Bruno Mars
200px Bruno Mars podczas koncertu w Las Vegas, 19 września 2010 roku
Imię i nazwisko	Peter Gene Hernandez
Pseudonim	Bruno Mars
Data i miejsce urodzenia	8 października 1985 Honolulu, Hawaje
Pochodzenie	Los Angeles, Kalifornia
Instrument	gitara, pianino, skrzypce, trąbka, harfa, trójkąt, kongi
Gatunek	pop, alternatywny hip hop, soul, reggae fusion, R&B
Zawód	wokalista, autor tekstów, producent muzyczny, model, tancerz
Wytwórnia płytowa	Atlantic Records, Elektra Records
Powiązania	The Smeezingtons, B.o.B, Travis McCoy, Cee-Lo Green
Strona internetowa

Peter Gene Hernandez, powszechnie znany pod pseudonimem scenicznym Bruno Mars (ur. 8 października 1985) – amerykański wokalista, producent muzyczny i autor tekstów. Wychowywany w Honolulu w rodzinie muzyków, Mars od najmłodszych lat rozwijał swój talent. W dzieciństwie wielokrotnie występował w różnych obiektach na terenie Hawajów, a po ukończeniu szkoły średniej zdecydował o przeprowadzce do Los Angeles, które oferowało większe możliwości rozwoju kariery. Na miejscu Mars dołączył do grupy The Smeezingtons, z którą produkował utwory dla innych artystów.

Po bezowocnej współpracy z Motown Records, Mars w 2009 roku podpisał kontrakt z Atlantic Records. Rozpoznawalność jako artysta solowy zdobył niedługo po tym, użyczając wokalu w piosenkach "Nothin' on You" B.o.B oraz "Billionaire" Travie'ego McCoya, będąc ponadto ich współautorem. Mars jest również jednym z autorów tekstów innych popularnych utworów, a w tym m.in.: "Right Round" Flo Ridy, "Wavin' Flag" K'naana oraz "Fuck You!" Cee Lo Greena. W październiku 2010 roku premierę miał debiutancki album artysty, Doo-Wops & Hooligans, z którego pochodziły międzynarodowe hity: "Just the Way You Are" i "Grenade"^[1]. Podczas 53. ceremonii rozdania nagród Grammy, Mars nominowany był do siedmiu statuetek, wygrywając ostatecznie jedną, w kategorii Best Male Pop Vocal Performance za "Just the Way You Are"^[2].

Twórczość Marsa charakteryzuje się szerokim przekrojem wykorzystywanych stylów i elementów różnych gatunków muzycznych. Jako dziecko, Bruno inspirował się takimi artystami, jak między innymi Elvis Presley i Michael Jackson, czerpiąc wzorce z ich dokonań artystycznych. Do swojej muzyki Mars często włącza również reggae, a także dźwięki charakterystyczne dla Motown. Jon Caramanica z The New York Timesa określił Marsa jako "jednego z najbardziej wszechstronnych wokalistów popowych naszych czasów"^[3].

[edytuj] Życie i kariera

[edytuj] 1985–2008: wczesne życie i początki muzyczne

Peter Gene Hernandez urodził się i dorastał w dzielnicy Waikiki miasta Honolulu na Hawajach. Jego rodzice, Bernadette "Bernie" i Pete Hernandez, mają filipińskie i portorykańskie korzenie^[4][5][6]. Bernadette jako dziecko przybyła na Hawaje z Filipin, zaś Pete wyemigrował na wyspę z nowojorskiego Brooklynu^[7]. Rodzice Marsa poznali się podczas koncertu, w trakcie którego jego matka była tancerką hula, a ojciec grał na perkusji^[7]. Dwuletni Peter zaczął być określany przez ojca mianem "Bruno", jako że był on podobny do wrestlera Bruno Sammartino^[8]. Bruno posiada ponadto pięcioro rodzeństwa. Jak wielokrotnie podkreślał, Mars dorastał w muzykalnej rodzinie, która pozwoliła mu odkrywać różnorodność gatunków, od reggae, przez R&B i rocka, po hip hop^[9][10]. Od wczesnego dzieciństwa Mars pozostawał pod silnym wpływem takich artystów, jak Michael Jackson, Elvis Presley, The Isley Brothers oraz The Temptations^[5]. W wieku czterech lat Bruno zaczął koncertować pięć razy w tygodniu z zespołem swojego ojca, The Love Notes. Za sprawą tych występów zasłynął na całej wyspie ze swojej fascynacji osobą Presleya^[11].

