Kabinet Obama

Op 20 januari 2009 werd Barack Obama beëdigd als 44e president van de Verenigde Staten. Dit artikel geeft een overzicht van de leden van zijn kabinet.

Ministerie	#	Functie	Naam	Ambtsbekleder	Termijn		Partij
					Start	Einde
	44e	President van de Verenigde Staten	Barack Obama		20 januari 2009	'	D
	47e	Vicepresident van de Verenigde Staten	Joe Biden		20 januari 2009	'	D
Kabinet
	67e	Minister van Buitenlandse Zaken	Hillary Rodham Clinton		21 januari 2009	'	D
	75e	Minister van Financiën	Timothy Geithner		26 januari 2009	'	D
	22e	Minister van Defensie	Robert Gates		18 december 2006	1 juli 2011	O
	23e		Leon Panetta		1 juli 2011	'	D
	83e	Minister van Justitie	Eric Holder		2 februari 2009	'	D
	50e	Minister van Binnenlandse Zaken	Ken Salazar		20 januari 2009	'	D
	40e	Minister van Landbouw	Tom Vilsack		21 januari 2009	'	D
	36e	Minister van Economische Zaken	Gary Locke		26 maart 2009	1 augustus 2011	D
	37e		John Bryson		21 oktober 2011	21 juni 2012	D
	25e	Minister voor Arbeid	Hilda Solis		24 februari 2009	'	D
	21e	Minister voor Volksgezondheid en Sociale Zaken	Kathleen Sebelius		28 april 2009	'	D
	15e	Minister voor Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling	Shaun Donovan		26 januari 2009	'	D
	16e	Minister van Transport	Ray LaHood		22 januari 2009	'	R
	21e	Minister van Energie	Steven Chu		21 januari 2009	'	D
	9e	Minister van Onderwijs	Arne Duncan	Fout bij het aanmaken van de miniatuurafbeelding: Onjuiste parameters voor miniatuurafbeelding	21 januari 2009	'	D
	7e	Minister voor Veteranenzaken	Eric Shinseki		21 januari 2009	'	O
	3e	Minister van Binnenlandse Veiligheid	Janet Napolitano		21 januari 2009	'	D

Zegel	#	Functie	Rang	Onderdeel	Naam	Ambtsbekleder	Termijn		Partij
							Start	Einde
	20e	Minister van de Landmacht	n.v.t	n.v.t	Pete Geren		9 maart 2007	16 september 2009	D
	21e	Minister van de Landmacht	n.v.t	n.v.t	John McHugh		21 september 2009	'	R
	74e	Minister van de Marine	n.v.t	n.v.t	Donald Winter		3 januari 2006	13 maart 2009	R
	75e	Minister van de Marine	n.v.t	n.v.t	Ray Mabus		18 juni 2009	'	D
	22e	Minister van de Luchtmacht	n.v.t	n.v.t	Michael Donley		21 juni 2008	'	O
	17e	Chairman of the Joint Chiefs of Staff	Admiraal	United States Navy	Michael Mullen		1 oktober 2007	30 september 2011	n.v.t
	18e	Chairman of the Joint Chiefs of Staff	Generaal	United States Army	Martin Dempsey		1 oktober 2011	'	n.v.t
	8e	Vice Chairman of the Joint Chiefs of Staff	Generaal	United States Marine Corps	James Cartwright		2 september 2007	3 augustus 2011	n.v.t
	9e	Vice Chairman of the Joint Chiefs of Staff	Admiraal	United States Navy	James Winnefeld		4 augustus 2011	'	n.v.t
	36e	Chief of Staff of the United States Army	Generaal	United States Army	George Casey		10 april 2007	10 april 2011	n.v.t
	37e	Chief of Staff of the United States Army	Generaal	United States Army	Martin Dempsey	Martin Dempsey	11 april 2011	7 september 2011	n.v.t
	38e	Chief of Staff of the United States Army	Generaal	United States Army	Raymond Odierno		7 september 2011	'	n.v.t
	29e	Chief of Naval Operations	Admiraal	United States Navy	Gary Roughead		29 september 2007	23 september 2011	n.v.t
	30e	Chief of Naval Operations	Admiraal	United States Navy	Jonathan Greenert		23 september 2011	'	n.v.t
	19e	Chief of Staff of the United States Air Force	Generaal	United States Air Force	Norton Schwartz		12 augustus 2009	'	n.v.t
	34e	Commandant of the Marine Corps	Generaal	United States Marine Corps	James Conway		14 november 2006	22 oktober 2010	n.v.t
	35e	Commandant of the Marine Corps	Generaal	United States Marine Corps	James Amos		22 oktober 2010	'	n.v.t

