WSWS : Srpskohrvatski

Ne Chiracu i Le Penu! Za bojkot francuskih izbora od strane radničke klase

Otvoreno pismo za Lutte Ouvrière, Ligue Communiste Révolutionnaire i Parti des Travailleurs

Od uredništva World Socialist Web Site-a
29. aprila 2002.

Francuski predsjednički izbori 2002. su liderima, članovima i pristalicama Lutte Ouvričre (LO), Ligue Communiste Révolutionnaire (LCR) i Parti des Travailleurs (PT) nametnuli veliku političku odgovornost. Više od tri miliona ljudi dalo je vašim kandidatima podršku bez presedana u prvom krugu. Ali, prvi krug je takođe značio i prodor Nacionalmog Fronta, sa fašističkim kandidatom Le Penom na drugom mjestu, koji će se ogledati sa predsednikom Chiracom 5. maja u drugom krugu.

Milioni koji su glasali za vaše kandidate očekuju od vas da jasno i glasno progovorite o političkoj krizi. Postavlja se pitanje na koje mora biti dat odgovor: Na kom stanovištu stoje vaše organizacije po pitanju glasanja 5. maja? Na koji način će francuski radnici i omladina nastaviti borbu za odbranu svojih društvenih interesa i poraziti fašističku opasnost?

World Socialist Web Site poziva sve organizacije koje tvrde da brane radničku klasu da povedu aktivnu kampanju za bojkot predsjedničkih izbora 5. maja. Nikakva politička podrška ni Chiracu ni Le Penu! Mobilišite francuske radnike i omladinu protiv ovih lažnih i nedemokratskih "izbora. "

Uprkos dobro poznatim istorijskim i političkim razlikama između vaše tri partije i Internacionalnog Komiteta Četvrte Internacionale, koje ne želimo da skrivamo, osjećamo da je od suštinskog značaja da predložimo ovu kampanju i objasnimo njenu političku osnovu.

Zašto bojkot? Zato što je potrebno oduzeti legitimitet ovim nepoštenim izborima; zato što je potrebno stvoriti nezavisnu političku liniju za radničku klasu; zato što će aktivan i agresivan bojkot stvoriti najbolje uslove za političke borbe koje će uslijediti poslije izbora.

Bojkot koji bi vaše tri partije objavile i agresivno vodile, imao bi sasvim drugačiji karakter od individualne apstinencije. On bi služio političkom obrazovanju masa, posebno mladih koji su pokrenuti šokom Le Penovog uspjeha u prvom krugu.

Ove nove snage treba da nauče važne političke pouke. Oni treba da nauče da prozru laži cijelog buržoaskog političkog establišmenta-vladajuće desnice i vladajuće lijevice, kao i medija-koji tvrde da glas za Chiraca predstavlja odbranu demokratije, spas "časti" Francuske, stvaranje "antifašističkog fronta " i tako dalje.

Radnička klasa ne može da se oslanja na korumpiranu i reakcionarnu francusku buržoaziju da brani demokratska prava i suprotstavi se fašizmu. Sama Chiracova kampanja, koja je usvojila kompletnu Le Penovu zakon-i-red retoriku, najbolje svjedoči o tome.

Neki će možda tvrditi da će bojkotovanje glasanja 5. maja ojačati Le Pena i njegov fašistički pokret. Mi u potpunosti odbacujemo takve tvrdnje. Politika nije aritmetika, i protivljenje Le Penu ne znači da treba podržati Chiraca. Naprotiv, upravo je zvanična kampanja za Chiraca, koja ujedinjuje vladajuću desnicu i vladajuću lijevicu, ta koja osnažuje Le Penove potpuno lažne i demagoške tvrdnje da on sam predstavlja glas narodnog otpora političkom establišmentu.

Široka kampanja za bojkot i otpor 5. maju, vođena socijalističkom lijevicom uz mobilisanje radnika i omladine protiv i Le Pena i Chiraca, bi razobličila Le Penove lažne pretenzije i pokazala širokim masama da postoji progresivna društvena snaga koja osporava postojeći društveni i politički poredak.

Moramo iskreno da konstatujemo da do ovog časa stav predstavnika LO i LCR znači prećutno prihvatanje glasa za Chiraca. LO "ne poziva radnike da se uzdrže od glasanja u drugom krugu" kaže LO-ov predsednički kandidat Laguiller. U saopštenju Političkog biroa LCR stoji: "LCR vodi kampanju da Le Pen dobije najmanji mogući broj glasova u nedjelju 5. maja. Mi razumijemo one glasače koji glasaju za Chiraca da bi se suprotstavili Le Penu, ali ne smatramo da Chirac može da bude brana protiv novog uspona ekstremne desnice."

