Houston
Pseudonim	Juicy J
Data urodzenia	5 kwietnia 1975
Pochodzenie	Memphis, Tennessee  Stany Zjednoczone
Gatunek	hip-hop, Southern rap, Gangsta rap
Zawód	raper, producent muzyczny, aktor, scenarzysta
Aktywność	od 1991
Wytwórnia płytowa	Hypnotize Minds (1994 - obecnie) Columbia Sony Music (2003 - obecnie) Loud (2000 - 2003) Relativity (1997 - 2000) Prophet (1995 - 1997)
Powiązania	Three 6 Mafia, DJ Paul, Project Pat, Lil Wyte
Zespół
Three 6 Mafia
Strona internetowa

Juicy J, właściwie Jordan Michael Houston (ur. 5 kwietnia 1975) – amerykański raper i współzałożyciel hip hopowej grupy Three 6 Mafia. Jest młodszym bratem Project Pata^[1].

Juicy oraz DJ Paul tworzą duet rapersko - producencki mający w swoim dorobku wiele albumów, singli i kompilacji, które osiągnęły status platynowej jak również złotej płyty. Nadmienić należy, że grupa Three 6 Mafia, którą wówczas tworzyli już tylko Juicy J, DJ Paul i Crunchy Black oraz gościnnie Frayser Boy, zdobyła w 2006 Oscara za najlepszą piosenkę do filmu Craiga Brewera "Hustle & Flow".

W 2002 roku wydał solową płytę "Chronicles of the Juice Man", która w grudniu 2003 roku osiągnęła status platyny.

2 czerwca 2009 r. wydał swój drugi solowy album pt. Hustle Till I Die.

[edytuj] Dyskografia

• Chronicles of the Juice Man (2 lipca 2002^[2], Northsouth Records)
• Hustle Till I Die (2 czerwca 2009^[3], Hypnotize Minds)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona grupy Three 6 Mafia
• Oficjalna strona Juicy J
• Juicy J na Myspace

Gucci Mane
Imię i nazwisko	Radric Davis
Pseudonim	Gucci Mane
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1980 r. Birmingham, Alabama
Pochodzenie	Atlanta, Stany Zjednoczone
Gatunek	Southern hip-hop, gangsta rap
Zawód	raper, aktor niezawodowy
Aktywność	od 2004
Wytwórnia płytowa	Atlantic/So Icey Ent./Asylum/Warner Bros.
Strona internetowa

Radric Davis (ur. 2 lutego 1980 r. w Birmingham, Alabama), lepiej znany jako Gucci Mane - amerykański raper. Zadebiutował w 2005 roku albumem pt. Trap House. Davis wydał w sumie 13 albumów, w których znalazły się dokonania solowe, wspólne projekty, kompilacje i inne płyty. Współpracował z takimi artystami jak: Yo Gotti, 50 Cent, Young Jeezy, Waka Flocka Flame, Jamie Foxx, Yelawolf, Rick Ross, DJ Drama, E-40, Ludacris, Lil Wayne, Usher czy Soulja Boy Tell 'Em.

Swój debiut aktorski zaliczył w 2005 roku, kiedy to wystąpił w filmie akcji Confessions of a Thug^[1]. Jako aktor niezawodowy wystąpił w dokumencie Beef 4 (z 2007), w którym ukazane są losy bohaterów w trakcie trwania beefu. Dwa lata później wystąpił w serialu Check It Out! Video oraz na gali BET Hip-Hop Awards 2009, która była transmitowana w TV. W 2010 r. wystąpił gościnnie w dwóch programach telewizyjnych: 2010 VH1 Hip Hop Honors: The Dirty South - stacji VH1 i w epizodzie w The Mo'Nique Show^[2].

[edytuj] Biografia

Davis urodził się w Birmingham w stanie Alabama. Wspólnie z matką przeniósł się do Atlanty. W dzieciństwie często pisał poezję, a muzyką rap zajął się w wieku 14 lat^[3].