Ministerie	#	Functie	Naam	Ambtsbekleder	Termijn		Partij
					Start	Einde
	23e	Stafchef van het Witte Huis	Rahm Emanuel		20 Januari 2009	1 oktober 2010	D
	Waarnemend		Pete Rouse		1 oktober 2010	13 januari 2011	D
	24e		William Daley		13 januari 2011	1 februari 2012	D
	25e		Jacob Lew		1 februari 2012	'	D
	22e	Nationaal Veiligheidsadviseur	James L. Jones		20 januari 2009	8 oktober 2010	D
	23e		Tom Donilon		8 oktober 2010	'	D
	8e	United States National Economic Council	Lawrence Summers		20 januari 2009	31 december 2010	D
	9e		Gene Sperling		20 januari 2011	'	D
	5e	United States Domestic Policy Council	Melody Barnes		20 januari 2009	2 januari 2012	D
	1e	President’s Council on Jobs and Competitiveness	Paul Volcker		6 februari 2009	23 februari 2011	D
	2e		Jeffrey Immelt		23 februari 2011	'	R
	12e	Environmental Protection Agency	Lisa Jackson		23 januari 2009	'	D
	19e	Federal Deposit Insurance Corporation	Sheila Bair		26 juni 2006	8 juli 2011	R
	Waarnemend		Martin Gruenberg		8 juli 2011	'	D
	37e	Office of Management and Budget	Peter Orszag		20 januari 2009	30 juli 2010	D
	38e		Jacob Lew		18 november 2010	1 februari 2012	D
	39e		Jeffrey Zients		1 februari 2012	'	D
	25e	Council of Economic Advisers	Christina Romer		28 januari 2009	3 september 2010	D
	26e		Austan Goolsbee		9 september 2010	5 augustus 2011	D
	27e		Alan Krueger		3 november 2011	'	D
	6e	Office of National Drug Control Policy	Gil Kerlikowske		7 mei 2009	'	D
	1e	Council on Environmental Quality	Nancy Sutley		22 januari 2009	'	D
	27e	Ambassadeur naar de Verenigde Naties	Susan Rice		22 januari 2009	'	D
	16e	Office of the United States Trade Representative	Ron Kirk		18 maart 2009	'	D
	1e	Speciale gezant voor Pakistan en Afghanistan	Richard Holbrooke		22 januari 2009	13 december 2010	D
	2e		Marc Grossman		22 februari 2011	'	O
	1e	Speciale gezant voor het Midden-Oosten	George Mitchell		22 januari 2009	14 mei 2011	D
	2e		David Hale		18 mei 2011	'	O
	21e	Directeur van de Central Intelligence Agency	Leon Panetta		13 februari 2009	30 juni 2011	D
	Waarnemend		Michael Morell		1 juli 2011	6 september 2011	O
	22e		David Petraeus		6 september 2011	'	O
	3e	Director of National Intelligence	Dennis Blair		29 januari 2009	28 mei 2010	O
	4e		James Clapper		9 augustus 2010	'	O
	6e	Directeur van de Federal Bureau of Investigation	Robert Mueller		4 september 2001	'	O

[bewerken] Herschikkingen

• Op 4 januari 2009 maakte Bill Richardson bekend dat hij zich terugtrekt als kandidaat voor Minister van Economische Zaken vanwege een onderzoek naar een bedrijf waarmee zijn staat zaken heeft gedaan. ^{[1] [2]}
• op 3 februari 2009 maakte Tom Daschle bekend dat hij zich terugtrekt als kandidaat voor minister van Volksgezondheid omdat hij een door zakenrelaties betaalde auto met particuliere chauffeur niet had opgegeven bij de belastingdienst. ^[3]
• Op 12 februari 2009 maakte Judd Gregg bekend dat hij zich terugtrekt als kandidaat voor Minister van Economische Zaken. ^[4]

[bewerken] Externe links

• (en) Presidential Transition Project Change.gov The Obama-Biden presidential transition administration.
• (en) 2008-2009 Presidential Transition Resources from the General Services Administration

