«Αχ, μικρέ μου, ποτέ δε θα απαλλαγείς από αυτή την αίσθηση. Είσαι ένοχος! Κάθε φορά που θα βγαίνεις από το σπίτι σου, θα αισθάνεσαί πίσω σου ένα επικριτικό βλέμμα που θα σου φωνάζει να γυρίσεις! Θα τριγυρνάς στο κόσμο σαν σκύλος δεμένος μ’ ένα μακρύ λουρί! Κι ακόμα κι όταν θα’ σαι μακριά, θα αισθάνεσαι [...]
Μακελεμένες δακρυγονούχες ανάσες
αγκαλιάζουν τα πνευμόνια όλων.
Σπρωξίδι.
Κάποιοι πέφτουν.
Αμπαλαρισμένους τους στρατίζουν στη χάψη
της σιδερόφρακτή τους κολυμβήθρας.
Εκεί που στοχεύουν να θάψουν ζωντανή
την εξεγερμένη φωνή.
Όχι να την στομώσουν παροδικά,
αλλά να την φονέψουν επαγγελματικά.
Να ξεμπερδέψουν μαζί της οριστικά,
στέλνοντας το μήνυμα.
Γιάννης
Αδιαφορώ να σου μιλήσω
με τα λόγια τα δικά τους.
Γαμημένη θλίψη με πιάνει,
όταν δεν καταλαβαίνεις την αιτία.
Γιάννης
Ένας αναγνώστης (;) του ιστοχώρου του παροξυσμού μας έστειλε με mail 46 άτιτλα ποιήματά του λέγοντας: «Αν σας αρέσουν τα ποιηματάκια διαδώστε τα». Τον ρωτήσαμε αν μπορούμε να αρχίσουμε να τα δημοσιεύουμε στον παρόν ιστοχώρο και αν ναι, πώς να τα υπογράφουμε. Σύντομη η απάντηση του: «Με μεγάλη μου χαρά σύντροφοι. Όσο για την υπογραφή [...]
Ποίημα του Ναζιμ Χικμετ στα τούρκικα, αγγλικά και ελληνικά, που αναφέρεται στην ασύλληπτη καταστροφική ενεργεία που εκλύθηκε από την βόμβα στην Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945, ώρα 8:15 το πρωί…
I COME AND STAND AT EVERY DOOR
I come and stand at every door
but no-one hears my silent tread
I knock and yet remain unseen
for I am [...]
Τι έγινε; Πόσες ώρες χρειάζονται για να γίνει μια πληροφορία γεγονός. Τόσες όσες χρειάζεται ο καθένας, για να χωρέσει το γεγονός σε κάποιο σημείο του κορμιού του. Συνήθως ενυπάρχουν μικρά, διάσπαρτα κομμάτια στο σβέρκο, στα μάτια, στην καρδιά , στα γόνατα, στο στομάχι, ώσπου όλα μαζί συναντιούνται και συνθέτουν το γεγονός. Αργεί να ολοκληρωθεί γιατί [...]
Πολιτικές
Ήταν που ήταν λιγοστό το καλόκαίρι στη έρημο,
τώρα βάλθηκαν να καταστρέψουν και τις οάσεις.
Μα τα υπολόγισάν όλα σώστα…
Απ΄ ότι φαίνεται δακρύζει ο χειμώνας στις ερήμους!
Ποιήμα του Αντρέα Καχριμάνη, Αγρίνιο
andrekachri [at] gmail.com
Κάποτε
σφύριζα και περπατούσα ανέμελα
νομίζοντας δικούς μου
τους μεγάλους δρόμους
Έκλαιγα βέβαια κιόλας,
Όμως για ασήμαντες αιτίες,
Κι είχα μητέρα διαρκώς παρούσα
που έκρυβε το κακό:
Σφούγγισε τα δάκριά σου,
Και πήγαινε να παίξεις
Έχεις καιρό για κλάματα,
Μου έλεγε στοχαστικά
μα δεν την καταλάβαινα…
(Καλύτερα να μίλαγε ξεκάθαρα)
Νωρίς πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά:
Σιδερένια γροθιά κάτω
από [...]
Οι αυτόχειρες πάντα με συγκλόνιζαν. Στέκω με σεβασμό και αμηχανία μπροστά στη φυγή τους. Αδυνατώ να κατανοήσω τη πράξη τους. Νοιώθω μια νοσηρή περιέργεια για τις τελευταίες σκέψεις τους, τα μικρά και τα μεγάλα που τους απασχολούν πριν περάσουν στην άλλη πλευρά. Επιχειρώ να αφουγκραστώ τη λύπη και την απόγνωσή τους, την ήρεμη απελπισία τους. [...]
Η ΑΠΟΦΑΣΗ
Είστε υπέρ ή κατά;
Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.
Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί, πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε.
Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή.
Παιδιά, γυναίκες, έντομα.
Βλαβερά φυτά, χαμένες ώρες, δύσκολα πάθη, χαλασμένα δόντια, μέτρια φιλμ.
Κι αυτό θα σας βασάνισε ασφαλώς.
Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν.
Έστω με ναι [...]
Η πόλη είναι κίτρινη. Μια πόλη φτιαγμένη από άμμο. Άμμος καυτή παντού. Ο αέρας πηχτός, ζεστός. Ράγες από τρένα, ξεχασμένα, που κάποτε κυλούσαν. Μέσα στις ράγες κείτονται ψόφια περιστέρια. Μια γρια που σέρνει ένα γαϊδούρι κουτσό. Η εικόνα της τρέμει από την καυτή ατμόσφαιρα. Μια γυναίκα έγκυος, πάνω σε μια βεράντα. Η κοιλιά της είναι [...]
Τα ρολόγια σημαίνουν
τις χαμένες ώρες
όμως κανείς δεν τα πιστεύει.
Στα ατελείωτα σήματα κινδύνου που έστειλα
και δεν μου έχει κανείς ανταποκριθεί.
Όμως μία μέρα
θα καταλάβω
πως έφτασα μέχρι εδώ.
Έγιναν όλα πολύ γρήγορα.
Οι φίλοι μου σκόρπισαν,
άλλοι χάθηκαν στον πόλεμο.
Οι παντρεμένοι
γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους.
Καμιά φορά τα απογεύματα
σηκώνεται αγέρας.
Χτυπούν σαν τύψεις
τα παραθυρόφυλλά.
Για ποιο ωραίο σφάλμα άραγε;
Και η παιδικότητα
ένα [...]