W 1990 roku Mars został opisany w tabloidzie MidWeek jako "Mały Elvis", a następnie, w 1992 roku, zagrał epizod w filmie Miesiąc miodowy w Las Vegas^[5][12]. Wokalista wytłumaczył później, jaki wpływ miał Presley na jego twórczość: "Obserwuję najlepszych. Jestem wielkim fanem Elvisa. Jestem wielkim fanem Elvisa lat 50., kiedy to wchodził na scenę i przerażał ludzi swoją siłą, doprowadzał dziewczyny do szaleństwa! To samo można powiedzieć o Prince'u lub The Police. To faceci, którzy wiedzą, że ludzie przychodzą na koncerty po to, żeby uczestniczyć w show, dlatego ich obserwuję i od nich się uczę."^[13] W innym wywiadzie Mars jako swoją inspirację wyróżnił także hawajskie korzenie oraz wpływ rodziny na jego rozwój muzyczny: "Dorastanie na Hawajach zrobiło ze mnie człowieka, jakim jestem teraz. Z grupą mojego ojca grałem tam wiele koncertów. Każdy w mojej rodzinie śpiewa, wszyscy gramy na instrumentach. Mój wuj jest niesamowitym gitarzystą, mój ojciec jest świetnym perkusistą, podobnie jak mój brat, który jest członkiem naszego zespołu. Po prostu byłem otoczony muzyką."^[14] W 2003 roku, krótko po ukończeniu President Theodore Roosevelt High School, siedemnastoletni Mars przeprowadził się do Los Angeles, by rozwijać swoją karierę^[5][12]. W tym celu przyjął pseudonim sceniczny, czerpiąc z przydomka jaki nadał mu ojciec oraz dodając do niego słowo "Mars". Tłumacząc jego pochodzenie, powiedział: "Czułem, że nie mam w sobie nic wyjątkowego i atrakcyjnego. W dodatku wiele dziewczyn mówiło mi, że jestem nie z tego świata, więc pomyślałem, że chyba jestem z Marsa."^[15]

Po przeprowadzce do Los Angeles, Mars w 2004 roku podpisał kontrakt z Motown Records, który jednak, zgodnie z jego słowami, "prowadził donikąd"^[16]. Korzyścią płynącą ze współpracy z Motown był jednak fakt, że Bruno poznał osobiście tekściarza i producenta Philipa Lawrence'a, który także związany był z wytwórnią. Mars, Lawrence i inżynier dźwięku Ari Levine zaczęli wspólnie pisać utwory, a w konsekwencji utworzyli zespół produkcyjny The Smeezingtons^[16]. W 2006 roku Lawrence przedstawił Marsa jego przyszłemu menedżerowi w Atlantic Records, czyli Aaronowi Bayowi-Schuckowi^[17]. Usłyszawszy kilka piosenek w jego wykonaniu, Bay-Schuck dążył do tego, by Mars jak najszybciej związał się kontraktem z wytwórnią Atlantic, do czego jednak doszło dopiero po upływie trzech kolejnych lat^[17]. W międzyczasie, Atlantic zatrudniła the Smeezingtons, by zespół pisał, a następnie produkował utwory dla pozostałych artystów należących do wytwórni^[17]. Bay-Schuck przyznał później, że mimo iż Mars twierdził, że jego nadrzędnym celem jest bycie wokalistą solowym, chętnie podejmował się prac nad wydawnictwami innych wokalistów, co miało poprawić jego umiejętności tekściarskie, a zarazem pomóc mu odkryć, jakim typem artysty ostatecznie chce zostać^[17]. Rozwijając temat, Bay-Schuck nazwał ten okres w życiu Marsa samoodkrywaniem, które w znaczym stopniu przyczyniło się do jego późniejszego sukcesu^[17].