Barack Obama
Barack Hussein Obama
Geboren	4 augustus 1961 Honolulu (Hawaï)
Politieke partij	Democratische Partij
Partner	Michelle Obama
Beroep	Politicus Advocaat Auteur
Religie	Protestantisme
Handtekening
44e president van de Verenigde Staten
Huidige functie
Aangetreden	20 januari 2009
Vicepresident(en)	Joe Biden
Voorganger	George W. Bush
Senator voor Illinois
Aangetreden	4 januari 2005
Einde termijn	16 november 2008
Voorganger	Peter Fitzgerald
Opvolger	Roland Burris
Portaal    Politiek

Barack Hussein Obama II (Honolulu (Hawaï), 4 augustus 1961) is de 44e en huidige president van de Verenigde Staten. Hij is de eerste zwarte Amerikaan in deze functie.^[1] Tussen 3 januari 2005 en 16 november 2008 was Obama lid van de Senaat als vertegenwoordiger van de staat Illinois en voordien was hij staatssenator in de wetgevende vergadering van zijn thuisstaat. Na het verslaan van de Republikeinse kandidaat John McCain tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen 2008 werd Obama op 20 januari 2009 tijdens de inauguratie op het Capitool beëdigd als president. Op 9 oktober 2009 kreeg Obama de Nobelprijs voor de Vrede.

Hij is kandidaat voor een tweede termijn tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012.^[2]

[bewerken] Biografie

Obama's vader, Barack Obama sr., was een Luo uit Kenia. Zijn moeder, Ann Dunham, was een Amerikaanse uit Kansas. Zijn ouders scheidden in 1964 toen Obama twee jaar oud was. Zijn vader keerde terug naar Kenia. Obama heeft hem daarna nog maar één keer gezien. Na de scheiding hertrouwde zijn moeder met Lolo Soetoro, een Indonesische student die in Hawaï studeerde. In 1967 verhuisde het gezin naar Jakarta. Tijdens deze periode volgde Barry Soetoro, zoals hij toen genoemd werd, gedurende twee jaar onderwijs aan een katholieke basisschool die door de Nederlandse kapucijn Bart Janssen is gesticht. Hij was er ingeschreven als moslim. Daarna vervolgde hij zijn lagere school aan de State Elementary School Menteng 01, die Janssen omschrijft als een "elitaire moslimschool".^[3] Vier jaar later, Obama was toen tien, keerde hij terug naar Honolulu en ging wonen bij de ouders van zijn moeder. Hier bezocht hij de middelbare school tot 1979. Toen Obama 21 jaar was, kwam zijn vader om bij een auto-ongeluk in Kenia. Zijn moeder keerde ook nog even terug naar Hawaï, maar ging uiteindelijk weer naar Indonesië. Zij overleed in 1995 aan kanker, een paar maanden na het verschijnen van Obama's boek Dreams from My Father.

[bewerken] Studie

Na de middelbare school verhuisde Obama naar Los Angeles, waar hij twee jaar aan het Occidental College studeerde. Hij zette zijn studie voort aan de Columbia-universiteit in New York, waar hij in 1983 afstudeerde in politicologie met als specialisatie internationale betrekkingen. Na zijn studie werkte hij als onderzoeker bij de New York Public Interest Group. In 1985 verhuisde hij naar Chicago waar hij projecten deed in armere buurten. Van 1985 tot 1988 was hij hoofd van het Developing Communities Project (DCP). DCP was een hulpprogramma opgezet door de Katholieke Kerk. Als afsluiting van deze periode bezocht Obama Europa en Kenia. In Kenia ontmoette hij familieleden.

In 1988 begon Barack Obama aan zijn studie rechten aan de Harvard-universiteit. In 1990 haalde hij het nieuws toen hij als eerste Afro-Amerikaan werd benoemd tot president van de Harvard Law Review.^[4] Hij studeerde in 1991 cum laude af, waarna hij terugkeerde naar Chicago en ging werken als advocaat. Obama doceerde tussen 1993 en 2004 in deeltijd rechten aan de Universiteit van Chicago. Van 1992 tot 2002 was hij tevens werkzaam bij het advocatenkantoor Davis, Miner, Barnhill & Galland.