Swój pierwszy niezależny album pt. Trap House wydał w 2005 roku. Singlem promującym produkcję był utwór "Ice" z gościnnym udziałem Young Jeezy'iego. Piosenka stała się sukcesem, co przyczyniło się do znacznej popularności samego Radrica. Płyta zadebiutowała na 101. miejscu notowania Billboard 200. Kolejnym niezależnym albumem był Hard to Kill. Singlem, który promował kompozycję miał tytuł "Freaky Gurl". Utwór stał się wielkim sukcesem, uplasował się na najwyższym miejscu list Billboard Hot 100, Hot R&B/Hip-Hop Songs i Hot Rap Tracks. W pierwszym tygodniu sprzedano 12.000 egzemplarzy. Do dzisiaj sprzedano około 200.000 nośników.

Rok 2007 dla Gucciego był szczególny. Oficjalny remiks utworu "Freaky Gurl" z gościnnym udziałem Lil' Kim i Ludacris został wydany jako singel. 11 grudnia ukazał się pierwszy studyjny album wydany w komercyjnej wytwórni - Back to the Trap House. Gościnnie na albumie wystąpili między innymi The Game, Pimp C, Trey Songz. W tym rok także wydał kilka mixtape'ów. 23 września 2008 roku odbyła się premiera kompilacji pt. Hood Classics. W pierwszym tygodniu sprzedano 2.800 egzemplarzy, debiutując na 197. pozycji listy Billboard 200. W maju 2009 roku Davis podpisał kontrakt muzyczny z wytwórnią Warner Bros. Records^[4]. Również w tym roku wystąpił w remiksie do piosenek "Boom Boom Pow, grupy muzycznej The Black Eyed Peas, "Obsessed" - Mariah Carey i "5 Star Bitch" - Yo Gottiego. Gościnnie wystąpił także w "Break Up" Mario. 5 maja odbyła się premiera czwartego niezależnego albumu Murder Was the Case. 2 października został umieszczony na 6. miejscu MTV's Annual Hottest MC List (najbardziej pożądanych raperów wg MTV)^[5]. Kilka miesięcy później odbyła się premiera drugiego studyjnego albumu The State vs. Radric Davis. Produkcja była promowana kilkoma singlami "Wasted", "Spotlight" z gościnnym udziałem Ushera, "Lemonade" i "Bingo". Płyta zadebiutowała na 10. miejscu notowania Billboard 200^[6], ze sprzedażą 90.000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu^[7]. Płyta zebrała dobre recenzje. Do 6 czerwca 2010 r. sprzedano około 370.000 kopii^[8].

Po wyjściu z więzienia zmienił wytwórnię z So Icey Entertainment i założył własną 1017 Brick Squad Records. Pierwszym albumem dla tej wytwórni był The Appeal: Georgia's Most Wanted, który był jednocześnie trzecim studyjnym. Jedynym singlem promującym tą kompozycję był utwór "Gucci Time" z gościnnym udziałem Swizz Beatza, który również był współproducentem tej piosenki. Artystę wspomogli tacy muzycy jak: Bun B, Pharrell Williams, Nicki Minaj czy Wyclef Jean. Produkcja zadebiutowała na 4. pozycji listy Billboard 200, ze sprzedażą 61.450 egzemplarzy w pierwszym tygodniu. Do 24 października 2010 roku sprzedano ok. 100.000 nośników^[9]. 22 marca 2011 roku miała miejsce premiera piątego niezależnego albumu pt. The Return of Mr. Zone 6. Za produkcję prawie w całości odpowiadał Drumma Boy. Na kompozycji gościli m.in. Birdman, Waka Flocka Flame, OJ Da Juiceman czy Wale. Płyta uplasowała się na 18. miejscu notowania Billboard 200, ze sprzedażą 22.064 nośników w pierwszym tygodniu^[10]. Kilka miesięcy później, w sierpniu odbyła się premiera wspólnego albumu Mane'a i Waka Flocka Flame'a pt. Ferrari Boyz. Jedynym singlem był utwór "She Be Puttin' On". Raperów wspomogli Rocko, Tity Boi, muzycy wytwórni 1017 Brick Squad: Wooh da Kid i Frenchie, ale również Brick Squad Monopoly: Slim Dunkin (zmarły)^[11], Ice Burgundy, czy YG Hootie. Za produkcję odpowiadali Joshua "SouthSide" Luellen, Lex Luger, przy współpracy z Drumma Boy i Fatboi. W wywiadzie udzielonym dla strony internetowej www.hiphopdx.com, Waka Flocka oświadczył, że produkcja powstała w zaledwie dwóch tygodni^[12]. Płyta zebrała mieszane recenzje, co się przełożyło na sprzedaż. Wspólny projekt zadebiutował na 21. pozycji listy Billboard 200, ze sprzedażą 17.000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu^[13]. Pod koniec 2011 r., w grudniu ukazał się kolejny wspólny album, ale z raperką V-Nasty, o tytule BAYTL. Produkcja ukazała się nakładem kilku wytwórni Warner Bros. Records, Asylum Records i 1017 Brick Squad Records. Za produkcję większości utworów odpowiadał Zaytoven. Jeden numer wyprodukował Tha Bizness^[14]. Do 1 stycznia 2012 r. sprzedano ok. 9.000 egzemplarzy, co byłą porażką. Również krytycy ocenili płytę w większości negatywnie.

