Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη, 23 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα, 24 Αυγούστου 2009
Τρίτη, 28 Ιουλίου 2009
Σκέψεις για την κοινωνική και πολιτική συγκυρία
Του Κώστα Σ.
Γίνεται φανερό ότι μετά τις ευρωεκλογές του 2009 σοβαρές διεργασίες συντελούνται τόσο σε κοινωνικό όσο και πολιτικό επίπεδο, οι οποίες πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά γιατί σηματοδοτούν αλλαγές που θα επηρεάσουν ποικιλοτρόπως και σε βάθος τον κοινωνικό ανταγωνισμό. Με τέτοια ένταση μάλιστα που μάλλον ούτε την περιμέναμε, ούτε ήμασταν προετοιμασμένοι να τις αντιμετωπίσουμε! Αντίθετα διακρίνω διάφορους σχολιασμούς στο indymedia, που δείχνουν μια ακατάσχετη αυταρέσκεια και έναν ανόητο βερμπαλισμό, που μόνο σε μια έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα μπορεί κανείς να τα αποδώσει.
Η αποχή ως αμφισβήτηση και ως ενσωμάτωση
Η ευρωεκλογές του 2009 ήρθαν για να βάλουν και την Ελλάδα στον αστερισμό ενός κοινοβουλευτισμού όπου το εκλογικό σώμα, απέχει πολύ από το να είναι αντιπροσωπευτικό του κοινωνικού σώματος. Αν στην αποχή του 50% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους προσθέσουμε και τα τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια μεταναστών χωρίς πολιτικά δικαιώματα, γίνεται φανερό ότι η εκλογική διαδικασία αφορά μια μειοψηφία. Αυτό που στην Ευρώπη είναι πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια ή που αποτελεί δομικό στοιχείο του κοινοβουλευτισμού των ΗΠΑ, κάνει πλέον την εμφάνισή του και στην ελληνική πραγματικότητα. Βέβαια είναι αλήθεια ότι η δημοκρατία και δη η κοινοβουλευτική πάντα λειτουργούσε μετατρέποντας με διάφορους τρόπους τις μειοψηφίες σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες (βλ. «Κριτική της δημοκρατικής ρητορείας», Λ. Κάνφορα, εκδ. Μεταίχμιο). Όμως θα ήταν λάθος να μην δούμε τη σημασία αυτής της τάσης μέσα στην πολιτική και κοινωνική συγκυρία.
Αν η αποχή στο ένα της άκρο εκφράζει την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, στο άλλο εκφράζει την a priori οικειοθελή εκχώρηση της δημόσιας πολιτική σφαίρας, στους άλλους, τους πολιτικούς, τους ειδικούς, την απόρσυση στον ιδιωτικό βίο ενός πολύ μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Θα ήταν λάθος να φανταστούμε ότι αυτή η απόσυρση αφορά μονάχα το δικαίωμα της εκλογής αντιπροσώπων, δυστυχώς σε μεγάλο ποσοστό αφορά ό,τι ορίζεται ως συμμετοχή στην δημόσια/ πολιτική σφαίρα και φυσικά σε αυτό που ορίζουμε ως ανταγωνιστικό κίνημα.
Από την άλλη εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος που επέλεξε την αποχή από την εκλογική διαδικασία, ως μια μορφή αντίδρασης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, ούτε ομοιογενές είναι, ούτε επέλεξε αυτή του τη στάση έχοντας τις ίδιες αφετηρίες κριτικής στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, ούτε φυσικά διακατέχεται από τις ίδιες πολιτικές αντιλήψεις και απόψεις. Πολύ παραπάνω δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, ότι όλος αυτός ο κόσμος που δεν πήγε στην κάλπη ως πολιτική αντίδραση, εφορμά, έστω και δυνητικά, από μια αντικαπιταλιστική ή έστω ριζοσπαστική πολιτική αφετηρία. Προφανώς υπάρχει και ένα τέτοιο κομμάτι μέσα στην πολιτική αποχή, που μπορεί να είναι μειοψηφικό, αλλά όχι ευκαταφρόνητο και φυσικά, πολιτικά και κοινωνικά ενεργό και δυναμικό. Πρόκειται για ένα σημαντικό τμήμα, από εκείνα τα κοινωνικά και πολιτικά κομμάτια της κοινωνίας, που μέσα από την εξέγερση του Δεκέμβρη δεν έγιναν απλώς ορατά, αλλά και υπολογίσιμα για εχθρούς και φίλους…
Είναι τελείως λάθος και πολύ παραπλανητικό να καταγραφεί το σύνολο της αποχής ως αντισυστημική πολιτική στάση. Εάν ίσχυε αυτό τα «νέα κράτη» της Ε.Ε. θα πρέπει να βρίσκονται σε προεπαναστατική περίοδο… πράγμα που δυστυχώς δεν ισχύει. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε από την αποχή είναι ότι βρισκόμαστε μέσα με μια περίοδο με μεγάλη κοινωνική και πολιτική ρευστότητα, κατά την οποία αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα αύριο μπορεί να μην ισχύουν στο παραμικρό. Σε μια περίοδο ρευστότητας με πολλούς κινδύνους αλλά και ευκαιρίες.
Το πολιτικό σύστημα αντεπιτίθεται
Αν και μπορεί ο Δεκέμβρης να φαντάζει μακριά, συνεχίζει να στοιχειώνει τα δικά μας όνειρα και τους εφιάλτες των από πάνω. Τις εξεγέρσεις συνήθως τις ακολουθεί ένα κύμα καταστολής, με στόχο να ανακόψει κάθε δυνατότητα επανεμφάνισης του εξεγερμένου πλήθους στο δρόμο. Γίνεται φανερό ότι κάποιοι από τα πολιτικά επιτελεία που διαχειρίζονται την εξουσία, νομίζουν ότι αυτή η στιγμή έφτασε. Ότι έφτασε η στιγμή όχι μόνο να πάρουν τη ρεβάνς από τους εξεγερμένους, αλλά να «ανακαταλάβουν» εκείνα τα «σημεία» στον κοινωνικό/ πολιτικό χάρτη που υπενθυμίζουν ότι ο Δεκέμβρης υπήρξε, « η τάξη πρέπει να επικρατήσει στο Βερολίνο». Δεν αναφέρομαι μονάχα στις καταλήψεις και τα στέκια που στοχοποιούνται από τα ΜΜΕ, τις εισαγγελικές παραγγελίες του Σανιδά και τις φασιστικές συμμορίες που δρούνε χέρι χέρι με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά και στην προσπάθεια χειραγώγησης και φίμωσης του διαδικτύου. Μια προσπάθεια που ξεκινάει από την επιχείρηση κλεισίματος του Athens indymedia, αλλά επεκτείνεται στην λογοκρισία όλων των ανεξάρτητων site και blogs. Επιχειρείται λοιπόν να γίνει μια βαθιά και πολυεπίπεδη συντηρητική στροφή στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.
Ο Αναρχικός/Αντιεξουσιαστικός χώρος, αλλά και το ευρύτερο εκείνο τμήμα της πολιτικής και κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης που συγκροτείται γύρω από ένα γενικό ελευθεριακό πρόταγμα, αποτελεί τον νούμερο ένα στόχο αυτής της συντηρητικής αντεπίθεσης και όχι άδικα. Εδώ και κάποια χρόνια αυτός ο πολύμορφος και πολυτασικός χώρος αποτελεί την πιο δυναμική συνιστώσα του Αντικαπιταλιστικού Κινήματος στην Ελλάδα. Δεκάδες συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις και θεματικές πρωτοβουλίες ξεφυτρώνουν συνεχώς σε όλη τη χώρα. Την τελευταία δεκαετία πέρα από την ποσοτική αύξηση και την διάχυση, αυτός ο ευρύτερος πολιτικοκοινωνικός χώρος προσπαθεί (όχι χωρίς προβλήματα και πισωγυρίσματα) ξεφεύγοντας από την απλή πολιτική προπαγάνδα να παρέμβει στους κοινωνικούς αγώνες και να αποκτήσει άμεση αναφορά σε κομμάτια της κοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ανοικτές συνελεύσεις, η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση, η άμεση δράση, οι καταλήψεις ακόμα και οι συγκρουσιακές πρακτικές αποτελούν χαρακτηριστικά που εγκολπώνονται όλο και πιο πολύ από διάφορους κοινωνικούς αγώνες, μικρότερους ή μεγαλύτερους.
Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που οι εντείνονται οι αιτίες όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, είναι αναγκαίο για το πολιτικό σύστημα να προσπαθήσει να αποκόψει τα πιο ριζοσπαστικά πολιτικά κομμάτια από την κοινωνία, και ειδικότερα από εκείνα τα τμήματα που θα βρεθούν στο επίκεντρο των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Η καταστολή και η δημιουργία «υγειονομικών ζωνών» γύρω από αυτόν τον χώρο είναι μια από τις μορφές που παίρνει αυτή η αντεπίθεση. Στόχος να οδηγηθεί αυτός ο χώρος στον περιθωριοποίηση, στον κοινωνικό απομονωτισμό και την αυτοαναφορικότητα. Βέβαια μερικές φορές το κράτος και οι πολιτικοί εκφραστές του «νόμου και της τάξης» δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν και πολύ, ο χώρος τα καταφέρνει και από μόνος του… Η αναγωγή των μέσων σε σκοπούς, η φετιχιστική αντίληψη της βίας, η ελιτίστικη αντιμετώπιση της κοινωνίας, η αποστροφή απέναντι σε κάθε προσπάθεια θεωρητικής και αναλυτικής εμβάθυνσης, η αδιαφορία απέναντι στην συγκρότηση ευνοϊκών κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, πολλές φορές έχουν επιπτώσεις σοβαρότερες από την κρατική καταστολή και την συκοφαντική προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Η άθλια επίθεση των ανεγκέφαλων στο party της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Νομική το Σαββάτο 17-7 φυσικά και δεν χαρακτηρίζει τον Α/Α χώρο, ούτε αποδίδεται σε κάποια συλλογικότητα του. Όμως η μη καταγγελία της επίθεσης και η τελείως άστοχη στάση που κράτησε η Σ.Ο. του Athens.indymedia, είναι ενδεικτικά της αδυναμίας αυτού του χώρου να διαχωριστεί από πρακτικές και αντιλήψεις, που όχι μόνο καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με το ελευθεριακό πρόταγμα, αλλά που το προβοκάρουν και τον οδηγούν στην αυτό-περιθωριοποίηση. Είναι ανάγκη τέτοιες πρακτικές και αντιλήψεις, όχι απλά να καταγγελθούν, αλλά και να απομονωθούν πολιτικά και οργανωτικά από τον υπόλοιπο Α/Α χώρο, πριν πάρουν ακόμα πιο επικίνδυνες ατραπούς…
Από την άλλη θα ήταν τελείως λάθος για την Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να νομίσει ότι θα μείνει στο απυρόβλητο της κρατικής καταστολής. Η συμμετοχή ενός μεγάλου κομματιού των αγωνιστών της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ανένταχτων και ενταγμένων) σε μια σειρά από κοινωνικούς αγώνες (στο χώρο της εκπαίδευσης, σε εργατικούς χώρους, σε τοπικούς αγώνες, στο αντιρατσιστικό κίνημα και το κίνημα των δικαιωμάτων), θα φέρουν αυτό το χώρο αναγκαστικά αντιμέτωπο τόσο με την κρατική καταστολή, όσο και με την συνολικότερη αντεπίθεση του πολιτικού συστήματος. Αν ο ευρύτερος χώρος της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν θέλει να αυτοπεριοριστεί στα ολοένα και στενότερα περιθώρια πολιτικής και κοινωνικής δράσης που θα αφήνει το πολιτικό σύστημα το επόμενο διάστημα, θα πρέπει να προετοιμαστεί ώστε να τα αμφισβητήσει με δυναμικό και πρωτότυπο τρόπο, ξεπερνώντας αγκυλώσεις και φοβίες που ως τώρα καταγράφονται έντονα στο εσωτερικό του. Αλλιώς θα αρκεστεί στο ρόλο της γραφικής καταγγελίας του καπιταλισμού, αναμασώντας βυζαντινολογίες, μακριά από τα πραγματικά πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα τις περιόδου. Θα συνεχίσει να επιδίδεται στις εκλογικές μάχες παίζοντας το ρόλο του φτωχού συγγενή του ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας όχι απλά πενιχρά αποτελέσματα, αλλά αδυνατώντας να εμπλακεί με τα νέα αναδυόμενα κοινωνικά υποκείμενα που εν δυνάμει αποτελούν και τους φορείς νέων αγώνων.
Εάν η Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θέλει να ξεφύγει από την θεωρητική ένδεια και την άνευρη πολιτική παρέμβαση (σε κεντρικό τουλάχιστον επίπεδο) που τα τελευταία χρόνια την χαρακτηρίζουν σε σημαντικό βαθμό, πρέπει να αναστοχαστεί τις επεξεργασίες της για την φυσιογνωμία του καπιταλισμού και των αγώνων του σήμερα αλλά και να επαναπροσδιορίσει την σχέση της τόσο με την πολιτική ανυπακοή όσο και με τα ίδια τα κοινωνικά κινήματα.
Ρατσισμός με κρατική σφραγίδα
Ο Ρατσισμός αποκτάει πλέον την υπόσταση επίσημης κρατικής πολιτικής με την ευγενική υποστήριξή του συνόλου των ΜΜΕ. Το ελληνικό κράτος δεν σταμάτησε ποτέ να αντιμετωπίζει ρατσιστικά τους μετανάστες αλλά σίγουρα αποτελεί άλμα η αναγόρευση του ρατσισμού σε επίσημη κρατική πολιτική. Ξέρουν πολύ καλά (τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη) ότι δεν μπορούν να ανακόψουν τα κύματα της μετανάστευσης. Όσα ειδικά στρατιωτικά και αστυνομικά σώματα κι αν φτιάξουν στα σύνορα, όσα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι αν κτίσουν, όσα επαναπροωθήσεις κι αν κάνουν, δεν μπορούν να σταματήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ξεριζώνουν οι πόλεμοι, η φτώχια, η εξαθλίωση, οι σφαγές, η πολιτική και κοινωνική καταπίεση , οι περιβαλλοντικές καταστροφές. Αιτίες για τις οποίες οι χώρες της Δύσης έχουν βάλει σε μεγάλο βαθμό το χεράκι τους…
Ξέρουν πως ακόμα κι αν ανακόψουν κάποιες χιλιάδες μετανάστες στα σύνορα, φυλακίσουν κάποιες άλλες χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και επαναπροωθήσουν ακόμα μερικές χιλιάδες, οι πρόσφυγες-μετανάστες δεν θα σταματήσουν να παίρνουν «το δρόμο προς τη Δύση». Δεν θα σταματήσουν, παίρνοντας τεράστια ρίσκα, να ξαναορίσουν τις ζωές τους, έστω και μέσα από την απελπισμένη επιλογή της προσφυγιάς/μετανάστευσης.
Γιατί σε μεγάλο βαθμό οι μεταναστευτικές ροές είναι πράξεις αντίστασης απέναντι στην επιβολή του πολέμου, της φρίκης, του φόβου, της μιζέριας, της φτώχιας, της πείνας, της τυραννίας και της καταδυνάστευσης που επιβάλλουν στις ζωές των ανθρώπων ντόπιες και υπερεθνικές ελίτ.
Οι στόχοι όμως των κέντρων εξουσίας που έχουν κάνει την επιλογή της «ρατσιστικής εκτροπής» σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι άλλοι. Καταρχάς να κρατάν φοβισμένους και άρα υπάκουους τους μετανάστες. Το εργατικό δυναμικό των μεταναστών πρέπει να συνεχίσει να έχει το κεφάλι σκυμμένο και το βλέμμα χαμηλά χωρίς να διεκδικεί. Να ζει προσπαθώντας να περνάει απαρατήρητο και αόρατο από τον μπάτσο που περιπολεί, από τον ρατσιστή της γειτονιάς και το φασίστα που βγήκε για κυνήγι κεφαλών. Ακόμα παραπέρα να μεγαλώσει τον διαχωρισμό ανάμεσα στους ίδιους τους μετανάστες, ανάμεσα στους «καλούς και τους τίμιους» και τα «αποβράσματα», τους παλιούς και τους νέους, τους «κοινοτικούς» ή τους προς ένταξη και τους τριτοκοσμικούς, τους Βαλκάνιους και τους Ασιάτες…
Ο άλλος βασικός λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι στέφοντας τους Έλληνες (ή τους Ευρωπαίους σε επίπεδο Ε.Ε.) ενάντια στους μετανάστες, οι πρώτοι ξεχνάνε ότι οι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση, την ανεργία, την υποβάθμιση των ζωών μας δεν είναι οι μετανάστες, αλλά τα αφεντικά και οι κυβερνώντες. Η κρίση λοιπόν, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη μιας φοβικής κοινωνίας, αντί για αφετηρία νέων κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων μετατρέπεται σε αφορμή για έναν ταξικό εμφύλιο ανάμεσα στους θύτες των καπιταλιστικών πολιτικών. Οι ντόπιοι ενάντια στους μετανάστες, οι ενταγμένοι μετανάστες ενάντια στους νεοαφιχθέντες. Ο ρατσισμός ως επίσημη κρατική πολιτική, επιχειρεί να διαχειριστεί σε ένα συντηρητικό πλαίσιο την κοινωνική δυσαρέσκεια ώστε αυτή να μην αμφισβητήσει ευθέως το πολιτικό σύστημα.
Το ζήτημα όμως δεν σταματάει εδώ, ο ρατσισμός ως κρατική πολιτική έχει πολύ βαθύτερες επιπτώσεις. Δεν είναι κάτι που μας ξαφνιάζει η δράση των Χρυσαυγιτών χέρι-χέρι με τα ΜΑΤ, το έχουμε δει αυτό το έργο πολλές φορές. Ωστόσο αυτή η συνεργασία βρίσκεται σε μια συνεχόμενη κλιμάκωση και ξεπερνάει πλέον κατά πολύ τους διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα στους ακροδεξιούς και τμήματα της αστυνομίας. Φαίνεται ότι εντάσσεται σε σχεδιασμούς που εκπορεύονται από πιο κεντρικά επίπεδα. Η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα αποτελεί το άβατο της Χρυσής Αυγής και αυτό είναι επιλογή τουλάχιστον σε επίπεδο υφυπουργείου Δημόσιας Τάξης όπως δείχνουν οι κινήσεις του Μαρκογιαννάκη. Στην ανάλυση μας και άρα στην δράση μας η Χρυσή Αυγή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια αυτοτελής φασιστική οργάνωση αλλά ως μέρος ενός συνολικότερου σχεδιασμού. Αποτελεί μέρος ενός γενικότερου σχεδιασμού που επιχειρεί την σταδιακή και σε βάθος εμπέδωση από κομμάτια της κοινωνίας και μάλιστα των λαϊκών στρωμάτων όχι μόνο της ρατσιστικής ρητορικής, αλλά φασιστικών πρακτικών. Τα φασιστικά πογκρόμ εναντίων των μεταναστών δεν θα είναι πλέον προνόμιο των μηχανισμών καταστολής, οι επιτροπές πολιτών και η «αυτενέργεια» των κατοίκων δεν έχουν πλέον μονάχα την ριζοσπαστική τους εκδοχή ενάντια στις κεραίες, και για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων και του περιβάλλοντος, αλλά και την συντηρητική- ακροδεξιά εκδοχή του εκτοπισμού των «άπλυτων» από τις γειτονιές και την υπεράσπιση της «ευταξίας» και της «νομιμότητας».
Αλλαγές στον πολιτικό χάρτη
Ο ακροδεξιός πολιτικός πόλος, τόσο ο επίσημος γύρω από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και το ΠΑΜΜΕ του Παπαθεμελή, όσο και ο ανεπίσημος με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είναι σίγουρα ο μεγάλος νικητής των ευρωεκλογών. Όχι μόνο σε ψήφους και ποσοστά, αλλά κυρίως γιατί σε αυτή την συγκύρια φαίνεται να καθορίζουν ένα μεγάλο κομμάτι της επίσημης πολιτικής ατζέντας και οι ιδέες τους να γίνονται αποδεκτές και να εφαρμόζονται από το κυβερνόν κόμμα. Πράγμα πρωτοφανές για την Ελληνική πραγματικότητα μετά την μεταπολίτευση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ των μερικών δεκάδων τραμπούκων συγκέντρωσε 25.000 ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των εκατοντάδων ενεργών, σε διάφορους αγώνες (εργατικά σωματεία, σχολές, γειτονιές κ.λπ.), αριστερών πήρε μόλις 22.000!
Το ΛΑΟΣ και ο «παρεμβατικός πατριωτισμός»
Πέρα όμως από τον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας, το ΛΑΟΣ φαίνεται πως έχει μια συνολικότερη στρατηγική, που σχηματοποιείται σε αυτό που περιέγραψε ο Καρατζαφέρης στο συνέδριο του ΛΑΟΣ ως «παρεμβατικό πατριωτισμό». Απέναντι στην κρίση αντιπροσώπευσης που πολιτικού συστήματος και τις κοινωνικές αναταράξεις λόγω της κρίσης, ο Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ προτείνουν έναν «συμμετοχικό πατριωτισμό» όπου η κοινωνία καλείται να πάρει μέρος. Όχι φυσικά σε κοινωνικά κινήματα και διεκδικητικούς αγώνες, αλλά σε ρατσιστικά πογκρόμ, σε κινητοποιήσεις μίσους και εθνικής μισαλλοδοξίας, σε κιτς πανηγύρια πατριωτικής ανάτασης και θρησκευτικής κατάνυξης. Το ΛΑΟΣ δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο όπως πολλοί (κυρίως αριστεροί αναλυτές) νομίσανε. Αντίθετα απέναντι στα αδιέξοδα των κομμάτων εξουσίας προσπαθεί να δώσει μια συντηρητική/ ακροδεξιά προοπτική σε τμήματα της κοινωνίας που νιώθουν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, προσπαθώντας μάλιστα να ξεπεράσει την παθητική σχέση του απλού ψηφοφόρου στην οποία βασίζονται χρόνια τώρα αυτά τα κόμματα και αντικαθιστώντας τον «ενεργό πολίτη» της Αριστεράς με τον «ενεργό πατριώτη». Το ΛΑΟΣ είναι πολύ πιο επικίνδυνο από ένα συγκυριακό 7%. Παράλληλα το ΛΑΟΣ προσπαθεί να φανεί ως ο εγγυητής της «δημοκρατικής νομιμότητας» ώστε αυτός ο «παρεμβατικός πατριωτισμός» να μην ξεφύγει από τα όρια της αστικής δημοκρατίας και ούτε να πέσει στα χέρια «ακραίων και ανεύθυνων στοιχείων»( είναι χαρακτηριστική η συνέντευξη του Καρατζαφέρη στην Free Sunday στις 12-7-09).