[bewerken] Familie

Obama met Michelle en hun kinderen Malia Ann en Sasha, aan de rechterkant Marian Shields Robinson

Obama's echtgenote Michelle Robinson studeerde eveneens aan Harvard. De twee ontmoetten elkaar in 1989 tijdens hun werk voor een advocatenkantoor en trouwden in 1992. Ze hebben twee dochters: Malia Ann (4 juli 1998) en Natasha "Sasha" (10 juni 2001). Michelle Obama is tegenwoordig vicepresidente voor gemeenschapszaken van de University of Chicago Hospitals. Zij kwam in opspraak toen haar salaris verdrievoudigde, nadat Obama senator werd. De reden hiervoor was echter een promotie en haar volle baan met overuren, nadat ze geen campagne meer voerde voor haar echtgenoot.

Obama is christen, maar niet van huis uit. Hij is gedoopt in de United Church of Christ in 1988.^[5][6]

Barack Obama is een rechtstreekse afstammeling van de protestantse 'Pilgrim Fathers', te weten de familie Blossom, die begin 17e eeuw vanwege religieuze vervolgingen vanuit Engeland naar Leiden was uitgeweken en van daaruit in 1629 naar Amerika voer voor een leven in godsdienstvrijheid. Het meeste opmerkelijke aan deze vondst, die op 5 december 2008 door de gemeente Leiden werd bekendgemaakt en door de New England Historic Genealogical Society in Boston werd bevestigd, is dat Obama afstamt van Elizabeth Blossom, wier broer Peter een verre voorouder is van Obama's ambtsvoorganger George W. Bush.^[7]

Ook de vicepresident van de VS tijdens Bush' regering, Dick Cheney, is verre familie van Obama.^[8]

[bewerken] Politiek

In de Senaatsverkiezingen streed hij in 2004 om een open zetel tegen de Republikein Alan Keyes. De winnaar werd in ieder geval de vijfde Afro-Amerikaan in de geschiedenis van de Senaat, na Hiram Revels, Blanche Bruce, Edward Brooke, en Carol Moseley Braun. Barack Obama won de verkiezingen met 70% tegen 27% voor Keyes.

In de Senaat zette Obama zich onder andere in voor onderwijs, immigratie en grotere transparantie van de regering via e-government. Obama was ook actief in buitenlandse zaken. Zijn reis naar Afrika, waarin hij Zuid-Afrika, Kenia, Djibouti, Ethiopië en Tsjaad bezocht, trok veel aandacht bij media in de Verenigde Staten en de bezochte landen.

Obama was de derde Afro-Amerikaan die een 'keynote address' gaf op een Nationale Democratische Conventie (in 2004). Dit was een opvallende toespraak, waarmee hij zich als politieke belofte introduceerde bij de Amerikaanse kiezers, met als meest geciteerde woorden:

Er is geen links Amerika en geen conservatief Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika. Er is niet een zwart Amerika en een blank Amerika en een latino Amerika en een Aziatisch Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika.

[bewerken] Presidentsverkiezingen 2008

Zie Amerikaanse voorverkiezingen 2008 en Amerikaanse presidentsverkiezingen 2008 voor de hoofdartikelen over dit onderwerp.

Op 16 januari 2007 maakte Barack Obama bekend een verkennend comité te hebben opgericht ter voorbereiding op zijn deelname aan de Democratische voorverkiezingen voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008. Op 10 februari 2007 maakte hij zijn kandidatuur officieel in Springfield (Illinois).^[9] Zijn belangrijkste tegenkandidaat bij de Democratische voorverkiezingen werd Hillary Clinton.^[10]

Barack Obama voert campagne in Houston, Texas

De eerste voorverkiezing vond op 3 januari 2008 plaats in Iowa. Obama won deze staat met ruime voorsprong op John Edwards (tweede) en Clinton (derde). In de tweede voorverkiezing, in New Hampshire, bleef Clinton hem nipt voor.^[11] Vervolgens gingen Obama en Clinton geruime tijd gelijk op. Ook Super Tuesday, waarop 24 staten hun stem uitbrachten, bracht nog geen beslissing. Hierna nam Obama een voorsprong door tien staten op rij te winnen.^[12] Deze prestatie kon Clinton, hoewel zij belangrijke staten als Florida, Pennsylvania en Californië achter zich had weten te krijgen, niet meer inhalen. Obama won uiteindelijk verreweg de meeste voorverkiezingen en caucuses. Na de laatste voorverkiezingen op 3 juni had Obama voldoende gedelegeerden achter zich om de Democratische kandidatuur voor de verkiezingen op te kunnen eisen. Clinton trok zich op 7 juni officieel terug uit de verkiezingsstrijd.