[edytuj] Problemy z prawem

W 2001 roku został skazany za posiadanie kokainy na 90 dni więzienia^[15].

10 maja 2005 r. Davis został zaatakowany przez grupę mężczyzn pod domem w Decatur w stanie Georgia. W samoobronie jeden z towarzyszy rapera oddał strzały w kierunku grupy. Jeden mężczyzna zginął. Jego zwłoki znaleziono nieopodal szkoły średniej. 9 dni później, Mane zgłosił się na policję. Tam został zatrzymany do wyjaśnienia sprawy. W między czasie postawiono mu zarzut zabójstwa. Radric twierdził, że wspólnie z jego towarzyszami działał w samoobronie^[15]. Prokurator okręgowy Hrabstwa DeKalb, w styczniu 2006 r., z powodu braku dowodów odstąpił od wytoczenia procesu raperowi. Co więcej, naoczny świadek potwierdził wersję Davisa^[16].

Gucci Mane podczas koncertu w Williamsburg; 29 sierpnia 2010 r.

W październiku 2005 r. postawiono mu zarzuty napaści na promotora klubu. Do zdarzenia miało dojść w czerwcu. Gucci Mane nie przyznał się do winy. Po mimo tego, raper został osadzony w zakładzie karnym w Atlancie, pierwotnie na okres sześciu miesięcy^[16], jednak został zwolniony w styczniu 2006 r.

We wrześniu 2008 r. został aresztowany za naruszenie nakazu sądowego, jakim były prace społecznościowe. Odbył wówczas 25 z 600 godzin. Został skazany na rok więzienia, jednak zakład karny opuścił po sześciu miesiącach^[17].

2 listopada 2010 r. został aresztowany za jazdę po nieprawidłowej stronie drogi, zignorowanie znaku stop, zniszczenie mienia publicznego, braku dokumentów samochodu^[18].

4 stycznia 2011 roku został osadzony w szpitalu psychiatrycznym decyzją Sądu Najwyższego. Argumentem takiej decyzji miało być nie wstawiennictwo u prokuratora, z powodów zdrowotnych^[19].

13 września 2011 r. Davis został skazany na okres sześciu miesięcy za dwa zarzuty lekkomyślnego postępowania i niekontrolowane postępowanie. Sąd nakazał także zapłatę 3.000 dolarów grzywny^[20].

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Gucci Mane'a.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (ang.). [dostęp 2012-03-01].

Project Pat
ProjectPat w 2008.
Imię i nazwisko	Patrick Stephen Houston
Pseudonim	Project Pat
Data i miejsce urodzenia	8 lutego 1972 Memphis
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Gatunek	hip-hop
Zawód	raper
Aktywność	od 1994
Wytwórnia płytowa	D Brady Investments, Asylum, Koch, Columbia, Loud, Relativity, Prophet
Zespół
Three 6 Mafia
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Project Pat, właściwie Patrick Stephen Houston (ur. 8 lutego 1972 w Memphis, Tennessee) - amerykański raper. Starszy brat Jordana Michaela Houstona (Juicy J). Jest jednym z założycieli Three 6 Mafia.

O Patricku zaczęło być głośno w mainstreamowym światku rapu po refrenie wykonanym w hicie Three 6 Mafia pt. "Sippin' on Some Syrup" w 2000 r. oraz wydaniu trzeciego albumu Mista Don't Play: Everythangs Workin' w 2001, najlepiej sprzedającego sie albumu niezależnego w wytwórni Hypnotize Mindz. Jak większość raperów z Memhpis, Pat ma problemy z prawem.