ΣΥΡΙΖΑ: ο ιδανικός αυτόχειρας
Αυτή η πολιτική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά απαιτεί ωστόσο ανακατατάξεις και στην επίσημη αριστερά. Η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ ως φορέα μιας πολυτασικής αριστεράς που περιλαμβάνει από την Ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ μέχρι την ομάδα ΡΟΖΑ από τα μέλη του ΔΙΚΤΥΟΥ και από το Θεωνά και το Γλέζο μέχρι την ΚΟΕ και τη ΔΕΑ δεν είναι κάτι που στην δεδομένη συγκύρια εξυπηρετεί τις επιλογές του κυρίαρχου μπλοκ στην Ελλάδα. Ένας τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αριστερός, πολυσύνθετος και αρκετά μη προβλέψιμος για να υπάρχει με αυτή την μορφή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Επίσης για πρώτη φορά έχει πλέον αποκτήσει μια συμπαγή αριστερή εκλογική βάση του 4,5%. Ένας ακόμα στόχος του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η επιστροφή στον καλό ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ του Κωνσταντόπουλου χωρίς όλους αυτούς τους «αριστεριστές» και τους «νεοκομμουνιστές». Η επιστροφή σε έναν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ πιο ενταγμένο στο πολιτικό σύστημα (όχι πως τώρα δεν είναι, αλλά σε κρίσιμες στιγμές βρίσκεται στις παρυφές του, π.χ. Δεκέμβρης, Μετανάστες κ.λπ.) και έτοιμο να πάρει μέρος σε σενάρια πολυκομματικών κυβερνήσεων.
Γι’ αυτό ένα μη ικανοποιητικό εκλογικό αποτέλεσμα όπως αυτό τον ευρωεκλογών παρουσιάζεται σαν πανωλεθρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που κράτησε τα ποσοστά του από τις προηγούμενες ευρωεκλογές και έχασε μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους θεωρήθηκε από τα ΜΜΕ, αλλά και τα μέλη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ ως ο μεγάλος χαμένος των εκλογών. Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι εύκολη. Θα μπορούσε να οδηγήσει τον ΣΥΝ σε διάσπαση, και τον ΣΥΡΙΖΑ ή τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με νέες συνθέσεις από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά σε ακόμα πιο αριστερή θέση; Ίσως να πρόκειται για μια παρακινδυνευμένη υπόθεση που όμως θα δημιουργούσε μια ακόμα μεγαλύτερη ρευστότητα στο πολιτικό τοπίο. Παρόλα αυτά η πρόσδεση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα φαίνεται από την σημερινή του ομφαλοσκόπηση και εσωστρέφεια. Ο εκβιασμός των κέντρων εξουσίας, των ΜΜΕ, της Ανανεωτικής Πτέρυγας, μαζί με τον παραγοντισμό στελεχών του Αριστερού Ρεύματος και τις ηγετικές φιλοδοξίες του Τσίπρα οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια κρίσιμη περίοδο, σε πολιτική παραλυσία και τον μετατρέπουν σε εν δυνάμει ιδανικό αυτόχειρα. Όσο ο ΣΥΝ πιέζεται να μετακινηθεί πιο δεξιά στο πολιτικό σκηνικό, τόσο ο ενεργός κόσμος γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί θα βρει τον τρόπο να παρέμβει στα μεγάλα και μικρά κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα τις περιόδου.
Το ΚΚΕ μπροστά στην κινούμενη άμμο της εκλογικής του βάσης
Ακόμα και στο ΚΚΕ φαίνεται να υπάρχει μια κινητικότητα μετά τις ευρωεκλογές. Όσο και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να ρίξουν την εκλογική ήττα του ΚΚΕ στα μαλακά, στον Περισσό φαίνεται να υπάρχει προβληματισμός. Πτώση του 1,2% και 140.000 ψήφων σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004, έχει δημιουργήσει προβληματισμό στην ηγεσία του ΚΚΕ. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1990-91 και το «Μακεδονικό» που το ΚΚΕ αισθάνεται την ανάγκη να ανοίξει μέτωπο απέναντι σε εθνικιστικές και ρατσιστικές πολιτικές ακόμα και εάν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί απέναντι στην εκλογική και κοινωνική του βάση την πολιτική στάση του κόμματος. Μπορεί το Δεκέμβρη το ΚΚΕ να έδωσε εξετάσεις στο σύστημα ότι το ίδιο -και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ- αποτελεί την συνετή και «υπεύθυνη» κοινοβουλευτική Αριστερά, αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στο ότι μεγάλο κομμάτι της εκλογικής και κοινωνικής βάσης του ΚΚΕ φλερτάρει με τις συντηρητικές θέσεις του ΛΑΟΣ. Οι ευθύνες του ΚΚΕ για αυτή την ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στις τάξεις των οπαδών του είναι τεράστια. Για μεγάλο διάστημα φλέρταρε με αυτές τις αντιλήψεις και ανήγαγε εκφραστές τους, όπως η Κανέλλη και ο Ζουράρης, σε προνομιακούς του συμμάχους. Σήμερα αντιλαμβανόμενο τον κίνδυνο αυτών των επιλογών, ανακρούει πρύμναν , χωρίς όμως να είναι σίγουρο ότι αυτή η αλλαγή γραμμής δεν θα έχει μεγάλο πολιτικό και εκλογικό κόστος, και φυσικά χωρίς να έχει συγκροτήσει μια, έστω παλαιοκομμουνιστική, εναλλακτική πολιτική γραμμή.
Τα όρια του δίπολου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ
Χωρίς να είναι αμετάκλητη, η τάση για ανατροπή του δίπολου ΝΔ- ΠΑΣΟΚ στον κυβερνητικό θώκο, που τις τελευταίες δεκαετίες αποτέλεσε το βασικό κορμό διακυβέρνησης της χώρας και εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης, φαίνεται αυτή την στιγμή να κλυδωνίζεται σοβαρά. Η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών διακυβέρνησης που να εγγυώνται τα καπιταλιστικά συμφέροντα μεσούσης της οικονομικής κρίσης, δεν είναι εύκολή και συμβάλλει στην πολιτική και κοινωνική ρευστότητα, θέτοντας μάλιστα στην κουβέντα και εναλλακτικές που λίγα χρόνια πριν θα μας φαινόντουσαν αδιανόητες… Όλα τα σενάρια είναι ανοικτά και τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο…
Ένας κόσμος ανάποδα
Ο βασικός στόχος των κέντρων εξουσίας είναι να περιορίσουν την πολιτική και κοινωνική ατζέντα στα ζητήματα της μετανάστευσης, της τρομοκρατίας και του πολιτικού «εξτρεμισμού», κάτω από την γενικότερη ομπρέλα της «ασφάλειας», παρακάμπτοντας έτσι τις σκοπέλους των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, που θα μπορούσαν να ξεσπάσουν πάνω στο πεδίο των ζητημάτων που ανοίγει η οικονομική κρίση (όπως η ανεργία, οι απολύσεις, η φτώχια, κατάρρευση του ασφαλιστικού κ.λ.π.).
Αντίθετα ο δικός μας στόχος, σαν ευρύτερο Αντικαπιταλιστικό Κίνημα, είναι ακριβώς να μην αυτοπαγιδευθούμε μέσα στην ατζέντα που προσπαθούν να επιβάλουν. Να προσπαθήσουμε να καλλιεργήσουμε τις δικές μας κοινωνικές συναινέσεις και νομιμοποιήσεις πάνω σε μια ατζέντα, που όχι μόνο θα ανοίγει τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης από ταξική σκοπιά, αλλά θα επιχειρεί να επαναδιαπραγματευθεί με αντεστραμμένη οπτική τα ζητήματα της κυρίαρχης ατζέντας.
Η δυνατότητα μας για την ανατροπή της κυρίαρχης ρητορικής έγκειται στην ανάδυση κοινωνικών υποκειμένων, που θα διεμβολίζουν τις παγιωμένες ως τώρα θεσμικές διαμεσολαβήσεις (κόμματα, γραφειοκρατικά συνδικάτα, μεταναστευτικές «κοινότητες», ΜΜΕ κ.λπ.), δημιουργώντας νέα πεδία αγώνων, και στην συμβολή του Αντικαπιταλιστικού Κινήματος στην δικτύωση, την επικοινωνία, την αλληλεπίδραση και την συσσωμάτωση αυτών των κοινωνικών υποκειμένων και αγώνων σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα. Δεν μιλάμε για μια «εξωτερική σχέση» με τα υποκείμενα, αλλά για μια οργανική σύνδεση, στο βαθμό που διαπλεκόμαστε με αυτά, καταρχάς με όρους κοινωνικούς, δηλαδή πολύ απλά, ως κάποιοι από αυτούς. Οι άνεργοι, οι απολυμένοι, εργαζόμενοι της επισφάλειας, οι μετανάστες δεύτερης γενιάς, ακόμα και οι πρόσφυγες που βλέπουν την Ελλάδα ως ένα πέρασμα στο δρόμο προς την Δύση, αποτελούν εν δυνάμει αυτά τα κοινωνικά υποκείμενα.
Αν ξεπεράσουμε το στάδιο της ιδεολογικής προπαγάνδας (με όποια μέσα…) και του καταγγελτικού- απέναντι στο σύστημα και τον καπιταλισμό- λόγου και βουτήξουμε στα βαθιά νερά της κοινωνικής πραγματικότητας, στους αγώνες και το στοχασμό που αυτοί συνεπάγονται, ίσως και να τα καταφέρουμε…
Γίνεται φανερό ότι μετά τις ευρωεκλογές του 2009 σοβαρές διεργασίες συντελούνται τόσο σε κοινωνικό όσο και πολιτικό επίπεδο, οι οποίες πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά γιατί σηματοδοτούν αλλαγές που θα επηρεάσουν ποικιλοτρόπως και σε βάθος τον κοινωνικό ανταγωνισμό. Με τέτοια ένταση μάλιστα που μάλλον ούτε την περιμέναμε, ούτε ήμασταν προετοιμασμένοι να τις αντιμετωπίσουμε! Αντίθετα διακρίνω διάφορους σχολιασμούς στο indymedia, που δείχνουν μια ακατάσχετη αυταρέσκεια και έναν ανόητο βερμπαλισμό, που μόνο σε μια έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα μπορεί κανείς να τα αποδώσει.
Η αποχή ως αμφισβήτηση και ως ενσωμάτωση
Η ευρωεκλογές του 2009 ήρθαν για να βάλουν και την Ελλάδα στον αστερισμό ενός κοινοβουλευτισμού όπου το εκλογικό σώμα, απέχει πολύ από το να είναι αντιπροσωπευτικό του κοινωνικού σώματος. Αν στην αποχή του 50% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους προσθέσουμε και τα τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια μεταναστών χωρίς πολιτικά δικαιώματα, γίνεται φανερό ότι η εκλογική διαδικασία αφορά μια μειοψηφία. Αυτό που στην Ευρώπη είναι πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια ή που αποτελεί δομικό στοιχείο του κοινοβουλευτισμού των ΗΠΑ, κάνει πλέον την εμφάνισή του και στην ελληνική πραγματικότητα. Βέβαια είναι αλήθεια ότι η δημοκρατία και δη η κοινοβουλευτική πάντα λειτουργούσε μετατρέποντας με διάφορους τρόπους τις μειοψηφίες σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες (βλ. «Κριτική της δημοκρατικής ρητορείας», Λ. Κάνφορα, εκδ. Μεταίχμιο). Όμως θα ήταν λάθος να μην δούμε τη σημασία αυτής της τάσης μέσα στην πολιτική και κοινωνική συγκυρία.
Αν η αποχή στο ένα της άκρο εκφράζει την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, στο άλλο εκφράζει την a priori οικειοθελή εκχώρηση της δημόσιας πολιτική σφαίρας, στους άλλους, τους πολιτικούς, τους ειδικούς, την απόρσυση στον ιδιωτικό βίο ενός πολύ μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Θα ήταν λάθος να φανταστούμε ότι αυτή η απόσυρση αφορά μονάχα το δικαίωμα της εκλογής αντιπροσώπων, δυστυχώς σε μεγάλο ποσοστό αφορά ό,τι ορίζεται ως συμμετοχή στην δημόσια/ πολιτική σφαίρα και φυσικά σε αυτό που ορίζουμε ως ανταγωνιστικό κίνημα.
Από την άλλη εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος που επέλεξε την αποχή από την εκλογική διαδικασία, ως μια μορφή αντίδρασης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, ούτε ομοιογενές είναι, ούτε επέλεξε αυτή του τη στάση έχοντας τις ίδιες αφετηρίες κριτικής στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, ούτε φυσικά διακατέχεται από τις ίδιες πολιτικές αντιλήψεις και απόψεις. Πολύ παραπάνω δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, ότι όλος αυτός ο κόσμος που δεν πήγε στην κάλπη ως πολιτική αντίδραση, εφορμά, έστω και δυνητικά, από μια αντικαπιταλιστική ή έστω ριζοσπαστική πολιτική αφετηρία. Προφανώς υπάρχει και ένα τέτοιο κομμάτι μέσα στην πολιτική αποχή, που μπορεί να είναι μειοψηφικό, αλλά όχι ευκαταφρόνητο και φυσικά, πολιτικά και κοινωνικά ενεργό και δυναμικό. Πρόκειται για ένα σημαντικό τμήμα, από εκείνα τα κοινωνικά και πολιτικά κομμάτια της κοινωνίας, που μέσα από την εξέγερση του Δεκέμβρη δεν έγιναν απλώς ορατά, αλλά και υπολογίσιμα για εχθρούς και φίλους…
Είναι τελείως λάθος και πολύ παραπλανητικό να καταγραφεί το σύνολο της αποχής ως αντισυστημική πολιτική στάση. Εάν ίσχυε αυτό τα «νέα κράτη» της Ε.Ε. θα πρέπει να βρίσκονται σε προεπαναστατική περίοδο… πράγμα που δυστυχώς δεν ισχύει. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε από την αποχή είναι ότι βρισκόμαστε μέσα με μια περίοδο με μεγάλη κοινωνική και πολιτική ρευστότητα, κατά την οποία αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα αύριο μπορεί να μην ισχύουν στο παραμικρό. Σε μια περίοδο ρευστότητας με πολλούς κινδύνους αλλά και ευκαιρίες.
Το πολιτικό σύστημα αντεπιτίθεται
Αν και μπορεί ο Δεκέμβρης να φαντάζει μακριά, συνεχίζει να στοιχειώνει τα δικά μας όνειρα και τους εφιάλτες των από πάνω. Τις εξεγέρσεις συνήθως τις ακολουθεί ένα κύμα καταστολής, με στόχο να ανακόψει κάθε δυνατότητα επανεμφάνισης του εξεγερμένου πλήθους στο δρόμο. Γίνεται φανερό ότι κάποιοι από τα πολιτικά επιτελεία που διαχειρίζονται την εξουσία, νομίζουν ότι αυτή η στιγμή έφτασε. Ότι έφτασε η στιγμή όχι μόνο να πάρουν τη ρεβάνς από τους εξεγερμένους, αλλά να «ανακαταλάβουν» εκείνα τα «σημεία» στον κοινωνικό/ πολιτικό χάρτη που υπενθυμίζουν ότι ο Δεκέμβρης υπήρξε, « η τάξη πρέπει να επικρατήσει στο Βερολίνο». Δεν αναφέρομαι μονάχα στις καταλήψεις και τα στέκια που στοχοποιούνται από τα ΜΜΕ, τις εισαγγελικές παραγγελίες του Σανιδά και τις φασιστικές συμμορίες που δρούνε χέρι χέρι με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά και στην προσπάθεια χειραγώγησης και φίμωσης του διαδικτύου. Μια προσπάθεια που ξεκινάει από την επιχείρηση κλεισίματος του Athens indymedia, αλλά επεκτείνεται στην λογοκρισία όλων των ανεξάρτητων site και blogs. Επιχειρείται λοιπόν να γίνει μια βαθιά και πολυεπίπεδη συντηρητική στροφή στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.
Ο Αναρχικός/Αντιεξουσιαστικός χώρος, αλλά και το ευρύτερο εκείνο τμήμα της πολιτικής και κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης που συγκροτείται γύρω από ένα γενικό ελευθεριακό πρόταγμα, αποτελεί τον νούμερο ένα στόχο αυτής της συντηρητικής αντεπίθεσης και όχι άδικα. Εδώ και κάποια χρόνια αυτός ο πολύμορφος και πολυτασικός χώρος αποτελεί την πιο δυναμική συνιστώσα του Αντικαπιταλιστικού Κινήματος στην Ελλάδα. Δεκάδες συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις και θεματικές πρωτοβουλίες ξεφυτρώνουν συνεχώς σε όλη τη χώρα. Την τελευταία δεκαετία πέρα από την ποσοτική αύξηση και την διάχυση, αυτός ο ευρύτερος πολιτικοκοινωνικός χώρος προσπαθεί (όχι χωρίς προβλήματα και πισωγυρίσματα) ξεφεύγοντας από την απλή πολιτική προπαγάνδα να παρέμβει στους κοινωνικούς αγώνες και να αποκτήσει άμεση αναφορά σε κομμάτια της κοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ανοικτές συνελεύσεις, η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση, η άμεση δράση, οι καταλήψεις ακόμα και οι συγκρουσιακές πρακτικές αποτελούν χαρακτηριστικά που εγκολπώνονται όλο και πιο πολύ από διάφορους κοινωνικούς αγώνες, μικρότερους ή μεγαλύτερους.
Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που οι εντείνονται οι αιτίες όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, είναι αναγκαίο για το πολιτικό σύστημα να προσπαθήσει να αποκόψει τα πιο ριζοσπαστικά πολιτικά κομμάτια από την κοινωνία, και ειδικότερα από εκείνα τα τμήματα που θα βρεθούν στο επίκεντρο των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Η καταστολή και η δημιουργία «υγειονομικών ζωνών» γύρω από αυτόν τον χώρο είναι μια από τις μορφές που παίρνει αυτή η αντεπίθεση. Στόχος να οδηγηθεί αυτός ο χώρος στον περιθωριοποίηση, στον κοινωνικό απομονωτισμό και την αυτοαναφορικότητα. Βέβαια μερικές φορές το κράτος και οι πολιτικοί εκφραστές του «νόμου και της τάξης» δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν και πολύ, ο χώρος τα καταφέρνει και από μόνος του… Η αναγωγή των μέσων σε σκοπούς, η φετιχιστική αντίληψη της βίας, η ελιτίστικη αντιμετώπιση της κοινωνίας, η αποστροφή απέναντι σε κάθε προσπάθεια θεωρητικής και αναλυτικής εμβάθυνσης, η αδιαφορία απέναντι στην συγκρότηση ευνοϊκών κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, πολλές φορές έχουν επιπτώσεις σοβαρότερες από την κρατική καταστολή και την συκοφαντική προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Η άθλια επίθεση των ανεγκέφαλων στο party της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Νομική το Σαββάτο 17-7 φυσικά και δεν χαρακτηρίζει τον Α/Α χώρο, ούτε αποδίδεται σε κάποια συλλογικότητα του. Όμως η μη καταγγελία της επίθεσης και η τελείως άστοχη στάση που κράτησε η Σ.Ο. του Athens.indymedia, είναι ενδεικτικά της αδυναμίας αυτού του χώρου να διαχωριστεί από πρακτικές και αντιλήψεις, που όχι μόνο καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με το ελευθεριακό πρόταγμα, αλλά που το προβοκάρουν και τον οδηγούν στην αυτό-περιθωριοποίηση. Είναι ανάγκη τέτοιες πρακτικές και αντιλήψεις, όχι απλά να καταγγελθούν, αλλά και να απομονωθούν πολιτικά και οργανωτικά από τον υπόλοιπο Α/Α χώρο, πριν πάρουν ακόμα πιο επικίνδυνες ατραπούς…
Από την άλλη θα ήταν τελείως λάθος για την Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να νομίσει ότι θα μείνει στο απυρόβλητο της κρατικής καταστολής. Η συμμετοχή ενός μεγάλου κομματιού των αγωνιστών της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ανένταχτων και ενταγμένων) σε μια σειρά από κοινωνικούς αγώνες (στο χώρο της εκπαίδευσης, σε εργατικούς χώρους, σε τοπικούς αγώνες, στο αντιρατσιστικό κίνημα και το κίνημα των δικαιωμάτων), θα φέρουν αυτό το χώρο αναγκαστικά αντιμέτωπο τόσο με την κρατική καταστολή, όσο και με την συνολικότερη αντεπίθεση του πολιτικού συστήματος. Αν ο ευρύτερος χώρος της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν θέλει να αυτοπεριοριστεί στα ολοένα και στενότερα περιθώρια πολιτικής και κοινωνικής δράσης που θα αφήνει το πολιτικό σύστημα το επόμενο διάστημα, θα πρέπει να προετοιμαστεί ώστε να τα αμφισβητήσει με δυναμικό και πρωτότυπο τρόπο, ξεπερνώντας αγκυλώσεις και φοβίες που ως τώρα καταγράφονται έντονα στο εσωτερικό του. Αλλιώς θα αρκεστεί στο ρόλο της γραφικής καταγγελίας του καπιταλισμού, αναμασώντας βυζαντινολογίες, μακριά από τα πραγματικά πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα τις περιόδου. Θα συνεχίσει να επιδίδεται στις εκλογικές μάχες παίζοντας το ρόλο του φτωχού συγγενή του ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας όχι απλά πενιχρά αποτελέσματα, αλλά αδυνατώντας να εμπλακεί με τα νέα αναδυόμενα κοινωνικά υποκείμενα που εν δυνάμει αποτελούν και τους φορείς νέων αγώνων.
Εάν η Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θέλει να ξεφύγει από την θεωρητική ένδεια και την άνευρη πολιτική παρέμβαση (σε κεντρικό τουλάχιστον επίπεδο) που τα τελευταία χρόνια την χαρακτηρίζουν σε σημαντικό βαθμό, πρέπει να αναστοχαστεί τις επεξεργασίες της για την φυσιογνωμία του καπιταλισμού και των αγώνων του σήμερα αλλά και να επαναπροσδιορίσει την σχέση της τόσο με την πολιτική ανυπακοή όσο και με τα ίδια τα κοινωνικά κινήματα.
