BAΒU? THAT THE BEST U CAN DO?

Πρόσφατα υπέπεσε στην αντίληψή μου, μετά από RT της @_LaScapigliata, ένας καλογραμμένος πολεμικός με τίτλο ‘O νεοφιλελευθερισμός ως αντεστραμμένος εθνικισμός’ του @LeninReloaded στον οποίο νομίζω (μάλλον από ψώνιο) ότι μου επιφυλάσσεται ένας μικρός ρόλος ως συγγραφέα «σε άλλο ιστολόγιο της τάξης των εξ επαγγέλματος «αντιεθνικιστών» νεοφιλελεύθερων» και «ιδεολογικού παιδού της Δυστυχίας του να είσαι Έλληνας [του Ν. Δήμου]» Αυτά με αφορμή το επεξηγηματικό μου κείμενο «Self Hating Greek FTW» όπου απαντώ σε όσους με κατηγορούν για δήθεν έλλειψη πατριωτισμού.

Βέβαια για να μη δημιουργώ ψευδείς εντυπώσεις καλό θα ήταν να τονίσω ότι κύριος στόχος του εν λόγω άρθρου δεν ήμουν εγώ αλλά ο ίδιος ο Δήμου, τον οποίο γνώρισα μόλις φέτος ως αγαπημένο πρωταγωνιστή  των Δίλεπτων Μίσους της ιντερνετικής αριστεράς – είναι φαντάζομαι για την εθνική συνείδηση μερικών εξ αυτών ό,τι ο Μίχας ή ο Μανδραβέλης για την οικονομική τους ενημέρωση.

Στο κείμενό μου η δήθεν υπερήφανη οικειοποίηση εκ μέρους μου του όρου Self Hating Greek διαψεύδεται από τις πρώτες κιόλας λέξεις (αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που το έγραψα). Αυτό θα μπορούσε εύκολα να το διαπιστώσει ο αναγνώστης, αν ο επικριτής μου (;) είχε την καλοσύνη να παραθέσει ένα σύνδεσμο.

Για να ευχαριστήσω εντούτοις τον @LeninReloaded, ετοίμασα μια παράφραση του άρθρου του με λίγα μόνο επιπλέον σχόλια που ίσως να τον διασκεδάσει. Για τους σκοπούς αυτής της παράφρασης ας επινοήσουμε έναν όρο, ‘τοπικιστικός διεθνισμός’ για να περιγράψουμε την περίεργη φιλοσοφία που αναπτύσσεται στο δεύτερο μισό του άρθρου.

===================================================

Ο αφορισμός  #317 του Καρλ Κράους, αυτού του ανυπέρβλητα πικρόχολου αποστάτη της αυστριακής αστικής τάξης, έχει ως εξής: «Το απεχθές με τον σωβινισμό δεν είναι τόσο η αντιπάθεια για τα άλλα έθνη όσο η αγάπη για το δικό μας.» Αν κάποιος φιλελεύθερος τύχαινε να σκοντάψει πάνω σ' αυτή τη διατύπωση θα ένιωθε την ανάγκη να συμπληρώσει το εξής: «Το απεχθές με τον τοπικιστικό διεθνισμό δεν είναι τόσο η αντιπάθεια για τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, όσο η  αγάπη (που παραπέμπει ευθέως στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης) για το στρεβλό πλην οικείο σύστημα που τον καταδυναστεύει στη χώρα του.»

=============================================

 Όπως λέει και ο επικριτής μου (;),

«για μας όμως επίσης, η εργατική τάξη οργανώνεται και διεκδικεί αναγκαστικά τοπικά, στα πλαίσια συνεπώς – και αναπόφευκτα – ενός έθνους-κράτους, απευθυνόμενη σε μια εθνική νομοθεσία, εθνικές συλλογικές συμβάασεις, εθνικό Σύνταγμα, εθνική κυβέρνηση, αναδεικνύοντας φυσικά τον επικαθορισμό τους από τον υπερεθνικό χαρακτήρα των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και όχι αναζητώντας μια ούτως ή άλλως ανύπαρκτη καθαρότητα.»

Συνεχίζω να παραφράζω:

======================================================

Η αλήθεια αυτής της συμπληρωματικής διατύπωσης, σύμφωνα με την οποία ο τοπικιστικός διεθνισμός ως τέτοιος, ως εδραιωμένο και αυτοτελές πολιτικό πρόταγμα, είναι στην πραγματικότητα μια συντεχνιακή ιδεολογία, πιστοποιείται εύκολα.

