Σκόρπια

Πλησιάζουν τα γεννέθλιά μου πάλι. Τα πιο γεμάτα και μαζί τα πιο άδεια. Λίγο πριν γεννήσω, αδειάζαμε το δωμάτιο που είχαμε ως γραφείο, για να το κάνουμε παιδικό. Κατεβάσαμε πράγματα από το πατάρι, ανεβάσαμε άλλα τόσα.Μέσα στο χαμό,βρήκα ένα παλιό πορτοφόλι. Απορώ γιατί το κράτησα. Μέσα είχε δυο κίτρινα χαρτάκια,από ένα παλιό σημειωματάριο του δημοτικού. Είχα ζητήσει από τους γονείς μου,να μου γράψουν μια ευχή στα γεννέθλιά μου , αν θυμάμαι καλά ήταν το 1987. Η μαμά μου έγραψε τα κλασικά που γράφουν οι μαμάδες,να είμαι υγιής, να μην απογοητεύομαι,να προσπαθώ,να τα καταφέρω στη ζωή μου,τέτοια πράγματα.Ο μπαμπάς μου έγραψε να αγαπήσω και να αγαπηθώ πολύ. Ακόμα και τότε,που ήμουν νιάνιαρο,μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η ευχή του,ήταν λιτή αλλά τόσο σημαντική. Πολλές φορές στη ζωή μου,θυμήθηκα εκείνη την ευχή,νομίζω κι εδώ μέσα το έχω ξαναγράψει αυτό.Δε θυμάμαι αν του το είπα ποτέ,ότι με είχε αγγίξει απίστευτα αυτό που είχε γράψει τότε.Από τότε που έφυγε,όλο κάτι τέτοια θυμάμαι. Γελάω μόνη μου, λέω τις φράσεις που έλεγε, πολλές φορές κάνει κάτι ο μικρός και του λέω κάτι που έλεγε ο μπαμπάς μου και πετάγομαι,σκέφτομαι ότι αν ήταν εδώ αυτό θα του έλεγε του μικρού. Όταν ήμουν μικρή, αλλά και πιο μεγάλη το έκανα, κολλούσε μια μελωδία στο μυαλό μου και την τραγουδούσα για μέρες ολόκληρες. Με λέξεις χωρίς νόημα και συνοχή, ακουγόταν απλά ένα συνεχόμενο μονότονο πράγμα. Τότε ερχόταν ο μπαμπάς μου και με σοβαρό ύφος με ρωτούσε "Το ξέρεις όλο;". Με πιάνανε τα γέλια ή εκνευριζόμουν, ανάλογα. Σταματούσα όμως τη μίρλα,το μονότονο μπίρι μπίρι. Ο μικρός τώρα μουγκρίζει συχνά, βγάζει κραυγές επαναλαμβανόμενες, τραγουδάει με τον τρόπο του.Κι εγώ συχνά του λέω αυτό που έλεγε εκείνος και με πιάνουν τα γέλια μετά, γελάει και το μωρό μαζί μου,κόβεται και το δικό του το μπίρι μπίρι.Κάτι τέτοια μου λείπουν. Μεταξύ άλλων.Ήμουν στο λεωφορείο πριν από περίπου ένα μήνα και σκεφτόμουν ότι έχω 7 μήνες να μιλήσω μαζί του.Και ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό,σα χαστούκι, το ότι πλέον δε θα του μιλήσω ποτέ ξανά κι ότι απλά θα αυξάνονται οι μήνες και πρέπει να σταματήσω να μετράω. Ως εκείνη τη στιγμή,απλά μετρούσα τους μήνες,όπως κάνουμε όταν θέλουμε κάτι πολύ και μετράμε ως τη μέρα που θα συμβεί. Χαζομάρα δεν είναι; Να δω πότε θα το πάρω απόφαση.