Ρατσισμός με κρατική σφραγίδα
Ο Ρατσισμός αποκτάει πλέον την υπόσταση επίσημης κρατικής πολιτικής με την ευγενική υποστήριξή του συνόλου των ΜΜΕ. Το ελληνικό κράτος δεν σταμάτησε ποτέ να αντιμετωπίζει ρατσιστικά τους μετανάστες αλλά σίγουρα αποτελεί άλμα η αναγόρευση του ρατσισμού σε επίσημη κρατική πολιτική. Ξέρουν πολύ καλά (τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη) ότι δεν μπορούν να ανακόψουν τα κύματα της μετανάστευσης. Όσα ειδικά στρατιωτικά και αστυνομικά σώματα κι αν φτιάξουν στα σύνορα, όσα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι αν κτίσουν, όσα επαναπροωθήσεις κι αν κάνουν, δεν μπορούν να σταματήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ξεριζώνουν οι πόλεμοι, η φτώχια, η εξαθλίωση, οι σφαγές, η πολιτική και κοινωνική καταπίεση , οι περιβαλλοντικές καταστροφές. Αιτίες για τις οποίες οι χώρες της Δύσης έχουν βάλει σε μεγάλο βαθμό το χεράκι τους…
Ξέρουν πως ακόμα κι αν ανακόψουν κάποιες χιλιάδες μετανάστες στα σύνορα, φυλακίσουν κάποιες άλλες χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και επαναπροωθήσουν ακόμα μερικές χιλιάδες, οι πρόσφυγες-μετανάστες δεν θα σταματήσουν να παίρνουν «το δρόμο προς τη Δύση». Δεν θα σταματήσουν, παίρνοντας τεράστια ρίσκα, να ξαναορίσουν τις ζωές τους, έστω και μέσα από την απελπισμένη επιλογή της προσφυγιάς/μετανάστευσης.
Γιατί σε μεγάλο βαθμό οι μεταναστευτικές ροές είναι πράξεις αντίστασης απέναντι στην επιβολή του πολέμου, της φρίκης, του φόβου, της μιζέριας, της φτώχιας, της πείνας, της τυραννίας και της καταδυνάστευσης που επιβάλλουν στις ζωές των ανθρώπων ντόπιες και υπερεθνικές ελίτ.
Οι στόχοι όμως των κέντρων εξουσίας που έχουν κάνει την επιλογή της «ρατσιστικής εκτροπής» σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι άλλοι. Καταρχάς να κρατάν φοβισμένους και άρα υπάκουους τους μετανάστες. Το εργατικό δυναμικό των μεταναστών πρέπει να συνεχίσει να έχει το κεφάλι σκυμμένο και το βλέμμα χαμηλά χωρίς να διεκδικεί. Να ζει προσπαθώντας να περνάει απαρατήρητο και αόρατο από τον μπάτσο που περιπολεί, από τον ρατσιστή της γειτονιάς και το φασίστα που βγήκε για κυνήγι κεφαλών. Ακόμα παραπέρα να μεγαλώσει τον διαχωρισμό ανάμεσα στους ίδιους τους μετανάστες, ανάμεσα στους «καλούς και τους τίμιους» και τα «αποβράσματα», τους παλιούς και τους νέους, τους «κοινοτικούς» ή τους προς ένταξη και τους τριτοκοσμικούς, τους Βαλκάνιους και τους Ασιάτες…
Ο άλλος βασικός λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι στέφοντας τους Έλληνες (ή τους Ευρωπαίους σε επίπεδο Ε.Ε.) ενάντια στους μετανάστες, οι πρώτοι ξεχνάνε ότι οι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση, την ανεργία, την υποβάθμιση των ζωών μας δεν είναι οι μετανάστες, αλλά τα αφεντικά και οι κυβερνώντες. Η κρίση λοιπόν, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη μιας φοβικής κοινωνίας, αντί για αφετηρία νέων κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων μετατρέπεται σε αφορμή για έναν ταξικό εμφύλιο ανάμεσα στους θύτες των καπιταλιστικών πολιτικών. Οι ντόπιοι ενάντια στους μετανάστες, οι ενταγμένοι μετανάστες ενάντια στους νεοαφιχθέντες. Ο ρατσισμός ως επίσημη κρατική πολιτική, επιχειρεί να διαχειριστεί σε ένα συντηρητικό πλαίσιο την κοινωνική δυσαρέσκεια ώστε αυτή να μην αμφισβητήσει ευθέως το πολιτικό σύστημα.
Το ζήτημα όμως δεν σταματάει εδώ, ο ρατσισμός ως κρατική πολιτική έχει πολύ βαθύτερες επιπτώσεις. Δεν είναι κάτι που μας ξαφνιάζει η δράση των Χρυσαυγιτών χέρι-χέρι με τα ΜΑΤ, το έχουμε δει αυτό το έργο πολλές φορές. Ωστόσο αυτή η συνεργασία βρίσκεται σε μια συνεχόμενη κλιμάκωση και ξεπερνάει πλέον κατά πολύ τους διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα στους ακροδεξιούς και τμήματα της αστυνομίας. Φαίνεται ότι εντάσσεται σε σχεδιασμούς που εκπορεύονται από πιο κεντρικά επίπεδα. Η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα αποτελεί το άβατο της Χρυσής Αυγής και αυτό είναι επιλογή τουλάχιστον σε επίπεδο υφυπουργείου Δημόσιας Τάξης όπως δείχνουν οι κινήσεις του Μαρκογιαννάκη. Στην ανάλυση μας και άρα στην δράση μας η Χρυσή Αυγή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια αυτοτελής φασιστική οργάνωση αλλά ως μέρος ενός συνολικότερου σχεδιασμού. Αποτελεί μέρος ενός γενικότερου σχεδιασμού που επιχειρεί την σταδιακή και σε βάθος εμπέδωση από κομμάτια της κοινωνίας και μάλιστα των λαϊκών στρωμάτων όχι μόνο της ρατσιστικής ρητορικής, αλλά φασιστικών πρακτικών. Τα φασιστικά πογκρόμ εναντίων των μεταναστών δεν θα είναι πλέον προνόμιο των μηχανισμών καταστολής, οι επιτροπές πολιτών και η «αυτενέργεια» των κατοίκων δεν έχουν πλέον μονάχα την ριζοσπαστική τους εκδοχή ενάντια στις κεραίες, και για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων και του περιβάλλοντος, αλλά και την συντηρητική- ακροδεξιά εκδοχή του εκτοπισμού των «άπλυτων» από τις γειτονιές και την υπεράσπιση της «ευταξίας» και της «νομιμότητας».
Αλλαγές στον πολιτικό χάρτη
Ο ακροδεξιός πολιτικός πόλος, τόσο ο επίσημος γύρω από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και το ΠΑΜΜΕ του Παπαθεμελή, όσο και ο ανεπίσημος με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είναι σίγουρα ο μεγάλος νικητής των ευρωεκλογών. Όχι μόνο σε ψήφους και ποσοστά, αλλά κυρίως γιατί σε αυτή την συγκύρια φαίνεται να καθορίζουν ένα μεγάλο κομμάτι της επίσημης πολιτικής ατζέντας και οι ιδέες τους να γίνονται αποδεκτές και να εφαρμόζονται από το κυβερνόν κόμμα. Πράγμα πρωτοφανές για την Ελληνική πραγματικότητα μετά την μεταπολίτευση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ των μερικών δεκάδων τραμπούκων συγκέντρωσε 25.000 ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των εκατοντάδων ενεργών, σε διάφορους αγώνες (εργατικά σωματεία, σχολές, γειτονιές κ.λπ.), αριστερών πήρε μόλις 22.000!
Το ΛΑΟΣ και ο «παρεμβατικός πατριωτισμός»
Πέρα όμως από τον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας, το ΛΑΟΣ φαίνεται πως έχει μια συνολικότερη στρατηγική, που σχηματοποιείται σε αυτό που περιέγραψε ο Καρατζαφέρης στο συνέδριο του ΛΑΟΣ ως «παρεμβατικό πατριωτισμό». Απέναντι στην κρίση αντιπροσώπευσης που πολιτικού συστήματος και τις κοινωνικές αναταράξεις λόγω της κρίσης, ο Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ προτείνουν έναν «συμμετοχικό πατριωτισμό» όπου η κοινωνία καλείται να πάρει μέρος. Όχι φυσικά σε κοινωνικά κινήματα και διεκδικητικούς αγώνες, αλλά σε ρατσιστικά πογκρόμ, σε κινητοποιήσεις μίσους και εθνικής μισαλλοδοξίας, σε κιτς πανηγύρια πατριωτικής ανάτασης και θρησκευτικής κατάνυξης. Το ΛΑΟΣ δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο όπως πολλοί (κυρίως αριστεροί αναλυτές) νομίσανε. Αντίθετα απέναντι στα αδιέξοδα των κομμάτων εξουσίας προσπαθεί να δώσει μια συντηρητική/ ακροδεξιά προοπτική σε τμήματα της κοινωνίας που νιώθουν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, προσπαθώντας μάλιστα να ξεπεράσει την παθητική σχέση του απλού ψηφοφόρου στην οποία βασίζονται χρόνια τώρα αυτά τα κόμματα και αντικαθιστώντας τον «ενεργό πολίτη» της Αριστεράς με τον «ενεργό πατριώτη». Το ΛΑΟΣ είναι πολύ πιο επικίνδυνο από ένα συγκυριακό 7%. Παράλληλα το ΛΑΟΣ προσπαθεί να φανεί ως ο εγγυητής της «δημοκρατικής νομιμότητας» ώστε αυτός ο «παρεμβατικός πατριωτισμός» να μην ξεφύγει από τα όρια της αστικής δημοκρατίας και ούτε να πέσει στα χέρια «ακραίων και ανεύθυνων στοιχείων»( είναι χαρακτηριστική η συνέντευξη του Καρατζαφέρη στην Free Sunday στις 12-7-09).
ΣΥΡΙΖΑ: ο ιδανικός αυτόχειρας
Αυτή η πολιτική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά απαιτεί ωστόσο ανακατατάξεις και στην επίσημη αριστερά. Η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ ως φορέα μιας πολυτασικής αριστεράς που περιλαμβάνει από την Ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ μέχρι την ομάδα ΡΟΖΑ από τα μέλη του ΔΙΚΤΥΟΥ και από το Θεωνά και το Γλέζο μέχρι την ΚΟΕ και τη ΔΕΑ δεν είναι κάτι που στην δεδομένη συγκύρια εξυπηρετεί τις επιλογές του κυρίαρχου μπλοκ στην Ελλάδα. Ένας τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αριστερός, πολυσύνθετος και αρκετά μη προβλέψιμος για να υπάρχει με αυτή την μορφή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Επίσης για πρώτη φορά έχει πλέον αποκτήσει μια συμπαγή αριστερή εκλογική βάση του 4,5%. Ένας ακόμα στόχος του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η επιστροφή στον καλό ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ του Κωνσταντόπουλου χωρίς όλους αυτούς τους «αριστεριστές» και τους «νεοκομμουνιστές». Η επιστροφή σε έναν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ πιο ενταγμένο στο πολιτικό σύστημα (όχι πως τώρα δεν είναι, αλλά σε κρίσιμες στιγμές βρίσκεται στις παρυφές του, π.χ. Δεκέμβρης, Μετανάστες κ.λπ.) και έτοιμο να πάρει μέρος σε σενάρια πολυκομματικών κυβερνήσεων.
Γι’ αυτό ένα μη ικανοποιητικό εκλογικό αποτέλεσμα όπως αυτό τον ευρωεκλογών παρουσιάζεται σαν πανωλεθρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που κράτησε τα ποσοστά του από τις προηγούμενες ευρωεκλογές και έχασε μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους θεωρήθηκε από τα ΜΜΕ, αλλά και τα μέλη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ ως ο μεγάλος χαμένος των εκλογών. Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι εύκολη. Θα μπορούσε να οδηγήσει τον ΣΥΝ σε διάσπαση, και τον ΣΥΡΙΖΑ ή τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με νέες συνθέσεις από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά σε ακόμα πιο αριστερή θέση; Ίσως να πρόκειται για μια παρακινδυνευμένη υπόθεση που όμως θα δημιουργούσε μια ακόμα μεγαλύτερη ρευστότητα στο πολιτικό τοπίο. Παρόλα αυτά η πρόσδεση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα φαίνεται από την σημερινή του ομφαλοσκόπηση και εσωστρέφεια. Ο εκβιασμός των κέντρων εξουσίας, των ΜΜΕ, της Ανανεωτικής Πτέρυγας, μαζί με τον παραγοντισμό στελεχών του Αριστερού Ρεύματος και τις ηγετικές φιλοδοξίες του Τσίπρα οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια κρίσιμη περίοδο, σε πολιτική παραλυσία και τον μετατρέπουν σε εν δυνάμει ιδανικό αυτόχειρα. Όσο ο ΣΥΝ πιέζεται να μετακινηθεί πιο δεξιά στο πολιτικό σκηνικό, τόσο ο ενεργός κόσμος γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί θα βρει τον τρόπο να παρέμβει στα μεγάλα και μικρά κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα τις περιόδου.
Το ΚΚΕ μπροστά στην κινούμενη άμμο της εκλογικής του βάσης
Ακόμα και στο ΚΚΕ φαίνεται να υπάρχει μια κινητικότητα μετά τις ευρωεκλογές. Όσο και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να ρίξουν την εκλογική ήττα του ΚΚΕ στα μαλακά, στον Περισσό φαίνεται να υπάρχει προβληματισμός. Πτώση του 1,2% και 140.000 ψήφων σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004, έχει δημιουργήσει προβληματισμό στην ηγεσία του ΚΚΕ. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1990-91 και το «Μακεδονικό» που το ΚΚΕ αισθάνεται την ανάγκη να ανοίξει μέτωπο απέναντι σε εθνικιστικές και ρατσιστικές πολιτικές ακόμα και εάν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί απέναντι στην εκλογική και κοινωνική του βάση την πολιτική στάση του κόμματος. Μπορεί το Δεκέμβρη το ΚΚΕ να έδωσε εξετάσεις στο σύστημα ότι το ίδιο -και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ- αποτελεί την συνετή και «υπεύθυνη» κοινοβουλευτική Αριστερά, αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στο ότι μεγάλο κομμάτι της εκλογικής και κοινωνικής βάσης του ΚΚΕ φλερτάρει με τις συντηρητικές θέσεις του ΛΑΟΣ. Οι ευθύνες του ΚΚΕ για αυτή την ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στις τάξεις των οπαδών του είναι τεράστια. Για μεγάλο διάστημα φλέρταρε με αυτές τις αντιλήψεις και ανήγαγε εκφραστές τους, όπως η Κανέλλη και ο Ζουράρης, σε προνομιακούς του συμμάχους. Σήμερα αντιλαμβανόμενο τον κίνδυνο αυτών των επιλογών, ανακρούει πρύμναν , χωρίς όμως να είναι σίγουρο ότι αυτή η αλλαγή γραμμής δεν θα έχει μεγάλο πολιτικό και εκλογικό κόστος, και φυσικά χωρίς να έχει συγκροτήσει μια, έστω παλαιοκομμουνιστική, εναλλακτική πολιτική γραμμή.
Τα όρια του δίπολου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ
Χωρίς να είναι αμετάκλητη, η τάση για ανατροπή του δίπολου ΝΔ- ΠΑΣΟΚ στον κυβερνητικό θώκο, που τις τελευταίες δεκαετίες αποτέλεσε το βασικό κορμό διακυβέρνησης της χώρας και εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης, φαίνεται αυτή την στιγμή να κλυδωνίζεται σοβαρά. Η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών διακυβέρνησης που να εγγυώνται τα καπιταλιστικά συμφέροντα μεσούσης της οικονομικής κρίσης, δεν είναι εύκολή και συμβάλλει στην πολιτική και κοινωνική ρευστότητα, θέτοντας μάλιστα στην κουβέντα και εναλλακτικές που λίγα χρόνια πριν θα μας φαινόντουσαν αδιανόητες… Όλα τα σενάρια είναι ανοικτά και τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο…
Ένας κόσμος ανάποδα
Ο βασικός στόχος των κέντρων εξουσίας είναι να περιορίσουν την πολιτική και κοινωνική ατζέντα στα ζητήματα της μετανάστευσης, της τρομοκρατίας και του πολιτικού «εξτρεμισμού», κάτω από την γενικότερη ομπρέλα της «ασφάλειας», παρακάμπτοντας έτσι τις σκοπέλους των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, που θα μπορούσαν να ξεσπάσουν πάνω στο πεδίο των ζητημάτων που ανοίγει η οικονομική κρίση (όπως η ανεργία, οι απολύσεις, η φτώχια, κατάρρευση του ασφαλιστικού κ.λ.π.).
Αντίθετα ο δικός μας στόχος, σαν ευρύτερο Αντικαπιταλιστικό Κίνημα, είναι ακριβώς να μην αυτοπαγιδευθούμε μέσα στην ατζέντα που προσπαθούν να επιβάλουν. Να προσπαθήσουμε να καλλιεργήσουμε τις δικές μας κοινωνικές συναινέσεις και νομιμοποιήσεις πάνω σε μια ατζέντα, που όχι μόνο θα ανοίγει τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης από ταξική σκοπιά, αλλά θα επιχειρεί να επαναδιαπραγματευθεί με αντεστραμμένη οπτική τα ζητήματα της κυρίαρχης ατζέντας.
Η δυνατότητα μας για την ανατροπή της κυρίαρχης ρητορικής έγκειται στην ανάδυση κοινωνικών υποκειμένων, που θα διεμβολίζουν τις παγιωμένες ως τώρα θεσμικές διαμεσολαβήσεις (κόμματα, γραφειοκρατικά συνδικάτα, μεταναστευτικές «κοινότητες», ΜΜΕ κ.λπ.), δημιουργώντας νέα πεδία αγώνων, και στην συμβολή του Αντικαπιταλιστικού Κινήματος στην δικτύωση, την επικοινωνία, την αλληλεπίδραση και την συσσωμάτωση αυτών των κοινωνικών υποκειμένων και αγώνων σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα. Δεν μιλάμε για μια «εξωτερική σχέση» με τα υποκείμενα, αλλά για μια οργανική σύνδεση, στο βαθμό που διαπλεκόμαστε με αυτά, καταρχάς με όρους κοινωνικούς, δηλαδή πολύ απλά, ως κάποιοι από αυτούς. Οι άνεργοι, οι απολυμένοι, εργαζόμενοι της επισφάλειας, οι μετανάστες δεύτερης γενιάς, ακόμα και οι πρόσφυγες που βλέπουν την Ελλάδα ως ένα πέρασμα στο δρόμο προς την Δύση, αποτελούν εν δυνάμει αυτά τα κοινωνικά υποκείμενα.
Αν ξεπεράσουμε το στάδιο της ιδεολογικής προπαγάνδας (με όποια μέσα…) και του καταγγελτικού- απέναντι στο σύστημα και τον καπιταλισμό- λόγου και βουτήξουμε στα βαθιά νερά της κοινωνικής πραγματικότητας, στους αγώνες και το στοχασμό που αυτοί συνεπάγονται, ίσως και να τα καταφέρουμε…
Τετάρτη, 15 Ιουλίου 2009
Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2009
Απ’ το Δεκέμβρη στον Ιούλη: η αναδιάρθρωση της κατασταλτικής μεθοδολογίας.
από ΝΤΕΖΑΚ [http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article;_id=1049245]
Έξι μήνες μετά τα Δεκεμβριανά, το ελληνικό κράτος, με νωπά ακόμα τα τραύματα που του προκάλεσε η κοινωνική και ταξική εξέγερση, επιχειρεί την ανασύνταξή του μέσα στα πλαίσια των νέων δυσμενών συνθηκών που έχουν προκληθεί από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού στη χώρα μας.
Στη δεδομένη ιστορική συγκυρία, το κράτος δεν διαθέτει όπως άλλοτε στη φαρέτρα του, ισχυρά μέσα ενσωμάτωσης των εκμεταλλευόμενων στους σύγχρονους όρους της κυριαρχίας. Ο μηχανισμοί ενσωμάτωσης που διαθέτει το αστικό κράτος, τα κόμματα και τα συνδικάτα που ήδη εδώ και καιρό δεν μπορούσαν να χειραγωγήσουν αποτελεσματικά την κοινωνική και ταξική οργή έχουν απαξιωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό στη συνείδηση του κόσμου.
Τα συνδικάτα μέσα σ’ όλη αυτή τη λαίλαπα ούτε καν δεν έχουν καταφέρει να αρθρώσουν ένα λόγο εναντίωσης, ούτε βέβαια έχουν την πρόθεση να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους σε αγώνες που να φρενάρουν έστω και σε ένα βαθμό αυτή την νέα επέλαση του κεφαλαίου. Άλλοτε, συνδικάτα με τους διεκδικητικούς αγώνες τους για αύξηση των μισθών, τη μείωση του ωραρίου και την βελτίωση των συνθηκών εργασίας συνέβαλαν στην ισχυροποίηση της θέσης του εργάτη –πάντα όμως εντός της καπιταλιστικής παραγωγικής σχέσης– και ταυτόχρονα στην βελτίωση του ίδιου του καπιταλισμού. Σε μια επόμενη φάση, περαιτέρω συντηρητικοποίησής τους πρόβαλλαν το σύνθημα της υπεράσπισης των κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων, το δικαίωμα στη δουλειά, τα επιδόματα κλπ. Στην σημερινή φάση του εξ αρχής οριστικού ξεπουλήματος των εργαζομένων τα συνδικάτα λειτουργούν ανοιχτά ως κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα του βαθιά αντιδραστικού χαρακτήρα της ΓΣΕΕ είναι η στάση της στα γεγονότα του Δεκέμβρη που, εν τω μέσω της εξέγερσης, ανέβαλλε την προγραμματισμένη συγκέντρωσή της στην Ομόνοια προκειμένου να συμβάλει στο καταλάγιασμα της εξέγερσης και στην επιστροφή στην κανονικότητα.. Ακόμη η αρχική στάση αποσιώπησης και μετέπειτα της παθητικότητας που κράτησε σχετικά με το περιστατικό της μετανάστριας εργάτριας Κ. Κούνεβα καθώς και η αποκάλυψη του ό,τι η ίδια η ΓΣΣΕ μισθώνει τέτοιες εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων για τον καθαρισμό του κτιρίου της, την απαξίωσε ακόμα περισσότερο στην συνείδηση του κόσμου της εργασίας. Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ΓΣΕΕ διαφάνηκε στο ότι για πρώτη φορά φέτος την πρωτομαγιά. Δεν διοργάνωσε καν την εθιμοτυπική συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως αλλά διοργάνωσε μια συναυλία στην Αθήνα, αφού εξασφάλισε τη συμμετοχή διαφόρων γνωστών τραγουδιστών.
