Okupacje i strajki całych załóg! Wykopmy rząd Pasok – rząd cięć! O rewolucyjny rząd pracowników i ubogich!

21/10/2011, Andreas Payiatsos, Xekinima (CWI w Grecji), Ateny

W tym tygodniu, w środę i czwartek, Grecja została sparaliżowana przez 48-godzinny strajk generalny ogłoszony przez Generalną Konfederację Greckich Robotników (GSEE) i Konfederację Pracowników Sektora Publicznego (ADEDY). Prawie pół miliona pracowników i młodzieży zajęło ulice Aten w środę, a około 100 tysięcy w czwartek. Środowa demonstracja była największą demonstracją związkową w Grecji od czasu upadku dyktatury wojskowej w 1974, a za wyjątkiem powstania ludowego w 1965, największą od czasu zakończenia II wojny światowej.  

Pracownicy ochoczo podjęli akcję strajkową i zajęli ulice by przeciwstawić się kolejnemu już okrutnemu projektowi ustawy przewidującej dalsze cięcia płac dla zatrudnionych w sektorze publicznym, kolejną podwyżkę podatków, jeszcze większe cięcia emerytur, masowe zwolnienia w sektorze publicznym i rozwiązanie układów zbiorowych w sektorze prywatnym. Dziesiątkom tysięcy pracowników sektora publicznego zostaną w przeciągu następnych kliku miesięcy „zawieszone” posady, z ogromnymi cięciami płac, a w rok później całkiem stracą swe miejsca pracy. Dalsze zwolnienia w sektorze publicznym nastąpią w 2012 i 2013 – członkowie Troiki (Unii Europejskiej, MFW i Europejskiego Banku Centralnego - przyp. AS) domagają się likwidacji 250 tysięcy spośród 650 tysięcy miejsc pracy w sektorze publicznym (który obejmuje też 200 tysięcy w armii, policji, sądownictwie i kościele). Wszystko to ma rozwiązać kryzys narodowego zadłużenia, lecz przynosi dokładnie odwrotny efekt: głęboką recesję powodującą spadek PKB w wysokości prawie 15% w ciągu 3 lat, która podniosła zarówno deficyt budżetowy, jak i dług publiczny. Jednak jedyne lekarstwo, jakie narzuca Troika, to wciąż więcej cięć, oskarżając jednocześnie greckich pracowników – obecnie najbiedniejszych w strefie euro – o „życie ponad stan”!

Jak możemy rozwijać walkę?

08.10.2011, Socialist Alternative (zwolennicy CWI w USA)

Światowa uwaga skupiła się na okupacji Wall Street. Protesty zawładnęły wyobraźnią tysięcy i zainspirowały nowe okupacje, które rozprzestrzeniają się po Stanach Zjednoczonych.

Policyjne prześladowania w Nowym Jorku, mające na celu zastraszenie tego ruchu, nie dały rady złamać naszego ducha. Teraz jesteśmy bardziej, niż kiedykolwiek zdeterminowani, by walczyć. Zainspirowani rewolucyjnymi wstrząsami w Egipcie i Afryce Północnej, jak również masowymi, młodzieżowymi okupacjami w Hiszpanii i Grecji, protestujący zajęli ulice Nowego Jorku i miast w całych Stanach Zjednoczonych, by przeciwstawić się dominacji Wall Street i wielkiego biznesu nad naszym życiem.

Pod powierzchnią wrze głęboki gniew amerykańskiego społeczeństwa, który w Tea Party, partii prawicowych obłąkańców, jedynie nabierał spaczonego wyrazu. Jednak masowy ruch w Wisconsin tej wiosny, a obecnie okupacja Wall Street, daje przebłysk ogromnego potencjału do przekucia tego gniewu w postępowy ruch społeczny.

W dniu 15 października ponad 450 osób demonstrowało w Warszawie, wyrażając swoją solidarność z ruchem Indignados - "Oburzonych" i z okupacją Wall Street, w ramach międzynarodowego dnia protestu przeciwko władzy wielkich banków i korporacji.  Organizatorem protestu było "Porozumienie 15 Października", nowa inicjatywa powołana  przez grupę licealistów, którzy chcieli pokazać swoje poparcie dla hiszpańskiego ruchu Oburzonych i wyrazić swoje własne oburzenie na niesprawiedliwości społeczne w Polsce, powstające z powodu kapitału finansowego i neoliberalnej polityki rządu Tuska.

Demonstranci, wśród których było kilku przedstawicieli hiszpańskiego ruchu "Oburzonych", spotkali się przed bramą Uniwersytetu Warszawskiego i pomaszerowali do Ministerstwa Finansów, gdzie odwrócili się i ruszyli do tyłu, aby pokazać swój gniew i odrzucenie tej instytucji. Następnie kontynuowali marsz do Giełdy Papierów Wartościowych, na którą skierowali swój gniew krzycząc "Nie będziemy płacić za wasz Kryzys", "Wasze błędy nasza kasa", "Precz z bankami ludojadami". Następnie zorganizowali swoisty piknik w pobliskim parku i odczytali 21 postulatów  Porozumienia 15 Października. Organizatorzy zobowiązali się do kontynuowania protestów, oświadczyli również, że będą mobilizować do blokady antyfaszystowskiej 11 listopada.