Sinds Obama de Democratische presidentskandidaat werd, voerde hij campagne in zogeheten swing states. Zijn campagneteam vestigde records met het registreren van nieuwe kiezers voor de Democratische Partij, waarvan een groot deel met behulp van het internet. Obama's toespraken brachten duizenden mensen op de been en hij gebruikte leuzen als Yes we can en Change we can believe in. Op 23 augustus 2008 werd bekend dat Obama de 65-jarige senator Joe Biden had gekozen als running mate.^[13]

Obama werd in de campagne gesteund door een aantal bekende Amerikaanse politici zoals Jimmy Carter, John Kerry, Ted Kennedy en Colin Powell, alsmede door andere beroemdheden zoals Caroline Kennedy, Robert De Niro, Stevie Wonder, Oprah Winfrey, Jennifer Aniston en Will Smith.

Obama debatteerde driemaal met zijn Republikeinse tegenstander John McCain.

Tijdens de campagneperiode was bij sommige Amerikanen echter ook twijfel ontstaan over de oprechtheid van Obama. Er werd twijfel gezaaid of Obama wel in Amerika geboren was en een Amerikaans staatsburger is, hetgeen een voorwaarde is om president van Amerika te kunnen zijn. Een advocaat in Philadelphia (en aanhanger van Hillary Clinton), Philip J. Berg, meende dat Obama in Afrika geboren was en ondernam daarom gerechtelijke stappen om hem van de kieslijst in november te laten verwijderen.^[14][15]

Inhoudelijk was er bezorgdheid over wat Obama's economisch beleid zou betekenen voor de VS en over zijn belofte om zonder condities vooraf met Amerika vijandig gezinde wereldleiders als Hugo Chávez en Mahmoud Ahmadinejad te praten.^[16]

Vijf dagen voor de verkiezingen onderbrak Obama zijn campagne om zijn grootmoeder, die op Hawaï woonde te kunnen bezoeken. Zij lag op haar sterfbed en overleed twee dagen voor de verkiezingen.

Op 4 november 2008 won Obama de verkiezingen, waarna hij zijn overwinningstoespraak in het Grant Park in thuisstad Chicago gaf.

[bewerken] Presidentschap

[bewerken] Inauguratie en eerste dagen

Groepsfoto van Obama met zijn voorgangers (v.l.n.r.) George H.W. Bush, George W. Bush, Bill Clinton en Jimmy Carter in het Oval Office op 7 januari 2009

Barack Obama werd op dinsdag 20 januari 2009 om 12.05 uur (plaatselijke tijd) in Washington DC beëdigd tot 44e president van de Verenigde Staten. De eed werd hem afgenomen door opperrechter Roberts waarbij dezelfde bijbel werd gebruikt als bij de inauguratie van Abraham Lincoln in 1861. Rechter Roberts maakte een fout in de eed, hij sprak het woord getrouw (faithfully) later uit dan de tekst van de eed uit de grondwet voorschrijft. De juiste tekst is: Ik zal getrouw het ambt van president van de Verenigde Staten uitvoeren, Roberts zei: Ik zal het ambt van president van de Verenigde Staten getrouw uitvoeren. Obama bemerkte de fout, haperde even, maar sprak Roberts toch na. Voor de zekerheid werd Obama de dag erna nog een keer - in besloten kring - beëdigd conform de juiste tekst.^[17]

In de eerste dagen als president vaardigde hij executive orders uit om de Amerikaanse troepen uit Irak terug te trekken. Hij beval de sluiting van het detentiecentrum in Guantánamo Bay "zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk tegen januari 2010", Hij beperkte de geheimhouding die gegeven wordt aan de presidentiële administratie en veranderde de procedures van de Freedom of Information Act. Hij hief ook het verbod op op federale financiering van buitenlandse organisaties die abortus provocatus mogelijk maken, in maart 2009 gevolgd door het ophefften van het verbod op federale subsidies voor embryoverbruikend stamcelonderzoek.