Τα κόμματα, από την άλλη πλευρά δεν μπορούν να αφομοιώσουν, πλέον, αποτελεσματικά την κοινωνική διαμαρτυρία. Τα αποτελέσματα των φετινών ευρωεκλογών, με το ιστορικό ποσοστό της αποχής και του άκυρου να φτάνει το 60%, αποδεικνύουν περίτρανα την δυσμενή συνθήκη που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος σήμερα.. Και μπορεί, βέβαια, η αποχή από μόνη της να μην σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο, όμως μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί από την εξέγερση του Δεκέμβρη είναι υπαρκτή η πιθανότητα ένα μεγάλο μέρος των εκμεταλλευόμενων να κατευθυνθεί από την αποχή στην κοινωνική ανυπακοή και από την ανυπακοή στην εξέγερση. Το κράτος σήμερα μελετά σοβαρά αυτήν την πιθανή εξέλιξη και προσπαθεί να βρει το μέσο για να την αντιμετωπίσει.
Το κράτος προσανατολίζεται στην ισχυροποίηση και τον εκσυγχρονισμό των υλικών κατασταλτικών μηχανισμών καθώς και στην αναπροσαρμογή του θεσμικού κατασταλτικού πλαισίου. Στο δίπολο της κρατικής καταστολής, κρατική βία/ενσωμάτωση, το βάρος πέφτει στην πρώτη πλευρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πλευρά της ενσωμάτωσης παύει να υφίσταται. Ίσα-ίσα πάντα το σύστημα αφήνει όλες τις εναλλακτικές επιλογές ανοιχτές. Απλά, στις δεδομένες συνθήκες η ενίσχυση των υλικών κατασταλτικών μηχανισμών προκρίνεται από το Κράτος ως πιο αποτελεσματική.
Το νέο αυτό κατασταλτικό μοντέλο προορίζεται να χρησιμοποιηθεί από τώρα σε κάποια από τα κοινωνικά αυτά κομμάτια που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και τους μετανάστες.
Μέσα σ’ αυτή τη λογική της νέας μεθοδολογίας καταστολής το κράτος οργανώνει νέες μηχανοκίνητες ομάδες καταστολής (π.χ. Ομάδα Δέλτα.). Ψηφίζει τον νέο νόμο εναντίον της κουκουλοφορίας, θεσπίζοντας πιο αυστηρές ποινές για όσους με καλυμμένα τα πρόσωπα συμμετέχουν στις διάφορες κοινωνικές κινητοποιήσεις. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και οι διάφορες συζητήσεις που γίνονται στα ΜΜΕ για νέες αλλαγές στο νόμο που διέπει το θεσμό του Πανεπιστημιακού Ασύλου, την νομιμοποίηση της χρήσης των καμερών παρακολούθησης στις διαδηλώσεις καθώς και η διαρροή πληροφοριών περί αναμενόμενης καταστολής των διαφόρων καταλήψεων και στεκιών του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου μέσα στο καλοκαίρι. Έτσι, το κράτος βάζει ξανά στο στόχαστρο τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Προκειμένου να περιορίσει την αυξανόμενη δυναμική του από το Δεκέμβρη και μετά. Έτσι ώστε σε μια νέα ενδεχόμενη εξεγερσιακή κατάσταση να μην μπορεί να παίξει αποτελεσματικά το ρόλο που έπαιξε στα δεκεμβριανά.
Από την άλλη πλευρά, η καταστολή κατευθύνεται άμεσα, ενάντια σε μια άλλη συνιστώσα της εξέγερσης του Δεκέμβρη τους μετανάστες. Τα τελευταία πογκρόμ κατά των μεταναστών με συντονισμένες επιχειρήσεις για συλλήψεις στο κέντρο της από μεγάλο αριθμό αστυνομικής δύναμης. Τα σχέδια για μαζικές απελάσεις και για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Είναι καταφανής η πρόθεση του κράτους να δώσει ένα μάθημα στους μετανάστες “προς γνώσιν και συμμόρφωσιν”. Στόχος του κράτους εδώ δεν είναι τόσο η απέλαση των λαθρομεταναστών από τη χώρα –αυτό δεν έχει γίνει πουθενά στην Ευρώπη ή στον κόσμο– όσο η πειθάρχηση αυτού του κομματιού του προλεταριάτου και ο διαχωρισμός του από άλλα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα.
Μια άλλη διάσταση της καταστολής αυτή των φασιστικών συμμοριών μέσα στα πλαίσια της νέας κατασταλτικής μεθοδολογίας αναβαθμίζεται. Το κράτος αφήνει τις φασιστικές συμμορίες να δρουν ανενόχλητα. χωρίς να ενδιαφέρεται να τηρήσει ούτε καν τα προσχήματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η επίθεση από χρυσαγίτες στους μετανάστες πριν μερικές μέρες στο χώρο του παλιού εφετείου στην Μενάνδρου με τους μπάτσους δίπλα τους να τους κοιτάνε. Επίσης, η πρόσφατη ιστορία με την κατάληψη παιδικής χαράς στον Άγιο Παντελεήμονα από φασίστες καμουφλαρισμένους κάτω από την ταμπέλα της Επιτροπής Πολιτών.
Μέσα σ’ αυτή τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται, απαιτείται να δείξουμε τη δέουσα προσοχή. Καθίσταται αναγκαίο χρησιμοποιώντας την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη να περάσουμε στην επίθεση.
Να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους μετανάστες εργάτες.
Να δείξουμε ότι η επιχείρηση εξάρθρωσης του αναρχικού χώρου, που από το καλοκαίρι του 2002, φαντασιώνονται οι κάθε είδους ειδικοί της ενημέρωσης δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Πλανώνται πλάνην οικτράν οι νοσηροί εγκέφαλοι των νέων κατασταλτικών μεθόδων αν νομίζουν πως μ’ αυτά τα μέσα μπορούν να εκτρέψουν το ποτάμι της οργής ενάντια στην κυριαρχία.
Εντός αυτής της συγκυρίας, έχει μεγάλη σημασία για μας σήμερα σε μια πρώτη φάση να εμποδίσουμε αν όχι να ανακόψουμε, την “επιχείρηση σκούπα” κατά των μεταναστών.
• ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 7 ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ.
• ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
• ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΤΙ ΟΣΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝ ΨΗΦΙΣΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ.
• ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.
Έξι μήνες μετά τα Δεκεμβριανά, το ελληνικό κράτος, με νωπά ακόμα τα τραύματα που του προκάλεσε η κοινωνική και ταξική εξέγερση, επιχειρεί την ανασύνταξή του μέσα στα πλαίσια των νέων δυσμενών συνθηκών που έχουν προκληθεί από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού στη χώρα μας.
Στη δεδομένη ιστορική συγκυρία, το κράτος δεν διαθέτει όπως άλλοτε στη φαρέτρα του, ισχυρά μέσα ενσωμάτωσης των εκμεταλλευόμενων στους σύγχρονους όρους της κυριαρχίας. Ο μηχανισμοί ενσωμάτωσης που διαθέτει το αστικό κράτος, τα κόμματα και τα συνδικάτα που ήδη εδώ και καιρό δεν μπορούσαν να χειραγωγήσουν αποτελεσματικά την κοινωνική και ταξική οργή έχουν απαξιωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό στη συνείδηση του κόσμου.
Τα συνδικάτα μέσα σ’ όλη αυτή τη λαίλαπα ούτε καν δεν έχουν καταφέρει να αρθρώσουν ένα λόγο εναντίωσης, ούτε βέβαια έχουν την πρόθεση να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους σε αγώνες που να φρενάρουν έστω και σε ένα βαθμό αυτή την νέα επέλαση του κεφαλαίου. Άλλοτε, συνδικάτα με τους διεκδικητικούς αγώνες τους για αύξηση των μισθών, τη μείωση του ωραρίου και την βελτίωση των συνθηκών εργασίας συνέβαλαν στην ισχυροποίηση της θέσης του εργάτη –πάντα όμως εντός της καπιταλιστικής παραγωγικής σχέσης– και ταυτόχρονα στην βελτίωση του ίδιου του καπιταλισμού. Σε μια επόμενη φάση, περαιτέρω συντηρητικοποίησής τους πρόβαλλαν το σύνθημα της υπεράσπισης των κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων, το δικαίωμα στη δουλειά, τα επιδόματα κλπ. Στην σημερινή φάση του εξ αρχής οριστικού ξεπουλήματος των εργαζομένων τα συνδικάτα λειτουργούν ανοιχτά ως κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα του βαθιά αντιδραστικού χαρακτήρα της ΓΣΕΕ είναι η στάση της στα γεγονότα του Δεκέμβρη που, εν τω μέσω της εξέγερσης, ανέβαλλε την προγραμματισμένη συγκέντρωσή της στην Ομόνοια προκειμένου να συμβάλει στο καταλάγιασμα της εξέγερσης και στην επιστροφή στην κανονικότητα.. Ακόμη η αρχική στάση αποσιώπησης και μετέπειτα της παθητικότητας που κράτησε σχετικά με το περιστατικό της μετανάστριας εργάτριας Κ. Κούνεβα καθώς και η αποκάλυψη του ό,τι η ίδια η ΓΣΣΕ μισθώνει τέτοιες εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων για τον καθαρισμό του κτιρίου της, την απαξίωσε ακόμα περισσότερο στην συνείδηση του κόσμου της εργασίας. Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ΓΣΕΕ διαφάνηκε στο ότι για πρώτη φορά φέτος την πρωτομαγιά. Δεν διοργάνωσε καν την εθιμοτυπική συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως αλλά διοργάνωσε μια συναυλία στην Αθήνα, αφού εξασφάλισε τη συμμετοχή διαφόρων γνωστών τραγουδιστών.
Τα κόμματα, από την άλλη πλευρά δεν μπορούν να αφομοιώσουν, πλέον, αποτελεσματικά την κοινωνική διαμαρτυρία. Τα αποτελέσματα των φετινών ευρωεκλογών, με το ιστορικό ποσοστό της αποχής και του άκυρου να φτάνει το 60%, αποδεικνύουν περίτρανα την δυσμενή συνθήκη που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος σήμερα.. Και μπορεί, βέβαια, η αποχή από μόνη της να μην σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο, όμως μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί από την εξέγερση του Δεκέμβρη είναι υπαρκτή η πιθανότητα ένα μεγάλο μέρος των εκμεταλλευόμενων να κατευθυνθεί από την αποχή στην κοινωνική ανυπακοή και από την ανυπακοή στην εξέγερση. Το κράτος σήμερα μελετά σοβαρά αυτήν την πιθανή εξέλιξη και προσπαθεί να βρει το μέσο για να την αντιμετωπίσει.
Το κράτος προσανατολίζεται στην ισχυροποίηση και τον εκσυγχρονισμό των υλικών κατασταλτικών μηχανισμών καθώς και στην αναπροσαρμογή του θεσμικού κατασταλτικού πλαισίου. Στο δίπολο της κρατικής καταστολής, κρατική βία/ενσωμάτωση, το βάρος πέφτει στην πρώτη πλευρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πλευρά της ενσωμάτωσης παύει να υφίσταται. Ίσα-ίσα πάντα το σύστημα αφήνει όλες τις εναλλακτικές επιλογές ανοιχτές. Απλά, στις δεδομένες συνθήκες η ενίσχυση των υλικών κατασταλτικών μηχανισμών προκρίνεται από το Κράτος ως πιο αποτελεσματική.
Το νέο αυτό κατασταλτικό μοντέλο προορίζεται να χρησιμοποιηθεί από τώρα σε κάποια από τα κοινωνικά αυτά κομμάτια που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και τους μετανάστες.
Μέσα σ’ αυτή τη λογική της νέας μεθοδολογίας καταστολής το κράτος οργανώνει νέες μηχανοκίνητες ομάδες καταστολής (π.χ. Ομάδα Δέλτα.). Ψηφίζει τον νέο νόμο εναντίον της κουκουλοφορίας, θεσπίζοντας πιο αυστηρές ποινές για όσους με καλυμμένα τα πρόσωπα συμμετέχουν στις διάφορες κοινωνικές κινητοποιήσεις. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και οι διάφορες συζητήσεις που γίνονται στα ΜΜΕ για νέες αλλαγές στο νόμο που διέπει το θεσμό του Πανεπιστημιακού Ασύλου, την νομιμοποίηση της χρήσης των καμερών παρακολούθησης στις διαδηλώσεις καθώς και η διαρροή πληροφοριών περί αναμενόμενης καταστολής των διαφόρων καταλήψεων και στεκιών του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου μέσα στο καλοκαίρι. Έτσι, το κράτος βάζει ξανά στο στόχαστρο τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Προκειμένου να περιορίσει την αυξανόμενη δυναμική του από το Δεκέμβρη και μετά. Έτσι ώστε σε μια νέα ενδεχόμενη εξεγερσιακή κατάσταση να μην μπορεί να παίξει αποτελεσματικά το ρόλο που έπαιξε στα δεκεμβριανά.
Από την άλλη πλευρά, η καταστολή κατευθύνεται άμεσα, ενάντια σε μια άλλη συνιστώσα της εξέγερσης του Δεκέμβρη τους μετανάστες. Τα τελευταία πογκρόμ κατά των μεταναστών με συντονισμένες επιχειρήσεις για συλλήψεις στο κέντρο της από μεγάλο αριθμό αστυνομικής δύναμης. Τα σχέδια για μαζικές απελάσεις και για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Είναι καταφανής η πρόθεση του κράτους να δώσει ένα μάθημα στους μετανάστες “προς γνώσιν και συμμόρφωσιν”. Στόχος του κράτους εδώ δεν είναι τόσο η απέλαση των λαθρομεταναστών από τη χώρα –αυτό δεν έχει γίνει πουθενά στην Ευρώπη ή στον κόσμο– όσο η πειθάρχηση αυτού του κομματιού του προλεταριάτου και ο διαχωρισμός του από άλλα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα.
Μια άλλη διάσταση της καταστολής αυτή των φασιστικών συμμοριών μέσα στα πλαίσια της νέας κατασταλτικής μεθοδολογίας αναβαθμίζεται. Το κράτος αφήνει τις φασιστικές συμμορίες να δρουν ανενόχλητα. χωρίς να ενδιαφέρεται να τηρήσει ούτε καν τα προσχήματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η επίθεση από χρυσαγίτες στους μετανάστες πριν μερικές μέρες στο χώρο του παλιού εφετείου στην Μενάνδρου με τους μπάτσους δίπλα τους να τους κοιτάνε. Επίσης, η πρόσφατη ιστορία με την κατάληψη παιδικής χαράς στον Άγιο Παντελεήμονα από φασίστες καμουφλαρισμένους κάτω από την ταμπέλα της Επιτροπής Πολιτών.
Μέσα σ’ αυτή τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται, απαιτείται να δείξουμε τη δέουσα προσοχή. Καθίσταται αναγκαίο χρησιμοποιώντας την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη να περάσουμε στην επίθεση.
Να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους μετανάστες εργάτες.
Να δείξουμε ότι η επιχείρηση εξάρθρωσης του αναρχικού χώρου, που από το καλοκαίρι του 2002, φαντασιώνονται οι κάθε είδους ειδικοί της ενημέρωσης δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Πλανώνται πλάνην οικτράν οι νοσηροί εγκέφαλοι των νέων κατασταλτικών μεθόδων αν νομίζουν πως μ’ αυτά τα μέσα μπορούν να εκτρέψουν το ποτάμι της οργής ενάντια στην κυριαρχία.
Εντός αυτής της συγκυρίας, έχει μεγάλη σημασία για μας σήμερα σε μια πρώτη φάση να εμποδίσουμε αν όχι να ανακόψουμε, την “επιχείρηση σκούπα” κατά των μεταναστών.
• ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 7 ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ.
• ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
• ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΤΙ ΟΣΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝ ΨΗΦΙΣΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ.
• ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.
Πέμπτη, 21 Μαΐου 2009
Τρίτη, 12 Μαΐου 2009
Κινητοποίηση ενάντια στο «Athens Summit 2009 για το κλίμα: Στον Δρόμο προς την Κοπεγχάγη», 12 και 13 Μαΐου
Αντικρίζοντας καθημερινά ένα πλανήτη που πλήττεται από την ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή με καταστρεπτικές συνέπειες και προοπτικές για το ανθρώπινο είδος και κάθε άλλη μορφή ζωής...
Είναι προφανές πως κάτι πρέπει να αλλάξει ριζικά και άμεσα σε αυτό τον κόσμο!
Τα κράτη και οι πολυεθνικές προσπαθούν να μεταφέρουν την τεράστια ευθύνη τους για την κλιματική αλλαγή σε όλη την κοινωνία, προβάλλοντας τους εαυτούς τους ως προστάτες της φύσης. Επιδιώκουν την περαιτέρω επέκταση της οικονομίας της αγοράς στο φυσικό περιβάλλον, δίνουν χρηματική αξία στη μόλυνση του διοξειδίου του άνθρακα, προωθούν το εμπόριο ρύπων και υποστηρίζουν ψευδώς πως η τεχνολογία θα επιλύσει το πρόβλημα. Εν τέλει προσπαθούν να πρασινίσουν ένα σύστημα που η ίδια η βάση του βρίσκεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης.
Αυτό είναι το κλίμα του πλανήτη μας.
Δεν είναι άλλη μια ευκαιρία για επενδύσεις!
Η κυριαρχία αναγνωρίζει μόνο οικονομίες, αγορές και εταιρικά κέρδη, ενώ εμείς βλέπουμε τους ανθρώπους και τη φύση...
Η κυριαρχία πουλάει την ενέργεια σαν εμπόρευμα και ιδιωτικοποιεί τους φυσικούς πόρους, ενώ εμείς τα βλέπουμε σαν κοινωνικά αγαθά...
Η κυριαρχία οραματίζεται και πλασάρει τεχνολογικές λύσεις μεγάλης κλίμακας και επιστημονικής φαντασίας (όπως η δέσμευση και η αποθήκευση άνθρακα), ενώ εμείς βλέπουμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μικρής κλίμακας, συλλογική ιδιοκτησία, αυτοδιαχείριση και μείωση της κατανάλωσης...
Η κυριαρχία οραματίζεται την παγκοσμιοποιημένη και αέναη ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής οικονομίας, ενώ εμείς βλέπουμε την τοπική, ισορροπημένη συνύπαρξη και την αλληλέγγυα παραγωγή...
Τη λύση δεν πρόκειται ποτέ να την φέρουν οι κυρίαρχοι, αλλά οι κοινωνικοί αγώνες...
Το κάλεσμα για κλιματική δράση είναι αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ
Τρίτη 12/5, 12:00 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ στο μετρό Ευαγγελισμός
Τετάρτη 13/5, 19:00 Συζήτηση με συντρόφους από την Κοπεγχάγη, σχετικά με τις κινητοποιήσεις κατά την διάρκεια της παγκόσμιας συνδιάσκεψης του ΟΗΕ για το κλίμα, τον Δεκέμβρη του 2009 στην Κοπεγχάγη, στο Πάρκο Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής
Πρωτοβουλία για τη κλιματική αλλαγή
Παρασκευή, 8 Μαΐου 2009
Αντιφασιστική συγκέντωση το Σάββατο 9/5 στην πλ.Κάννιγκος,ώρα 17
Το Σάββατο 9/5 θα γίνει συγκέντρωση και συλλαλητήριο φασιστών στην Ομόνοια,ενάντια στους μετανάστες.
Αντιφασιστική συγκέντρωση το Σάββατο 9/5 στην πλ. Κάννιγγος,ώρα 17:00.
Θα προηγηθεί συνέλευση στο Πολυτεχνείο(κτίριο Γκίνη) την Παρασκευή 8/5,ώρα 19:00,για να συζητηθεί η προετοιμασία της συγκέντρωσης του Σαββάτου.
Να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί, για ένα γερό χτύπημα στον ρατσισμό και τον φασισμό.
Συγκέντρωση-πορεία ενάντια στο συνέδριο της Bionova (Σύνταγμα, 9/5, 11:00)
Η BIONOVA είναι η εταιρεία που έχει αναλάβει το ρόλο του υπεύθυνου εκπροσώπου των εταιρειών βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα. Η ατζέντα της περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την προώθηση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών και βιοκαυσίμων, τις βιοτεχνολογικές καινοτοµίες στην ιατρική και τη βιολογία, καθώς και το πατεντάρισµα γονιδιακού υλικού. Η Bionova Ε.Ε. εκπροσωπεί το ευρωπαϊκό λόμπι βιοτεχνολογίας EuropaBio, ως EuropaBio Hellas, και με πρόφαση την επιστημονική και κοινωνική ανάπτυξη προπαγανδίζει και υποβοηθά την εδραίωση της βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα σε τεχνολογικό και εμπορικό επίπεδο.
Η BIONOVA διοργανώνει και φέτος το ετήσιο συνέδριο βιοτεχνολογίας στις 8 και 9 ΜΑϊΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ, όπου θα προσπαθήσει πάλι να προωθήσει τα συµφέροντα του λόµπι της βιοτεχνολογίας.
Τα σχέδια της BIONOVA δεν θα μείνουν αναπάντητα.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ "ΕΛΠΙΔΑΣ"
Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΓΟΝΙΔΙΩΝ
http://blogs.espiv.net/koinostopos/
Δευτέρα, 4 Μαΐου 2009
Στην μνήμη των ανώνυμων μαρτύρων της εργατικής τάξης. Μια προκήρυξη που δεν μοιράστηκε...
"όλοι μας ανήκουμε στην ανάσταση..."
Νίκος Καρούζος
Η εργατική τάξη σε όλο τον πλανήτη βιώνει τις επιπτώσεις μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεν πρόκειται για «φυσιολογική κατάσταση».δηλαδή για μία κρίση σαν αυτές που έχει γνωρίσει, αρκετές ,ο καπιταλισμός τον περασμένο αιώνα. Πρόκειται για την πιο βαθιά κρίση του σάπιου και οριστικά παρακμασμένου καπιταλιστικού συστήματος, ανάλογη με την μεγάλη κρίση του 1929 και για πολλούς ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν. Μια κρίση που κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την διάρκεια της και εξέλιξη της.
Οι κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται είναι δραματικές και είμαστε μόνο στην αρχή. Ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος αντιμετωπίζει μια συνεχώς αναπτυσσόμενη συγχρονισμένη ύφεση. Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο, πάρα τα μέτρα που παίρνουν, αδυνατούν να σταματήσουν την κατάρρευση των οικονομιών τους. Ο φόβος για μια ολοκληρωτική κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας είναι διάχυτος παντού.
