Ze zijn zondag als windhonden uit de startblokken geschoten, de jongens.
Jan heeft een meer dan uitstekende match gespeeld: al na tien seconden een doelpunt, en dan nog vier doelpunten — terwijl hij eigenlijk op de vleugel speelt.
Helaas: alleen het eerste twee derde van de eerste helft was ongelooflijk goed. Daarna zijn ze in mekaar gezakt: te warm, te moe, aangeslagen. En de andere ploeg was gewoon beresterk, met in de sterrol een jonge voetbalgod genaamd Cezar, mijn kop eraf als we daar binnen een paar jaar niet veel meer van horen.
Ze hebben voor het eerst dit seizoen verloren. Volgende keer beter.
Om de zoveel tijd komt er… och, wat zeg ik: meer dan eens per dag komt er in de redactiemailbox gerief binnen waar een mens zich van afvraagt: hoe is dat in vredesnaam mogelijk?
Persmededelingen, dat is nochtans niet zo moeilijk. Zo uit het blote hoofd, zonder veel na te denken:
verzorg uw taal
houd het bondig, maak het niet te lang en niet te moeilijk (don’t try to be cute: wij zijn uw doelpubliek niet, wij zijn de pers — we hebben echt geen boodschap aan “grappige” dingen — ja, ik kijk naar u, Urgent.fm: serieus, met een paar dagen afstand aankondigen dat uw caravan gestolen is, dan nog eens, dan nog eens, oh hij is teruggevonden, haha ‘t was maar een grap, hey hebben jullie gehoord van die grap met de caravan, oh ter info de caravan is dus nieuw, kijk nog een mail over die caravan.. it got old after the second mail, en da’s alleen omdat we niet wisten dat de eerste om te lachen was)
zeg meteen waar het over gaat: wie, wat, waar, wanneer (de keren dat we een aankondiging voor een evenement krijgen waar we dan nog op het internet de datum van moeten opzoeken!)
geef mee wat wij ermee kunnen doen: afkomen, erover schrijven, iets krijgen, iets geven, …
zet de inhoud al was het kort in de mail: alleen een PDF of een Word-document, dat is lastig (en zet uw tekst zéker niet enkel op een beeld)
houd er rekening mee dat niet alle mailprogramma’s goed omgaan met complexe layout (we krijgen zo al jaar en dag nieuwsbrieven die keer op keer zwarte tekst op zwarte achtergrond zijn in GMail)
beelden zijn welkom, maar stuur ze dan in een degelijk formaat mee (geen 100 op 100 pixels en geen 8 MB groot) — laat desnoods een link naar een website na voor hogeresolutiebeelden
kies uw publiek: echt niet elke journalist en redactie van het hele land heeft een boodschap aan uw pensenkermis of vernissage
zet uw geadresseerden niet allemaal in de to: of cc:-regel (de keren dat ik een persboodschap krijg die geadresseerd is aan 250 mensen!)
En dan komt er van tijd tot tijd eentje door zoals dat van Rauw & Onbesproken, om aan te kondigen dat PunchOutBattles naar België uitbreiden.
PunchOutBattles breidt uit naar België
Het succes van PunchOutBattles is bij velen niet onopgemerkt gebleven. Het programma wordt online enorm goed bekeken, het verkeer op de website wordt met de dag intenser en de fanbase groeit ook als een speer. Reden te meer om het succes uit te breiden naar een plaats waar men een nieuw impuls nodig heeft. In 2012 wordt de officiële start van PunchOutBattles in België ingeleid. Onze zuidelijke buren staan al te springen om het event en het daaraan gekoppelde platform.
Zonder de steun van de media en de steun van de toegewijde fans was dit niet mogelijk geweest!