[edytuj] 2009–obecnie: Doo-Wops & Hooligans i sukces komercyjny

Bruno Mars podczas koncertu w Houston, w listopadzie 2010 roku

Zanim osiągnął sukces jako artysta solowy, Mars był cenionym producentem muzycznym, pisząc piosenki dla m.in.: Alexandry Burke, Travie'ego McCoya, Adama Levine'a, Brandy, Sugababes, Seana Kingstona oraz Flo Ridy^[9][18][19]. Bruno zadebiutował wokalnie w piosence "3D" z drugiego albumu solowego formacji Far East Movement, Animal^[20]. Następnie, w sierpniu 2009 roku, gościnnie pojawił się w utworze "Love" rapera Jaeson Ma^[21][22]. Szeroką popularność jako artysta solowy zdobył jednak dzięki singlom "Nothin' on You" B.o.B i "Billionaire" Travie'ego McCoya, które nagrane zostały z jego udziałem, i których był współautorem^{[23][24][25][26]}. Podążając za ich sukcesem, 11 maja 2010 roku premierę miał debiutancki minialbum Marsa, It's Better If You Don't Understand^[27]. EP uplasował się na 99. miejscu Billboard 200 i promowany był przez jeden singel: "The Other Side" z gościnnym wokalem Cee-Lo Greena i B.o.B^[28][29]. Mars ponownie podjął się współpracy z Greenem w sierpniu 2010 roku, współtworząc jego utwór "Fuck You!". 12 września 2010 roku artysta wystąpił na gali MTV Video Music Awards 2010, wykonując wraz z B.o.B i Hayley Williams piosenki "Nothin' on You" oraz "Airplanes"^[30].

Debiutancki album Marsa, Doo-Wops & Hooligans, miał premierę 5 października 2010 roku^[31][32]. Przewodni singel promujący płytę, "Just the Way You Are", wydany został 19 lipca 2010 roku i dotarł do 1. miejsca amerykańskiego zestawienia Billboard Hot 100^[33][34][35]. 28 września ukazał się drugi singel z albumu, "Grenade", który podobnie jak poprzednik osiągnął sukces na międzynarodowych listach przebojów^[36][37]. Oba single uzyskały status czterokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych, co oznacza, że każdy z nich sprzedał się w powyżej 4 milionach kopii w tym państwie^[38]. Doo-Wops & Hooligans zadebiutował na 3. pozycji Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 55 tysiącach egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych^[1]. Od tego czasu album znalazł ponad milion nabywców w tym państwie, dzięki czemu uzyskał status platynowej płyty według RIAA^[38].

13 lutego 2011 roku Mars otrzymał pierwszą w swojej karierze nagrodę Grammy, kiedy jego utwór "Just the Way You Are" wygrał w kategorii Best Male Pop Vocal Performance. Wokalista miał wówczas szansę na sześć innych statuetek, jako że nominowany był również w kategoriach: Best Rap Song i Best Rap/Sung Collaboration za "Nothin' on You", Record of the Year za "Nothin' on You" i "Fuck You", Song of the Year za "Fuck You" oraz Producer of the Year, Non-Classical.

16 września 2011 roku premierę miał singel "Lighters", który Mars nagrał gościnnie z duetem Bad Meets Evil^[39]. Kilka dni później opublikowany został nowy utwór artysty, "It Will Rain", wydany na ścieżce dźwiękowej filmu Saga "Zmierzch": Przed świtem^[40]. 30 października 2011 roku Mars wykonał piosenkę "Runaway Baby" podczas jednego z odcinków brytyjskiego programu The X Factor. Tego samego dnia wokalista otrzymał sześć nominacji do nagród Grammy w kategoriach: Album of the Year i Best Pop Vocal Album za Doo-Wops & Hooligans, Record of the Year, Song of the Year i Best Pop Solo Performance za "Grenade", a także Producer of the Year, Non-Classical, ostatecznie nie wygrywając żadnej statuetki.

21 lutego 2012 roku Mars wyróżniony został nagrodą BRIT Award dla najlepszego artysty międzynarodowego^[41].

[edytuj] Styl muzyczny

Bruno Mars podczas koncertu w listopadzie 2010 roku. Artysta gra na kilku instrumentach, a w tym m.in.: na fortepianie, gitarze i kongach^[42]