Ζητάμε να πληρώσουν οι καπιτα-ληστές. Έχουμε, όμως σκεφτεί με ποιόν τρόπο θα πληρώσουν; Μπορεί να υπάρξει «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» ή έστω μια κάποια επαναρύθμιση, όταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει το κεφάλαιο, μαζί και η βάρβαρη και σάπια καπιταλιστική κοινωνία του, είναι να σπρώξει την εργατική τάξη στην απόλυτη εξαθλίωση και αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται. Σε όλον τον κόσμο από την Αμερική μέχρι την Κίνα ένα γιγάντιο τσουνάμι απολύσεων έχει αρχίσει και συνεχώς μεγαλώνει, σπρώχνοντας εκατομμύρια εργατών στην μόνιμη ανεργία και την καταστροφή.
Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κύρια της εργατικής τάξης μέσα από την μόνιμη ανεργία και τον πόλεμο, τα ακραία αντεργατικά μέτρα (ελαστικοποίηση της εργασίας, η διάλυση υγείας, παιδείας και κάθε κοινωνικής προστασίας), η μετατροπή του κράτους της «αστικής δημοκρατίας» σε «κράτος τρομοκράτη» για κάθε εργαζόμενο που αγωνίζεται και εξεγείρεται, αποτελούν τον απόλυτο όρο για την παράταση της ζωής του κεφαλαίου, για να μπορέσει έστω και πρόσκαιρα να επιβιώσει.
Ο μόνος ο δικός μας δρόμος, από εδώ και πέρα είναι ο δρόμος της σύγκρουσης μέχρι τέλους με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και το κράτος του. Αν δεν αναλάβουμε τώρα και πρακτικά αυτό το καθήκον, ίσως αύριο να είναι αργά...
Αυτό τον δρόμο μας τον έδειξαν οι μέρες και οι νύχτες του Αλέξη και το βιτριόλι στην μετανάστρια εργάτρια Κωνσταντίνα, είναι Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.
Οι χιλιάδες μαθητές, άνεργοι, μεροκαματιάρηδες, γυναίκες, μετανάστες, γονείς, καταπιεσμένοι, εργαζόμενος λαός από την μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη, που για δύο βδομάδες διαδηλώναμε στους φλεγόμενους δρόμους
νοιώσαμε, την δύναμη μας. Καταλάβαμε ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα βάλουμε με την κυβέρνηση, το σάπιο πολιτικό σύστημα, το κράτος, και την εξουσία. Την διεφθαρμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μετρήσαμε όλους αυτούς που μιλάνε στο όνομα μας, και τους κρίναμε την κρίσιμη στιγμή, που το κεφάλαιο και η κυβέρνηση του φοβισμένη, παραλυμένη και αμυνόμενη ζήτησε βοήθεια από τα κόμματα και προετοίμαζε τον στρατό... Οι φλόγες του Δεκέμβρη ζέσταναν την ελπίδα μας, όχι για μια λιγότερο μίζερη ζωή, αλλά ζωή με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Η καπιταλιστική Ελλάδα βρίσκεται σε ακήρυχτη χρεοκοπία και στα νύχια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων και των απολύσεων έχει αρχίσει. Η αναμέτρηση δεν βρίσκεται πίσω μας αλλά μπροστά μας.
Η υπεράσπιση της βασικότερης συνθήκης της ζωής, της εργασίας, γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Οι ανάγκες του αγώνα είναι πολύ μακριά από 24ωρες απεργίες.
Χρειάζεται αγώνας διαρκείας.
Χρειάζεται ενότητα δράσης κάθε μαχόμενης δύναμης της εργατικής τάξης, κάθε αγωνιζόμενου ταξικού συνδικάτου, κάθε συλλογικότητας παλαιάς και νέας, κάθε και κέντρου αγώνα...
Τα πολιτικά πλαίσια και τα ωραία λόγια, αν δεν προωθούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης και την δράση είναι άχρηστα, είτε είναι αριστερά είτε αναρχικά είτε εκλογικά είτε αντιεκλογικά...
ΑΥΤΗ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ...
και δυστυχώς δεν τους την αφιερώσαμε...
όλοι μας...
Νίκος Καρούζος
Η εργατική τάξη σε όλο τον πλανήτη βιώνει τις επιπτώσεις μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεν πρόκειται για «φυσιολογική κατάσταση».δηλαδή για μία κρίση σαν αυτές που έχει γνωρίσει, αρκετές ,ο καπιταλισμός τον περασμένο αιώνα. Πρόκειται για την πιο βαθιά κρίση του σάπιου και οριστικά παρακμασμένου καπιταλιστικού συστήματος, ανάλογη με την μεγάλη κρίση του 1929 και για πολλούς ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν. Μια κρίση που κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την διάρκεια της και εξέλιξη της.
Οι κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται είναι δραματικές και είμαστε μόνο στην αρχή. Ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος αντιμετωπίζει μια συνεχώς αναπτυσσόμενη συγχρονισμένη ύφεση. Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο, πάρα τα μέτρα που παίρνουν, αδυνατούν να σταματήσουν την κατάρρευση των οικονομιών τους. Ο φόβος για μια ολοκληρωτική κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας είναι διάχυτος παντού.
Ζητάμε να πληρώσουν οι καπιτα-ληστές. Έχουμε, όμως σκεφτεί με ποιόν τρόπο θα πληρώσουν; Μπορεί να υπάρξει «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» ή έστω μια κάποια επαναρύθμιση, όταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει το κεφάλαιο, μαζί και η βάρβαρη και σάπια καπιταλιστική κοινωνία του, είναι να σπρώξει την εργατική τάξη στην απόλυτη εξαθλίωση και αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται. Σε όλον τον κόσμο από την Αμερική μέχρι την Κίνα ένα γιγάντιο τσουνάμι απολύσεων έχει αρχίσει και συνεχώς μεγαλώνει, σπρώχνοντας εκατομμύρια εργατών στην μόνιμη ανεργία και την καταστροφή.
Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κύρια της εργατικής τάξης μέσα από την μόνιμη ανεργία και τον πόλεμο, τα ακραία αντεργατικά μέτρα (ελαστικοποίηση της εργασίας, η διάλυση υγείας, παιδείας και κάθε κοινωνικής προστασίας), η μετατροπή του κράτους της «αστικής δημοκρατίας» σε «κράτος τρομοκράτη» για κάθε εργαζόμενο που αγωνίζεται και εξεγείρεται, αποτελούν τον απόλυτο όρο για την παράταση της ζωής του κεφαλαίου, για να μπορέσει έστω και πρόσκαιρα να επιβιώσει.
Ο μόνος ο δικός μας δρόμος, από εδώ και πέρα είναι ο δρόμος της σύγκρουσης μέχρι τέλους με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και το κράτος του. Αν δεν αναλάβουμε τώρα και πρακτικά αυτό το καθήκον, ίσως αύριο να είναι αργά...
Αυτό τον δρόμο μας τον έδειξαν οι μέρες και οι νύχτες του Αλέξη και το βιτριόλι στην μετανάστρια εργάτρια Κωνσταντίνα, είναι Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.
Οι χιλιάδες μαθητές, άνεργοι, μεροκαματιάρηδες, γυναίκες, μετανάστες, γονείς, καταπιεσμένοι, εργαζόμενος λαός από την μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη, που για δύο βδομάδες διαδηλώναμε στους φλεγόμενους δρόμους
νοιώσαμε, την δύναμη μας. Καταλάβαμε ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα βάλουμε με την κυβέρνηση, το σάπιο πολιτικό σύστημα, το κράτος, και την εξουσία. Την διεφθαρμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μετρήσαμε όλους αυτούς που μιλάνε στο όνομα μας, και τους κρίναμε την κρίσιμη στιγμή, που το κεφάλαιο και η κυβέρνηση του φοβισμένη, παραλυμένη και αμυνόμενη ζήτησε βοήθεια από τα κόμματα και προετοίμαζε τον στρατό... Οι φλόγες του Δεκέμβρη ζέσταναν την ελπίδα μας, όχι για μια λιγότερο μίζερη ζωή, αλλά ζωή με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Η καπιταλιστική Ελλάδα βρίσκεται σε ακήρυχτη χρεοκοπία και στα νύχια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων και των απολύσεων έχει αρχίσει. Η αναμέτρηση δεν βρίσκεται πίσω μας αλλά μπροστά μας.
Η υπεράσπιση της βασικότερης συνθήκης της ζωής, της εργασίας, γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Οι ανάγκες του αγώνα είναι πολύ μακριά από 24ωρες απεργίες.
Χρειάζεται αγώνας διαρκείας.
Χρειάζεται ενότητα δράσης κάθε μαχόμενης δύναμης της εργατικής τάξης, κάθε αγωνιζόμενου ταξικού συνδικάτου, κάθε συλλογικότητας παλαιάς και νέας, κάθε και κέντρου αγώνα...
Τα πολιτικά πλαίσια και τα ωραία λόγια, αν δεν προωθούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης και την δράση είναι άχρηστα, είτε είναι αριστερά είτε αναρχικά είτε εκλογικά είτε αντιεκλογικά...
ΑΥΤΗ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ...
και δυστυχώς δεν τους την αφιερώσαμε...
όλοι μας...
Τετάρτη, 29 Απριλίου 2009
ΚΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 200 ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ….
[…] Οι Έλληνες, όπως φαίνεται από την έρευνα, φοβούνται: τη χρεοκοπία της οικονομίας (56,6%), την ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη (51,7%) και τον κίνδυνο εκτροπής των δημοκρατικών θεσμών (25%). Από τον περασμένο Δεκέμβριο έχει ενταθεί η συχνότητα των εκδηλώσεων βίας. Το 57,1% των Ελλήνων θεωρεί ότι οι ομάδες που ασκούν βία έχουν κοινωνικό έρεισμα, γι’ αυτό και διευκολύνεται η δράση τους, ενώ περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Έλληνες είναι αλληλέγγυοι με τις ομάδες αυτές. Επίσης, το 16,1% των ερωτωμένων αντιμετωπίζει τους κουκουλοφόρους ως γνήσια έκφραση αντίστασης. […]
«Η κρίση αλλάζει τις κοινωνικές αξίες», Το Βήμα της Κυριακής, 19-4-2009
Αν και γνωρίζουμε τον ύπουλο ρόλο των δημοσκοπήσεων στην κατασκευή συναίνεσης και τη χειραγώγηση της «κοινής γνώμης» δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε τα αποτελέσματα πρόσφατης δημοσκόπησης που δημοσιεύτηκε στα «ψιλά» του αστικού Τύπου χωρίς να σχολιαστεί επαρκώς όπως συνήθως συμβαίνει. Τα όσα προκύπτουν από την έρευνα επιβεβαιώνουν ότι ο πανικός των κυρίαρχων είναι δικαιολογημένος και ότι το κατάπτυστο νομοσχέδιο Δένδια είναι η νομοθετική θωράκισή τους απέναντι στην οργή των εξεγερμένων και μια απέλπιδα προσπάθεια να ποινικοποιήσουν κάθε μορφή αντίστασης από το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας και όχι, όπως επικαλούνται, μια προσπάθεια για την «καταπολέμηση της βίας και της εγκληματικότητας». Όπως επίσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι κανένα νομοσχέδιο και καμία δύναμη καταστολής δεν μπορεί να ανακόψει τη δυναμική πορεία των εξελίξεων. Η χθεσινή πορεία του α/α κινήματος το απέδειξε περίτρανα!
«Η κρίση αλλάζει τις κοινωνικές αξίες», Το Βήμα της Κυριακής, 19-4-2009
Αν και γνωρίζουμε τον ύπουλο ρόλο των δημοσκοπήσεων στην κατασκευή συναίνεσης και τη χειραγώγηση της «κοινής γνώμης» δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε τα αποτελέσματα πρόσφατης δημοσκόπησης που δημοσιεύτηκε στα «ψιλά» του αστικού Τύπου χωρίς να σχολιαστεί επαρκώς όπως συνήθως συμβαίνει. Τα όσα προκύπτουν από την έρευνα επιβεβαιώνουν ότι ο πανικός των κυρίαρχων είναι δικαιολογημένος και ότι το κατάπτυστο νομοσχέδιο Δένδια είναι η νομοθετική θωράκισή τους απέναντι στην οργή των εξεγερμένων και μια απέλπιδα προσπάθεια να ποινικοποιήσουν κάθε μορφή αντίστασης από το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας και όχι, όπως επικαλούνται, μια προσπάθεια για την «καταπολέμηση της βίας και της εγκληματικότητας». Όπως επίσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι κανένα νομοσχέδιο και καμία δύναμη καταστολής δεν μπορεί να ανακόψει τη δυναμική πορεία των εξελίξεων. Η χθεσινή πορεία του α/α κινήματος το απέδειξε περίτρανα!
Δευτέρα, 27 Απριλίου 2009
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ! Διαδήλωση, Τρ. 28-4
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ Τρίτη 28 Απρίλη, πάρκο Ναυαρίνου & Ζ. Πηγής. 6μμ
Η στοχοποίηση και οι απειλές από μπάτσους, ΜΜΕ, εισαγγελείς για βίαιη εισβολή των ΜΑΤ στους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα αποτελούν μέρος της ευρύτερης αντιεξεγερτικής επιχείρησης της Δημοκρατίας, τη στιγμή που οι ιδέες και οι πρακτικές της αυτοοργάνωσης διαχέονται κοινωνικά σε συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης και κρίσης του συστήματος.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Η συνεχιζόμενη ομηρία των συλληφθέντων της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το ιδιώνυμο με βάση τα μέσα αυτοπροστασίας όσων αγωνίζονται στους δρόμους, η ποινικοποίηση αντικρατικών συνθημάτων, η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας με τις εκατοντάδες κάμερες και τα νεα σώματα καταστολής, η απόπειρα κατάργησης του ασύλου, είναι αποτελέσματα του φόβου τους μπροστά στη διάχυτη κοινωνική ανταρσία.
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις & τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους
Το κείμενο του ΡΕΣΑΛΤΟ για την πορεία
Κείμενο σημερινής κατάληψης στον ρ/σ IMAGINE
Παρασκευή, 24 Απριλίου 2009
Εκδήλωση Διαμαρτυρίας, Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου & Χ. Τρικούπη, Σαβ. 25-4
Τα ξημερώματα της Τετάρτης 22 Απριλίου 2009, στις 5 π.μ., το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου δέχτηκε απρόκλητη και ιδιαίτερα βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ.
Καλούμε όλους τους κατοίκους της περιοχής και τους ευαισθητοποιημένους κατοίκους όλης της πόλης να συμμετέχουν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας το Σάββατο 25 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι στο πάρκο Ναυαρίνου.
Ανοιχτή Συνέλευση Πάρκου
http://parkingparko.blogspot.com/
Καλούμε όλους τους κατοίκους της περιοχής και τους ευαισθητοποιημένους κατοίκους όλης της πόλης να συμμετέχουν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας το Σάββατο 25 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι στο πάρκο Ναυαρίνου.
Ανοιχτή Συνέλευση Πάρκου
http://parkingparko.blogspot.com/
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ενάντια στην κρατική καταστολή, Σαβ. 25-4
Η στοχοποίηση και οι απειλές από μπάτσους, ΜΜΕ, εισαγγελείς για βίαιη εισβολή των ΜΑΤ στους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα αποτελούν μέρος της ευρύτερης αντιεξεγερτικής επιχείρησης της Δημοκρατίας, τη στιγμή που οι ιδέες και οι πρακτικές της αυτοοργάνωσης διαχέονται κοινωνικά σε συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης και κρίσης του συστήματος.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Η συνεχιζόμενη ομηρία των συλληφθέντων της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το ιδιώνυμο με βάση τα μέσα αυτοπροστασίας όσων αγωνίζονται στους δρόμους, η ποινικοποίηση αντικρατικών συνθημάτων, η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας με τις εκατοντάδες κάμερες και τα νεα σώματα καταστολής, η απόπειρα κατάργησης του ασύλου, είναι αποτελέσματα του φόβου τους μπροστά στη διάχυτη κοινωνική ανταρσία.
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
ΣΥΝΑΥΛΙΑ Σάββατο 25 Απρίλη, Θησείο, 8μμ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ Τρίτη 28 Απρίλη, πάρκο Ναυαρίνου & Ζ. Πηγής. 6μμ
Καταλήψεις, Αυτοδιαχειριζόμενα Στέκια, Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/στριες
Πέμπτη, 23 Απριλίου 2009
Καταγγέλουμε την απρόκλητη και ιδιαίτερα βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ
Τα ξημερώματα της Τετάρτης 22 Απριλίου 2009, στις 5 π.μ., το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου δέχτηκε απρόκλητη και ιδιαίτερα βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ.
Το βράδυ, γύρω στις 11μ.μ., είχε προηγηθεί ρήψη δύο μολώτοφ στη διμοιρία που σταθμεύει στη Χαρ. Τρικούπη. Έξι ώρες αργότερα, τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ περικύκλωσαν το πάρκο και ξυλοκόπησαν με άγριο τρόπο τον κόσμο που καθόταν εκεί χυδαιολογώντας, απειλώντας και εκφράζοντας απερίγραπτο μίσος και σαδιστική ικανοποίηση.
Δύο από αυτά τα άτομα στάλθηκαν στο νοσοκομείο με σπασμένα χέρια και ανοιγμένα κεφάλια. Τέσσερα άτομα προσήχθησαν αναίτια στη ΓΑΔΑ.
Λίγα μέτρα από το σημείο όπου πέντε μήνες πριν δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος βιώσαμε και πάλι να εφαρμόζεται από την πλευρά της ΕΛ.ΑΣ η λογική των μαζικών εκκαθαρίσεων, του πογκρόμ, της κοινωνικής καταστολής και της ‘συλλογικής ευθύνης’. Όλοι γνωρίζουμε ότι η κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται με τη λογική της συλλογικής ευθύνης, όπου τυχαίοι περαστικοί και θαμώνες της περιοχής ξυλοκοπούνται αδιακρίτως, είναι αυθεντικό χαρακτηριστικό φασιστικών καθεστώτων.
Οι πρακτικές αυτές της ΕΛ.ΑΣ δεν μας εκπλήσουν. Γνωρίζουμε ότι είναι στα πλαίσια ενός γενικότερου σχεδίου που στόχο έχει την καταστολή, την ποινικοποίηση και την στρατικοποίηση της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων, καθώς και την εξαφάνιση κάθε κοινωνικής αντίδρασης, αμφισβήτησης και συλλογικού αγώνα.
Καλούμε όλους τους κατοίκους της περιοχής και τους ευαισθητοποιημένους κατοίκους όλης της πόλης να συμμετέχουν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας το Σάββατο 25 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι στο πάρκο Ναυαρίνου.
Καλούμε επίσης την Τρίτη 28 Απριλίου στις 6 μ.μ. σε πορεία που ξεκινάει από το πάρκο Ναυαρίνου για την υπεράσπιση των κοινωνικών κέντρων και των καταλήψεων.
Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές.
Ανοιχτή Συνέλευση Αυτοδιαχειριζόμενου Πάρκου Ναυαρίνου
http://parkingparko.blogspot.com/
Πογκρόμ στα Εξάρχεια!!!
Το βράδυ, γύρω στις 11μ.μ., είχε προηγηθεί ρήψη δύο μολώτοφ στη διμοιρία που σταθμεύει στη Χαρ. Τρικούπη. Έξι ώρες αργότερα, τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ περικύκλωσαν το πάρκο και ξυλοκόπησαν με άγριο τρόπο τον κόσμο που καθόταν εκεί χυδαιολογώντας, απειλώντας και εκφράζοντας απερίγραπτο μίσος και σαδιστική ικανοποίηση.
Δύο από αυτά τα άτομα στάλθηκαν στο νοσοκομείο με σπασμένα χέρια και ανοιγμένα κεφάλια. Τέσσερα άτομα προσήχθησαν αναίτια στη ΓΑΔΑ.
Λίγα μέτρα από το σημείο όπου πέντε μήνες πριν δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος βιώσαμε και πάλι να εφαρμόζεται από την πλευρά της ΕΛ.ΑΣ η λογική των μαζικών εκκαθαρίσεων, του πογκρόμ, της κοινωνικής καταστολής και της ‘συλλογικής ευθύνης’. Όλοι γνωρίζουμε ότι η κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται με τη λογική της συλλογικής ευθύνης, όπου τυχαίοι περαστικοί και θαμώνες της περιοχής ξυλοκοπούνται αδιακρίτως, είναι αυθεντικό χαρακτηριστικό φασιστικών καθεστώτων.
Οι πρακτικές αυτές της ΕΛ.ΑΣ δεν μας εκπλήσουν. Γνωρίζουμε ότι είναι στα πλαίσια ενός γενικότερου σχεδίου που στόχο έχει την καταστολή, την ποινικοποίηση και την στρατικοποίηση της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων, καθώς και την εξαφάνιση κάθε κοινωνικής αντίδρασης, αμφισβήτησης και συλλογικού αγώνα.
Καλούμε όλους τους κατοίκους της περιοχής και τους ευαισθητοποιημένους κατοίκους όλης της πόλης να συμμετέχουν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας το Σάββατο 25 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι στο πάρκο Ναυαρίνου.
Καλούμε επίσης την Τρίτη 28 Απριλίου στις 6 μ.μ. σε πορεία που ξεκινάει από το πάρκο Ναυαρίνου για την υπεράσπιση των κοινωνικών κέντρων και των καταλήψεων.
Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές.
Ανοιχτή Συνέλευση Αυτοδιαχειριζόμενου Πάρκου Ναυαρίνου
http://parkingparko.blogspot.com/
Πογκρόμ στα Εξάρχεια!!!
Τρίτη, 21 Απριλίου 2009
Νέα κατασταλτικά μέτρα, κατειλημμένοι χώροι και συλλογικές απαντήσεις
«Επίσης, θα εκπονηθεί σχέδιο κρίσης για γενικευμένη εξέγερση ή κατά μέτωπο σύγκρουση με κουκουλοφόρους» (από άρθρο αστικής εφημερίδας στις 28/03/08, για τα νέα κατασταλτικά μέτρα της ΕΛ.ΑΣ.)
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη. Όχι, δεν είναι οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, η τεράστια ποσότητα κοινωνικού πλούτου που μεταφέρεται στις τράπεζες, οι σφαίρες και οι χειροβομβίδες που εκτοξεύονται στα σώματα μας, ο περιβαλλοντικός βιασμός του οικοσυστήματος από το κεφάλαιο. Οι κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι για την εντεινόμενη ανασφάλεια γύρω από τις ίδιες της συνθήκες της ύπαρξης της, ευθύνεται η κατασκευασμένη από το θέαμα φιγούρα του «κουκουλοφόρου», ενώ ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων ως τόποι τέλεσης εγκλημάτων.
