Kate Moss
Kate Moss in 2005
Geboren	16 januari 1974
Land	Engeland
Jaren actief	1988-heden
Lengte	1.73 m
Maten	86.5-58-89
Kledingmaat	34
Schoenmaat	39
IMDb-profiel
Portaal    Mode

Katherine Moss (Addiscombe, 16 januari 1974) is een Brits fotomodel. Het bekendst werd ze van haar werk voor Calvin Klein. Van dat kledingmerk werd ze het vaste gezicht.

Ze werd in 1988 op 14-jarige leeftijd ontdekt door Sarah Doukas, toen ze rondliep op JFK Airport in New York City. Moss werd in korte tijd zeer populair maar kreeg tegelijkertijd ook veel kritiek te verwerken, voornamelijk omdat ze zich bewust was van haar jonge uitstraling en ondanks dat regelmatig naakt poseerde. De vergelijkingen met kinderporno werden door de critici meerdere malen aangekaart.

Moss is naar de maatstaven van een model erg klein. Haar modellenbureau Storm Model Agency vermeldt een lengte van 173 cm, maar veel kenners beweren dat ze zelfs nog kleiner is— namelijk 168 cm. Normaal gesproken is een korte lichaamslengte een nadeel voor een fotomodel, voor Kate Moss werd dit echter geen reden om uiteindelijk niet door te breken. Ze werd gevraagd voor catwalks en kreeg vele internationale opdrachten. Moss werkte onder andere voor bedrijven als Gucci, Dolce & Gabbana, Louis Vuitton, Versace, Chanel, H.Stern,^[1] Missoni, David Yurman en Ivo Heijman.

In 2002 kreeg ze met Jefferson Hack een dochtertje. In 2005 werd ze gefilmd door paparazzi toen ze cocaïne snoof. Veel sponsors lieten haar meteen vallen, maar door de Virgin Group keerde ze alweer snel terug in de modellenwereld. Moss laat zich nauwelijks publiekelijk uit en geeft bijna nooit interviews. Moss trouwde op 1 juli 2011 in Southrop met haar vriend Jamie Hince, gitarist van de band The Kills.

[bewerken] Externe link

• (en)  Kate Moss in de Internet Movie Database

Zie de categorie [/index.php/Commons:Category:Kate_Moss?uselang=nl#mw-subcategories Kate Moss] van Wikimedia Commons voor meer mediabestanden.

George Michael
George Michael tijdens een optreden
Achtergrondinformatie
Volledige naam	Georgios Kyriacos Panagiotou
Geboren	25 juni 1963
Land	Groot-Brittannië
Jaren actief	1981-heden
Genre(s)	Pop
Officiële website IMDb-profiel
Portaal    Muziek

George Michael (East Finchley, Londen, 25 juni 1963) is een Brits popzanger. Michael mag een van de succesvolste zangers uit de jaren '80/'90 genoemd worden. Hij won twee Grammy's, verkocht meer dan 100 miljoen platen wereldwijd en stond negen keer op de eerste plaats in de Nederlandse Top 40. Een aantal daarvan als onderdeel van het duo Wham!, een aantal als solo-artiest. Door dit succes is Michael al twee decennia lang de meest gespeelde artiest op de Britse radio.

[bewerken] Biografie

George Michael werd geboren in Bushey, Londen als Georgios Kyriacos Panagiotou (Grieks: Γεώργιος Κυριάκος Παναγιώτου). Zijn vader, Kyriacos Panagiotou, is een Grieks-Cypriotisch restauranthouder die in de jaren 1950 naar Engeland verhuisde en zijn naam veranderde in Jack Panos. Zijn moeder heette Lesley Angold Harrison, een danseres. Zij overleed op 26 februari 1997 aan kanker.

Michael begon zijn carrière met het oprichten van een ska-band "The Executive", samen met zijn beste vrienden Andrew Ridgeley, Paul Ridgeley, Andrew Leaver en David Mortimer. Deze band was echter geen lang leven beschoren.

[bewerken] Wham!