ZJ Records, de organisator van het event, wilt met deze uitbreiding jong talent over de grens een realistische kans geven om goede promotie te genieten. In Nederland werpt PunchOutBattles zijn vruchten al af voor haar deelnemers. De deelnemers releasen via het netwerk van POB, hun single/videoclip. De kracht achter een dergelijke release is vele male sterker dan een onafhankelijke release. In België zal een ieder in het POB-programma een kans krijgen om zich te meten met de besten!
De CEO van ZJ Records sprak: “In België is er zeer weinig aanbod voor de doelgroep waar wij ons mee kunnen identificeren. Dat gat zullen wij zo goed mogelijk proberen op te vullen. Over de grenzen richting Frankrijk? Hou me in de gaten, maar nu eerst dit!”.
Ben jij een Belg en wil jij deelnemen aan dit succesvolle programma? Ga dan naar www.punchoutbattles.be en meld je direct aan. LET OP! Franstaligen mogen zich ook inschrijven!
Ik ga voorbij aan de ontbrekende informatie (wat de hel is PunchOutBattles? moet ik écht naar de website gaan om te weten waar het over gaat? Wie is die “CEO van ZJ records”? Een naam is altijd nét zo handig. En wie is die “doelgroep waar wij ons mee kunnen identificeren”? mag dat ook nog eens uitgelegd worden?)
Ik ga ook voorbij aan het denigrerende toontje (“een plaats waar men een nieuwe impuls nodig heeft”? finger on the pulse much van de Belgische scène? “een realistische kans geven”? omdat alleen Hollanders dat kunnen of zo?).
Neen, het is het vervolg van de mail dat deze persboodschap in de top tien van deze maand doet verschijnen:
FRANS:
POB dans Belgique
Le succès de la POB aux Pays-Bas, c’est propage aux voisins du sud.
Voulez-vous partie du succès a venir et d’énormes avantages promotionnels? Inscivez-vous a ” tryoutbattles.be” pour l’évènement dans 2012. Suivez les exigences d’inscription sur le site et bientôt, vous recevrez une confirmation. Plus information suivront.
Ik was alweer een tijdje niet op de Facebooks geweest, maar gedorie wat heb ik allemaal gemist! Pedro Poublon, Security and Bodygiard Service, heeft een fantastische Facebookaanwezigheid.
Met parels als
KZAGEN DAT DE KADETEN AANT TRAINEN WAREN KEN EEN PAAR PENANTYS GEDAAN ALLEMAAL BINNEN ALS PEDROTJE SCHIET IST ASSAN IN DE HOLLE GRTZ PEDRO
of
EEN VAN DIE PAGADERS VANT PLINGSJE ZEI HOMO TEGEN MIJ KEN HEM MET ZIJN APEN KOP OVER DE GRAVEE GESLEURD BEGOST VERRE TE SCHREMEN GRTZ PEDRO
of
BOYS VAN COSTERTJE TOOGDEN NOOIS GEEN RESPECT MAAR GISTEREN SAMEN MET DE GUYZ OM SINGELING GEDAAN MET ONS VOITUREN FAARS IN HUN WEZEN VERASSING KZIJN NOG ASSAN DE BAAS NU DUIDELIJK GRTZ PEDRO
Yiha, ik krijg slappelachneigingen zelfs als ik het de tiende keer herlees. En Ik wou echt dat het een echte mens was, dat zou zo onnoemelijk wijs zijn.
Helaas! Dit zijn ‘s mans foto’s:
De profielfoto werd vijf maand geleden al geplaatst door iemand anders:
De bodybuildingfoto is de beruchte bodybuilder Branch Warren:
De brave mensen van Enchanté staken mij vorige week donderdag een doos en wat gerief in mijn handen:
Yay! Gerief om te testen! Gadgets! Spellementen!
Scarlet doet tegenwoordig blijkbaar van Pocket WiFi: een SIM en een dingetje van Huawei, minimale instellingen, en hopla op zak ermee op stap. Voor 15 euro per maand, lees ik, en voor 49 euro aankoopkost van het doosje (after rebate, gelijk ze in de VS zeggen) is het gebakken.