Muzyka Marsa wyróżnia się szerokim wykorzystaniem różnorodnych gatunków muzycznych, począwszy od popu, przez rock, reggae, R&B i soul, aż po hip hop^{[43][43][43][44][3]}. Mimo że jego głos określany jest mianem "miękkiego" ze względu na śpiew falsetem, Philip Lawrence stwierdził, że "większość ludzi nie wie, iż istnieje również ciemniejsza strona Bruno Marsa". Z kolei sam wokalista powiedział, że winę za jego miękki wokal ponosi to, iż w przeszłości, za czasów szkoły średniej, śpiewał piosenki dziewczynom^[45]. Jon Caramanica z The New York Timesa określił Marsa mianem "jednego z najbardziej wszechstronnych wokalistów popowych, z lekkim, uczuciowym głosem, który łatwo dopasowuje się do dużego przekroju stylów; jest uniwersalny"^[3]. Mars wyróżnia bardzo dużą grupę wpływów muzycznych, jakimi się inspirował; byli wśród nich artyści R&B, tacy jak Keith Sweat, Jodeci i R. Kelly, a także rock 'n' roll lat 50. i dźwięki Motown^[46]. W szkole średniej Bruno zaczął wsłuchiwać się w twórczość zespołów rocka klasycznego, a wśród nich m.in.: The Police, Led Zeppelin oraz The Beatles^[46]. Wszystkie te gatunki miały wpływ na styl muzyczny Marsa, który dodał: "Niełatwo jest tworzyć utwory z takiej mieszanki rocka, soulu i hip hopu, zwłaszcza że to zaledwie garstka z nich."^[46]

Ponadto, Bruno przyznał, że odzwierciedlenie w jego stylu muzycznym miała również praca z innymi artystami: "'Nothin' on You' utrzymany był w klimacie Motown, a 'Billionaire' był piosenką reggae z przewodnią gitarą akustyczną, jednak jednym z moich ulubieńców jest utwór ['Fuck You!'] Cee-Lo [Greena]. Myślę, że nikt inny nie byłby stanie nagrać go tak, jak on. Jest jeszcze 'Just the Way You Are'. Jeśli znasz moją historię, wiesz, że uwielbiam wszystkie gatunki muzyczne."^[47] Jednakże za swoją największą inspirację muzyczną Mars uznaje doo wop, który według niego "stworzony jest do piosenek miłosnych – jest tak czarujący, prosty i romantyczny"^[47]. Wpływ na jego twórczość miało także dorastanie na Hawajach, dzięki czemu w jego utworach wyczuć można dźwięki reggae; jak powiedział w jednym z wywiadów: "Na Hawajach jedne z największych stacji radiowych grają wyłącznie reggae. Lokalne zespoły inspirują się Bobem Marleyem. Ta muzyka łączy ludzi. To nie pop ani muzyka miejska. To po prostu piosenki. Dlatego radzą sobie tak dobrze. Utwór zawsze jest na pierwszym miejscu."^[7]

Pod względem lirycznym, piosenki Marsa opisywane były jako optymistyczne, beztroskie i poprawiające samopoczucie^[48]. Jednakże w takich utworach, jak "Grenade", "Liquor Store Blues" oraz "Talking to the Moon" poruszane są mroczniejsze aspekty życia człowieka, łącznie z niespełnioną miłością i zachowaniami samodestrukcyjnymi^[49].

[edytuj] Życie prywatne

19 września 2010, przebywając na terenie Las Vegas, Mars został aresztowany za posiadanie kokainy^[50]. W rozmowie z oficerem policyjnym, wokalista oświadczył, że to, co zrobił było "głupie", i że "nigdy wcześniej nie zażywał narkotyków"^[51][52]. Mars przyznał się do stawianych mu zarzutów, a oskarżenia zostały wycofane z jego kartoteki po tym, jak wpłacił 2 tysiące dolarów grzywny, wykonał 200 godzin prac społecznych, a także ukończył kurs doradztwa antynarkotykowego^[53].

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Bruno Marsa.

• Doo-Wops & Hooligans (2010)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Bruno Marsa (ang.)
• Bruno Mars w bazie IMDb (ang.)

Cee Lo Green
Imię i nazwisko	Thomas DeCarlo Callaway
Pseudonim	Cee Lo Green, Cee Lo
Data i miejsce urodzenia	30 maja 1974 Atlanta, Georgia
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Gatunek	hip hop, neo soul, R&B, funk, hip hop alternatywny, hip hop soul
Zawód	wokalista, raper, producent muzyczny, autor tekstów
Aktywność	od 1995 (w grupach) od 2002 (solowa)
Wytwórnia płytowa	Arista, Elektra
Powiązania	Gnarls Barkley, Goodie Mob, Kid Cudi, OutKast, Jazze Pha, Bruno Mars
Strona internetowa

Thomas DeCarlo Callaway, powszechnie znany pod pseudonimem scenicznym Cee Lo Green (ur. 30 maja 1974) – amerykański wokalista, raper, producent muzyczny i autor tekstów. Działalność rozpoczął w grupie Goodie Mob, tworzącej southern hip hop. W kolejnych latach rozwinął karierę solową, a także w duecie z producentem Danger Mouse utworzył zespół Gnarls Barkley^[1].