Οι προτάσεις των «πατριωτών» διεθνιστών --και εννοώ τόσο τον ισοπεδωτικό αντι-δυτικισμό τους όσο και την εξίσου ισοπεδωτική λατρεία τους για κάθε «κατάκτηση» των εγχώριων νταβατζήδων του συνδικαλισμού, απευθύνονται σε έναν υπόρρητο ή αδήλωτο «μεγάλο Άλλο.» Ο  «πατριώτης» διεθνιστής γράφει μεν απευθυνόμενος ως επί το πλείστον σε αστούς και τέκνα αστών που έχουν διεθνή ιδεολογικά αναγνώσματα και ερεθίσματα και τα επικαλούνται με εξαντλητική συχνότητα --όλως παραδόξως-- γράφει όμως ωσάν ο πραγματικός του αναγνώστης να είναι ο μεγάλος  Άλλος της εγχώριας εργατιάς, που θα αναγνωρίσει σ' αυτόν το οικείο πλατύ κούτελο και αιχμηρό μούσι του ινστρούχτορα, και θα του εμπιστευθεί τα πνευματικά ηνία της Επανάστασης. Εξάλλου όπως παραδέχεται και ο ίδιος ‘στοχεύει στην ενεργό παρέμβαση στην διαμόρφωση και κατεύθυνση του εργατικού κινήματος.’

=======================================================

Αυτή η εμμονή στην πνευματική ηγεσία της  Επανάστασης δεν είναι ίδιον όλων των αριστερών. Δεν θα τη βρει κανείς π.χ. στους αριστερούς που μπορούν να κάνουν κι ένα διάλειμμα στα Starbucks μετά την πορεία ή να κάτσουν να δουν μια μη στρατευμένη ταινία με μη ομοϊδεάτες φίλους τους. Είναι όμως κεντρικό ζητούμενο για τους ζηλωτές της επανάστασης. Εκείνους που έχουν θυσιάσει πολλή από τη ζωή τους προσμένοντας τη στιγμή της εξέγερσης που θα τους δικαιώσει -όπως ο ζηλωτής μοναχός προσμένει την Κρίση και την ανάσταση των νεκρών. Γι’ αυτό και οι τελευταίοι καταβαραθρώνουν με τόσο μίσος τον «ψευδή ρεαλισμό και ανέξοδο διεθνισμό της "ευρω-αριστεράς".» Καλώς ή κακώς η μόνη επανάσταση της οποίας προλαβαίνει να εξελιχθεί σε ηγέτη ο μέσος ζηλωτής Έλλην Επαναστάτης, δικαιολογώντας τις θυσίες του, είναι η Ελληνική –Ελλαδάρα λοιπόν και ξερό ψωμί.

Δεν είναι τυχαίο ότι ερωτηθείς, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Έρευνας Αξιών του 2008 (στοιχεία από εδώ), πόσο υπερήφανοι είναι που είναι Έλληνες, το 56.5% όσων δήλωναν πρόθεση ψήφου για το ΚΚΕ απήντησε «πολύ υπερήφανος/η» και το 34% «αρκετά υπερήφανος/η» - σχεδόν τα ίδια ποσοστά που δήλωναν πρόθεση ψήφου για τον ΛΑ.Ο.Σ. Αυτό παρά το γεγονός ότι, όσο πιο αριστερός δήλωνε κανείς σε μια απλή μονοδιάστατη κλίμακα δεξιάς-αριστεράς, τόσο λιγότερο υπερήφανος δήλωνε για την ελληνικότητά του. Εννοείται ότι οι πιο «υπερήφανοι» Έλληνες με διαφορά ήταν οι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων εξουσίας και ότι ακόμη και μεταξύ όσων θεωρούσαν εαυτούς 'τόσο αριστερούς όσο πάει' οι μισοί ένοιωθαν 'πολύ περήφανοι' που ήταν Έλληνες.' 

Η συντεχνιακή αντίληψη του τοπικιστικού διεθνισμού δεν εξαντλείται βέβαια στο ρόλο της πνευματικής ηγεσίας του. Γιατί αυτό που παρέλειψε στη διατριβή του περί babu-wannabees ο συγγραφέας είναι ότι επί δεκαετίες τώρα συνεισφέρουν  στην επιλογή νέων  συμπολιτών μας να μεταναστεύσουν προς χώρες κατ’ εξοχήν απεχθείς προς τον ίδιο και τους ομοϊδεάτες του. Η μετανάστευση των καλοβαλμένων δυτικολάγνων δεν ενοχλεί προσωπικά τον κάθε ζηλωτή Επαναστάτη (καλά ξεκουμπίδια θα μου έλεγε αν κάναμε αυτήν την κουβέντα πριν ξενιτευτώ το 2005), αλλά εντούτοις βγάζοντας από την αγορά εργασίας ένα πολύ σεβαστό αριθμό υποψήφιων ανέργων αποσυμπιέζει λίγο την Ελληνική κοινωνία και καθυστερεί, έστω και λίγο μόνο, την κοινωνική έκρηξη που φαντασιώνεται ο επίδοξος ινστρούχτορας. Αυτό είναι, εννοείται, ασυγχώρητο.