W 2001 został oskarżony o nielegalne posiadanie broni.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

• 1999: Ghetty Green
• 2000: Murderers & Robbers
• 2001: Mista Don't Play: Everythangs Workin'
• 2002: Layin' da Smack Down
• 2006: Crook by da Book: The Fed Story
• 2007: Walkin' Bank Roll
• 2009: Real Recognize Real
• 2010: Goon Hustlin

[edytuj] Mikstejpy

• 2003: The Appeal Mixtape (z C-Wiz)
• 2007: What Cha Starrin At? Mixtape (z C-Wiz)
• 2008: The History of Violence Mixtape (z DJ Scream)
• 2009: Back 2 Da Hood Mixtape (z Dutty Laundry)
• 2010: Back 2 Da Hood 2 Mixtape (z DJ Scream)

[edytuj] Mikstejpy z Juicy J

• 2009: Play Me Some Pimpin (z Trap-A-Holics)
• 2009: Play Me Some Pimpin Pt. 2 (z DJ Drama)
• 2009: Cut Throat (z DJ Smallz & DJ Kayslay)
• 2010: Cut Throat 2 (z DJ Scream & DJ Whoo Kid)
• 2010: Convicted Felon (z DJ Boogaloo & Devin Steele)

Nat Turner

Nat Turner, właśc. Nathaniel Turner (ur. 2 października 1800, zm. 11 listopada 1831) – amerykański niewolnik, przywódca największego powstania niewolników w dziejach stanów południowych, które wybuchło w hrabstwie Southampton, w stanie Wirginia. Jako niewolnik nie posiadał nazwiska i został zarejestrowany wyłącznie jako Nathaniel. Zgodnie jednak z przyjętą na Południu praktyką nazywano go, używając nazwiska właściciela, w tym wypadku Samuela Turnera. Systematyczne mordowanie białych cywilów podczas powstania czyni jego działalność wysoce kontrowersyjną.

[edytuj] Młodość

Nat spędził całe swe życie w hrabstwie Southampton, zamieszkanym przez więcej czarnoskórej ludności niż białej^[1]. Popowstańczy list gończy opisywał Nata następująco:

5 stóp i 6 lub 8 cali wzrostu, wagi około 150–160 funtów, raczej jasnego koloru skóry, choć nie mulat, szeroki w ramionach, o dużym, płaskim nosie, dużych oczach, szerokich, płaskich stopach i raczej iksowatych nogach, chodzący szybko i zdecydowanie, o włosach na czubku głowy bardzo rzadkich, twarzy bez zarostu, z wyjątkiem górnej wargi i końca podbródka, z blizną na jednej ze skroni i drugą na karku, a także znacznym zgrubieniem jednej z kości prawego przedramienia tuż powyżej nadgarstka, na skutek złamania^[2].

Turner był człowiekiem inteligentnym, czytać i pisać nauczył się bez niczyjej pomocy. Był głęboko religijny i widywano go często modlącego się lub czytającego Biblię^[3]. Często miewał widzenia, które poczytywał za wieści od Boga. Te widzenia w znacznym stopniu wpływały na jego życie; na przykład, gdy miał 21 lat, zbiegł od swego pana, ale wrócił po miesiącu, po kolejnym widzeniu. Turner często chrzcił dzieci niewolników i wygłaszał kazania w oparciu o wersety z Biblii, z tego powodu niewolnicy nazywali go między sobą "prorokiem". Na początku 1828 roku Nat nabrał przekonania, że "został wybrany przez Wszechmogącego dla dokonania jakiegoś wielkiego dzieła"^[4]. 12 maja, gdy pracował w polu, miał widzenie: "usłyszałem głośny dźwięk w niebie i Duch Święty zjawił się przede mną i powiedział, że Wąż się uwolnił, Chrystus odłożył swe jarzmo z którym przyszedł na świat za ludzkie grzechy i że teraz ja mam je podjąć i walczyć z Wężem, bowiem szybko nadchodzi ten czas, gdy pierwsi będą ostatnimi, a ostatni pierwszymi"^[5]. Nat był przekonany, że Bóg dał mu zadanie "zabicia Jego nieprzyjaciół ich własną bronią"^[5]. Nat relacjonował: "opowiedziałem o wielkim zadaniu, jakie zostało mi powierzone czterem niewolnikom, do których miałem największe zaufanie" – Henry'emu, Harkowi, Nelsonowi i Samowi^[5].