Voor de duidelijkheid: altijd en overal internet op zak hebben, dat is een e-norm gemak. Ik zou niet meer zonder kunnen: in elke discussie meteen uw gelijk kunnen halen (zietwel dat het 1742 was! zietwel dat het een steenratjen is!), geen uren meer met ik zou het duizend keer zeggen wie is die mens u ook alweer rondlopen, geen dingen van ah getver ik ben dat adres toch wel vergeten uitprinten zeker, geen twijfels meer van zou dat boek / die muis / dat spel / die fiets niet goedkoper zijn op tinternet / in een andere winkel…
Onze kinderen gaan dat heel heel raar vinden dat er ooit en moment was dat de mensen niet altijd op het internet konden als ze wilden, serieus.
Ik heb een telefoon met een 3G-spel erin, en dus zit ik al altijd op het internet, maar toch: de wereld bekijken door een venster van 5 centimeter op 8, dat is ook niet altijd anders.
Op mijn vorig werk had ik zo’n 3G-kaartje van Proximus. Een gemak als het werkt: in de laptop steken en de laptop zit op ‘t internet. De PC, dan wel, want het was zo’n PC-card: dat voelde aan als een reliek uit de jaren 1990, een ding dat onrustwekkend diep in de computer verdween en een vies gat achterliet als het er niet in zat.
Het alternatief was en USB-ding, maar dat steekt dan uit en dan botst een mens daartegen en dan is het ook kapot.
Nee, ik was eigenlijk al met al nog het meest content van mijn schrikkelijk oude Nokia N95 in de tijd: die kon als een WiFi-doosje gebruikt worden. 3G in de telefoon, programmaatje opstarten op de telefoon, en presto: hotspot. Zeer goed, behalve dat het batterij zoop en dat ik na tien minuten een ei kon bakken op mijn scherm.
Het Huawei-ding dat Scarlet bij zijn Pocket WiFi-pakket aanbiedt is het beste van alle mogelijke werelden: klein, licht (90 gram), een degelijke batterij (ik heb er drie dagen van toegegeven niet echt intersief maar toch wel voortdurend gebruik mee gedaan zonder opladen en ze is nog niet leeg). En vooral: gemakkelijk.
De installatie is redelijk voor de hand liggend: doos opendoen als ware het een GSM, SIM en batterij in steken:
En dat is het dan:
Opladen gebeurt via de (standaard, hoera!) USB-kabel, en in principe moet er zelfs niets meer ingesteld worden, denk ik.
Ik heb de instructies in het boekje gevolgd, en dat had ik eigenlijk beter niet gedaan:
Als er ergens staat “1. Ga naar de Quick Start Wizard” namelijk, en daarna “2. Vul de Profile name in (verplicht)” en “3. Vul de APN van Scarlet Mobile in: ‘internet.bmbpartner.be’”, dan vind ik dat dat exact moet zijn wat ik moet doen, en niet iets dat er op lijkt.
Dus verwacht ik eerder iets als
Ga naar Quick Setup.
Op het scherm “SIM Card Status”, vul in het veld “Please validate PIN code” je PIN-code in en klik op “Apply”.
Op het scherm “Welcome to the Quick Setup Wizard”, klik “Next>”.
Op het scherm “Configure WiFi”:
Vul in het veld “Profile Name” een profielnaam naar keuze in, bv. ‘Scarlet Mobile’.
Laat de standaardwaarden staan in de velden “Dial-Up Number”, “User Name”, “Password”, “Authentication” en “IP Address”.
In het veld APN, selecteer “Static” en vul ‘internet.bmbpartner.be’ in.
Klik “Next>”
Op het scherm “Configure WLAN Settings”:
Vul in het veld “Name (SSID)” een naam naar keuze in, bv. ‘Draagbaar draadloos netwerk’.