Cee Lo międzynarodową popularność zyskał w 2006 roku, za sprawą sukcesu, jaki osiągnął utwór "Crazy" nagrany przez Gnarls Barkley. Piosenka dotarła na szczyt brytyjskiej listy UK Singles Chart oraz do 2. miejsca Billboard Hot 100. Album, z którego pochodziła – St. Elsewhere, uplasował się na 1. pozycji UK Albums Chart, a także 4. miejscu Billboard 200. Drugi album Gnarls Barkley, The Odd Couple, ukazał się w 2008 roku.

Robiąc przerwę w działalności w Gnarls Barkley, w sierpniu 2010 roku Cee Lo wydał jako solowy artysta singel "Fuck You!". Utwór okazał się międzynarodowym hitem, zajmując 1. miejsce UK Singles Chart, a także 2. pozycję amerykańskiego notowania Billboard Hot 100. Trzeci w karierze album solowy Cee Lo, The Lady Killer, miał premierę w listopadzie 2010 roku i uzyskał status platynowej płyty w Wielkiej Brytanii, rozchodząc się w ponad 300 tysiącach egzemplarzy w tym państwie.

Obecnie Cee Lo pełni rolę jurora w programie rozrywkowym The Voice, nadawanym od 2011 roku przez telewizję NBC^[2].

[edytuj] Wczesne życie

Thomas DeCarlo Callaway urodził się w Atlancie, w stanie Georgia i ukończył szkołę średnią Benjamin E. Mays High School. Jako że jego rodzice byli bardzo religijni, początki muzyczne młodego Thomasa sięgają aktywności w kościelnym chórze. Ojciec Cee Lo zmarł, gdy ten miał dwa lata. Z kolei jego matka była strażakiem – jak przyznał sam wokalista, była ona jedną z pierwszych Afroamerykanek w Atlancie, które wykonywały ten zawód^[3][4]. Gdy Cee Lo miał szesnaście lat, jego matka uczestniczyła w poważnym wypadku samochodowym, w wyniku którego została sparaliżowana; dwa lata później zmarła. Jej śmierć zbiegła się w czasie z okresem, kiedy osiemnastoletni Cee Lo rozpoczynał karierę z zespołem Goodie Mob. Utrata matki doprowadziła go do silnej depresji, która odzwierciedla się w wielu piosenkach nagranych przez wokalistę na przestrzeni lat, a w tym "Free" Goodie Mob i w utworach z St. Elsewhere oraz The Odd Couple (m.in.: "She Knows" i "A Little Better")^[5][6]. Z kolei w piosence "Guess Who" z albumu Soul Food Goodie Mob, Cee Lo śpiewa o swojej miłości do matki.

[edytuj] Kariera muzyczna

[edytuj] Goodie Mob

Wraz z Big Gippem, T-Mo i Khujo, Cee Lo był jednym z oryginalnych członków grupy hip hopowej Goodie Mob. Wchodzi ona w skład "rodziny" muzyków Dungeon Family, do której zalicza się również między innymi OutKast^[7]. W 1995 roku premierę miał debiutancki album Goodie Mob, Soul Food, który zdobył pozytywne recenzje krytyków i określany był mianem pionierskiego na scenie southern rapu. Produkcją płyty zajął się zespół Organized Noize, odpowiedzialny ponadto za pierwszy album OutKast, Southernplayalisticadillacmuzik.

Drugi album studyjny Goodie Mob, Still Standing, ukazał się w 1998 roku i również spotkał się z pozytywnym odbiorem środowiska muzycznego. Mimo to, pod względem komercyjnym poradził sobie gorzej niż debiutancka płyta grupy. Jednocześnie sam Cee Lo w tym samym okresie skupił się przede wszystkim na rapowaniu kosztem tradycyjnego wokalu. Ponadto, przejął on większą kontrolę kreatywną nad kolejnym albumem Goodie Mob, wydanym w 1999 roku World Party^[8]. Różnił się on od wcześniejszych płyt grupy, odchodząc nieco od liryzmu świadomego społecznie^[8].