Zie Wham! voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In 1981, toen hij Wham! oprichtte met Andrew Ridgeley, begon het succes voor Michael. Het eerste album van de band, Fantastic!, belandde nog op de achtste positie in de Album Top 100, maar de albums daarna: Make it big en The Final haalden beide de eerste plaats. Tussendoor maakte George met Careless Whisper ook nog een begin met zijn solocarrière. Dit door hem en Ridgeley in 1981 geschreven nummer werd één van de meest gedraaide nummers in de jaren '80. Ook zong Michael mee met de Band Aid hit Do they know it's Christmas. Hij doneerde de opbrengsten van zijn eigen kerstplaat Last Christmas aan goede doelen. Op het nummer Nikita van Elton John neemt Michael de achtergrondzang voor zijn rekening.

Na de afscheidssingle Edge Of Heaven ging Wham! in 1986 uit elkaar, met een afscheidsconcert in het uitverkochte Wembley Stadion.

[bewerken] Solocarrière

Tijdens een concert in München, 2006

Michael wilde zich richten op een wat volwassener publiek dan tienermeisjes, die hij aantrok in zijn tijd met Wham!. De eerste stap in zijn solocarrière was daarom het duet met soul-icoon Aretha Franklin, I Knew You Were Waiting (For Me), een grote hit in 1987. Het nummer behaalde de eerste positie in Nederland, maar ook in Billboard Hot 100 in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Deze hit was na Careless Whisper (1984) en A Different Corner (1986) Michaels derde solo-nummer 1 hit. Ook was het de eerste single die hij niet zelf had geschreven (buiten het Band Aid project gerekend). Met I Knew You Were Waiting (For Me) won George ook een Grammy Award in 1988.

[bewerken] Faith

Het eerste solo-album van Michael was Faith. De eerste single, I Want Your Sex werd door veel radiozenders genegeerd vanwege het suggestieve onderwerp. Als reactie hierop maakte de zanger een nieuwe proloog voor het nummer, waarin hij uitlegde dat het nummer niet alleen over seks ging. Vele radiozenders draaiden in plaats van dit nummer een andere versie van de single: I Want Your Love, waarin het woord sex steeds werd vervangen door love. Het nummer werd ondanks (misschien zelfs dankzij) het thema een grote hit, en stond drie weken bovenaan de Top 40.

De tweede single, het titelnummer Faith werd uitgebracht in oktober 1987, een paar weken voor de uitgave van het album. Het nummer werd één van de meest bekende nummers van Michael, het stond zes weken op de eerste plaats in de Top 40. De videoclip van het nummer is ook zeer bekend, met de zanger in een leren jack, met spijkerbroek en gitaar, naast een klassieke jukebox.

Ook drie andere singles van het album behaalden de top 10. Father Figure kwam tot plek twee, One More Try behaalde de vierde plaats en Monkey schopte het tot zes. Kissing a Fool werd de eerste single van Michael die niet in de top 10 kwam, maar bleef steken op dertien.

[bewerken] Listen Without Prejudice Vol.1

Listen Without Prejudice Vol.1 (Luister zonder vooroordeel) kwam op de markt in september 1990. Na het enorme succes van voorganger Faith, probeerde Michael met dit album een nieuw image voor zichzelf te maken. De titel is een indicatie van zijn wens om meer serieus genomen te worden als een songwriter. Er werd geen promotie gemaakt voor het album, ook geen videoclips bij de singles.

De eerste single van het album werd Praying For Time (augustus 1990). Dit is een somber nummer, met als thema onrechtvaardigheid. In het nummer wordt een echo-effect gebruikt; de toonsoort is zo laag, dat het zonnige van de stem van Michael helemaal verdwijnt. Het nummer was zijn eerste politiek getinte nummer sinds Wham!.

Het tweede nummer is Waiting For That Day, een heftig nummer dat echter weinig aandacht kreeg omdat de single ongeveer gelijk uitkwam met het album, waardoor de verkoopcijfers van de single erg achter bleven. De Top 40 werd niet gehaald.