Laat de standaardwaarde staan in het veld “SSID Broadcast”.
Klik “Next>”.
Klik “Continue”.
En dan uitleggen dat ze nu op hun computer of telefoon moeten op zoek gaan naar een draadloos netwerk met de naam van wat ze in “Name (SSID)” ingevuld hadden:
…maar dat zijn dus maar beknibbelingen, want uiteindelijk: dat is maar één keer instellen, en een leek geraakt er met wat zoeken ook wel door.
En eens het goed staat, staat het voor altijd goed natuurlijk. En zelfs een complete leek kan ermee werken: haja, eens het geïnstalleerd is, is het gewoon op de “aan”-knop duwen en er is een hostpot beschikbaar voor u en uw naasten, als ware het een WiFi-dink thuis of op het werk.
Ik ben er nog niet ver te velde mee geweest (Mariakerke was het verste dat we van centrum Gent zijn geraakt), ik heb dus ook nog geen echt idee of de ontvangst overal even goed is, en hoe dat te vergelijken is met andere operatoren die 3G doen.
We gaan dat hier thuis nog een tijdje grondig testen, maar ik denk dat het een hit wordt. Ik voorzie ruzie tussen mijn madam en mijn oudste dochter over wie het mee mag nemen.
De ploeg van Jan, KSC Excelsior Mariakerke, heeft dit seizoen nog geen één match verloren. Morgen spelen ze tegen Sint-Denijs-Westrem, de ploeg van mijn Heimat.
En die hebben dit haar ook nog geen enkele match verloren.
Ja, ‘t was één van die maanden die heel erg luid zoef deden.
Geen tijd gehad om veel te lezen, dus, zelfs al probeer ik zo weinig mogelijk tijd te verliezen, ha! Ik ga alleen de uitgelezen dingen vermelden, anders zijn we nog wel een tijdje bezig: ik ben nog altijd veel te ambitieus met boeken beginnen lezen die ik dan in afleveringen van een paar bladzijden hier, een paar paragrafen daar lees, aan een tempo waar een slak in een veld eierschalen aan voorbijvliegt.
Om te beginnen: de koptelefoon. Ik luister in het gaan en het komen van het werk naar een aantal verschillende series:
The History of Rome: interessant, boeiend, hilarisch. In september geluisterd naar aflevering 149 tot en met 152, die de periode van 367 tot 375 na Christus coveren. Zeer de moeite waard, serieus waar.
The Tobolowsky Files, aflevering 50. Het tempo is erg vertraagd ten opzicht van wat het was. En het is meer filosofisch dan wat anders, tegenwoordig. En Stephen T heeft een aantal verhaaltruuks die hij telkens opnieuw gebruikt. Dat allemaal, en het blijft aangeraden. Niet zo onmisbaar fantastisch als de eerste paar tiental afleveringen, maar toch: uitstekend.
H.P. Podcraft , the H.P. Lovercraft literary podcast. Ik had er al veel goede dingen van gehoord, en hier en daar een aflevering beluisterd, maar ik ben er deze maand systematisch naar beginnen luisteren, vanaf aflevering één. Ik zit ondertussen aan aflevering 36, en ahem, dat wil dus zeggen dat ik op dertig dagen tijd blijkbaar op de één of andere manier een uur of 18 naar Chris Lackey en Chad Fifer en kompanen geluisterd heb. En oh ja: dat ik alle 40 of zo verhalen van Lovecraft waar ze het over hebben gehad tot nog toe (er zijn een paar dubbelafleveringen), ook zelf gelezen heb.
Verder heb ik vooral comics gelezen deze maand, veel comics.