U toku kampanje u prvom krugu, vaše partije su energično osudile desničarski karakter Chiracovog predsjednikovanja, i-tačno-opisale Chiraca kao oličenje korumpirane buržoaske reakcije. Kako sada možete da izjavljujete da je glas za Chiraca bilo dozvoljiv, razumljiv ili odbranjiv? Da li se vaše prethodne izjave i upozorenja trebaju ozbiljno shvatiti?

Jezik izjave LCR sugeriše da su argumenti u prilog glasa za Chiraca u drugom krugu maltene neoborivi, ili da da mase neće shvatiti otvoreno izjašnjavanje za bojkot izbora između Chiraca i Le Pena. To uveliko potcjenjuje političke mogućnosti u sadašnjoj situaciji.

Ne umanjujući opasnost od Nacionalnog Fronta, glas za Le Pena ne predstavlja masovnu podršku fašističkom programu u Francuskoj, još manje pojavu masovnog fašističkog pokreta po uzoru na Musolinija ili Hitlera. Čak i među samim Le Penovim glasačima, samo mali dio zaista podržava njegov socijalni program i uspostavljanje autoritarnog desničarskog režima.

Ako bi Le Pen, mimo očekivanja, pobijedio na predsjedničkim izborima, on ne bi bio u stanju da francuski narod podvrgne totalitarnoj diktaturi. U kampanji za Chiraca koju vode mediji i politički establišment, postoji elemenat grotesknog preuveličavanja neposredne opasnosti koju predstavlja Le Pen, čija je svrha terorisanje radničke klase u cilju da se primora na politiku klasne saradnje. Da bi se borili protiv Le Pena, moramo uspostaviti tačnu dijagnozu uzroka političke bolesti koju on oličuje. Uzrok te bolesti je ugušivanje svake socijalističke alternative kapitalističkoj politici.

Le Pen je profitirao politički i ideološki zbog toga što su partije, koje su tvrdile da reprezentuju radničku klasu i njene interese, sve to zapostavile. Kako je Jospin priznao u toku svoje kampanje, njegova partija može sebe da naziva "socijalističkom," ali njegov program nije "socijalistički. " Socijalistička partija nastoji da upravlja, u interesu kapitalista, državom blagostanja koja više ne nudi blagostanje, nego na protiv, konstantno pogoršava životni standard i društveni položaj radnika. Jospinova vlada je preuzela odgovornost za nametanje svih žrtava u radnim mjestima i socijalnim programima koje se zahtjevaju kao uslov za uspostavljanje evropskog monetarnog sistema i lansiranje eura.

Što se Komunističke partije tiče, ona je decenijama bila glavni oslonac francuskog kapitalizma u radničkoj klasi. U najskorijem periodu, ova staljinistička organizacija je bila najodgovornija za uvođenje otrova anti-imigrantskog šovinizma u radničku klasu. Lider Komunističke partije i predsjednički kandidat Robert Hue je najprije postao poznat pre 20 godina kao gradonačelnik pariskog predgrađa koji je potpalio mržnju i strah od radnika-imigranata. Time je popločao put za Le Pena u radničkim predgrađima i nekadašnjim uporištima Komunističke partije na sjeveru.

Le Pen je dobio na snazi najviše zahvaljujući desničarskoj politici koju su sprovodile takozvane partije lijevice tokom poslednjih 20 godina. To je stvorilo atmosferu otuđenja i obeshrabrenosti koju je iskoristio Nacionalni Front. Uprkos tome rješenje za fašistički izazov—po istim tim propalim socijaldemokratskim političarima—je dalje pomjeranje ka desnici i zagrljaj sa Chiracom 5. maja.

Normalno je za Jospina, Hollandea, Chevenementa i td. da pozivaju na glasanje za Chiraca. Za njih to ne zahtijeva veće prestrojavanje, zato što oni dijele isti politički okvir. Oni su tijesno sarađivali sa Chiracom tokom pet godina kohabitacije, podržavajući ne samo reakcionarnu domaću politiku, nego takođe i učešće Francuske u nizu imperijalističkih oružanih intervencija od Bosne i Kosova do Avganistana.