W lutym 1831 roku Turner zaczął wierzyć, że powinien przygotować się do powstania przeciwko właścicielom niewolników, a znakiem do takiego powstania będą pewne zjawiska atmosferyczne.

12 lutego tego roku w Wirginii obserwowano zaćmienie słońca. Nat widział w tym czarnoskórego człowieka sięgającego po słońce. W jego rozumieniu był to sygnał do przygotowania powstania. Wybuch tego powstania zaplanował początkowo na 4 lipca (Dzień Niepodległości), ale termin został przełożony z powodu sporów między Natem i jego zwolennikami oraz choroby. Tymczasem 13 sierpnia miało miejsce kolejne zaćmienie słońca, w czasie którego tarcza słoneczna przybrała barwę niebiesko-zieloną. Nat zrozumiał to jako ostateczne wezwanie i w tydzień później – 21 sierpnia – powstanie wybuchło.

[edytuj] Powstanie

Nat rozpoczął powstanie z kilkoma zaufanymi niewolnikami. Rebelianci wędrowali od plantacji do plantacji, uwalniając niewolników i zabijając wszystkich białych bez względu na wiek i płeć. Ostatecznie w powstaniu wzięło udział od 50 do 70 niewolników i kilku wolnych Murzynów.

Rebelianci chcieli uniknąć przedwczesnego alarmu, więc atakowali i zabijali swe ofiary przy pomocy noży, motyk, siekier i tępych narzędzi zamiast broni palnej. Nat kazał swoim ludziom "zabić wszystkich białych", chociaż twierdził później, że chciał oszczędzić kobiety, dzieci i starców, a nawet dorosłych mężczyzn, gdyby dobrowolnie się poddali. Zanim Nat i jego powstańcy spotkali się z oporem ze strony milicji stanowej i dragonów, śmierć poniosło 57 białych mężczyzn, kobiet i dzieci^[6]. Jednak kilka domostw zostało pominiętych "ponieważ Turner uważał, że biedni biali nie mają lepiej niż negroes"^[6].

[edytuj] Ujęcie i egzekucja

Powstanie Nata Turnera zostało zdławione w ciągu 48 godzin, ale sam Turner zdołał zbiec i do 30 października ukrywał się na bagnach. Jego kryjówkę odnalazł miejscowy farmer, który zawiadomił władze. Nat został ujęty i postawiony przed sądem, który 5 listopada 1831 roku po krótkiej rozprawie uznał go winnym zbrodni i skazał na śmierć. Został powieszony 11 listopada w Jerusalem (dzisiaj Courtland), w Wirginii. Po śmierci został obdarty ze skóry, zdekapitowany i poćwiartowany.

Po egzekucji jego adwokat, Thomas Ruffin Gray, który miał wstęp do więzienia, gdzie Nat był przetrzymywany, opublikował własnym kosztem "Wyznanie Nata Turnera", pracę opartą częściowo na badaniach prowadzonych w czasie, gdy Nat się ukrywał i częściowo na rozmowach z więźniem przed procesem. Dokument ten jest podstawowym źródłem do badań nad przyczynami i przebiegiem powstania.

[edytuj] Konsekwencje

W sumie w stanie Wirginia uśmiercono 56 czarnoskórych podejrzanych o branie udziału w powstaniu. Po tym wydarzeniu nastąpiły krwawe porachunki w Wirginii i w innych stanach, w wyniku których blisko 200 czarnoskórych niewolników – z których większość nie miała nic wspólnego z powstaniem – pobito, torturowano i zamordowano^[7].

Przed powstaniem Nata Turnera w stanie Wirginia ruch abolicjonistyczny w zasadzie nie istniał, a sprzeciw wobec niewolnictwa opierał się raczej na podstawach ekonomicznych niż etycznych. Przeciwnicy – a wśród nich urzędujący gubernator John Floyd – uważali, że niewolnictwo jest nieefektywne, zacofane, a ponadto obawiali się wzrostu liczby Murzynów i prześcignięcia przez nich populacji białych na Południu. Tych, którzy kierowali się racjami moralnymi i humanitaryzmem było niewielu.