Helen Killer
Andrew Kreisberg (tekst) – Matthew JLD Rice (beeld)
4 nummers (april – juli 2008)
Steampunk! De premisse: Helen Keller (ja, die Helen Keller) krijgt een speciaal soort bril, een omnicle, waardoor ze kan zien. En een soort superheld wordt. Het speelt zich af in de periode van President McKinley, in 1901, met Alexander Graham Bell en Elisha Grey, en ik vond het veelbelovend, maar helaas: te kort om personages van vlees en bloed te maken. Het waren vier nummers, en dat was dat. . Jammer dat het gedaan is, wel. Kreisberg behandelt het gegeven trouwens met verbazend veel respect voor de vrouw Helen Keller.
The Day I Swapped My Dad for Two Goldfish
Neil Gaiman (tekst) – Dave McKean (beeld)
64 blz (2003)
Haja, ‘t Is Neil Gaiman hé. En ‘t is redelijk goed, ja. Zeer hard aangeraden om voor te lezen, kan ik mij inbeelden.
The Calling – Cthulhu Chronicles Michael Alan Nelson en Johanna Stokes (tekst) – Christopher Possenti (beeld) – Stephen Downer (kleur)
4 nummers (juli – oktober 2010)
Gho ja. Cthulhu en Big Pharma, dat had ik al een tijdje niet gelezen. Ik lag er niet van overhoop toen ik het net gelezen had, en nu, een paar weken later, kan ik me niet meer inbeelden waar het precies over ging. Da’s dus geen goed teken, denk ik zo.
The Programme
Peter Milligan (tekst) – CP Smith (beeld) – Jonny Rench (kleur)
12 nummers (september 2007 – augustus 2008)
Interessante premisse: wat als de nazi’s supermensen aan het ontwikkelen waren, en dat het ging zoals met de raketten, dat de wetenschappers die ermee bezig waren, naar de Sovjetunie en de VS “emigreerden”, ahem.
En wat als we nu vele jaren na de oorlog waren, en die superhelden relieken letterlijk op sterk water water, of figuurlijk in goelags of gedesillusioneerde ouder wordende mensen? En dat er dan een paar van die superhelden “slechteriken” besluiten te worden in Taliban-achtige landen en zo. Enfin, ‘t is allemaal een beetje verward in mijn hoofd — en dat was het op het moment van het lezen ook — maar het is uitstekend getekend, het begint enorm sterk, het ontwikkelt goed, en net als een mens begint te denken, “hola, hier kan het nog interessant worden”, is het gedaan. Fin en queue de poisson, helaas.
Who is Power Girl?
Door een hele reeks mensen, in 1975, 1987 en 2006
Drie verschillende verhalen van waar Power Girl vandaan komt: in 1975 kwam ze van Krypton, en in 1987 bleek dat ze eigenlijk van Atlantis kam, en in de jaren 2000 bleek ze uiteindelijk toch van Krypton te komen. Ik heb nooit echt veel DC gelezen, maar dit deed me wel helemaal goesting krijgen om me in DC te verdiepen. Enfin, toch minstens in Power Girl: de meest recente versie klonk en zag er echt wel leutig uit. En allemaal potentieel voor interessante dingen, gezien dat Power Girl één van de weinigen is die Crisis on Infinite Earth overleefde, en er dan ook nog eens herinneringen aan overgehouden heeft.
Oh ja, en ze doet ook geen pijn aan de ogen — al is het meer haar persoonlijkheid (eerlijk echt waar, serieus echt waar) die het meest aantrekkelijk is:
40 jours dans le désert B, ou La stratégie de la démence
Moebius
72 blz (1999)
Een verslag van 40 dagen in de woestijn. Hallucinant, letterlijk. Platen waar een mens zich in zou kunnen verliezen: meneer Giraud aan de komieke sigaretten. Euh, of aan de komieke paddenstoelen eerder.
What If… The Fantastic Four Were Cosmonauts
Mike Carey (tekst) – Marshall Rogers & Jonathen Glapion (beeld)
24 blz. (februari 2006)
Wat als? In een alternatieve wereld is er een bemande ruimtevlucht under Stalin, in 1951. Er gebeuren aardige dingen, en hopla: een Sovjetversie van de Fantastic Four. Die meteen ingezet worden als een wapen voor de communisten.