[bewerken] Binnenlands beleid

[bewerken] Economie

Obama werd president terwijl de economische crisis – ook bekend als de kredietcrisis – op haar hoogtepunt was. Obama ondertekende op 17 februari de American Recovery and Reinvestment Act of 2009. Dit was een economisch pakket maatregelen ter waarde van 787 miljard dollar dat bestond uit verschillende maatregelen met betrekking tot onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur en verschillende belastingvoordelen. Het was bedoeld om de Amerikaanse economie, die zich op een dieptepunt bevond, te stimuleren.

Obama's minister van Financiën Timothy Geithner maakte in februari 2009 bekend een publiek-privaat fonds te willen opzetten dat de riskante producten van banken opkoopt.^[18] In juni 2009 hield Obama met overheidssteun de Amerikaanse autoconcerns General Motors en Chrysler overeind.^[19]

Het totale begrotingstekort bedroeg over 2010 10.6 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Voor 2011 ligt de verwachting een stuk lager, maar de totale staatsschuld zal dan zijn opgelopen tot ongeveer 8,53 biljoen dollar, 80 procent van Amerikaanse bbp. De werkloosheid liep in oktober 2009 op tot 10.1 procent, maar begon daarna weer te dalen.

[bewerken] Hervorming gezondheidszorg

In het eerste jaar van zijn regering zette Obama sterk in op een hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg. Zijn plan voorzag in ziektekostenverzekering voor circa 32 miljoen tot dan toe nog onverzekerde Amerikanen. Voor veruit de meeste Amerikanen werd een basisverzekering tegen ziektekosten verplicht. Verzekeringsmaatschappijen mogen zieke Amerikanen niet meer afwijzen. ^[20]

Een belangrijk kritiekpunt van de Republikeinen waren de hoge kosten van de plannen. Er was circa 1 biljoen dollar (700 miljard euro) voor nodig. Prolifeorganisaties en Religieus Rechts hebben zich ook fel tegen de plannen verzet. Vooral de mogelijkheid om abortus met belastinggeld te financieren stuitte op heftige protesten. Obama gaf de verzekering af dat er geen federale fondsen voor de financiering van abortus zouden worden aangewend. Wel houden individuele staten de mogelijkheid overheidsgeld voor abortus ter beschikking te stellen.^[20]

Dankzij een ruime meerderheid van zijn partij in de Senaat wist Obama zijn plannen te realiseren. Op 23 maart 2010 ondertekende hij de zogeheten Patient Protection and Affordable Care Act.

[bewerken] Olieramp Golf van Mexico

Zie Olieramp in de Golf van Mexico 2010 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 20 april 2010 vond er onder water een explosie plaats op het boorplatform Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. Daardoor liep er een gigantische hoeveelheid olie in zee. BP, leaser van de boortoren, probeerde het gat te dichten, maar slaagde daar lange tijd niet in. President Obama bezocht de rampregio voor de eerste keer op 2 mei, en later op 28 mei en 4 juni. Hij gaf opdracht tot een federaal onderzoek en stelde een onafhankelijk commissie in die onderzoek moest doen naar nieuwe veiligheidsmaatregelen.^[21] Obama riep de noodtoestand af en kondigde op 27 mei een moratorium voor boren op zee in diepwater. Het lek werd pas op 15 juli gedicht. De regering van Obama klaagde BP achteraf aan omdat het bedrijf zich niet aan de benodigde veiligheidsmaatregelen had gehouden.^[22]

[bewerken] Buitenlands beleid

[bewerken] Irakoorlog

Zie Irakoorlog voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Tijdens de presidentiële overgangsperiode liet Obama weten dat hij Robert Gates, onder president George W.H. Bush al minister van Defensie, zou aanhouden als minister. Op 27 februari 2009 kondigde hij aan dat er op 31 augustus 2010 een einde moest komen aan de militaire gevechtsmissie in Irak.^[23] Hij verminderde de troepenmacht van 142.000 man tot een aantal tussen de 35.000 en 50.000 man. Deze blijven tot eind 2011 en zullen helpen met de training van Iraakse soldaten. Op 31 augustus kondigde Obama ook daadwerkelijk aan dat er een einde was gekomen aan de gevechtsmissie in Irak.