W trakcie kompletowania World Party, Cee Lo opuścił grupę, by skupić się na rozwoju kariery solowej i współpracy z wytwórnią Arista. Oficjalnie nie przestał być jej członkiem, jednak od tego czasu nie brał udziału w żadnych projektach, w jakie angażowała się Goodie Mob. Jedynym wyjątkiem była ponowna wspólna praca nad piosenkami na album Even in Darkness Dungeon Family. Mimo że tytuł kolejnej płyty Goodie Mob, nagranej już bez udziału Cee Lo – One Monkey Don't Stop No Show, pozornie wrogo odnosił się do jego osoby, pozostali członkowie grupy wytłumaczyli, że słowa te odnoszą się do działalności Aristy i całego przemysłu muzycznego, a nie bezpośrednio do Greena.

[edytuj] Santana

W 1999 roku Cee Lo, jako "Cee-Lo", był jednym ze słynnych dziesięciu muzyków, którzy nagrywali z zespołem Santana album Supernatural.

[edytuj] Gnarls Barkley

Gnarls Barkley podczas festiwalu Mini V w Melbourne, w 2007 roku

Wraz z DJ–em i producentem Danger Mouse, Cee Lo powołał do życia grupę Gnarls Barkley. Dwójka spotkała się po raz pierwszy w 1998 roku podczas koncertu OutKast i Goodie Mob na University of Georgia; Danger Mouse, który zajął drugie miejsce w lokalnym konkursie talentów, stanowił support dla obu zespołów. Po występie, Danger Mouse wręczył Cee Lo swoje instrumentalne demo. W 2003 roku Danger Mouse i raper Jemini skontaktowali się z Greenem i zaprosili go do nagrania remiksu ich utworu "What U Sittin' On?", wydanego na albumie Ghetto Pop Life. Dwa lata później Cee Lo pojawił się gościnnie w piosence "Benzi Box" duetu Danger Doom, który tworzyli Danger Mouse i MF Doom.

Pierwszy album Gnarls Barkley, St. Elsewhere, miał premierę 24 kwietnia 2006 roku i zadebiutował na szczycie UK Albums Chart. Zgodnie z danymi Nielsen SoundScan, płyta rozeszła się w sumie w ponad 3 milionach kopii w Stanach Zjednoczonych^[7]. Promujący album singel "Crazy" stał się się pierwszym utworem w historii UK Singles Chart, który zadebiutował na 1. miejscu listy wyłącznie w oparciu o sprzedaż w formie digital download. "Crazy" został również wyróżniony przez magazyn Rolling Stone jako najlepsza piosenka dekady 2000–2009. W marcu 2008 roku wydany został drugi album Gnarls Barkley, zatytułowany The Odd Couple.

[edytuj] Kariera solowa

Cee Lo na koncercie Gnarls Barkley w Holandii, w lipcu 2008 roku

Współpraca Cee Lo z Aristą okazała się niepodziewanie krótka – wytwórnia zerwała kontrakt z wokalistą, uznając sprzedaż jego dwóch albumów solowych za zbyt niską. Pierwszy z nich, Cee-Lo Green and His Perfect Imperfections, utrzymany był w klimacie wydawnictw Dungeon Family; jako że Cee Lo odpowiadał za produkcję utworów, nadał im charakter southern soulowy, funkowy i jazzowy. Poza tym w nagrywaniu poszczególnych utworów gościnny udział wzięli członkowie Dungeon Fam, Big Gipp i Backbone.

Na drugim albumie solowym Cee Lo, Cee-Lo Green... Is the Soul Machine, dominował jeden gatunek muzyczny – southern hip hop. Płyta zawierała kolaboracje z gwiazdami sceny rapowej: Ludacrisem, T.I. i Pharrellem, a za produkcję odpowiadali m.in.: Timbaland, The Neptunes oraz Jazze Pha. Jednocześnie jedynym członkiem Dungeon Family, który pojawił się na płycie był Big Rube. Rozczarowana wynikami sprzedaży obu albumów, Arista zakończyła współpracę z Greenem.

Jednak podążając za sukcesem, jaki osiągnęła formacja Gnarls Barkley, wytwórnia wydała album kompilacyjny Closet Freak: The Best of Cee Lo Green the Soul Machine, złożony z 17 utworów Cee Lo i Goodie Mob, które nagrali w przeszłości, i które pozostawały w archiwach Aristy.