Magik (in onze wereld de zus van Colossus), is de KGB-liaison van het team. De andere leden krijgen meer en meer twijfelt bij wat ze doen, maar haar houding is redelijk snel duidelijk: A hammer drives in nails, comrade. It doesn’t wring its hands and wish it was a screwdriver. We are soldiers, and we’ll go where we are sent. Zelfs als dat betekent dat de tegenstand plots ongewapende burgers zijn.
Rudion Richards (de alternatieve versie van Reed Richards, met een Amerikaanse vader die na de eerste wereldoorlog in Rusland was blijven plakken), is ook in de alternatieve versie een idealist: When we gave you our loyalty, we didn’t invite you to take our honor.
Short & sweet, ontroerend, zelfs.
American Vampire
Stephen King (1-5) en Scott Snyder (tekst) – Rafael Albuquerque (beeld)
17 nummers tot nog toe (maart 2010 – nu)
Uitstekend. Vampiers uit de oude wereld meet vampiers uit de nieuwe wereld (die onder meer ook in de zon kunnen rondlopen). Denk Godfather meets Highlander, met alle mogelijke thema’s die in die twee zitten: oude versus nieuwe generatie, eeuwig leven en liefde, tralala. Het verhaal begint in de jaren 1920, en er zit nog erg veel potentieel in. Ik kijk zwaar uit naar vervolgen. Oh, en naar prequels, eigenlijk.
American Vampire: Survival of the Fittest
Scott Snyder (tekst) – Sean Murphy (beeld) – Dave Stewart (kleur)
4 van de 5 nummers gelezen (augustus – november 2011)
(Ja, met die maandnummeringen loopt het soms wat in de soep.) Over de Vassals of the Morning Star (VMS!), de vampierenjagers van de wereld van American Vampire. Vier nummers gelezen, en aaargh ik hoop zo dat er meer komt: Snyder is écht écht goed.
The Prisoner: Shattered Visage
Dean Motter en Mark Askwith (tekst) – Dean Motter (beeld)
208 blz. (1990)
Een vervolg op The Prisoner, twintig jaar na da de laatste aflevering van de serie. Verwarrend, maar dat is par for the course met The Prisoner. Ik heb het moeten herlezen om er meer van te snappen, maar nu wil ik er verder van lezen: er is nog een stapel dat zou kunnen gezegd worden. De stijl is wel iets om aan gewoon te worden: érg jaren 1980.
Irredeemable
Mark Waid (tekst) – Peter Krause en later Diego Barreto en Eduardo Barreto (beeld) – Andrew Dalhouse (kleur)
29 nummers tot nog toe (april 2009 – nu)
Het is een beetje zoals slimme kinderen klassen laten overslaan: ze kunnen het intellectueel misschien wel aan, maar kunnen ze het emotioneel en qua sociale intelligentie wel aan?
Mark Waid’s Plutionian, de machtigste superheld ter wereld (denk Superman meets Watchmen’s Doctor Manhattan), kan de verantwoordelijkheid van het superheld zijn emotioneel niet aan, en wordt een Schlechterik. Moordt heelder steden uit en zo.
Het is zeer goed, daar niet van, maar ik vraag me hard af of ze het gaan kunnen volhouden: het hoofdpersonage wordt een beetje een karikatuur, met al dat absoluut slecht zijn. Het kan nog allemaal goed komen natuurlijk, want uiteindelijk gaat het evenzeer over Plutonian zelf als over hoe zijn ex-teamgenoten ermee omgaan. Oh, en ik lees dat Waid een einde in zijn hoofd heeft voor als nodig zou zijn.