Tvrdnja Žospena i kompanije da je "podjeljena lijevica" uzrokovala pobedu Le Pena je argument, ne samo protiv predsjedničke kampanje LO, LCR and PT, nego i protiv postojanja bilo kakve organizacije radničke klase nezavisne od buržoazije. To je logika likvidacije svih političkih tendencija koje pretenduju da budu socijalističke u široku struju gdje političku liniju određuju najdesničarskije snage—nešto kao Demokratska Partija u Sjedinjenim Američkim Državama, čiji je krajnji rezultat bio da postavi Georga Busha u Bijelu kuću.

Mi s prezirom odbacujemo sebi-služeće tvrdnje Jospina i Socijalističke partije—i njihovih apologeta poput Daniel Cohn-Bendita—da je socijalistička lijevica kriva za prodor Le Pena. Činjenica da je značajan dio radnika glasao za svog smrtnog neprijatelja je vrlo zabrinjavajuća za sve iskrene socijaliste. Međutim, oni koji su sistematski iznevjerili radničku klasu tokom mnogih decenija su odgovorni za ovaj opasan razvoj događaja.

Izborna kampanja u prvom krugu je uglavnom ignorisala međunarodnu dimenziju krize sa kojom je suočena radnička klasa. Međutim nema sumnje da su Le Pen i Megret profitirali predstavljajući se kao oponenti Brusselsa, svaljujući krivicu za rast nezaposlenosti i snižavanje životnog standarda radničke klase na evropsku integraciju i uvođenje eura, kao i na radnike-imigrante.

Radnička klasa mora da iznađe naprednu, a ne nazadnu alternativu kapitalističkoj globalizaciji. Ona mora da se programom zasnovanim na socijalističkom internacionalizmu suprotstavi šovinističkoj i anti-imigrantskoj demagogiji. Kapitalistička globalizacija znači "Evropa bez granica" samo za šefove kompanija, dok radnici ostaju okovani nacionalnim granicama. Mi odbacujemo reakcionarnu utopiju vraćanja na francuski nacionalni projekat—neizvodiv čak i u vreme Mitteranda pre 20 godina—i borimo se za Ujedinjene Socijalističke Države Evrope, sa potpunom slobodom za radnike svake rase i nacionalnosti da putuju,rade i žive gdje hoće.

Bit socijalizma je internacionalizam. Borba za odbranu interesa francuskih radnika i omladine je neodvojiva od borbe protiv imperijalizma—i to ne samo američkog oblika, nego i francuskog, britanskog, njemačkog i japanskog. Najveći zločin koalicije predvođene Socijalističkom partijom je njena podrška francuskom imperijalizmu u Africi, na Bliskom istoku, Balkanu i sasvim nedavno u Avganistanu. Jospin se time postavio na istu stranu barikade sa Le Penom, nekadašnjim padobrancem i mučiteljem u Alžiru.

Oni koji pozivaju na glas za Chiraca u ime odbrane demokratije u Francuskoj okreću leđa svim ovim suštinskim međunarodnim pitanjima. Glasati za Chiraca znači preuzeti odgovornost za vladu koja je već riješena da učestvuje u američkom ratu protiv Iraka, imperijalističkoj intervenciji koja može da destabilizuje cijeli Bliski istok i da dovede do mnogo većeg međuimperijalističkog rata.

Ako je legitimno za lijevicu da poziva na glasanje za reakcionarnog Chiraca u ime "odbrane demokratije," onda je legitimno i glasati za program njegove vlade, kada jednom stupi na dužnost i čak uzeti učešće u njegovoj vladi kao poslanik ili ministar. Takva oportunistička politika ima dugu i tragičnu istoriju u francuskom radničkom pokretu, počevši od ozloglašenog Alexandra Millerranda, prvog socijalističkog političara koji je stupio u buržoasku vladu prije jednog vijeka. Millerrand je takođe tvrdio da je motivisan potrebom odbrane demokratije, protiv ultra-desne pretnje anti-Dreyfussijanaca. Vlada kojoj se pridružio je na kraju učestvovala u krvavom masakru štrajkujućih radnika.

Iste tvrdnje su isticane u prilog formiranja Narodnog fronta u Francuskoj 1936, saveza Socijalističke partije, Komunističke partije i buržoaskih Radikalnih socijalista. Vlada Narodnog fronta, dovedena na vlast podrškom radničke klase, neumorno je radila na rastakanju revolucionarnog pokreta koji je buknuo u masovnom generalnom štrajku i na spasavanju francuskog kapitalizma. Kada je jednom njen posao sputavanja, izdaje i obeshrabrenja radničke klase bio završen, predala je vlast desnici, postavljajući temelj slomu 1940. i ustanovljenju profašističkog Višijevog režima.