De volgende single werd Freedom '90, de enige single met een bijbehorende videoclip. Het nummer was een bekennend project van Michael, dat zijn geluk weergaf uit zijn tijd met Wham!. Michael zelf verscheen niet in de clip, die geregisseerd werd door David Fincher. In plaats daarvan werd een aantal supermodellen, waaronder Naomi Campbell, Linda Evangelista, Christy Turlington, Tatjana Patitz en Cindy Crawford, gevraagd die de woorden van het nummer playbackten. In de clip werd een aantal symbolen uit de Faith-tijd vernietigd, waaronder het leren jack, de gitaar en de jukebox.

[bewerken] Listen Without Prejudice Vol. 2

Tijdens de Cover to Cover Tour in 1991 zong Michael samen met Elton John het nummer Don't Let The Sun Go Down On Me, een single oorspronkelijk uit 1974, van Elton John alleen. Het nummer werd nu als duet opnieuw uitgebracht, en werd een enorme hit over heel de wereld.

Ondertussen werd het album Listen Without Predjudice Vol. 2 geschrapt om onduidelijke redenen, ook al is het aannemelijk dat het kwam door de strubbelingen tussen de zanger en zijn platenlabel Sony. De maatschappij had de release van zijn tweede album niet volledig ondersteund door het ontbreken van de videoclips.

In plaats van het album werd de single Too Funky uitgebracht door het label Epic Records in de lente van 1992. Tekstueel een simpel nummer, een dierlijk pleidooi van Michael voor de seks. Muzikaal was het nummer het meest uptempo nummer sinds Faith. Het nummer verscheen op het album "Red Hot + Dance" die door de internationale organisatie Red Hot (fighting AIDS through pop culture) wordt uitgebracht. Ook verschijnt het nummer op zijn "best of" albums uit 1998 en 2006. In de videoclip van het nummer speelt Michael een regisseur, die een aantal modellen filmt waaronder Linda Evangelista, Tyra Banks, Beverly Peele en Nadja Auermann. Het nummer werd een grote hit, het meest gespeelde nummer op de radio in Europa in 1992.

[bewerken] Five Live

Zie Five Live voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Michael trad op tijdens het Freddie Mercury Tribute Concert, een eerbetoon aan de overleden zanger van Queen. Michael stal de show met zijn versie van Somebody to Love, waarna er gefluisterd werd dat hij de nieuwe frontman van Queen zou worden. Het is echter bij geruchten gebleven.

Five Live is een album uit 1993, met daarop vijf nummers gezongen door Michael, Queen en Lisa Stansfield. Somebody to Love en These Are The Days Of Our Lives waren opgenomen bij het concert, Killer, Papa Was A Rollin' Stone en Calling You zijn liveoptredens van Michael tijdens zijn "Cover To Cover Tour".

[bewerken] Rechtszaak tegen Sony

Tijdens zijn optreden op het Freddie Mercury Tribute wist Michael al dat zijn Braziliaanse vriend Anselmo Feleppa terminaal ziek was. In maart 1993 overleed deze aan een aan aids gerelateerde hersenbloeding. Michael stopte achttien maanden met het schrijven van teksten en ging door een diepe depressie.

Hij stopte al zijn woede in een rechtszaak tegen Sony, over zijn contract. Volgens de rechters was Michael niet alleen slachtoffer van een oneerlijk contract, maar ook van een industrie waar de macht aan een kleine groep toebehoort, in het nadeel van artiesten. Sony had als tegenargument dat Michael een bindend contract had getekend. Dit werd weerlegd door advocaat Mark Cran, die zei dat het contract werd getekend op achttienjarige leeftijd, en dat de zanger vanaf toen met de consequenties zat opgescheept.

De uitspraak van de zaak was in het nadeel van Michael. Daarom verklaarde de zanger dat hij geen nieuw materiaal zou uitbrengen tot hij het minimale aantal obligaties aan Sony had gecompleteerd.

