2 poems in english

Open publication - Free publishing - More anarchy

Ένα υπέροχο πρωινό

Ένα υπέροχο πρωινό

που η αγαπημένη σου

αδειάζει όλους τους φόβους της επάνω σου

Ένα υπέροχο πρωινό

που η αγαπημένη σου έχει συνεχώς κλειστά τα μάτια της

και αλλάζει , αλλάζει συνεχώς η φωνή της

αλλάζει , αλλάζει το χρώμα των ματιών της

μεταφορτώνεται σε εκείνο το υπέροχο τέρας

που καταβροχθίζει

τις ηλιαχτίδες του ήλιου,

που καταβροχθίζει

τα παθιασμένα γλωσσόφιλα

Δεν έχει μείνει τίποτα από την αγαπημένη σου

μόνο ένα τέρας

ένα τέρας που βαριανασαίνει

ένας αναστεναγμός και ένα ουρλιαχτό

που γεμίζουν το δωμάτιο

και σε εξαφανίζουν

Χαθήκαν τα συναισθήματα που υπερβαίνουν την έκσταση και την αγάπη

τη θέση τους πήραν ουρλιαχτά μέσα στα πιο σκοτεινά δωμάτια

Εί…είμαι ακόμη εδώ….

ας έχουν ασπρίσει οι άκρες των χεριών μου

ας έχω χτίσει την βουκολική σπηλιά μου μέσα στο σπίτι μας

είμαι ακόμη εδώ…εδώ…..

Μερικές φορές η αγάπη δεν είναι αρκετή

Μερικές φορές τίποτα δεν είναι αρκετό

Πρέπουσες Συμπεριφορές

ΕίσαE Eίσαστε έτοιμοι ;

Μπορώ να αρχίσω να βγάζω τα ρούχα μου ;

Ή μπορώ να αρχίσω να ουρλιάζω γιατί δεν μπορώ να βγάλω τα ρούχα μου…;

Ασήκωτη…

Τα πόδια μου δεν με κρατάνε.

Κρατάω ένα θυμό.

Πρέπει να κρατάς το θυμό σου

Πρέπει να μάθεις να μιλάς ευγενικά

Πρέπει να είσαι εργατικός

Πρέπει να καλλιεργηθείς

Να προσπαθείς για το καλύτερο

Προσπάθησε όσο μπορείς

Πρέπει να μάθεις να χάνεις

Πρέπει να ζητάς αυτό που σου ανήκει

Πρέπει να ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά

Πρέπει να είσαι καθαρή

Πρέπει να αγαπάς την αδερφή σου

Πρέπει να σέβεσαι την μητέρα σου

Πρέπει να εκτιμάς αυτό που σου προσφέρεται

Να μην είσαι αχάριστη

Και όλα θα βρούνε το δρόμο τους

Τι ώρα είναι αυτή που ξύπνησες?

Μην ξενυχτάς

Μην τρως αυτές τις αηδίες

Πρέπουσες συμπεριφορές

Μου μουδιάζουν τα έντερα μου

Πρέπουσες συμπεριφορές

(που) μουδιάζουν το στομάχι μου.

Κώδικες Συμπεριφοράς

(που) στεγνώνουν το στόμα μου.

Κώδικες Συμπεριφοράς

(που) αποσιωπούν τη σαθρότητα

του εμπορευματικού εκχυδαϊσμού.

Υπάλληλοι, μεταπτυχιακοί , απόφοιτοι

απεγνωσμένοι για εργασία

απεγνωσμένοι να αλυσοδεθούν.

Ο καθένας μόνος του.

Ο καθένας επιλέγει να είναι μόνος του.

Η μοναξιά πουλιέται σαν αναγκαιότητα .

Νεαρές γυναίκες

που αφιερώνουν το σαλόνι τους

στα τηλεοπτικά σήριαλ

και ξεχνάνε τις συναντήσεις με τις φίλες τους.

Νεαροί άνδρες

που δανείζονται τα ρούχα των rock stars και

νεαροί πιτσιρικάδες

έτοιμοι να ασπαστούν

τον ηθικισμό του καπιταλισμού.

Πρέπουσες συμπεριφορές

"Οι Δούλες" του Ζαν Ζενέ

+the Institute

[for Experimental Arts]

παρουσιάζει :