Αναγορεύοντας σε νούμερο ένα εσωτερικό εχθρό τους διαδηλωτές που στέκονται μαχητικά στον δρόμο απέναντι στους δολοφόνους και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα των καταλήψεων, το κράτος και τα αφεντικά δεν προσπαθούν απλώς να κρύψουν την καταστροφική και εγκληματική φύση τους, που έγινε φανερή κοινωνικά από τις 06/12 κι έπειτα. Επιχειρούν την τρομοκράτηση των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας (αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια), όντας οι ίδιοι τρομοκρατημένοι από το μέγεθος και την δυναμική της κοινωνικής-ταξικής εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η καταστολή είναι η μόνη πρόληψη του συστήματος, μπροστά στην δομική κρίση που αντιμετωπίζει, αφού γνωρίζει ότι η σχεδιαζόμενη μεταφορά του κόστους της κρίσης στις πλάτες των εκμεταλλευόμενων ενέχει τον κίνδυνο ενός ακόμα μεγαλύτερου κι ωριμότερου εξεγερσιακού κινήματος.
Τα τελευταία χρόνια τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αυξήθηκαν τόσο γεωμετρικά όσο και κοινωνικά, παράλληλα και σε αλληλεπίδραση με τους αγώνες που ξεσπούσαν σε διάφορα πεδία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού (φοιτητικές, μαθητικές καταλήψεις, απεργιακές κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, περιβαλλοντικοί/ τοπικοί αγώνες, κινητοποιήσεις μεταναστών και κρατουμένων κ.α.). Στα Δεκεμβριανά του 2008 συνενώθηκε ένα πλήθος υποκειμένων που δεν χωρούσαν στο ηττοπαθές πεδίο της διαμεσολάβησης και της αποσπασματικότητας, στο οποίο περιόριζαν τους αγώνες η αριστερά και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Μέσα από την φωτιά της εξέγερσης ξεπήδησε ένα πλήθος ριζοσπαστικών κινήσεων σε γειτονιές κι εργασιακούς χώρους, πολλές από τις οποίες εδαφικοποίησαν σε κατειλημμένους χώρους, ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης των αναγκών και των αγώνων μας, το οποίο στηρίζεται σε αντιεραρχικές συνελεύσεις, στην αυτενέργεια και την αυτοοργάνωση των ίδιων των δρώντων υποκειμένων, σε αντιεμπορευματικές σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης.
Σε αυτή την τάση κοινωνικής-ταξικής εξάπλωσης και σύνδεσης των αυτοοργανωμένων / κινηματικών (υπο)δομών προσπαθούν να επιτεθούν με τα νέα κατασταλτικά μέτρα που σχεδιάζουν. Στοχοποιούν τις αναρχικές/αντιεξουσιαστικές καταλήψεις για να επιτεθούν συνολικά στις συλλογικότητες που μεταμορφώνουν εγκαταλειμμένους χώρους του αστικού τοπίου, σε δημόσιους χώρους συνεύρεσης και δημιουργίας. Στοχοποιούν τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια των σχολών και το πανεπιστημιακό άσυλο, για να επιτεθούν στην εξάπλωση του κοινωνικού ασύλου πέρα από τα ακαδημαϊκά τείχη, για να προλάβουν το ενδεχόμενο καταλήψεων σε εργασιακούς χώρους. Στοχοποιούν όσους διαδηλωτές χρησιμοποιούν μέσα αυτοπροστασίας και αντιβίας, για να προλάβουν την χρήση τους από ευρύτατα κοινωνικά κομμάτια (όπως έγινε και τον Δεκέμβρη). Φτάνουν στο σημείο να ποινικοποιήσουν την εκφορά του κοινωνικά πιο διαδεδομένου συνθήματος (που όλους μας ενώνει), κατασκευάζοντας τις αφορμές με βάση τις οποίες θα εξαπολύουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις τα ΜΑΤ, απέναντι σε όσους/ες θα κατέβουν στον δρόμο για να αντισταθούν.
Ενισχυτικά ως προς την νομοθετική θωράκιση των μηχανισμών καταστολής, στέκεται η ιδεολογική καταστολή που εξαπολύουν τα ΜΜΕ. Προσπαθούν να διαχωρίσουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα σε «βίαιους κουκουλοφόρους» και σε «ειρηνικούς διαδηλωτές», σε «κακούς/εγκληματικούς» και «καλούς/κοινωνικά χρήσιμους» κατειλημμένους χώρους, προσπαθούν να διαχωρίσουν τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές από το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα στο οποίο συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν. Ο διαχωρισμός και η κατηγοριοποίηση των αγωνιζόμενων, προλειάνει το έδαφος της κατασταλτικής επίθεσης που σχεδιάζουν και εξαπολύουν.
Επιπροσθέτως, η θεαματική προβολή τη καταστολής αναλαμβάνει να αποθαρρύνει κι ένα ποσοστό δυνητικών εχθρών (με συμπληρωματικό στόχο τη πρόκληση απέχθειας όχι γι’ αυτούς που χρησιμοποιούν τα όπλα καταστολής, αλλά για τους δημιουργούς της αταξίας στην πόλη). Οι σύγχρονοι ειδικοί της καταστολής άντλησαν σημαντικά διδάγματα απ’ τα πειράματα συμπεριφοριστών ψυχολόγων των αρχών και μέσων του εικοστού αιώνα. Η δημιουργία μιας ισχυρής τραυματικής ανάμνησης ως συνέπεια μίας αυθόρμητης ή μη πράξης προκαλεί στο άτομο την εγκαθίδρυση μιας λογικά αυθαίρετης σχέσης αιτίου-αποτελέσματος, ερεθίσματος- αντίδρασης· ενός εξαρτημένου αντανακλαστικού. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής προσπαθεί να επανεγκαθιδρυθεί ως γενικευμένη συνθήκη στην μητρόπολη, μετά το καίριο πλήγμα που δέχθηκε τον Δεκέμβρη, μέσω αυτής της στρατηγικής. Κάθε πρακτική αντιβίας, κάθε πρόθεση εκφοράς αντισυστημικού λόγου, κάθε αυτοοργανωμένη πρακτική, πρέπει να έχει στο νου της την κατασταλτική συνθήκη που εξαπολύεται εναντίον της.
Μέσα σε αυτήν την συνθήκη, μέσα σε ένα πλέγμα καταστολής που έρχεται να υπερασπιστεί την πασιφανή σαθρότητα και το αδιέξοδο του πολιτικού/ κοινωνικού συστήματος, ο ρόλος που μπορούν να διαδραματίσουν οι καταλήψεις μπορεί να είναι από καίριος ως και καθοριστικός για τη διάρρηξη των κατεστημένων κοινωνικών δομών. Ο χώρος που καταλαμβάνεται αποκτά ζωή, μορφή και περιεχόμενο, έξω από λογικές ιδιοκτησίας, επιχειρώντας να συγκροτήσει μια αντισυστημική νησίδα με προοπτικές εξάπλωσης και διάχυσης στο κοινωνικό όλον. Το εγχείρημα δεν αποζητά μια εσωστρεφή, αυτάρεσκη και εναλλακτική πολιτική οριοθέτηση, αφομοιώσιμη και οριακά επαινετή από το κρατικό κατεστημένο. Αποσκοπεί στην αποδόμηση του κοινωνικοπολιτικού είναι, μέσα από τη μετωπική του σύγκρουση με αυτό και παράλληλα μέσα από την οικοδόμηση της νέας πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που στα θεμέλια της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας παράγει νέο λόγο και δράση μέσα από αυτοοργανωμένες συνελεύσεις και πολιτικές ζυμώσεις.
Πολιτικές ζυμώσεις που δεν εξαντλούνται ούτε στη μερικότητα των διαμεσολαβημένων διεκδικήσεων, ούτε στην αυτάρκεια των ιδεολογικών περιχαρακώσεων, αλλά βασίζονται στην ανάγκη σύνδεσης των κοινωνικών απαντήσεων με τα συνολικότερα προτάγματα που άφησε ο Δεκέμβρης και απαιτεί η οξύτητα της επίθεσης που δέχεται το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Τα πάρκινγκ που γίνονται πάρκα, τα άδεια σπίτια που γεμίζουν ζωή, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που κοιτάνε τον ορίζοντα πέρα από τα σπίτια τους, οι συλλογικότητες εργαζομένων που σκέφτονται πέρα από τον κλάδο τους. Όλα αυτά τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα χρειάζεται να συντονίσουν τις λέξεις και τις πράξεις τους ενάντια στο άγονο έδαφος των μερικοτήτων, των διαχωρισμών, των ιεραρχήσεων και των πολιτικών στρατηγικών που μηχανορραφούν υπέρ της σταθερότητας του παλαιού κόσμου.
(το κείμενο βασίστηκε πάνω στην εισήγηση για εκδήλωση - συζήτηση στις 26/03 με θέμα «Νέα κατασταλτικά μέτρα, στοχοποίηση καταλήψεων και οι συλλογικές μας απαντήσεις»)
Κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά
http://pat61.wordpress.com/
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη. Όχι, δεν είναι οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, η τεράστια ποσότητα κοινωνικού πλούτου που μεταφέρεται στις τράπεζες, οι σφαίρες και οι χειροβομβίδες που εκτοξεύονται στα σώματα μας, ο περιβαλλοντικός βιασμός του οικοσυστήματος από το κεφάλαιο. Οι κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι για την εντεινόμενη ανασφάλεια γύρω από τις ίδιες της συνθήκες της ύπαρξης της, ευθύνεται η κατασκευασμένη από το θέαμα φιγούρα του «κουκουλοφόρου», ενώ ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων ως τόποι τέλεσης εγκλημάτων.
Αναγορεύοντας σε νούμερο ένα εσωτερικό εχθρό τους διαδηλωτές που στέκονται μαχητικά στον δρόμο απέναντι στους δολοφόνους και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα των καταλήψεων, το κράτος και τα αφεντικά δεν προσπαθούν απλώς να κρύψουν την καταστροφική και εγκληματική φύση τους, που έγινε φανερή κοινωνικά από τις 06/12 κι έπειτα. Επιχειρούν την τρομοκράτηση των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας (αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια), όντας οι ίδιοι τρομοκρατημένοι από το μέγεθος και την δυναμική της κοινωνικής-ταξικής εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η καταστολή είναι η μόνη πρόληψη του συστήματος, μπροστά στην δομική κρίση που αντιμετωπίζει, αφού γνωρίζει ότι η σχεδιαζόμενη μεταφορά του κόστους της κρίσης στις πλάτες των εκμεταλλευόμενων ενέχει τον κίνδυνο ενός ακόμα μεγαλύτερου κι ωριμότερου εξεγερσιακού κινήματος.
Τα τελευταία χρόνια τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αυξήθηκαν τόσο γεωμετρικά όσο και κοινωνικά, παράλληλα και σε αλληλεπίδραση με τους αγώνες που ξεσπούσαν σε διάφορα πεδία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού (φοιτητικές, μαθητικές καταλήψεις, απεργιακές κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, περιβαλλοντικοί/ τοπικοί αγώνες, κινητοποιήσεις μεταναστών και κρατουμένων κ.α.). Στα Δεκεμβριανά του 2008 συνενώθηκε ένα πλήθος υποκειμένων που δεν χωρούσαν στο ηττοπαθές πεδίο της διαμεσολάβησης και της αποσπασματικότητας, στο οποίο περιόριζαν τους αγώνες η αριστερά και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Μέσα από την φωτιά της εξέγερσης ξεπήδησε ένα πλήθος ριζοσπαστικών κινήσεων σε γειτονιές κι εργασιακούς χώρους, πολλές από τις οποίες εδαφικοποίησαν σε κατειλημμένους χώρους, ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης των αναγκών και των αγώνων μας, το οποίο στηρίζεται σε αντιεραρχικές συνελεύσεις, στην αυτενέργεια και την αυτοοργάνωση των ίδιων των δρώντων υποκειμένων, σε αντιεμπορευματικές σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης.
Σε αυτή την τάση κοινωνικής-ταξικής εξάπλωσης και σύνδεσης των αυτοοργανωμένων / κινηματικών (υπο)δομών προσπαθούν να επιτεθούν με τα νέα κατασταλτικά μέτρα που σχεδιάζουν. Στοχοποιούν τις αναρχικές/αντιεξουσιαστικές καταλήψεις για να επιτεθούν συνολικά στις συλλογικότητες που μεταμορφώνουν εγκαταλειμμένους χώρους του αστικού τοπίου, σε δημόσιους χώρους συνεύρεσης και δημιουργίας. Στοχοποιούν τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια των σχολών και το πανεπιστημιακό άσυλο, για να επιτεθούν στην εξάπλωση του κοινωνικού ασύλου πέρα από τα ακαδημαϊκά τείχη, για να προλάβουν το ενδεχόμενο καταλήψεων σε εργασιακούς χώρους. Στοχοποιούν όσους διαδηλωτές χρησιμοποιούν μέσα αυτοπροστασίας και αντιβίας, για να προλάβουν την χρήση τους από ευρύτατα κοινωνικά κομμάτια (όπως έγινε και τον Δεκέμβρη). Φτάνουν στο σημείο να ποινικοποιήσουν την εκφορά του κοινωνικά πιο διαδεδομένου συνθήματος (που όλους μας ενώνει), κατασκευάζοντας τις αφορμές με βάση τις οποίες θα εξαπολύουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις τα ΜΑΤ, απέναντι σε όσους/ες θα κατέβουν στον δρόμο για να αντισταθούν.
Ενισχυτικά ως προς την νομοθετική θωράκιση των μηχανισμών καταστολής, στέκεται η ιδεολογική καταστολή που εξαπολύουν τα ΜΜΕ. Προσπαθούν να διαχωρίσουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα σε «βίαιους κουκουλοφόρους» και σε «ειρηνικούς διαδηλωτές», σε «κακούς/εγκληματικούς» και «καλούς/κοινωνικά χρήσιμους» κατειλημμένους χώρους, προσπαθούν να διαχωρίσουν τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές από το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα στο οποίο συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν. Ο διαχωρισμός και η κατηγοριοποίηση των αγωνιζόμενων, προλειάνει το έδαφος της κατασταλτικής επίθεσης που σχεδιάζουν και εξαπολύουν.
Επιπροσθέτως, η θεαματική προβολή τη καταστολής αναλαμβάνει να αποθαρρύνει κι ένα ποσοστό δυνητικών εχθρών (με συμπληρωματικό στόχο τη πρόκληση απέχθειας όχι γι’ αυτούς που χρησιμοποιούν τα όπλα καταστολής, αλλά για τους δημιουργούς της αταξίας στην πόλη). Οι σύγχρονοι ειδικοί της καταστολής άντλησαν σημαντικά διδάγματα απ’ τα πειράματα συμπεριφοριστών ψυχολόγων των αρχών και μέσων του εικοστού αιώνα. Η δημιουργία μιας ισχυρής τραυματικής ανάμνησης ως συνέπεια μίας αυθόρμητης ή μη πράξης προκαλεί στο άτομο την εγκαθίδρυση μιας λογικά αυθαίρετης σχέσης αιτίου-αποτελέσματος, ερεθίσματος- αντίδρασης· ενός εξαρτημένου αντανακλαστικού. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής προσπαθεί να επανεγκαθιδρυθεί ως γενικευμένη συνθήκη στην μητρόπολη, μετά το καίριο πλήγμα που δέχθηκε τον Δεκέμβρη, μέσω αυτής της στρατηγικής. Κάθε πρακτική αντιβίας, κάθε πρόθεση εκφοράς αντισυστημικού λόγου, κάθε αυτοοργανωμένη πρακτική, πρέπει να έχει στο νου της την κατασταλτική συνθήκη που εξαπολύεται εναντίον της.
Μέσα σε αυτήν την συνθήκη, μέσα σε ένα πλέγμα καταστολής που έρχεται να υπερασπιστεί την πασιφανή σαθρότητα και το αδιέξοδο του πολιτικού/ κοινωνικού συστήματος, ο ρόλος που μπορούν να διαδραματίσουν οι καταλήψεις μπορεί να είναι από καίριος ως και καθοριστικός για τη διάρρηξη των κατεστημένων κοινωνικών δομών. Ο χώρος που καταλαμβάνεται αποκτά ζωή, μορφή και περιεχόμενο, έξω από λογικές ιδιοκτησίας, επιχειρώντας να συγκροτήσει μια αντισυστημική νησίδα με προοπτικές εξάπλωσης και διάχυσης στο κοινωνικό όλον. Το εγχείρημα δεν αποζητά μια εσωστρεφή, αυτάρεσκη και εναλλακτική πολιτική οριοθέτηση, αφομοιώσιμη και οριακά επαινετή από το κρατικό κατεστημένο. Αποσκοπεί στην αποδόμηση του κοινωνικοπολιτικού είναι, μέσα από τη μετωπική του σύγκρουση με αυτό και παράλληλα μέσα από την οικοδόμηση της νέας πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που στα θεμέλια της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας παράγει νέο λόγο και δράση μέσα από αυτοοργανωμένες συνελεύσεις και πολιτικές ζυμώσεις.
Πολιτικές ζυμώσεις που δεν εξαντλούνται ούτε στη μερικότητα των διαμεσολαβημένων διεκδικήσεων, ούτε στην αυτάρκεια των ιδεολογικών περιχαρακώσεων, αλλά βασίζονται στην ανάγκη σύνδεσης των κοινωνικών απαντήσεων με τα συνολικότερα προτάγματα που άφησε ο Δεκέμβρης και απαιτεί η οξύτητα της επίθεσης που δέχεται το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Τα πάρκινγκ που γίνονται πάρκα, τα άδεια σπίτια που γεμίζουν ζωή, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που κοιτάνε τον ορίζοντα πέρα από τα σπίτια τους, οι συλλογικότητες εργαζομένων που σκέφτονται πέρα από τον κλάδο τους. Όλα αυτά τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα χρειάζεται να συντονίσουν τις λέξεις και τις πράξεις τους ενάντια στο άγονο έδαφος των μερικοτήτων, των διαχωρισμών, των ιεραρχήσεων και των πολιτικών στρατηγικών που μηχανορραφούν υπέρ της σταθερότητας του παλαιού κόσμου.
(το κείμενο βασίστηκε πάνω στην εισήγηση για εκδήλωση - συζήτηση στις 26/03 με θέμα «Νέα κατασταλτικά μέτρα, στοχοποίηση καταλήψεων και οι συλλογικές μας απαντήσεις»)
Κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά
http://pat61.wordpress.com/
Τετάρτη, 15 Απριλίου 2009
Ανοιχτή συνέλευση εξεγερμένων, Τετ. 15-4
Ανοιχτή συνέλευση εξεγερμένων για την αλληλεγγύη στους διωκόμενους της εξέγερσης.
Πολυτεχνείο, αίθουσα Γκίνη, Τετάρτη 15 Απριλίου 2009, 19:00
Πολυτεχνείο, αίθουσα Γκίνη, Τετάρτη 15 Απριλίου 2009, 19:00
Προβολή της ταινίας «Η κομμούνα», Τετ. 15-4 & Πεμ. 16-4
Προβολή της ταινίας «Η κομμούνα»
Τετάρτη 15 Απριλίου, 20:00: Προβολή του α΄ μέρους της ταινίας.
Πέμπτη 16 Απριλίου, 20.00: Προβολή του β΄ μέρους της ταινίας.
Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά
http://pat61.wordpress.com/
Τρίτη, 14 Απριλίου 2009
Εκδήλωση-συζήτηση με συντρόφους από το Βανκούβερ του Καναδά, Τρ. 14-4
Συζήτηση-ενημέρωση με συντρόφους από το Βανκούβερ του Καναδά για την ανταλλαγή εμπειριών και ιδεών πάνω στην αναρχική σκέψη και δράση, με αφορμή την Χειμερινή Ολυμπιάδα του 2010 στην πόλη τους και την αντίσταση σε αυτήν.
Τρίτη 14 Απριλίου 2009, 19:00, Πολυτεχνείο, Γκίνη
Διοργάνωση: για την γενίκευση της εξεγερσιακής σύγκρουσης
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17581
RADIO ALICE: Προβολή ταινίας, Τρ. 14-4
http://protovouliaxalandriou.blogspot.com/
Προβολή της ταινίας "Δουλεύοντας με το πάσο μας" (τίτλος στα ιταλικά "Lavorare con lentezza"). Η ταινία αναφέρεται στο Ράδιο Αλίκη και στην περίοδο της ιταλικής αυτονομίας (1976-77).
«Να δώσουμε φωνή στην επιθυμία μας. Κάθε κολεκτίβα και ένα ραδιόφωνο. Ας εκπέμψουμε ο ένας πάνω στον άλλο»
Τρίτη 14 Απριλίου ώρα 20.00, Κατάληψη Κτήματος Πραποπουλου, Χαλάνδρι
Ο χώρος της κατάληψης βρίσκεται στην οδό Προφήτη Ηλία 49, απέναντι από την είσοδο του Θεάτρου Ρεματιάς.
Λεωφορεία, στάση "Γιασεμιών": 402 από σταθμό metro Κατεχάκη και 412 από πρώην σταθμό metro Χαλανδρίου.
Δευτέρα, 13 Απριλίου 2009
Σάββατο, 11 Απριλίου 2009
Παρασκευή, 10 Απριλίου 2009
Ανοιχτή συνέλευση για τη δημιουργία ενιαίου αναρχικού κινήματος
Αθήνα, Παρασκευή 10 Απριλίου 2009, 19:00, ΕΜΠ, κτήριο Γκίνη.
Συζήτηση για την πραγματοποίηση εκδήλωσης με θέμα την εργασιακή και κρατική καταστολή.
Πρωτοβουλία για ενιαίο αναρχικό πολυμορφικό κίνημα
Συζήτηση για την πραγματοποίηση εκδήλωσης με θέμα την εργασιακή και κρατική καταστολή.
Πρωτοβουλία για ενιαίο αναρχικό πολυμορφικό κίνημα
Συγκέντρωση - Πορεία αλληλεγγύης στους διωκόμενους του Δεκέμβρη, Σαβ. 11-4, 12.00
Πέμπτη, 9 Απριλίου 2009
Ανοιχτή Επιστολή του πατέρα του κρατούμενου Ηλία Νικολάου
Στις 13/1/2009 πρώτες πρωινές ώρες, συλλαμβάνεται ο γιος μου, σε αρκετή απόσταση από τα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας, ως ύποπτος για εμπρησμό στην είσοδο του κτηρίου.