[bewerken] Older

November 1994, tijdens de eerste editie van de MTV Europe Music Awards kwam Michael weer met nieuw materiaal. Het nummer Jesus to a Child was een ode aan zijn Braziliaanse vriend Anselmo. Door de rechtszaak met Sony kon Michael geen nieuw materiaal uitbrengen bij Epic. Het label DreamWorks maakte echter een deal met Sony, waardoor Michael met een nieuw label verder ging. Jesus to a Child werd de eerste van zes singles uit het album Older.

Als tweede single werd Fastlove uitgebracht, een energiek nummer over het verlangen naar bevrediging en voldoening zonder tegenprestatie. Het nummer viel op omdat een refrein ontbrak, en vanwege de futuristische videoclip. Na de twee singles werd het album Older uitgebracht, tien jaar na de opheffing van Wham!. Het album behaalde de eerste plaats in de Album Top 100, het tweede album van drie solo-albums wat dit voor elkaar kreeg (Listen Without Prejudice kwam tot #2). Het album bracht Michael een MTV Video Music Award voor Fastlove en een MTV Europe Music Award voor beste mannelijke artiest in 1997. Toch was dit geen goed jaar voor Michael, omdat in hetzelfde jaar zijn moeder overleed aan kanker.

[bewerken] Ladies & Gentlemen: The Best Of George Michael

Ladies & Gentlemen: The Best Of George Michael is de greatest hits collectie uit 1998. Het album bevat 29 nummers, verdeeld over twee CD's. De eerste CD, "For the Heart" bevat de meeste ballads, terwijl op CD 2, "For the Feet", voornamelijk zijn dansnummers te vinden zijn.

Ook zijn er drie duetten opgenomen die niet eerder op een album van Michael verschenen, te weten I Knew You Were Waiting For Me (met Aretha Franklin), Don't Let The Sun Go Down On Me (met Elton John) en Desafinado, een Portugees duet met de Braziliaanse zangeres Astrud Gilberto.

Er waren ook enkele nieuwe nummers bij. Daarvan werd Outside de eerste single. Het nummer geeft een humoristische kijk op zijn arrestatie, kort ervoor, voor het 'provoceren' van een (undercover) politieagent in een openbaar toilet. Het nummer behaalde de elfde positie in de Top 40.

As, een duet met Mary J. Blige werd de tweede single en behaalde de zevende plaats in de Top 40. In Noord-Amerika werd het nummer niet op het album gezet, omdat de platenmaatschappij van Blige oordeelde dat de associatie met een openlijk homoseksuele en controversiële popster niet goed zou zijn voor haar carrière.

[bewerken] Overige albums

Tijdens een concert in München, 2006

Op het album Songs from the Last Century uit 1999 zette Michael alleen covernummers, door hem gezongen. Songs from the Last Century bevat nummers geschreven door de grootste componisten uit de afgelopen honderd jaar zoals Roxanne (geschreven door Sting). Het album werd uitgegeven door Virgin Records en geproduceerd door Michael zelf met behulp van Phil Ramone.

In 2004 verscheen het album Patience, zijn eerste met origineel materiaal sinds 1996. De single Shoot the Dog was een kritisch nummer over de Irak-oorlog. In de videoclip wordt Tony Blair neergezet als een hond die zijn baasje George W. Bush overal volgt. Om het album te promoten verscheen Michael in de Oprah Winfrey Show, zijn eerste tv-optreden in meer dan 10 jaar. In de show praat hij over zijn arrestatie, zijn homoseksualiteit en zijn terugkeer in de spotlights. Ook treedt hij op met het nummer Amazing, afkomstig van het album "Patience".

Het laatste album van Michael is een nieuwe Greatest Hits, Twenty Five, waarmee de 25ste verjaardag van zijn muziekcarrière werd gevierd. Het album werd uitgegeven in november 2006. Het bevat solonummers, maar ook werk uit de Wham!-tijd. Het bevat 26 nummers, inclusief 4 Wham!-liedjes en drie nieuwe nummers: An Easier Affair, This Is Not Real Love (een duet met Mutya Buena) en Heal The Pain (een duet met Paul McCartney).