Κύριοι ζηλωτές και επίδοξοι ινστρούχτορες (γιατί ο L-R είναι ένας μεταξύ πολλών), αν αυτό σας βοηθά να κοιμάστε χωρίς να τρίζετε τα δόντια σας, μπορείτε να λέτε στους εαυτούς σας και στο ποίμνιό σας ότι εμείς η συμμορία των ‘νεοφιλελεύθερων’ διατρανώνουμε συνθηματικά το μίσος μας για τους άλλους Έλληνες μπας και μας ακούσει κανένας αρθρογράφος των FT και πει ‘Να, αυτοί οι Έλληνες μάλιστα! Να’ ταν όλοι έτσι! Ποιος είναι ο καλός μου Έλληνας; Εσύ είσαι ο καλός μου Έλληνας , γούτσου γούτσου γου.’ 

Μπορείτε να λέτε αυτά και άλλα τόσα για εμάς και τα κίνητρά μας. Αλλά μην απατάσθε προσωπικά, όσο και αν σας πιστεύουν μερικοί, ότι αυτή η ερμηνεία αποτελεί κάτι παραπάνω από έναν ελιγμό στον πόλεμο για την νοηματοδότηση της κρίσης στον οποίο όλοι μας συμμετέχουμε επί 3 χρόνια τώρα. 

Μην απατάσθε επίσης ότι αποτελεί απάντηση στις τοποθετήσεις μας. Όσες παραπομπές και να το στολίσει κανείς, ένα ad-hominem παραλήρημα  - ‘ο Χ είναι ένα δουλοπρεπές ανθρωπάκι!!!! – ο Χ ισχυρίζεται το Υ!!!! – άρα το Υ δεν ισχύει!!!!  και αν το ανέχεσαι είσαι κι εσύ ένα δουλοπρεπές ανθρωπάκι!!!!’ -  δεν μετατρέπεται σε επιχείρημα. Το μόνο που κάνετε είναι να επισημαίνετε στους αναγνώστες σας άλλον έναν ‘εχθρό του λαού.’ Με αυτούς τους ρυθμούς θα γεράσετε πρωτού καν ετοιμάσετε τέτοιου είδους αντί-αγιογραφίες για κάθε έλληνα που έχει μιλήσει ποτέ απαξιωτικά για οποιαδήποτε μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού και για την νοοτροπία της.

Εξάλλου, στην προσπάθειά σας  να ανακαλύψετε εχθρούς της εργατιάς για το καθερωμένο Δίλεπτο Μίσους, ξεχνάτε ποιους ανθρώπους πραγματικά αντιμαχόμαστε οι «αντι-εθνικιστές νεοφιλελεύθεροι» και γιατί.

Δεν γνωρίζω τι σκέφτεται ο Δήμου και ο κάθε Δήμου, αλλά προσωπικά ελάχιστα χάνω τον ύπνο μου στη σκέψη του κάθε Ινστρούχτορα και των φίλων του και του τι θα μας κάνουν την επαύριο της Επανάστασης. Για κάθε ένα τακτικό αναγνώστη όμως του Lenin Reloaded υπάρχουν 10,000 τακτικοί αναγνώστες του Τρο(μα)κτικού, άλλοι τόσοι αμετανόητοι ψηφοφόροι της Αλλαγής του 81 και του 85, και άλλοι 1,000 τουλάχιστον οπαδοί /αναγνώστες του Λιακόπουλου, και όλοι αυτοί με τρομοκρατούν μέχρι θανάτου. Ομολογουμένως οι αλληλοεπικαλύψεις είναι σημαντικές, αλλά δεν παύουν οι άνθρωποι αυτοί να είναι αρκετοί σε αριθμούς για να κρίνουν κάθε εκλογικό αποτέλεσμα για τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Μπορεί τα κόμματα που κάποτε ψήφιζαν να πεθάνουν (αμήν) αλλά οι νοοτροπίες που υποκινούσαν αυτές τις ψήφους θα επιζήσουν.