Incorruptible
Mark Waid (tekst) – Marcio Takara en een stapel andere mensen (beeld)
20 nummers tot nog toe (december 2009 – nu)
Het omgekeerde van Irredeemable: wat gebeurt er als een Schlechterik beslist om goed te worden? Max Damage doet precies dat.
Incorruptible is kleiner, persoonlijker, minder karikaturaal, heeft meer humor en meer menselijkheid, in één woord: veel beter dan Irredeemable. Content dat ik het in deze volgorde gelezen heb.
The Green Woman
Peter Straub en Michael Easton (tekst) – John Bolton (beeld)
Verwarrend, warrig, en geen moment griezelig of beklijvend. Euh, neen, dus. Niet mijn ding. (De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik dit in schuifjes van telkens een paar pagina’s gelezen heb, maar toch.)
Power Girl
1-12: Jimmy Palmiotti en Justin Gray (tekst) – Amanda Conner (beeld) – Paul Mounts (kleur)
13 – : Tekst Judd Winick (13–25) en Mathew Sturges (26–27) – Beeld Sami Basri (13–23) en Hendry Prasetya (24–27) – Kleur Sunny Gho (14–20) en Jessica Kholinne (16–27)
27 nummers tot nog toe (juli 2009 – nu)
Yay! Zo’n enorm wijze serie! Het begint compleet over the top camp en grappig, en dan verandert het team en wordt het donkerder en intenser, maar het blijft uitstekend.
Midnight Sun
Ben Towle (tekst en beeld)
139 blz. (2007)
Een schoon verhaaltje, semi-fictief, over de redding van het luchtschip Italia in 1928. Schoon.
Palestine
Joe Sacco (tekst en beeld)
285 blz. (1996)
Sacco gaat (begin de jaren 1990) naar de bezette gebieden en omschrijft wat hij meemaakt. Verschrikkelijk griezelig, zelfs voor een mens die al een beetje geïnformeerd is over de situatie. Brrr.
Vrijdag is bij ons frietdag, want op school is het vrijdag ook frietdag, en wij volgen voor het avondeten het menu van op school (een groot gemak!).
Officieel was het visstick met tartaarsaus, salad bar en frietjes, maar ik had geen zin om een salad bar te doen, en de kinderen eten niet graag tartaarsaus dus is het gewoon mayonaise geworden.
Sandra was met vis thuisgekomen, iets zacht dat vast kookt, maar geen flauw idee meer wat het precies was:
Het was al gekuist, maar ik heb er toch nog wat graten uit mogen pincetteren, en ook nog wat vlies mogen af fileren. En dan in stukjes gesneden, en paneren:
Mijn madam moest weg, iets met feesten op het werk of zo, trr, maar ze had de frieten vanmiddag al gesneden en voorgebakken voor Zelie, dus die moesten vanavond gewoon nog eens in het frietvet. En de mayonaise was ook van een paar dagen geleden vers, dus ‘t was gewoon zaak van de vis in de pan te smijten:
En dan alles op een bord dumpen, vis en frieten en een kwak mayonaise:
Ik heb van de kinderen geen klachten gehoord. En ik heb — burp — een beetje teveel gegeten, vanavond.
Ze zit daar met het koor en het orkest (drie dagen, op weekend), en ze zal met Anna en Charlotte op één kamer zitten, en ze gaan vanavond al een repetitie doen, en ze zitten ddus met drie in een kamer in plaats van normaal met vier, en ze klonk zo content!
Drie dagen muziek, zon, zand en zee. Ik kan het mij haast niet voorstellen, enfin, wat zeg ik: ik kan het mij helemaal niet voorstellen, want ik zit niet zo in mekaar dat ik mij op mijn gemak zou voelen in dergelijke omstandigheden, maar: hoe ongelooflijk wijs voor haar!
Ik heb ze gevraagd of ze wou vragen aan iedereen die foto’s en filmpjes kon maken, om foto’s en filmpjes te maken. En dan maken we daar een reportage van voor de website, denk ik zo.