Formując wraz z producentem Danger Mouse grupę Gnarls Barkley, Cee Lo odsunął na dalszy plan karierę solową, skupiając się na działalności zespołu.

W 2008 roku Cee Lo nagrał nową wersję piosenki "Kung Fu Fighting" na potrzeby filmu animowanego Kung Fu Panda^[9].

Po kilkuletniej przerwie, Cee Lo powrócił jako artysta solowy w sierpniu 2010 roku, publikując w serwisie YouTube utwór "Fuck You!". Zgodnie z The New York Timesem, "okazał się on miażdżącym hitem", generując ponad 2 miliony odsłuchań w czasie kilku pierwszych dni od premiery^[1]. Dwa tygodnie później ukazał się oficjalny wideoklip towarzyszący piosence^[10]. "Fuck You!" zadebiutował na szczycie UK Singles Chart, a także dotarł do 2. miejsca Billboard Hot 100. Od tego czasu, singel uzyskał status czterokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych za sprzedaż powyżej czterech milionów kopii w tym państwie, a także platynowy status w Wielkiej Brytanii^[11]. "Fuck You!" otrzymał cztery nominacje do nagród Grammy, ostatecznie wygrywając jedną statuetkę, w kategorii Best Urban/Alternative Performance^[12].

W listopadzie 2010 roku premierę miał trzeci album solowy Cee Lo, The Lady Killer, który uzyskał status platynowej płyty w Wielkiej Brytanii za sprzedaż powyżej 300 tysięcy egzemplarzy^[13]. W Stanach Zjednoczonych album uplasował się na 9. miejscu Billboard 200; w sumie płyta znalazła w tym państwie ponad 330 tysięcy nabywców^[14]. "Myślę, że jest to bardziej jasny, zwięzły, spójny, koncepcyjny, stanowiący pewną całość album. To kompletna myśl. Ta płyta miała być filmem, wiesz? Nigdy wcześniej nie przyjmowałem takiego podejścia przy tworzeniu albumów.", powiedział sam artysta, pytany o The Lady Killer^[15].

Podczas 53. ceremonii wręczenia nagród Grammy w 2011 roku, Cee Lo zaśpiewał "Forget You" ("oczyszczoną" wersję "Fuck You!") wraz z Gwyneth Paltrow i kilkoma maskotkami The Jim Henson Company^[16].

Według wstępnych ustaleń, latem 2011 roku Green miał kilkakrotnie otwierać koncerty Rihanny podczas północnoamerykańskiego etapu jej trasy Loud Tour^[17]. Jednak ostatecznie musiał zrezygnować, argumentując to zbyt napiętym grafikiem, na który składała się jego rola w The Voice, pisanie nowej książki, a także prace nad kolejnym albumem^[18].

5 lutego 2012 roku Cee Lo wystąpił gościnnie u boku Madonny w ramach jej halftime show podczas Super Bowl XLVI.

12 lutego 2012 roku na 54. gali wręczenia nagród Grammy Cee Lo Green uhonorowany został dwiema statuetkami, wygrywając w kategoriach Best Traditional R&B Performance i Best R&B Song za utwór "Fool for You"^[19].

[edytuj] Przyszłe projekty

Cee Lo pracuje obecnie z producentem Jazze Pha nad albumem Happy Hour, który miałby ukazać się nakładem wytwórni Jazze'a. Pochodzące z niego piosenki "Happy Hour" (i jej remiks z Bun B, Snoop Doggem i Tone Tone), "Man of the Hour" i "Disco Bitch" (z The Pussycat Dolls) zostały oficjalnie opublikowane. Jazze Pha dotychczas współpracował z innymi artystami; ten projekt będzie jego wokalnym i rapowym debiutem. Jednocześnie Cee Lo zajmuje się aktualnie produkcją nowej płyty Melody Thornton. Ponadto, zgodnie z niepotwierdzonymi informacjami, Green wraz z Red Hot Chili Peppers i Ryanem Tedderem mają pojawić się na przyszłym albumie brytyjskiego DJ–a Paula Oakenfolda^[20].

[edytuj] Kariera aktorska

Cee Lo, wraz z pozostałymi artystami Goodie Mob, pojawił się w filmie Superbohaterowie (1999) jako członek Not So Goodie Mob.