[bewerken] Afghanistan

Zie Oorlog in Afghanistan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In het begin van zijn presidentschap kondigde Obama aan extra troepen naar Afghanistan te willen sturen. Op 1 december kondigde hij aan 30.000 soldaten te sturen ter versterking van de aanwezig 71.000 manschappen. Hij stelde ook voor om binnen 18 maanden te beginnen met het terugtrekken van troepen uit Afghanistan.^[24] In juni 2010 verving Obama Stanley McChrystal, de militaire commandant in Afghanistan, nadat deze het Witte Huis hevig had bekritiseerd in een interview. De nieuwe commandant werd David Petraeus.

[bewerken] Nobelprijs voor de Vrede

In 2009 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede voor "zijn uitzonderlijke inspanningen ter versterking van de internationale diplomatie en de samenwerking tussen de volkeren".^[25] Er was verbazing en kritiek op de keuze van het Nobelprijs-comité, omdat Obama als president nog weinig bereikt zou hebben. Obama gaf zelf aan "niet het gevoel te hebben dat ik thuishoor in het gezelschap van de mensen die de prijs eerder al wonnen".^[26]

[bewerken] Dood van Osama bin Laden

Zie Dood van Osama bin Laden voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 2 mei 2011 gaf Obama toestemming om een villa binnen te vallen in Abbottabad (Pakistan). In deze villa hield de meest gezochte terrorist ter wereld, Osama bin Laden, zich schuil. Elitetroepen schoten de onbewapende Bin Laden door het hoofd en hij overleed ter plaatse. Nog geen 12 uur later kreeg hij een zeemansgraf in de Arabische Zee. De dood van Bin Laden leidde tot veel blije reacties, vooral van Amerikanen. Een van de belangrijkste oorzaken hiervoor was dat hij de man was die verantwoordelijk wordt gehouden voor het beramen van de aanslagen van 11 september 2001. Enkele dagen na de actie in Pakistan bezocht Obama Ground Zero in New York, de plek waar de grootste van die aanslagen hadden plaatsgevonden.

[bewerken] Schrijverswerk

Van Obama's hand verscheen in 1995 zijn autobiografie: Dreams from My Father: A Story of Race and Inheritance. In december 2004 tekende hij een contract voor $ 1,9 miljoen dollar voor het schrijven van nog drie boeken, waaronder een kinderboek. Een royaal gedeelte van het bedrag was een voorschot. In het eerste van de drie boeken, Audacity of Hope, verschenen op 17 oktober 2006, worden Obama's politieke overtuigingen behandeld. In september 2008 bracht Obama het boek Change we can believe in uit, zijn programma voor de toekomst van de Verenigde Staten. De Nederlandse vertaling hiervan verscheen in januari 2009.

[bewerken] Bibliografie

• De herovering van de Amerikaanse droom, 2007, 347 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-0088-6 (vertaling van: The audacity of hope : Thoughts on reclaiming the American Dream)
• Dromen van mijn vader: een autobiografie, 2007, 415 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-0089-3 (vertaling van: Dreams from my father : a story of race and inheritance)
• Geloven in verandering, 2009, 270 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-1418-0 (vertaling van: Change we can believe in : Barack Obama's plan to renew America's promise)

[bewerken] Literatuur

• Willem Uylenbroek, Barack Obama, de weg naar het Witte Huis, 2007, Amsterdam, ISBN 978-90-488-0026-1
• Frans Verhagen, President Obama in een notendop, 2008 (vierde, uitgebreide druk), Amsterdam, ISBN 978-90-351-3420-1

[bewerken] Zie ook

• Kabinet-Obama

[bewerken] Externe links

Wikimedia Commons heeft meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen in de categorie [/index.php/Commons:Category:Barack_Obama?uselang=nl#mw-subcategories Barack Obama].

• (en) Officiële website van Barack Obama
• (en) Website van het Witte Huis

Wikiquote heeft één of meer citaten gerelateerd aan Barack Obama.

President van de Verenigde Staten

Washington · J. Adams · Jefferson · Madison · Monroe · J.Q. Adams · Jackson · Van Buren · W.H. Harrison · Tyler · Polk · Taylor · Fillmore · Pierce · Buchanan · Lincoln · A. Johnson · Grant · Hayes · Garfield · Arthur · Cleveland · B. Harrison · Cleveland · McKinley · T. Roosevelt · Taft · Wilson · Harding · Coolidge · Hoover · F.D. Roosevelt · Truman · Eisenhower · Kennedy · L.B. Johnson · Nixon · Ford · Carter · Reagan · G.H.W. Bush · Clinton · G.W. Bush · Obama

vep:Obama Barak