U pojedinim krugovima bilo je ciničnih i lažnih pokušaja da se glas za Chiraca opravda citiranjem primjera borbe Leona Trockog protiv ultralijeve politike Staljinovog "trećeg perioda," posebno u Njemačkoj u vrijeme dolaska Hitlera na vlast. Trocki je bio protiv politike koju je tada sprovodilo staljinističko rukovodstvo Njemačke Komunističke Partije, koja se sastojala u izjednačavanju socijaldemokratije sa fašizmom i odbijanja svakog saveza organizacija radničke klase u cilju poražavanja nacističke prijetnje.

Međutim kampanja Trockog za borbeni ujedinjeni front radničke klase nije imala ništa zajedničko sa kasnijim okretanjem staljinista Narodnom frontu, koji je potčinjavao radničku klasu buržoaskim partijama u ime "odbrane demokratije." Upravo se ta politika, koja je uništila špansku revoluciju i dovela do katastrofe u Francuskoj, Čileu i desetinama drugih zemalja, oživljava sada u kampanji za Chiraca.

Bilo bi pogrešno mehanički poistovijetiti Francusku 2002. sa Njemačkom 1932, ili Le Pena sa Hitlerom. Kolike god da su ideološke i političke sličnosti između Nacionalnog fronta i nacista, Le Penov pokret je u ovom trenutku mnogo slabiji. Njegovi uspjesi nisu rezultat masovne radikalizacije upropašćenih slojeva sitne buržoazije, pod uticajem globalnog kraha kapitalizma. Naprotiv, oni većim dijelom potiču od dezorjentisanosti radničke klase prouzrokovane dugotrajnim propadanjem i bankrotstvom njenih starih partija.

Bez obzira, iz istorijske paralele treba izvući pouke. Oni koji se zalažu za glas za Chiraca da bi se "zaustavio Le Pen" slijede korake njemačkih socijaldemokrata, koji su 1932, na njemačkim predsjedničkim izborima podržali reakcionarnog militaristu Hindenburga da bi "zaustavili Hitlera." U januaru 1933. upravo je Hindenburg u svojstvu predsjednika doveo Hitlera na vlast kao kancelara Njemačke. Tokom cijele njemačke katastrofe, socijaldemokratija je puzala potrbuške pred buržoaskim partijama i buržoaskom državom, protiveći se svakom naporu za nezavisno mobilisanje radničke klase protiv fašizma.

Chirac nema principijelnih političkih razlika sa Le Penom. U buduće, ako procjeni da je politički korisno, on bi vrlo lako mogao da pozove Le Pena da podrži ili se čak priključi njegovoj vladi da bi osnažio svoju pjesnicu protiv radničke klase.

Centralno istorijsko pitanje je potreba da radnička klasa zauzme nezavisno političko gledište i razvije svoju nezavisnu snagu, po svakom političkom pitanju, uključujući i goruće pitanje borbe protiv fašizma. Na kraju krajeva, jedino je nezavisna snaga radničke klase—a ne institucije i partije buržoaske države—ta koja može da odbrani demokratska prava.

Agresivna kampanja za bojkot drugog kruga će biti najbolja priprema za radničku klasu da povede borbu protiv bilo kojeg kandidata koji osvoji predsjedničku funkciju. Oni koji pozivaju na glasanje za Chiraca ponašaju se kao da politika počinje i završava 5. maja, zanemarujući čak i učinak pro-Chirac kampanje na parlamentarne izbore sljedećeg mjeseca, a kamoli tek na klasne i socijalne bitke koje će neminovno uslijediti poslije glasanja.

Podsjetimo se šta se desilo poslednji put kada je Jacques Chirac bio izabran za predsjednika Francuske. U roku od šest mjeseci od njegovog ulaska u Elysee palatu, Francusku je potresao najsnažniji talas štrajkova i studentskih protesta od maja, juna 1968. Borbe od novembra, decembra 1995, isprovocirane napadom vlade Juppea na penzije i druge socijalne beneficije uzdrmale su francusku buržoaziju, oslabile Juppeovu vladu i stvorile uslove za poraz Gaullista i izbor vlade predvođene Socijalistima—na potpuno iznenađenje samog Jospina i ostalih lidera zvanične lijevice.