[bewerken] Persoonlijk leven

[bewerken] Homoseksualiteit

In het begin van zijn carrière was Michael zeer onduidelijk over zijn seksuele geaardheid. Geruchten gingen dat de zanger een relatie zou hebben met Brooke Shields. Ondertussen had hij echter al een relatie met zijn mannelijke Braziliaanse stilist, Anselmo Feleppa. Die overleed echter na een hersenbloeding in 1993. Jesus to a Child is een ode aan hem.

Op 7 april 1998 kwam de waarheid aan het licht toen Michael werd gearresteerd voor een "oneerbare daad" in een openbaar toilet in een park in Beverly Hills, Californië. Hij werd gearresteerd door undercoveragent Marcelo Rodriguez.

George Michael:

"Well, I was followed into the restroom, and then, this cop – well, I didn't know he was a cop at the time, obviously – he started playing this game. I think it's called 'I'll show you mine, you show me yours, and then when you show me yours, I'm gonna nick you'! (vertaling: Tja, ik werd gevolgd in het toilet, en toen begon deze agent - tenminste, toen wist ik nog niet dat het een agent was - hij begon het spel te spelen. Ik denk dat het zoiets is als 'ik laat de mijne zien, jij laat de jouwe zien, en als jij de jouwe laat zien, dan arresteer ik je!')

De zanger kreeg voor zijn daad een boete van 810 dollar en 80 uur taakstraf. Kort daarna maakte Michael een videoclip voor de single Outside, die was gebaseerd op het incident. In de clip komen zoenende politieagenten voor. De agent Rodriguez klaagde dat de clip hem belachelijk maakte. Het kwam tot een rechtszaak, maar de rechter seponeerde die. In hoger beroep verloor de agent uiteindelijk.

Na het incident werd Michael meer open over zijn geaardheid. Het werd bekend dat hij een relatie had met Kenny Goss sinds 1996.

[bewerken] Drugs

Michael heeft toegegeven drugs te hebben gebruikt. 26 februari 2006 werd hij gearresteerd, iets wat hij zelf "mijn eigen stomme schuld" noemt. Hij werd weer vrijgelaten door de politie maar op 15 mei was het weer raak. De zanger lag op het stuur van zijn auto en ontwaakte toen iemand op zijn raam klopte gedurende vijf minuten. De zanger reed door en raakte een paal. Later die maand werd hij door de politie ondervraagd omdat drie auto's in zijn straat waren beschadigd. Op 1 oktober werd de zanger buiten bewustzijn gevonden in zijn auto, waardoor hij voor een opstopping zorgde in noordwest Londen. Hij werd meegenomen naar het ziekenhuis voor onderzoek, waarna hij naar het politiebureau werd gebracht. Later werd hij gearresteerd vanwege het bezit van cannabis. Hij werd later vrijgelaten maar moest voor de rechter verschijnen, waar hij schuldig werd bevonden. Hij kreeg, in juni 2007, een rijontzegging van twee jaar en een taakstraf. In augustus 2009 reed hij zijn Rover total loss, maar dit keer was er geen sprake van alcohol of drugs. In juli 2010 reed George Michael, onder invloed, een winkelpand in. In augustus zou hij voor de rechter verschijnen.

[bewerken] Politiek

Michael neemt regelmatig een openbaar politiek standpunt in. In 1984 zong hij als onderdeel van Band Aid mee met de kerstsingle Do They Know It's Christmas?. De opbrengst van de single ging naar Ethiopië. Ook de opbrengst van zijn eigen nummer Last Christmas ging naar dat doel. Ook trad de zanger op met Elton John tijdens Live Aid in 1985.

In de jaren '80 was Michael erg kritisch over het beleid van de Britse premier Margaret Thatcher aangaande de kruisraketten. Hij zei zich slecht te voelen belasting te moeten betalen om die wapens te bekostigen.