Green podejmował się również dubbingu, podkładając głos pod postaci: Prime Cut Miggity-Mo' Macdaddy Gizzabang Doggy Dog Dog w serialu Brak Show (2002), Franka i Buddy'ego Z w Klasa 3000 (2007), Godzilli w Robot Chicken (2007) oraz Rollo Goodlove'a w Boondocks (2008). Ponadto, użyczył głosu postaci Light Skin w filmie telewizyjnym Freaknik: The Musical wyprodukowanym przez T-Paina.

15 stycznia 2011 roku Cee Lo wystąpił oraz zaśpiewał w programie NBC Saturday Night Live, w odcinku prowadzonym przez Gwyneth Paltrow^[21].

Green pełni obecnie rolę jurora, a zarazem nauczyciela śpiewu w programie telewizji NBC The Voice^[22].

Cee Lo użyczył swojego głosu jednej z postaci serialu animowanego American Dad!, pojawiając się gościnnie w odcinku "Hot Water" z 25 września 2011 roku^[23].

W 2012 roku premierę będzie miał film animowany Hotel Transylwania, w którym w postać mumii Murraya wcieli się Green^[24].

[edytuj] Życie osobiste

Cee Lo pozostawał w związku małżeńskim z Christiną Johnson do 2005 roku, kiedy to para rozwiodła się. Mają oni jednego syna – Kingstona; Green był przyrodnim ojcem dla dwóch córek Johnson, Sierry i Kalah.

[edytuj] Kontrowersje związane z Twitterem

16 czerwca 2011 roku dziennikarz Andrea Swensson negatywnie ocenił jeden z występów Greena, pisząc, że "nie zdołał dorównać poziomowi radości i zabawy, jaką posiada jego nagrany w studio materiał. Green spędził większość czasu siedząc przed mikrofonem na środku sceny, poruszając się o ledwie cale. Towarzyszyło mu dwóch niezapadających w pamięć wokalistów pobocznych i DJ, ukryty za gigantycznym wyświetlaczem LCD."^[25] Następnego dnia Green zamieścił na swoim profilu w serwisie Twitter odpowiedź na recenzję Swenssona: "Szanuję twoją krytykę, ale bądź sprawiedliwy! Ludzie świetnie się bawili zeszłej nocy! Domyślam się, że jesteś gejem? A moja męskość obraziła cię? Pie... się!"^[26] Cee Lo spotkał się z ostrymi reakcjami ze strony osób śledzących go na Twitterze; w komentarzu na to, napisał: "Przeprosiny dla społeczności gejowskiej! Co było w tym [moich słowach] homofobicznego?"^[27] W wywiadzie dla US Weekly Green stwierdził, że jego odpowiedzi nie miały być agresywne, dodając: "nie przejawiam żadnych negatywnych uczuć wobec społeczności gejowskiej" i "myślę, że jestem jednym z najbardziej liberalnych artystów, jakich kiedykolwiek spotkasz, i jestem z tego dumny"^[28]. Cee Lo usunął ze swojego profilu wszystkie "tweety" związane z tą sprawą^[29].

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Cee Lo Greena.

• Cee-Lo Green and His Perfect Imperfections (2002)
• Cee-Lo Green... Is the Soul Machine (2004)
• The Lady Killer (2010)

[edytuj] Nagrody i nominacje

[edytuj] Grammy

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna Cee Lo Greena (ang.)
• Cee Lo Green w bazie IMDb (ang.)
• Dyskografia Cee Lo Greena w bazie Discogs (ang.)

Damian Marley
Imię i nazwisko	Damian Marley
Pseudonim	Junior Gong
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1978 Kingston
Pochodzenie	Jamajka
Gatunek	reggae, dancehall, ragga
Wytwórnia płytowa	Tuff Gong, Ghetto Youths Crew, UMG
Zespół
SuperHeavy
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Damian Marley ps. Junior Gong (ur. 21 lipca 1978 w Kingston) - muzyk reggae, dancehall i ragga, zdobywca Nagrody Grammy.

Syn Boba Marleya i Cindy Breakspeare, Miss Świata 1976. Przydomek nawiązuje do noszonego przez jego ojca pseudonimu "Tuff Gong".

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

[edytuj] Single

[edytuj] Nagrody

• Nagroda Grammy 2002 w kategorii:
  • Best Reggae Album za album Halfway Tree
• Dwie Nagrody Grammy 2006 w kategoriach:
  • Best Reggae Album za album Welcome to Jamrock;
  • Best Urban/Alternative Performance za utwór Welcome to Jamrock.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna (ang.)