Obawa przed powtórzeniem się rewolty Nata Turnera spowodowała wprowadzenie represyjnych wobec Murzynów aktów prawnych na Południu. Wolność czarnoskórych w Wirginii została drastycznie ograniczona; nadto wprowadzono zasadę zakazującą kwestionowania niewolnictwa w oparciu o przekonanie, że dyskusja na ten temat może stać się przyczynkiem do kolejnej tego typu rewolty. Istnieją dowody na to, że już przed powstaniem pomysły tego typu miały miejsce. Przyczyn należy szukać po części w nagłym odrodzeniu się gospodarki agrarnej Południa po wynalezieniu odziarniarki bawełny i związanego z tym zapotrzebowania na coraz droższych niewolników. Ruch Nata Turnera przypuszczalnie przyspieszył te tendencje.

Wobec gwałtownej reakcji białych na uśmiercenie tylu ludzi, żadne inne powstanie na taką lub większą skalę nie mogło mieć miejsca. Z tego też powodu Nat jest uważany za bohatera przez część Afroamerykanów i Panafrykanów na całym świecie.

Turner stał się obiektem zainteresowania naukowców w latach czterdziestych XX wieku, kiedy to historyk amerykański Herbert Aptheker opublikował pierwszą poważną pracę naukową na temat ruchów wyzwoleńczych na niewolniczym Południu. Aptheker wyjaśnił, jak doszło do powstania w warunkach nieludzkiego wyzysku niewolników. Po zgłębieniu archiwów stanów południowych stwierdził, że przed powstaniem miało miejsce około 250 podobnych incydentów, aczkolwiek żaden z nich nie osiągnął skali rewolty kierowanej przez Nata Turnera.

"The Confessions of Nat Turner", powieść Williama Styrona z roku 1967, zdobyła nagrodę Pulitzera w 1968. Książka została bardzo dobrze oceniona przez czytelników, ale kilku czarnoskórych krytyków uznało ją za rasistowską.

W roku 2003 wszedł na ekrany kin w USA film Charlesa Burnetta Nat Turner: A Troublesome Property.

[edytuj] Zobacz też

• John Brown

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Herbert Aptheker: American Negro Slave Revolts, International Publishers, New York 1983.
• Herbert Aptheker: Nat Turner's Slave Rebellion, Humanities Press, New York 1966.
• William Sydney Drewry: The Southampton Insurrection, The Neale Company, Washington D.C. 1900.
• Scot French: The Rebellious Slave, Nat Turner in American Memory, Houghton Mifflin, Boston 2004.
• William Lloyd Garrison: "Powstanie",
• Thomas R. Gray: The Confessions of Nat Turner, the Leader of the Late Insurrections in Southampton, Va, Lucas&Deaver, Baltimore 1831. Wydanie online.
• Kenneth S. Greenberg (red.): Nat Turner, A Slave Rebellion in History and Memory, Oxford University Press, New York 2003.
• Stephen B. Oates: The Fires of Jubilee, Nat Turner's Fierce Rebellion, HarperPerennial, New York 1990 ISBN 0-06-091670-2.
• Junius P. Rodriguez (red.): Encyclopedia of Slave Resistance and Rebellion, Greenwood Press, Westport 2006.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Nat Turner's Rebellion
• Thomas Ruffin Gray, The Confessions of Nat Turner (1831) online edition
• "Nat Turner: Lightning Rod" on the American Heritage website
• Wersja do czytania

Gorilla Zoe
Imię i nazwisko	Alonzo Mathis
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1983 Atlanta, w stanie Georgia
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Gatunek	hip-hop
Zawód	raper
Aktywność	od 2006
Wytwórnia płytowa	Bad Boy, Block, Atlantic
Powiązania	Yung Joc, Boyz n da Hood, Gucci Mane, OJ Da Juiceman
Zespół
Boyz n da Hood
Strona internetowa

Gorilla Zoe, właściwie Alonzo Mathis (ur. 26 stycznia 1983 w Atlancie, w stanie Georgia) - amerykański raper; członek zespołu hip-hopowego Boyz n da Hood.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy studyjne

[edytuj] Single

[edytuj] Solowe

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona
• Gorilla Zoe na Myspace