Οι Δούλες

του Ζαν Ζενέ

σκηνοθεσία / προσαρμογή κειμένου : Τάσος Σαγρής

ηθοποιοί : Σίσσυ Δουτσίου, Εύη Μαρκέτου, Στέβη Φόρτωμα

multimedia : Void Optical Laboratory, Venus melena, Global Eye

βοηθός σκηνοθέτη : Κατερίνα Παπαδάκη

μουσική : Panasonic, Ab Ovo, Ellen Allien, Tom Waits, The Velvet Underground

ηχητική επεξεργασία : Γιώργος Κουβαράς

12 παραστάσεις

κάθε Τετάρτη και Πέμπτη

από 2/3/11 έως 7/4/11

ώρα έναρξης : 09:00

Ελεύθερος κονωνικός Χώρος |Nosotros Θεμιστοκλέους 66 |Εξάρχεια

Είσοδος Ελεύθερη

Κρατήσεις Θέσεων στο 6948662270

Η παράσταση γίνεται με την υποστήριξη της κολλεκτίβας Κενό Δίκτυο

H Σολάνζ και η Κλαίρη είναι δύο κορίτσια που ζουν ως εσώκλειστες υπηρέτριες σε ένα πλούσιο μεγαλοαστικό σύγχρονο σπίτι. Η επιβεβλημένη εκβιαστική καθημερινότητα, η υπακοή, η διαρκής αίσθηση εγκλωβισμού, η ερωτική σχέση που αναπτύσεται μεταξύ τους μέσα στα χρόνια και το μίσος τους για τα αφεντικά, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα σεξουαλικών διαστροφών, καταστροφικής μανίας, δολοφονικών ενστίκτων και πόθου για εξέγερση και απελευθέρωση. H απέλπιδη εφόρμηση τους προς τον ουρανό μπαίνει στην ίδια τροχιά με τους χιλιάδες νέους ανθρώπους που περιπλανιούνται στις σύγχρονες Μητροπόλεις χωρίς μέλλον και ελπίδες, με την γενιά της εξέγερσης του Δεκέμβρη 08 και τις σιωπηρές καθημερινές εξεγέρσεις της εποχής μας.

Το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών (Τhe Institute for Experimental Arts) είναι μια πλατφόρμα δημιουργικής έκφρασης και έρευνας στα πεδία του θεάτρου, της εικαστικής performance, των mutli media εγκαταστάσεων, της ποιητικής επιτέλεσης και της θεωρίας της Τέχνης. Το Ινστιτούτο όντας μια ανοιχτή συνάντηση ποιητών-συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών, τεχνικών/συντελεστών, performance artists, φωτογράφων, εικαστικών του video art και αναλυτών της σύγχρονης Τέχνης, των media και της επικοινωνίας σκοπό έχει την κατασκευή καταστάσεων, την κατάθεση ερμηνευτικού και εκπαιδευτικού έργου, την καλλιέργεια της ριζοσπαστικής θεωρίας / καλλιτεχνικής πράξης και την επικοινωνία με ένα ευρύτερο κοινωνικό σώμα που θα υπερβαίνει τα στεγανά και τους περιορισμούς της εμπορευματικής και καθεστωτικής κυρίαρχης κουλτούρας.

Η ίδια μοναξιά

Η ίδια μοναξιά.

Ο ίδιος πόνος

σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.

Κορίτσια μόνα τους με κόντες φτηνιάρικες φούστες

αγορασμένες από την China Town.

Aγόρια που ζητιανεύουνε λίγα σεντς

μέσα στα παγωμένα βαγόνια της Νέας Υόρκης

και όλοι οι συνεπιβάτες με κομμένα δάχτυλα σφιγμένα μέσα στις τσέπες τους

έτοιμοι να συρθούν στο μικρό τους διαμέρισμα.

Ουρανοξύστες και πολυώροφες πολυκατοικίες.

Ανθρώπινα κορμιά αλυσοδεμένα στις ταράτσες ψηλών κτηρίων

ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα.

Ενώ η γη συνεχίζει να πλανιέται στο διάστημα

ένα άτονο βλέμμα συνεχίζει να στέκεται πίσω από τα παράθυρα

και να κοιτάζει το πολυσύχναστο δρόμο.

Σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου

η μοναξιά είναι ίδια.

Ιδρύματα , σχολεία , τράπεζες , δημοτικά γραφεία,

μανάδες αποξενωμένες

κλεισμένες στα διαμερίσματα τους με κόκκινα μάτια

γεμάτες ανία για το σήμερα

και αγωνία για το αύριο.

Ένας πολιτισμός που εστιάζει

στην απόλαυση της ιδιώτευσης.

Η μοναξιά είναι ίδια.

Μετανάστες , πρόσφυγες , άστεγοι

με θλιμμένα μάτια

όλα τα υπάρχοντα τους σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών.

Η μοναξιά είναι ίδια.

Εκατοντάδες ράγες υπόγειων τρένων

έτοιμες να ξεκοιλιάσουν

οποιαδήποτε χαρά , οποιαδήποτε ευτυχία.

Η μοναξιά είναι ίδια

καθώς οι ατμομηχανές

ανασαίνουν ασταμάτητα.

Καθώς οι ατμομηχανές ανασαίνουν ασταμάτητα

τα όνειρα μας πεθαίνουν από ασφυξία στους αχανής δρόμους της Wall street.

Η μοναξιά είναι ίδια σε όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.

Με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών

και με στρατόπεδα συγκέντρωσης σύγχρονων εργατών

εργατικές κατοικίες δίπλα σε βενζινάδικα και εστιατόρια

σε ιδιωτικές λεωφόρους έτοιμες προς πώληση.

Η μοναξιά είναι ίδια

στο πρωινό ξύπνημα του δημόσιου υπαλλήλου στο Λονδίνο

και στο πρωινό ξύπνημα του ιδιωτικού υπαλλήλου στο Βερολίνου.

Η μοναξιά είναι η ίδια

στο απελπισμένο χαμόγελο των εξεγερμένων

και στις ελπίδες των φυλακισμένων.

Η μοναξιά είναι η ίδια

στους τάφους των αναρχικών συντρόφων στο Σικάγο

και στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων στην Αθήνα.

Η μοναξιά του ανέφικτου.

Η μοναξιά της αμέτρητης συμπόνιας.

Η μοναξιά του σκλάβου που θέλει να επαναστατήσει.

Η μοναξιά είναι η ίδια μέχρι να νικήσουμε.

Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα

θα σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.

Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα

είμαστε ελεύθεροι.

Η μοναξιά είναι η ίδια

όσο συνεχίζουμε να είμαστε δούλοι.

Όσο η γη πλανιέται στο διάστημα θα

σχεδιάζουμε την απελευθέρωση μας.