Wat ik wou zeggen: ik heb Zelie en Louis kreupel van het lachen gekregen de laatste paar dagen, met oude oude filmpjes en websites. Hampster Dance, Loituma en daarna Leekspin, Trololo, Immigrant Song en Gay Bar, Zombo.com, dat soort zaken. Oh, en Badgers badgers badgers, dat Zelie en Louis gisteren voor het eerste gezien hebben en dat ze niet meer bijkwamen, en dat Anna vanmorgen al aan het neuriën was aan tafel. Mushroom! A snake!
Voor morgen, denk ik, staat het oeuvre van Moymoy Palaboy op het programma. Een zien wat ze daarvan vinden.
(en als ze bekomen zijn van de awesome van dié versie, laat ik deze op hen los, denk ik:)
Gemaakt met MikuMikuDance, gratis dink om inverse kinematics gerief te maken, oorspronkelijk bedoeld voor vocaloid-dinges zoals, haja, Hatsune Miku (vandaar die Miku dus).
Dixit mijn madam, die het zelfs niet kon opbrengen om te luisteren. Dat is het hé, als ge zelfs aan uw naaste familie niet in de rapte kunt vertellen over uw kleine overwinningen van de dag.
Ik had wat zitten zoeken om een css inset box shadow te zetten op een image, maar dat lukte niet omdat het beeld per definitie boven de schaduw zat, en dan was de oplossing om die inzet shadow op de div rond het beeld te smurfen, met een z-index van pakweg -1 op het image en van pakweg 10 op de div, maar dat lukte ook niet omdat ergens anders de background van de div op niet-transparant gezet werd (duh!), en toen kwam ik daar achter en lukte het nog niet omdat de position van de image niet-relative was (dubbel duh).
Maar nu staat er dus een box-shadow inset 1px 2px 10px rgba(0,0,0,0.5) en een z-index van 10 op de div (oh ja, en -webkit- en -moz-, yada yada), is de position van de image relative en de z-index -1, en werkt het allemaal.
En om het nog wat properder te maken, heb ik breedte en hoogte van de div vastgezet en overflow hidden gemaakt, zodat er een standaard-size=z van Flickr in past ongeacht de hoogte, ha!
(Om te illustreren waar ik vandaan kwam: size=0 van Flickr en expliciete groottes in pixels en alle schaduwpjes er met de poot in Photoshop opgeplamaasterd. Ja, ik weet het. Zwijgt. Niemand heeft het ooit gemerkt behalve u en ik.)
…maar dus allemaal css(3) en geen regel jQuery aan te pas gekomen. Het had ook gekund, vermoed ik, door attr(“src”) van elk img te katapulteren naar de background-image van de div errond, en dan met godbetert een hele resem geflikflooi voor Mozilla bleu en IE7/8 blah, maar hey, ik kan ermee leven dat het er enkel in “moderne” browsers helemaal uitziet zoals ik het wil.
En dus daarom was ik daarnet eventjes content. Zelfs al wil, zie ik nu, Drupal blijkbaar zijn cache niet legen, de viezerd.
Yep: om de één of andere reden slaagt Ecto er niet meer in om beelden te ftp-en. En vind ik geen blogging client op Mac die ook maar een tiende zo goed als Windows Live Writer. Feck.
Alles wat hier staat is mijn eigen opinie. Het wordt niet nagelezen of goedgekeurd door mijn werkgever voor het on-line komt, en ik bied geen enkele garantie voor kwaliteit of correctheid.
Mijn werkgever is het niet noodzakelijk eens met wat ik schrijf, en het spreekt vanzelf dat hij dan ook op geen enkele wijze aansprakelijk kan zijn voor wat ik hier publiceer.
Ter info
Eén van mijn e-mailadressen is michel [at] zog punt org. Normaal gezien antwoord ik daar, buiten de kantooruren, onmiddellijk op.