Πρώτες διακοπές με το μωρό.Όλα πρώτα είναι,για αυτόν κυρίως αλλά και για μας. Ανοίγει τα μάτια του διάπλατα,κοιτάει τριγύρω, σαν τα τηλεσκόπια που βγαίνουν από τα υποβρύχια στην επιφάνεια της θάλασσας. Μην τυχόν και του ξεφύγει κάτι. Γελάει συχνά, άρχισε να πιάνει πλέον τα πράγματα που του δίνεις, θυμώνει, χτυπάει τα πόδια του στη μπάρα του καροτσιού. Ότι κι αν κάνει, το προσέχω μήπως μου ξεφύγει.Κι εγώ σαν αυτόν. Μεγάλο σχολείο τα παιδιά.Προσέχω πράγματα που μου ήταν αδιάφορα,μόνο και μόνο επειδή του φαίνονται περίεργα. Με κοιτάει και δε με κοιτάει. Τα μάτια του τρέχουν στο περιβάλλον,να ρουφήξουν τα πάντα,να τα δουν όλα.Κάθε μέρα τον χαζεύω και χαζεύω πιο πολύ.Και είμαστε ακόμα στην αρχή,γερός να 'ναι Παναγιά μου.

Ξεκίνησα να δουλεύω.Φρίκη σας λέω,φρίκη. Το πρωί τρέχω πάντα να προλάβω, επειδή δε θέλω να φύγω και να τον αφήσω. Μια αγκαλιά ακόμα,ένα φιλί, ένα χαδάκι, στην πόρτα είμαι και τα χέρια μου δε λένε να τον αφήσουν.Που θα πάει αυτό δεν ξέρω. Με ενοχλεί που χάνω 8 ώρες καθημερινά από τη ζωή του. Με ενοχλεί που το ένα τρίτο της ημέρας, δεν το περνάει μαζί μου.Δε με νοιάζει με ποιον είναι,μόνο το ότι δεν είναι με μένα. Όποια γιαγιά κι αν τον έχει,τη ζηλεύω που θα περάσει μισή μέρα με αυτό το πλασματάκι. Όταν δε,μου λένε και ότι έκανε κάτι καινούργιο όσο ήμουν στη δουλειά, είναι το χειρότερό μου.Σα να μου μπήγουν μαχαίρι.

Μου πέφτουν τα μαλλιά.Μαδάω σαν τρελλή. Πάντα έχανα,αλλά τώρα έχει παραγίνει το κακό. Άρχισα να κάνω κενό μπροστά μπροστά,σαν το Δάντη θα γίνω στο τέλος.Σαν τους παππούδες που μεγαλώνουν μαλλί πάνω από το αυτί και το φέρνουν στη φαλάκρα,για να μη φαίνεται. Σαν τις γιαγιάδες που αραιώνει τόσο πολύ το μαλλί τους,που βλέπεις το κρανίο τους.Ειδικά όταν πάνε κομμωτήριο και βγαίνουν σαν να έχουν κάσκα. Τραβάει κι ο μικρός όποια τούφα βρεθεί μπροστά του, φαλακρή θα μείνω, το βλέπω να 'ρχεται. Έχουμε και τη βάφτιση του μικρού σε λίγο καιρό, θα τα φουσκώσω κι εγώ να μη φαίνεται η κουρούπα.Έχει και σπρέυ για να βάφεις το δέρμα,να καλύπτεις το κενό,μήπως να το δοκιμάσω;

Βάφτιση είπα,όνομα δε βρήκαμε ακόμα. Δε συμφωνούμε,δε θέλουμε των μπαμπάδων να μπει, είμαστε (για να μην πω είμαι),κατά αυτής της παράδοσης. Άσε που δε μου αρέσουν τα ονόματά τους.Ακόμα κι ο μπαμπάς μου δεν το ήθελε το δικό του.Δεν του άρεσε. Του πεθερού μου το σιχαίνομαι,από μικρό παιδί το απεχθανόμουν.Οπότε μας βλέπω να κάνουμε έκπληξη σε όλους στην εκκλησία έτσι όπως το πάμε.

Έβγαλε δροσιά τώρα,πάω να σκεπάσω το μπόμπιρα. Θα πρέπει να μασουλήσει κιόλας κάποια στιγμή. Καληνύχτα σας! Μην αφήνετε τον καιρό να περνάει άσκοπα, κάντε σύντομα αυτά που θέλετε,πείτε αυτά που σκέφτεστε,δείξτε τα αισθήματά σας. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου/του/μας ξημερώνει...