Ξυλοκοπείται άγρια, προσάγεται στη ΓΑΔΘ κάτω από βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτικών αρχών, έχοντας πέραν των άλλων και δύο κατάγματα στο αριστερό του χέρι, όπου του τοποθετείται γύψος. «Γλίστρησε κατά την καταδίωξη» θα δηλώσουν οι διωκτικές αρχές. Πώς να μην τους πιστέψουμε, πώς να μην είναι όπως τα λένε; Έτσι είχε γλιστρήσει και ο φοιτητής με τη ζαρντινιέρα…
Σύνηθες φαινόμενο. Όπως πιστέψαμε πριν λίγο καιρό ότι ο αστυνομικός επέστρεψε επειδή κινδύνεψε από ένα 15χρονο αγόρι (Αλέξη) και αναγκάσθηκε να πυροβολήσει για να προστατευθεί. Εξοστρακισμός θα πει το σύστημα. Τους πιστέψαμε και πάλι!!!
Την ίδια μέρα της Τρίτης 13/1/2009 εκτυλίσσεται το «θέατρο του παραλόγου». Είκοσι και πλέον αστυνομικοί της ασφάλειας εισβάλλουν στο σπίτι του γιου μου στην Θεσσαλονίκη και ποδοπατούν όποιο βιβλίο βρίσκουν στο γραφείο του. Εισβάλλουν στο εστιατόριο όπου εργάζεται, αδειάζουν τα ράφια της κουζίνας, τρομοκρατούν τους πελάτες που επέλεξαν το συγκεκριμένο μαγαζί για φαγητό.
Λίγη ώρα αργότερα άλλοι τόσοι αστυνομικοί της ασφάλειας έρχονται στο σπίτι μου στην Κοζάνη. Με βρίσκουν τυχαία στο γκαράζ του αυτοκινήτου και χωρίς καν να πουν ποιοι είναι, ποιος τους στέλνει, για ποιο λόγο ήρθαν, αρπάζουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τα χέρια μου και το κάνουν φύλλο και φτερό. Ύστερα με πάνε σηκωτό μέσα στο σπίτι μου, όπου ο έλεγχος συνεχίζεται χωρίς κανένας να δώσει μια εξήγηση ούτε σε μένα, ούτε στην γυναίκα μου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι ίδιοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό (είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη), όπου διαμένει μόνη της, η ηλικίας 83 χρονών μητέρα μου. Βλέπετε λίγη ώρα πριν ενώ βρισκόταν στο σπίτι μου στην Κοζάνη, μου ζητούσαν επίμονα να τους ακολουθήσω στο χωριό. Αρνήθηκα λέγοντας τους, ότι το σπίτι στο χωριό είναι της μάνας μου. Εκεί αφού μίλησε κάποιος τηλεφωνικά μπροστά μου με κάποιον ανώτερο, μου είπαν χαρακτηριστικά.
«Αφού το σπίτι στο χωριό δεν είναι δικό σου τότε δεν θα πάμε».
Πάλι τους πιστέψαμε !!!
Αφηνιασμένοι έψαχναν παντού μπας και εντοπίσουν το παραμικρό και «δέσει το πράγμα», σε μια κακοφτιαγμένη αστυνομική ιστορία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας; ΕΥΡΗΜΑΤΑ Τ Ι Π Ο Τ Α.
Το βράδυ της ίδιας μέρας ο γιος μου οδηγείται κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας (!) στην ανακρίτρια όπου παίρνει 48ωρη προθεσμία να απολογηθεί. Την Πέμπτη το μεσημέρι απολογείται στην ανακρίτρια. Η εικόνα των διωκτικών αρχών έξω από τα γραφεία ανακριτή και εισαγγελέα, εικόνα έντονης βαρβαρότητας. Αστυνομικοί έχουν περικυκλώσει τον γιο μου και το δικηγόρο του, ενώ δεκαπέντε και πλέον άνδρες των ΜΑΤ, με πανοπλίες, ασπίδες, δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό ανάμεσα στο γιο μου, στο δικηγόρο του από την μια και σε μένα, τη μάνα του, τον αδελφό του, την κοπέλα του και τη θεία του από την άλλη. Οι ασπίδες των ΜΑΤ είναι καρφωμένες στα πρόσωπα μας.
Στόχος ? Να μη μπορούμε να βλέπουμε έστω από μακριά το παιδί μας. Ίσως έτσι προστάτευαν τη χώρα, τη δημοκρατία από εξωτερικό κίνδυνο (ασύμμετρη απειλή;).
Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο.
Ούτε το κλάμα, ούτε τα λόγια της μάνας του γιου μου, «Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να βλέπω το παιδί μου έστω από μακριά», δεν τους συγκίνησε.
Η απόλυτη τάξη στο αποκορύφωμα της!!!!
Ε Λ Ε Ο Σ!
Το κατηγορητήριο;
Δύο (2) πλημμελήματα και ένα (1) κακούργημα. Μόνη μαρτυρία, η κατάθεση ενός αστυνομικού.
«Μαρτυρίες καρμπόν από ΜΑΤατζήδες », θα γράψει γενικά η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία σε άρθρο της, τρεις μέρες αργότερα στις 18/1/2009. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Συλλήψεις στο σωρό έκανε η ΕΛ.ΑΣ, ενώ δεκάδες συλληφθέντες παραπέμπονται με μόνο στοιχείο έ ω λ ε ς κ α τ α θ έ σ ε ι ς α σ τ υ ν ο μ ι κ ώ ν. Ωστόσο τις περισσότερες φορές οι κατηγορίες της ΕΛ.ΑΣ καταρρέουν. Οι μαρτυρίες των αστυνομικών αποδεικνύονται δ ι κ α σ τ ι κ ά α ν α ξ ι ό π ι σ τ ε ς».
Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι προφυλακίσεις συνεχίζονται και τα παιδιά παραμένουν φυλακισμένα.
Ο γιος μου αρνείται επίμονα τις κατηγορίες. Αρνείται τα πάντα, όπως και την υποτιθέμενη «επ’ αυτοφώρω σύλληψη του ». Απλά γιατί είχε μεταφέρει έναν συνάδελφό του στο σπίτι του στην περιοχή μετά τη δουλειά και δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός.
Παρ’ όλα αυτά όμως κρίνεται προφυλακιστέος.
Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας με το που ακούν την απόφαση αυτή πανηγυρίζουν μπροστά του, μπροστά μας. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Την προφυλάκιση του.
Ο γιος μου οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες την ίδια μέρα στις φυλακές της Άμφισσας. Η οδύσσεια του γιου μου συνεχίζεται.
Σε μένα, στην οικογένεια μου, μένει Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ…
Όχι για τον γιο μου. Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α.
• Για τις διωκτικές μας αρχές.
• Για την κοινωνία μας που επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά με την απάθεια, την αδράνεια που τα αντιμετωπίζει.
• Για όλους τους γονείς που τα βλέπουμε, που τα παρακολουθούμε, που τα ζούμε και παρ’ όλα αυτά μας δέρνει η «απάθεια του καναπέ».
• Για όλους εμάς, τη γενιά μας, τους «βολεμένους της καθημερινότητας ».
• Για μένα που επέλεξα τα τελευταία χρόνια να παρακολουθώ όλα αυτά και να τα σχολιάζω από μακριά και αφ’ υψηλού.
• Για μένα που από τα δεκαοκτώ μου χρόνια φοιτητής, επέλεξα, εντάχθηκα, αγωνίστηκα, με όλες μου τις δυνάμεις σε έναν πολιτικό χώρο, ο οποίος πρότεινε, ψήφισε και πρώτος εφάρμοσε τον αντιτρομοκρατικό νόμο (τρομονόμο), όχι για τους πραγματικούς τρομοκράτες, αλλά για τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τα παιδιά μας, για όλα τα παιδιά. Που ακόμα και σήμερα, διστάζει πολιτικά να αναγνωρίσει ότι έκανε λάθος.
• Για τα μέσα ενημέρωσης που σε μια σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη, βλέπουν στην καθημερινότητα μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», «κατεστραμμένες περιουσίες».
• Για την σημερινή πολιτεία που δεν «ακούει», αγανακτεί και αντιδρά παράνομα, βάρβαρα, επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα στην κοινωνία μας, που δεν συμβιβάζονται, διαμαρτύρονται με όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια.
Από την άλλη μεριά, νιώθω περήφανος για τον γιο μου που είναι σήμερα προφυλακισμένος με ένα ψεύτικο, στημένο, φτιαγμένο στα μέτρα των διωκτικών αρχών κατηγορητήριο.
Γ Ι Α Τ Ι;
• Γιατί απλά διαμαρτύρεται.
• Γιατί νοιάζεται.
• Γιατί έχει άποψη, την οποία και κοινοποιεί.
• Γιατί διεκδικεί την δική του καθημερινότητα.
• Γιατί δεν συμβιβάζεται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
• Γιατί βιώνει όπως όλοι μας, την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς και απορρίπτει όπως οι περισσότεροι νέοι τον «εφιάλτη του φρικτού μέλλοντος».
• Γιατί απλά είναι Α ν α ρ χ ι κ ό ς και θέλουν να πλήξουν τον ιδεολογικό και πολιτικό του χώρο.
Ότι δεν πέτυχε η αστυνομία με την ενεργοποίηση του καθεστώτος ομηρίας που βρισκόταν για ένα (1) χρόνο ο γιος μου, μαζί με άλλους δύο φίλους του, μετά το απίστευτο διογκωμένο κατηγορητήριο που έστησαν και τότε οι διωκτικές αρχές, επεδίωξαν και το κατάφεραν τώρα, στέλνοντας τον στην φυλακή. Έτσι εκδικητικά. Γι’ αυτό και πανηγυρίζουν.
Η χώρα μας μαστίζεται καθημερινά από κάθε είδους σκάνδαλα και είναι όλοι τους σήμερα ελεύθεροι. Άλλοι φορτωμένοι με ένα σωρό σκάνδαλα στην πλάτη τους, αρνούνται ακόμα και να παρουσιαστούν στην δικαιοσύνη για να απολογηθούν, προκαλώντας έτσι την κοινωνία μας. Όμως δεν τους αγγίζει, δεν τους πειράζει κανείς.
Τους προφυλάσσει το ίδιο το σύστημα.
Δυστυχώς η ασφάλεια, οι διωκτικές αρχές, στην προσπάθεια τους να κάνουν τους πολίτες κάθε πόλης να νοιώθουν ασφαλείς, κατασκευάζουν ενόχους, στερώντας σήμερα από μένα, από την γυναίκα μου και από πολλούς άλλους γονείς τα παιδιά μας.
Φ Τ Α Ν Ε Ι Π Ι Α!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟ ΜΑΣ!
Νικόλαος Νικολάου, Κοζάνη
Ξυλοκοπείται άγρια, προσάγεται στη ΓΑΔΘ κάτω από βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτικών αρχών, έχοντας πέραν των άλλων και δύο κατάγματα στο αριστερό του χέρι, όπου του τοποθετείται γύψος. «Γλίστρησε κατά την καταδίωξη» θα δηλώσουν οι διωκτικές αρχές. Πώς να μην τους πιστέψουμε, πώς να μην είναι όπως τα λένε; Έτσι είχε γλιστρήσει και ο φοιτητής με τη ζαρντινιέρα…
Σύνηθες φαινόμενο. Όπως πιστέψαμε πριν λίγο καιρό ότι ο αστυνομικός επέστρεψε επειδή κινδύνεψε από ένα 15χρονο αγόρι (Αλέξη) και αναγκάσθηκε να πυροβολήσει για να προστατευθεί. Εξοστρακισμός θα πει το σύστημα. Τους πιστέψαμε και πάλι!!!
Την ίδια μέρα της Τρίτης 13/1/2009 εκτυλίσσεται το «θέατρο του παραλόγου». Είκοσι και πλέον αστυνομικοί της ασφάλειας εισβάλλουν στο σπίτι του γιου μου στην Θεσσαλονίκη και ποδοπατούν όποιο βιβλίο βρίσκουν στο γραφείο του. Εισβάλλουν στο εστιατόριο όπου εργάζεται, αδειάζουν τα ράφια της κουζίνας, τρομοκρατούν τους πελάτες που επέλεξαν το συγκεκριμένο μαγαζί για φαγητό.
Λίγη ώρα αργότερα άλλοι τόσοι αστυνομικοί της ασφάλειας έρχονται στο σπίτι μου στην Κοζάνη. Με βρίσκουν τυχαία στο γκαράζ του αυτοκινήτου και χωρίς καν να πουν ποιοι είναι, ποιος τους στέλνει, για ποιο λόγο ήρθαν, αρπάζουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τα χέρια μου και το κάνουν φύλλο και φτερό. Ύστερα με πάνε σηκωτό μέσα στο σπίτι μου, όπου ο έλεγχος συνεχίζεται χωρίς κανένας να δώσει μια εξήγηση ούτε σε μένα, ούτε στην γυναίκα μου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι ίδιοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό (είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη), όπου διαμένει μόνη της, η ηλικίας 83 χρονών μητέρα μου. Βλέπετε λίγη ώρα πριν ενώ βρισκόταν στο σπίτι μου στην Κοζάνη, μου ζητούσαν επίμονα να τους ακολουθήσω στο χωριό. Αρνήθηκα λέγοντας τους, ότι το σπίτι στο χωριό είναι της μάνας μου. Εκεί αφού μίλησε κάποιος τηλεφωνικά μπροστά μου με κάποιον ανώτερο, μου είπαν χαρακτηριστικά.
«Αφού το σπίτι στο χωριό δεν είναι δικό σου τότε δεν θα πάμε».
Πάλι τους πιστέψαμε !!!
Αφηνιασμένοι έψαχναν παντού μπας και εντοπίσουν το παραμικρό και «δέσει το πράγμα», σε μια κακοφτιαγμένη αστυνομική ιστορία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας; ΕΥΡΗΜΑΤΑ Τ Ι Π Ο Τ Α.
Το βράδυ της ίδιας μέρας ο γιος μου οδηγείται κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας (!) στην ανακρίτρια όπου παίρνει 48ωρη προθεσμία να απολογηθεί. Την Πέμπτη το μεσημέρι απολογείται στην ανακρίτρια. Η εικόνα των διωκτικών αρχών έξω από τα γραφεία ανακριτή και εισαγγελέα, εικόνα έντονης βαρβαρότητας. Αστυνομικοί έχουν περικυκλώσει τον γιο μου και το δικηγόρο του, ενώ δεκαπέντε και πλέον άνδρες των ΜΑΤ, με πανοπλίες, ασπίδες, δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό ανάμεσα στο γιο μου, στο δικηγόρο του από την μια και σε μένα, τη μάνα του, τον αδελφό του, την κοπέλα του και τη θεία του από την άλλη. Οι ασπίδες των ΜΑΤ είναι καρφωμένες στα πρόσωπα μας.
Στόχος ? Να μη μπορούμε να βλέπουμε έστω από μακριά το παιδί μας. Ίσως έτσι προστάτευαν τη χώρα, τη δημοκρατία από εξωτερικό κίνδυνο (ασύμμετρη απειλή;).
Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο.
Ούτε το κλάμα, ούτε τα λόγια της μάνας του γιου μου, «Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να βλέπω το παιδί μου έστω από μακριά», δεν τους συγκίνησε.
Η απόλυτη τάξη στο αποκορύφωμα της!!!!
Ε Λ Ε Ο Σ!
Το κατηγορητήριο;
Δύο (2) πλημμελήματα και ένα (1) κακούργημα. Μόνη μαρτυρία, η κατάθεση ενός αστυνομικού.
«Μαρτυρίες καρμπόν από ΜΑΤατζήδες », θα γράψει γενικά η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία σε άρθρο της, τρεις μέρες αργότερα στις 18/1/2009. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Συλλήψεις στο σωρό έκανε η ΕΛ.ΑΣ, ενώ δεκάδες συλληφθέντες παραπέμπονται με μόνο στοιχείο έ ω λ ε ς κ α τ α θ έ σ ε ι ς α σ τ υ ν ο μ ι κ ώ ν. Ωστόσο τις περισσότερες φορές οι κατηγορίες της ΕΛ.ΑΣ καταρρέουν. Οι μαρτυρίες των αστυνομικών αποδεικνύονται δ ι κ α σ τ ι κ ά α ν α ξ ι ό π ι σ τ ε ς».
Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι προφυλακίσεις συνεχίζονται και τα παιδιά παραμένουν φυλακισμένα.
Ο γιος μου αρνείται επίμονα τις κατηγορίες. Αρνείται τα πάντα, όπως και την υποτιθέμενη «επ’ αυτοφώρω σύλληψη του ». Απλά γιατί είχε μεταφέρει έναν συνάδελφό του στο σπίτι του στην περιοχή μετά τη δουλειά και δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός.
Παρ’ όλα αυτά όμως κρίνεται προφυλακιστέος.
Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας με το που ακούν την απόφαση αυτή πανηγυρίζουν μπροστά του, μπροστά μας. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Την προφυλάκιση του.
Ο γιος μου οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες την ίδια μέρα στις φυλακές της Άμφισσας. Η οδύσσεια του γιου μου συνεχίζεται.
Σε μένα, στην οικογένεια μου, μένει Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ…
Όχι για τον γιο μου. Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α.
• Για τις διωκτικές μας αρχές.
• Για την κοινωνία μας που επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά με την απάθεια, την αδράνεια που τα αντιμετωπίζει.
• Για όλους τους γονείς που τα βλέπουμε, που τα παρακολουθούμε, που τα ζούμε και παρ’ όλα αυτά μας δέρνει η «απάθεια του καναπέ».
• Για όλους εμάς, τη γενιά μας, τους «βολεμένους της καθημερινότητας ».
• Για μένα που επέλεξα τα τελευταία χρόνια να παρακολουθώ όλα αυτά και να τα σχολιάζω από μακριά και αφ’ υψηλού.
• Για μένα που από τα δεκαοκτώ μου χρόνια φοιτητής, επέλεξα, εντάχθηκα, αγωνίστηκα, με όλες μου τις δυνάμεις σε έναν πολιτικό χώρο, ο οποίος πρότεινε, ψήφισε και πρώτος εφάρμοσε τον αντιτρομοκρατικό νόμο (τρομονόμο), όχι για τους πραγματικούς τρομοκράτες, αλλά για τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τα παιδιά μας, για όλα τα παιδιά. Που ακόμα και σήμερα, διστάζει πολιτικά να αναγνωρίσει ότι έκανε λάθος.
• Για τα μέσα ενημέρωσης που σε μια σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη, βλέπουν στην καθημερινότητα μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», «κατεστραμμένες περιουσίες».
• Για την σημερινή πολιτεία που δεν «ακούει», αγανακτεί και αντιδρά παράνομα, βάρβαρα, επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα στην κοινωνία μας, που δεν συμβιβάζονται, διαμαρτύρονται με όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια.
Από την άλλη μεριά, νιώθω περήφανος για τον γιο μου που είναι σήμερα προφυλακισμένος με ένα ψεύτικο, στημένο, φτιαγμένο στα μέτρα των διωκτικών αρχών κατηγορητήριο.
Γ Ι Α Τ Ι;
• Γιατί απλά διαμαρτύρεται.
• Γιατί νοιάζεται.
• Γιατί έχει άποψη, την οποία και κοινοποιεί.
• Γιατί διεκδικεί την δική του καθημερινότητα.
• Γιατί δεν συμβιβάζεται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
• Γιατί βιώνει όπως όλοι μας, την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς και απορρίπτει όπως οι περισσότεροι νέοι τον «εφιάλτη του φρικτού μέλλοντος».
• Γιατί απλά είναι Α ν α ρ χ ι κ ό ς και θέλουν να πλήξουν τον ιδεολογικό και πολιτικό του χώρο.
Ότι δεν πέτυχε η αστυνομία με την ενεργοποίηση του καθεστώτος ομηρίας που βρισκόταν για ένα (1) χρόνο ο γιος μου, μαζί με άλλους δύο φίλους του, μετά το απίστευτο διογκωμένο κατηγορητήριο που έστησαν και τότε οι διωκτικές αρχές, επεδίωξαν και το κατάφεραν τώρα, στέλνοντας τον στην φυλακή. Έτσι εκδικητικά. Γι’ αυτό και πανηγυρίζουν.
Η χώρα μας μαστίζεται καθημερινά από κάθε είδους σκάνδαλα και είναι όλοι τους σήμερα ελεύθεροι. Άλλοι φορτωμένοι με ένα σωρό σκάνδαλα στην πλάτη τους, αρνούνται ακόμα και να παρουσιαστούν στην δικαιοσύνη για να απολογηθούν, προκαλώντας έτσι την κοινωνία μας. Όμως δεν τους αγγίζει, δεν τους πειράζει κανείς.
Τους προφυλάσσει το ίδιο το σύστημα.
Δυστυχώς η ασφάλεια, οι διωκτικές αρχές, στην προσπάθεια τους να κάνουν τους πολίτες κάθε πόλης να νοιώθουν ασφαλείς, κατασκευάζουν ενόχους, στερώντας σήμερα από μένα, από την γυναίκα μου και από πολλούς άλλους γονείς τα παιδιά μας.
Φ Τ Α Ν Ε Ι Π Ι Α!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟ ΜΑΣ!
Νικόλαος Νικολάου, Κοζάνη
Τετάρτη, 8 Απριλίου 2009
Πορεία ενάντια στην καταστολή, Πεμ. 9-4
Πορεία από τα Προπύλαια προς τη Βουλή διοργανώνουν Εργατικά σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι και πολιτικές οργανώσεις την Πέμπτη 09 – 04 - 2009 στις 6.30 μ.μ.
Με κεντρικά συνθήματα
- Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
- ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΙΔΙΩΝΥΜΑ (κουκούλες, περιύβριση αρχής)
- ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ
- ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις των κινημάτων των εργαζομένων και της νεολαίας.
Όλα τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στην πλάτη των εργαζομένων και της νεολαίας (πάγωμα μισθών, απολύσεις, κατάρρευση ασφαλιστικού συστήματος, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης) αυτό επιδιώκουν οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φορούν τη μάσκα του προστάτη της Δημοκρατίας, του Νόμου και της Τάξης, και επιχειρούν στο όνομα της «ασφάλειας» να τρομοκρατήσουν την κοινωνία.
Ανακοινώνονται μέτρα για την περιστολή του δικαιώματος στη διαδήλωση και στην πολιτική έκφραση (ιδιώνυμο κουκουλοφορίας, περιύβριση αρχής), επαναφέρεται η συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά και παίρνονται μέτρα έντασης του αυταρχισμού στις φυλακές (μεγαλύτερες ποινές για τη χρήση κινητών, χορήγηση άδειας μόνο με σύμφωνη γνώμη Εισαγγελέα, ειδικές πτέρυγες για ισοβίτες).