Ook het nummer Shoot the Dog was een kritisch nummer over politiek. In 2003 nam Michael onverwacht een liveversie van het nummer The Grave (Don McLean) op, als protest tegen de oorlog in Irak. Hij trad op met het nummer in vele televisieshows, en de clip verscheen vaak op MTV.

[bewerken] Vermogen

George Michael staat op de tiende plaats van rijkste Britse musici, met een fortuin tussen de 65 en 100 miljoen pond. Michael bezit verschillende huizen, op verschillende plaatsen in de wereld, waaronder Londen, Texas en Oxfordshire.

[bewerken] Gezondheid

Op 21 november 2011 werd bekendgemaakt dat George Michael een longontsteking had, waarvoor hij in een Oostenrijks ziekenhuis behandeld wordt. Op 28 november maakte Michaels arts bekend dat de komende 48 uur kritiek waren voor Michaels gezondheid, hij zou leiden aan ARDS, een ernstige ziekte die plots kan ontstaan ten gevolge van onder meer een longontsteking.^[1] Op 16 december werd bekendgemaakt dat Michael voor de kerstdagen uit het ziekenhuis zou worden ontslagen.

[bewerken] Discografie

[bewerken] Albums

[bewerken] Singles

[bewerken] Radio 2 Top 2000

[bewerken] Dvd's

[bewerken] Zie ook

• Wham!
• Lijst van nummer 1-hits in de Nederlandse Top 40

[bewerken] Externe link

• Website van George Michael

Zie de categorie [/index.php/Commons:Category:George_Michael?uselang=nl#mw-subcategories George Michael] van Wikimedia Commons voor meer mediabestanden.

Lara Stone
Geboren	20 december 1983
Land	Nederland
Jaren actief	1999-heden
Lengte	178 cm
Haarkleur	blond
Kleur ogen	bruin
Maten	84-61-89
Kledingmaat	36
Schoenmaat	38
Modellenbureau	IMG (New York, Paris, London, Milan)
Portaal    Mode

Lara Stone (Geldrop, 20 december 1983) is een Nederlands supermodel. Stone is geboren als dochter van een Nederlandse moeder en een Britse vader en is opgegroeid in Mierlo. Op haar 16e verhuisde ze naar Parijs en begon een carrière als model.^[1]

[bewerken] Modellencarrière

Stone werd ontdekt door een modellenscout in de Parijse metro, toen ze 14 jaar was.^[1] Ze deed mee toen ze 15 was aan de Elite Model Look in 1999. Ze won niet maar tekende wel een contract met Elite. Na jaren als een niet zo heel erg succesvol model te hebben gewerkt, kwam er een ommezwaai toen ze tekende bij IMG in 2006. Kort daarna opende ze de haute coutureshow van Givenchy in Parijs.

Ze heeft shows gelopen voor Louis Vuitton, Chanel, Lanvin, Miu Miu, Fendi, MaxMara, Pollini, Prada, Anna Sui, Marc Jacobs, Michael Kors, Stella McCartney, Zac Posen, Balmain, Celine, Hermès, Jean Paul Gaultier, Dolce & Gabbana, Givenchy, Karl Lagerfeld, Missoni, Emanuel Ungaro, en Victoria's Secret. Stone stond ook op de Pirelli kalender 2009. Ze is op dit moment het gezicht van Louis Vuitton, ze treedt daarmee in de voetsporen van diverse supermodellen en bekendheden. Door de Franse Vogue werd ze 1 van de modellen van de 00s genoemd. In 2010 won Stone de Model of the Year award tijdens de British Fashion Awards.^[2]

[bewerken] Relatie

Stone heeft sinds eind 2009 een relatie met de Britse komiek David Walliams. Op 20 januari 2010 werd bekend dat zij verloofd zijn. Volgens berichten zou Walliams Stone in Los Angeles ten huwelijk gevraagd hebben, na eerst met zijn aanstaande schoonouders in Nederland gebeld te hebben om hun goedkeuring te vragen voor zijn huwelijksverzoek. Op zondag 16 mei 2010 zijn ze getrouwd in Londen.