Tego samego dnia, kiedy odbyła się demonstracja w Warszawie, hiszpańscy Oburzeni, demonstranci okupujący Wall Street i setki tysięcy demonstrantów na całym świecie wyrazili swój gniew w demonstracjach, okupując place i miejsca związane z kapitałem finansowym, zwłaszcza światowe giełdy. Protestujący są szczególnie źli na hojne ratowanie banków, które chronią najbogatszy 1% populacji, ale zadłużają liczne państwa narodowe, oraz na wynikające stąd brutalne cięcia, uderzające w poziom życia nie tylko klasy robotniczej, ale nawet części klasy średniej, czyli "99%" społeczeństwa.

Protesty w Europie i walka z kapitalizmem

Kiedy: 19.00, poniedziałek 17 października

Gdzie: Klubokawiarnia Solec, Warszawa

Zapraszamy wszystkich zainteresowanych dyskusją o tych sprawach na spotkanie.

15 października, rozpoczęcie demonstracji o 12:00 pod bramą Uniwersytetu Warszawskiego

To czas, by się zjednoczyć!
To czas, by wreszcie oni nas słuchali!
Ludzie, oburzajcie się!

Najwyższy czas, by w Polsce ludzie wyszli na ulice!

W lipcu z Madrytu wyruszył Marsz na Brukselę, aby żądać spełnienia ich postulatów przed władzami unijnymi. Oburzeni dojdą do Brukseli 14 października, a na 15. zaplanowane są wielotysięczne manifestacje przed Komisją Europejską. W związku z tym we wszystkich stolicach europejskich, w dniu 15 października odbędą się demonstracje solidarności z hiszpańskim ruchem Oburzonych.

www.15pazdziernika.pl

Reporterzy Komitetu na rzecz Międzynarodówki Robotniczej (CWI), 30.09.2011

Ruch rdzennej ludności i strajk generalny zmuszają pięciu ministrów do rezygnacji

Sytuacja polityczna w Boliwii osiągnęła punkt zwrotny. Rząd musi zmierzyć się z poważnym kryzysem, po tym, jak strajk generalny, poprzedzony masowym ruchem rdzennej ludności, zmusił pięciu ministrów do rezygnacji.

Poprzedniej niedzieli, masowy ogólnokrajowy marsz rdzennej ludności indiańskiej dotarł do stolicy, La Paz. Była to kulminacja trwającego miesiącami marszu protestacyjnego przeciw budowie autostrady przez rezerwat indiański w Amazonii. Budowa autostrady ma na celu ułatwienie wielkiemu brazylijskiemu kapitałowi eksportu swoich produktów przez Pacyfik.

W La Paz uczestnicy marszu spotkali się z surowymi represjami. Policja użyła pałek i gazu łzawiącego, by rozbić ich demonstracje. Przywódcy ruchu zostali aresztowani.

W odpowiedzi na brutalne potraktowanie protestujących, w następną środę miała miejsce eksplozja gniewu. Boliwijska Centrala Robotnicza (Central Obrera Boliviana – COB), która jest główną federacją boliwijskich związków zawodowych, ogłosiła ogólnokrajowy strajk generalny. Strajk był masowy i spowodował całkowity paraliż stolicy. Trzech ministrów podało się do dymisji w proteście przeciwko polityce rządu, a dwóch zostało zmuszonych do odejścia w wyniku żądań strajkujących.

Osiem miesięcy po obaleniu Mubaraka, robotnicy i młodzież wciąż stawiają czoła biedzie, bezrobociu, korupcji i represjom

David Johnson, Partia Socjalistyczna (sekcja CWI w Anglii i Walii)

Niemal osiem miesięcy po obaleniu dyktatury Hosni Mubaraka, egipscy robotnicy i młodzież wciąż stawiają czoła biedzie, bezrobociu, korupcji i represjom. By z nimi walczyć, rosnąca liczba robotników podejmuje akcje strajkowe.

Mubarak i jego synowie, Gama i Alaa, podobnie, jak niektórzy ich poplecznicy, stoją przed sądem. Ahmed Ezz jest właścicielem zakładów, produkujących 70 procent stali i żelaza w Egipcie (kupionych tanio, kiedy państwowe przedsiębiorstwa były prywatyzowane) oraz 50 procent wyrobów ceramicznych. Był jednym z czołowych działaczy Narodowej Partii Demokratycznej Mubaraka, członkiem Zgromadzenia Narodowego i przyjacielem Gamala Mubaraka. 14 września został skazany na 10 lat więzienia i karę 660 milionów LE (111 mln dolarów) za korupcję. Dla człowieka, którego majątek w 2008r. oceniany był na 1,5 miliarda dolarów, nie jest to wielka kara. Wszystkie sprywatyzowane przedsiębiorstwa powinny być znacjonalizowane bez odszkodowania dla właścicieli, którzy zbili fortuny, płacąc robotnikom głodowe pensje.