[bewerken] Referenties

Vivienne Westwood
Volledige naam	Vivienne Isabel Swire-Westwood
Geboortedatum	8 april 1941, Tintwistle (Derbyshire)
Nationaliteit	Brits
Opleiding	University of Westminster Middlesex University
Beroep	Modeontwerper
Label	Vivienne Westwood Anglomania
Onderscheidingen	British designer of the Year 1990, 1991, 2006
Bekend van	Punk
Website
Portaal    Mode

Vivienne Isabel Swire-Westwood (Tintwistle (Derbyshire), 8 april 1941) is een Engels modeontwerpster. Ze maakte naam als de ontwerpster van het punktijdperk en groeide uit tot een van de meest vooraanstaande Britse ontwerpers. Haar voornaamste handelsmerk is het op geestig-bizarre wijze combineren van traditionele elementen.

Na een blauwe maandag op de kunstacademie, kiest ze aanvankelijk voor een carrière in het onderwijs. In 1962 trouwt ze met Derek Westwood. Ze leidt een onopvallend bestaan als moeder en onderwijzeres tot ze in 1965 Malcolm McLaren ontmoet. Onder diens invloed breekt ze met het conformisme dat tot op dat moment haar leven heeft bepaald: ze verlaat haar man en leidt met McLaren een bohemien-achtig bestaan in Londen.

In 1971 maakt ze haar eerste mode-statement door zich een wit stekelkapsel aan te meten - een haarstijl die later zal uitgroeien tot een van de iconen van de punk.

Min of meer toevallig komt McLaren op het idee om een winkeltje in rock-'n'-rollkleding te openen. 'Let it Rock at Paradise Garage' opent zijn deuren in november 1971. Omdat de originele jaren-vijftigkleding moeilijk te vinden blijkt, neemt Westwood na verloop van tijd zelf achter de naaimachine plaats. Ze drukt steeds nadrukkelijker haar eigen stempel op het winkeltje en neemt afstand van de, in haar ogen achterlijk seksistisch en racistische, 'teddyboys' die tot dan toe de klantenkring van de boetiek vormen. In het voorjaar van 1973 wordt de winkel omgedoopt tot 'Too Fast to Live Too Young to Die' en de teddyboys-mode maakt plaats voor eigentijdse, provocerende kleding.

De T-shirts met choquerende teksten blijken een succes onder opstandige Londense jongeren. Het concept wordt nog verder op de spits gedreven door de winkel een jaar later de naam 'SEX' te geven. De kleding die in 'SEX' wordt verkocht is ontworpen met een techniek die aan het situationisme is ontleend en grofweg neerkomt op: kapot maken en weer in elkaar zetten. Gescheurde kleding, veiligheidsspelden en fietskettingen worden op aanwijzing van McLaren gecombineerd met bondage- en SM-elementen. Op de diverse T-shirts zijn slogans tegen het gezag, het consumentisme en de aangepaste burger te lezen. Rond 'SEX' vormt zich een subcultuur die later onder de naam 'punk' massale navolging zal vinden.

De winkel verandert nog twee keer van naam: vanaf 1976 is het Seditionaries en vanaf 1980 World's End.

Pas wanneer de punkrage in Engeland is overgewaaid begint Westwood zichzelf als modeontwerpster te beschouwen. Onder invloed van de New Romantics-rage die in 1980 de kop opsteekt ontwikkelt ze de succesvolle collectie Pirates die het onberekenbare van de punk combineert met de pronkzucht van kostuums uit voorbije eeuwen. Ze verdiept zich uitgebreid in door haar collega's allang vergeten patronen en technieken. De straatelementen zijn afkomstig van McLaren.

In 1982 is Westwood de eerste Britse modeontwerper sinds Mary Quant die een collectie in Parijs presenteert.

In 1984 eindigt de samenwerking met McLaren - hun liefdesrelatie was enige jaren eerder al opgehouden. Tegen veler verwachting in, houdt Westwood zich daarna ook zonder McLarens promotionele ondersteuning uitstekend staande. Sterker nog: terwijl de roem van McLaren in de jaren tachtig en negentig gestaag afneemt, groeit Westwood met haar Punkature (een symbiose van punk en couture) uit tot een van de meest vooraanstaande Britse ontwerpers. Zowel in 1990 als in 1991 krijgt ze de prestigieuze 'British designer of the Year'-prijs toegekend.

In de loop der jaren verbindt ze haar naam aan ontwerpen voor onder meer Swatch, Motorola en Wedgwood en opent ze modewinkels in New York, Hongkong en Milaan.

Van 1 april tot 11 juli 2004 was in het Victoria and Albert Museum in Londen onder de naam 34 Years in Fashion een overzichtstentoonstelling van haar werk te zien.

[bewerken] Externe link

• Vivienne Westwood

Nicole Richie
Richie bij de 82ste Academy Awards
Algemene informatie
Volledige naam	Nicole Camille Richie
Geboren	21 september 1981
Land	Verenigde Staten
IMDb-profiel
Portaal    Film

Nicole Camille Richie (Berkeley (Californië), 21 september 1981) is een Amerikaanse realitysoap-ster en actrice. Ze is de adoptiedochter van zanger Lionel Richie en zijn (inmiddels ex-)vrouw Brenda Harvey.

[bewerken] Biografie

[bewerken] Paris Hilton

Ze werd bekend door de vele feestjes die ze afliep samen met haar beste vriendin Paris Hilton, met wie ze in 2003 ook begon aan de opnamen van The Simple Life, een reality-reeks waarin de twee proberen het land te doorkruisen zonder geld, overnachten bij 'gewone' mensen en zelf hun geld verdienen met simpele klusjes. Deze succesvolle reeks is intussen al bezig met het vijfde seizoen.

In deze periode bekoelde de vriendschap tussen Hilton en Richie, die elkaar al van kinds af aan kenden, waardoor zij maanden niet met elkaar spraken. Nu zouden ze naar verluidt weer op betere voet staan met elkaar. Terwijl Richie niet meer met Hilton wilde optrekken, nam ze steeds vaker deel aan feestjes met onder anderen actrice Tara Reid en actrice-zangeres Lindsay Lohan. Ondertussen speelde Richie ook enkele tv-rollen en verscheen ze regelmatig in talkshows.

[bewerken] Problemen

Richie zat in 2003 in een kliniek om af te kicken van haar cocaïneverslaving. De oorzaak hiervan was, naar haar zeggen, dat ze niet genoeg aandacht had gekregen van haar ouders en daardoor een probleemkind was geworden. Nu zijn deze plooien gladgestreken. Eind 2003 begon ze met een dieet omdat ze door het afkickprogramma zou zijn aangekomen. Ondertussen veranderde ze haar kledingstijl, verloor ze haar 'trashy look' en werd ze een stijlicoon. Steeds vaker werd zij in modebladen afgebeeld. Maar ze vermagerde zienderogen, wat leidde tot speculaties dat zij aan anorexia zou lijden. Zelfs haar vader zei dat hij graag zou zien dat zijn dochter wat meer at.

[bewerken] Privéleven

Nicole Richie en haar echtgenoot Joel Madden bij de 82ste Academy Awards.

Op 2 juli 2005 kondigde ze haar verloving aan met DJ Adam Goldstein, maar het koppel kondigde eind mei 2006 aan de verloving te hebben verbroken. In november 2006 kreeg ze een relatie met Good Charlotte-leadzanger Joel Madden. Het stel heeft twee kinderen: dochter Harlow Winter Kate Richie-Madden (Los Angeles, 11 januari 2008) en zoon Sparrow James Midnight Madden (LA, 9 september 2009). Richie en Madden kondigden in februari 2010 hun verloving aan en trouwden op 11 december 2010 op Lionel Richie's landgoed in Los Angeles. Op de bruiloft zouden olifanten aanwezig zijn geweest.