Την ταξικότητα των μέτρων αποκαλύπτει η πρόταση για κατάργηση της προφυλάκισης, αλλά μόνο για τα περιουσιακά αδικήματα, δηλαδή για τα εγκλήματα «λευκού κολλάρου». Ρύθμιση που προφανώς αποσκοπεί στο να μην προφυλακίζονται οι απατεώνες και καταχραστές βιομήχανοι, τραπεζίτες και χρηματιστές, οι κάθε Εφραίμ, και τα καλόπαιδα (golden boys) του εκάστοτε κόμματος εξουσίας που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα.
Απέναντι στην αυταρχική θωράκιση του κράτους ο μόνος δρόμος είναι ο μαζικός λαϊκός αγώνας για να σπάσουμε την τρομοκρατία στο δρόμο, για να υπερασπίσουμε στην πράξη και να διευρύνουμε τις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Σύλλογοι, Σωματεία, Οργανώσεις
Οι φυλακισμένοι ξανά στο στόχαστρο...!
Η τάξη και η ασφάλεια αποτελούν την κουκούλα της κρίσης
Αντικατασταλτική διαδήλωση
Τα νέα μέτρα δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν!
Όχι στα νέα τρομοκρατικά μέτρα!
Δευτέρα, 6 Απριλίου 2009
Κείμενο της Ανοιχτής συνέλευσης του πάρκου Ναυαρίνου
Στο πάρκο της Ζωοδόχου Πηγής, Ναυαρίνου και Χαριλάου Τρικούπη συνεχίζουμε να απελευθερώνουμε τη γη και την καρδιά μας.
Η κατάληψη του πρώην πάρκινγκ στις 7 Μαρτίου μέσα σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να κάνει πραγματικότητα αυτό που 19 χρόνια τώρα το κράτος και ο δήμος με τους θεσμούς και τα “φιλόδοξα” προγράμματα τους απαξίωναν. Ένα πάρκο στη γειτονιά μας.
Από την πρώτη μέρα γεννήθηκε με διάθεση γιορτής και παιχνιδιού, μαζί με τα δέντρα, τα χρώματα, την παιδική χαρά, τις δημιουργικές κατασκευές και τις εκδηλώσεις, ένας χώρος όπου συναντιούνται κι επικοινωνούν πλήθος κάτοικοι όλων των ηλικιών και απόψεων.
Ένας ανοιχτός χώρος δημιουργικής έκφρασης και διαλόγου, με δράσεις και διαδικασίες οι οποίες στηρίζονται στην αυτο-οργάνωση, την άμεση δημοκρατία, τις αντι-ιεραρχικές δομές και την αυτενέργεια των συμμετεχόντων.
Αντί να μπαζώσουμε άλλο ένα ρέμα, αντί να χτίσουμε άλλον έναν ακάλυπτο, αντί να περιμένουμε ένα πάρκο-υπόγειο πάρκινγκ με τραπεζοκαθίσματα, πλακοστρώσεις και καγκελάκια, δημιουργήσαμε με προσωπική εργασία όλων μας ένα δημόσιο, συλλογικό, αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο. Η γειτονιά καθώς και κάθε είδους τεχνίτες και επαγγελματίες (ξυλουργοί, αρχιτέκτονες, εργάτες, εστιάτορες, γεωπόνοι, δάσκαλοι, μουσικοί, φαρμακοποιοί) από την πρώτη στιγμή στηρίζουν ενεργά και συνδιαμορφώνουν το πάρκο.
Μέσα στους χώρους που παίρνουμε στα χέρια μας εμπιστευόμαστε ξανά τους εαυτούς μας, τις ικανότητές και τη δύναμή μας. Χτίζουμε σχέσεις με υλικά την έμπρακτη αλληλεγγύη, το σεβασμό, την αξιοπρέπεια και τη μνήμη. Θέλουμε το πάρκο να αποτελέσει μία νησίδα με προοπτικές κοινωνικής εξάπλωσης και διάχυσης αντισυστημικών απαντήσεων και προταγμάτων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.
Με όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν – οι οποίες εμπλουτίζουν τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας – είμαστε αποφασισμένοι να κρατήσουμε το πάρκο στα χέρια μας.
Η ανοιχτή συνέλευση του πάρκου προτείνει και δημιουργεί νέες μορφές λειτουργίας ελεύθερων ανοιχτών χώρων. Είναι αλληλέγγυα σε κάθε εγχείρημα ατόμων και συλλογικοτήτων που αγωνίζεται και αντιστέκεται στα επιθετικά σχέδια εμπορευματικής εκμετάλλευσης και καταστολής κάθε ιδιωτικού και κρατικού μηχανισμού.
Αυτή η ιστορία μόλις άρχισε κι επιμένει να γράφεται στους δρόμους και στις γειτονιές.
Ανοιχτή συνέλευση πάρκου Ναυαρίνου, Ζ. Πηγής και Χ. Τρικούπη.
http://parkingparko.blogspot.com/2009/04/blog-post_05.html
Η κατάληψη του πρώην πάρκινγκ στις 7 Μαρτίου μέσα σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να κάνει πραγματικότητα αυτό που 19 χρόνια τώρα το κράτος και ο δήμος με τους θεσμούς και τα “φιλόδοξα” προγράμματα τους απαξίωναν. Ένα πάρκο στη γειτονιά μας.
Από την πρώτη μέρα γεννήθηκε με διάθεση γιορτής και παιχνιδιού, μαζί με τα δέντρα, τα χρώματα, την παιδική χαρά, τις δημιουργικές κατασκευές και τις εκδηλώσεις, ένας χώρος όπου συναντιούνται κι επικοινωνούν πλήθος κάτοικοι όλων των ηλικιών και απόψεων.
Ένας ανοιχτός χώρος δημιουργικής έκφρασης και διαλόγου, με δράσεις και διαδικασίες οι οποίες στηρίζονται στην αυτο-οργάνωση, την άμεση δημοκρατία, τις αντι-ιεραρχικές δομές και την αυτενέργεια των συμμετεχόντων.
Αντί να μπαζώσουμε άλλο ένα ρέμα, αντί να χτίσουμε άλλον έναν ακάλυπτο, αντί να περιμένουμε ένα πάρκο-υπόγειο πάρκινγκ με τραπεζοκαθίσματα, πλακοστρώσεις και καγκελάκια, δημιουργήσαμε με προσωπική εργασία όλων μας ένα δημόσιο, συλλογικό, αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο. Η γειτονιά καθώς και κάθε είδους τεχνίτες και επαγγελματίες (ξυλουργοί, αρχιτέκτονες, εργάτες, εστιάτορες, γεωπόνοι, δάσκαλοι, μουσικοί, φαρμακοποιοί) από την πρώτη στιγμή στηρίζουν ενεργά και συνδιαμορφώνουν το πάρκο.
Μέσα στους χώρους που παίρνουμε στα χέρια μας εμπιστευόμαστε ξανά τους εαυτούς μας, τις ικανότητές και τη δύναμή μας. Χτίζουμε σχέσεις με υλικά την έμπρακτη αλληλεγγύη, το σεβασμό, την αξιοπρέπεια και τη μνήμη. Θέλουμε το πάρκο να αποτελέσει μία νησίδα με προοπτικές κοινωνικής εξάπλωσης και διάχυσης αντισυστημικών απαντήσεων και προταγμάτων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.
Με όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν – οι οποίες εμπλουτίζουν τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας – είμαστε αποφασισμένοι να κρατήσουμε το πάρκο στα χέρια μας.
Η ανοιχτή συνέλευση του πάρκου προτείνει και δημιουργεί νέες μορφές λειτουργίας ελεύθερων ανοιχτών χώρων. Είναι αλληλέγγυα σε κάθε εγχείρημα ατόμων και συλλογικοτήτων που αγωνίζεται και αντιστέκεται στα επιθετικά σχέδια εμπορευματικής εκμετάλλευσης και καταστολής κάθε ιδιωτικού και κρατικού μηχανισμού.
Αυτή η ιστορία μόλις άρχισε κι επιμένει να γράφεται στους δρόμους και στις γειτονιές.
Ανοιχτή συνέλευση πάρκου Ναυαρίνου, Ζ. Πηγής και Χ. Τρικούπη.
http://parkingparko.blogspot.com/2009/04/blog-post_05.html
Τετάρτη, 1 Απριλίου 2009
Όλοι στους δρόμους! Πανελλαδική απεργία, Πέμπτη 2-4
Καλέσματα:
http://mathites-genova.blogspot.com/
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17398
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17348
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17385
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17438
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article;_id=1012874
http://mathites-genova.blogspot.com/
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17398
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17348
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17385
http://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=17438
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article;_id=1012874
Τέρμα τα ψέματα! Συλλογική Κουζίνα - Δημιουργικές Αντιστάσεις
Μετά τα μαγειρέματα στο παρκάκι Κύπρου και Πατησίων, στον Άγιο Παντελεήμονα, στο αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της Ναυαρίνου λέμε επιτέλους να λειτουργήσουμε ως Συλλογική Κουζίνα
Μαζευόμαστε στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής και Ισαύρων) την Τετάρτη 1 Απριλίου από τις 17.00 μέχρι τις 20.00 για να μαγειρέψουμε και να φάμε όλοι μαζί.
Στόχος μας είναι οι συναντήσεις μας να γίνουν σταθερές και εβδομαδιαίες.
Δεν υπάρχει αντίτιμο παρά μόνο προαιρετική συνεισφορά.
Mail επικοινωνίας: sillogikikouzina@riseup.net
Συλλογική Κουζίνα - Δημιουργικές Αντιστάσεις
ΤΟ ΦΑΪ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ Η ΑΦΟΡΜΗ
Νόστιμη αυτονομία και αλλαγή ένα γεύμα την φορά.
ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΣΤΕΡΙ
Όχι μόνοι μας πια. Όλοι μαζί και συλλογικά. Ανταλλάσσουμε ιδέες, συνταγές, εμπειρίες και φαγητά για την πνευματική και όχι μόνο διατροφή μας.
Μαζί σχεδιάζουμε – προμηθευόμαστε τα συστατικά – μαγειρεύουμε – τρώμε.
Με τους φίλους μας, με τους συναγωνιστές μας, με όποιον θέλει.
ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
* Καλό φαγητό με άμεση θετική επίδραση στο πνεύμα και το σώμα.
* Αντι-ιεραρχική διαχείριση.
* Διάθεση δικτύωσης και κοινωνικοποίησης.
* Άρνηση προκαθορισμένων ρόλων στην κουζίνα και στο τραπέζι.
* Κάτι λίγο από όλους. Χωρίς αντίτιμο, χωρίς διαφοροποίηση παραγωγού και καταναλωτή, πρακτικής και θεωρητικής προσέγγισης.
* Ανοικτή συνέλευση όπου όλοι έχουν λόγο στις συνταγές, στα μενού, στα τραπέζια και στους τρόπους.
ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μετανάστες, γονείς, παιδιά, νέοι, γέροι, όλοι.
Αναμειγνύουμε, μπερδεύουμε, συνθέτουμε κουλτούρες, ανάγκες, κουβέντες, μυρωδιές, μπαχαρικά, γέλια, τεχνικές. Δίνουμε έμφαση στο μοίρασμα της δουλειάς και της χαράς που έχει η ενασχόληση με τη μαγειρική. Σχεδιάζουμε τραπέζια, κάνουμε γιορτές.
ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΛΑ
Η κουζίνα μας ενώνει.
Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, γνωριζόμαστε, τρώμε και πίνουμε. Μιλάμε για τα βιολογικά, τα φυτοφαγικά, τα πολιτικά της διατροφής, τα πρακτικά της ζωής.
Ανταλλάσσουμε ιδέες, τεχνικές γνώσεις.
Φτιάχνουμε κι άλλες κουζίνες. 1, 2, 1000 συλλογικές κουζίνες.
ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΣΕ ΒΡΑΣΜΟ
Στηρίζουμε καταλήψεις, δράσεις, εκδηλώσεις, κινήματα, ομάδες.
ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΣΙΓΟΒΡΑΣΕΙ
Φτιάχνουμε ένα δίκτυο προμηθευτών, μαγείρων, υποδομών και ομοτράπεζων που είναι πεινασμένοι για δράσεις και ανοικτοί σε διαφορετικές γεύσεις με ακόρεστη περιέργεια για νέες μαγειρικές απόπειρες.
ΣΕΡΒΙΡΟΥΜΕ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Μαθαίνουμε καλούς τρόπους με διαχρονικές αξίες.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΙΣΟΤΗΤΑ - ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ - ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ - ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Μαζευόμαστε στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής και Ισαύρων) την Τετάρτη 1 Απριλίου από τις 17.00 μέχρι τις 20.00 για να μαγειρέψουμε και να φάμε όλοι μαζί.
Στόχος μας είναι οι συναντήσεις μας να γίνουν σταθερές και εβδομαδιαίες.
Δεν υπάρχει αντίτιμο παρά μόνο προαιρετική συνεισφορά.
Mail επικοινωνίας: sillogikikouzina@riseup.net
Συλλογική Κουζίνα - Δημιουργικές Αντιστάσεις
ΤΟ ΦΑΪ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ Η ΑΦΟΡΜΗ
Νόστιμη αυτονομία και αλλαγή ένα γεύμα την φορά.
ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΣΤΕΡΙ
Όχι μόνοι μας πια. Όλοι μαζί και συλλογικά. Ανταλλάσσουμε ιδέες, συνταγές, εμπειρίες και φαγητά για την πνευματική και όχι μόνο διατροφή μας.
Μαζί σχεδιάζουμε – προμηθευόμαστε τα συστατικά – μαγειρεύουμε – τρώμε.
Με τους φίλους μας, με τους συναγωνιστές μας, με όποιον θέλει.
ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
* Καλό φαγητό με άμεση θετική επίδραση στο πνεύμα και το σώμα.
* Αντι-ιεραρχική διαχείριση.
* Διάθεση δικτύωσης και κοινωνικοποίησης.
* Άρνηση προκαθορισμένων ρόλων στην κουζίνα και στο τραπέζι.
* Κάτι λίγο από όλους. Χωρίς αντίτιμο, χωρίς διαφοροποίηση παραγωγού και καταναλωτή, πρακτικής και θεωρητικής προσέγγισης.
* Ανοικτή συνέλευση όπου όλοι έχουν λόγο στις συνταγές, στα μενού, στα τραπέζια και στους τρόπους.
ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μετανάστες, γονείς, παιδιά, νέοι, γέροι, όλοι.
Αναμειγνύουμε, μπερδεύουμε, συνθέτουμε κουλτούρες, ανάγκες, κουβέντες, μυρωδιές, μπαχαρικά, γέλια, τεχνικές. Δίνουμε έμφαση στο μοίρασμα της δουλειάς και της χαράς που έχει η ενασχόληση με τη μαγειρική. Σχεδιάζουμε τραπέζια, κάνουμε γιορτές.
ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΛΑ
Η κουζίνα μας ενώνει.
Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, γνωριζόμαστε, τρώμε και πίνουμε. Μιλάμε για τα βιολογικά, τα φυτοφαγικά, τα πολιτικά της διατροφής, τα πρακτικά της ζωής.
Ανταλλάσσουμε ιδέες, τεχνικές γνώσεις.
Φτιάχνουμε κι άλλες κουζίνες. 1, 2, 1000 συλλογικές κουζίνες.
ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΣΕ ΒΡΑΣΜΟ
Στηρίζουμε καταλήψεις, δράσεις, εκδηλώσεις, κινήματα, ομάδες.
ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΣΙΓΟΒΡΑΣΕΙ
Φτιάχνουμε ένα δίκτυο προμηθευτών, μαγείρων, υποδομών και ομοτράπεζων που είναι πεινασμένοι για δράσεις και ανοικτοί σε διαφορετικές γεύσεις με ακόρεστη περιέργεια για νέες μαγειρικές απόπειρες.
ΣΕΡΒΙΡΟΥΜΕ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Μαθαίνουμε καλούς τρόπους με διαχρονικές αξίες.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΙΣΟΤΗΤΑ - ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ - ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ - ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Τετάρτη, 1η Απριλίου: Ημέρα κουκουλοφορίας
1η Απρίλη,Ημέρα της Κουκούλας.Στις 6.30 στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου,με κουκούλες,μάσκες κλπ.ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!Ναι στην κουκούλα,όχι στο κουκούλωμα!
http://imeratiskoukoulas.blogspot.com/
Τρίτη, 31 Μαρτίου 2009
Κατάληψη της πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών
ΣΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ 31 ΜΑΡΤΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
* Για αλληλεγγύη στους/στις καταληψίες της πρυτανείας του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που απειλούνται με αντισυγκεντρώσεις και αστυνομική εισβολή, από τις πρυτανικές αρχές για την κίνηση αλληλεγγύης τους στν Κ. Κούνεβα και ενάντια στο δουλεμπορικό καθεστώς στις εργολαβίες των πανεπιστημίων.
* Για αλληλεγγύη στην κατάληψη Ματσάγγου στον Βόλο, που μετά από παραγγελία του τοπικού εισαγγελέα, απειλείται με αστυνομική εισβολή, με πρόσχημα έρευνα για εκρηκτικά και ναρκωτικά.
* Για αλληλεγγύη στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 στην Κυψέλη, που μετά από 21 χρόνια, με πρόσχημα το νόμο περί χρησικτησίας απειλείται με βίαιη εκκένωση.
* Για αλληλεγγύη στους υπόλοιπους , κατειλημμένους - αυτοοργανωμένους χώρους, την Villa Amalias, την Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, το στέκι Άνω Κάτω Πατησίων και το κτήμα Προποπούλου στην Αθήνα, την κατάληψη Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο Κρήτης, την κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά, την κατάληψη Παραρτήματος στην Πάτρα, την κατάληψ Αντιβίωση στα Γιάννενα, την κατάληψη Βύρωνος 3 στην Καβάλα και τις καταλήψεις ΥΦΑΝΕΤ, Terra Ingognitra, ΔΕΛΤΑ, Ορφανοτροφείου και Libertaria στην Θεσσαλονίκη, που στοχοποιούνται από την πρόσφατη παραγγελία του εισαγγελέα Αρείου Πάγου Σανιδά, για έρευνες στο εσωτερικό τους και σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους.
* Για αλληλεγγύη στους κατειλημμένους - αυτοοργανωμένους χώρους μέσα στις πανεπιστημιακές σχολές, που επίσης στοχοποιούνται από την παραγγελία Σανιδά για έλεγχο στο εσωτερικό τους και την επαπειλούμενη άρση του πανεπιστημιουακού ασύλου.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
και όσο για τα πρωθούμενα μέτρα ποινικοποίησης της "περιύβρισης αρχής" και της "κάλυψης προσώπου":
ΜΠΑΤΣΟΙ - ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ - ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ
Κατάληψη Πρυτανείας
* Για αλληλεγγύη στους/στις καταληψίες της πρυτανείας του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που απειλούνται με αντισυγκεντρώσεις και αστυνομική εισβολή, από τις πρυτανικές αρχές για την κίνηση αλληλεγγύης τους στν Κ. Κούνεβα και ενάντια στο δουλεμπορικό καθεστώς στις εργολαβίες των πανεπιστημίων.
* Για αλληλεγγύη στην κατάληψη Ματσάγγου στον Βόλο, που μετά από παραγγελία του τοπικού εισαγγελέα, απειλείται με αστυνομική εισβολή, με πρόσχημα έρευνα για εκρηκτικά και ναρκωτικά.
* Για αλληλεγγύη στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 στην Κυψέλη, που μετά από 21 χρόνια, με πρόσχημα το νόμο περί χρησικτησίας απειλείται με βίαιη εκκένωση.
* Για αλληλεγγύη στους υπόλοιπους , κατειλημμένους - αυτοοργανωμένους χώρους, την Villa Amalias, την Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, το στέκι Άνω Κάτω Πατησίων και το κτήμα Προποπούλου στην Αθήνα, την κατάληψη Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο Κρήτης, την κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά, την κατάληψη Παραρτήματος στην Πάτρα, την κατάληψ Αντιβίωση στα Γιάννενα, την κατάληψη Βύρωνος 3 στην Καβάλα και τις καταλήψεις ΥΦΑΝΕΤ, Terra Ingognitra, ΔΕΛΤΑ, Ορφανοτροφείου και Libertaria στην Θεσσαλονίκη, που στοχοποιούνται από την πρόσφατη παραγγελία του εισαγγελέα Αρείου Πάγου Σανιδά, για έρευνες στο εσωτερικό τους και σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους.
* Για αλληλεγγύη στους κατειλημμένους - αυτοοργανωμένους χώρους μέσα στις πανεπιστημιακές σχολές, που επίσης στοχοποιούνται από την παραγγελία Σανιδά για έλεγχο στο εσωτερικό τους και την επαπειλούμενη άρση του πανεπιστημιουακού ασύλου.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
και όσο για τα πρωθούμενα μέτρα ποινικοποίησης της "περιύβρισης αρχής" και της "κάλυψης προσώπου":
ΜΠΑΤΣΟΙ - ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ - ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ
Κατάληψη Πρυτανείας
Κατάληψη Πρυτανείας Παντείου Πανεπιστημίου
Aλληλεγγύη-Aντίσταση-Aξιοπρέπεια
Η επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο της Κωσταντίνας Κούνεβα στις 23/12, καθαρίστρια στον ΗΣΑΠ, μέσω της εταιρείας επινοικίασης εργαζομένων καθαρισμού ΟΙΚΟΜΕΤ, και γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, έφερε στην επιφάνεια με τον πιο βίαιο τρόπο τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας που βιώνουν οι περίπου 20.000 εργαζόμενοι/ες καθώς και το καθεστώς υπεργολαβιών σύμφωνα με το οποίο γίνεται ο καθαρισμός των δημοσίων κτιρίων και χώρων.
Και στα Πανεπιστήμια, ο καθαρισμός των κτιρίων δίνεται ως υπεργολαβία, σε ιδιωτικές εταιρείες που υπό το καθεστώς της εργοδοτικής τρομοκρατίας απασχολούν τις εργαζόμενες/ους με μισθούς πείνας, τις περισσότερες φορές χωρίς καθόλου ένσημα αντί για βαρέα και ανθυγιεινά όπως θα έπρεπε.
Από τις 17 Μάρτη η πρυτανεία του Α.Π.Θ. τελεί υπό κατάληψη στην κατεύθυνση της έμπρακτης αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα διεκδικώντας την άμεση πρόσληψη των εργαζόμενων στον καθαρισμό και τη φύλαξη από το ίδιο το πανεπιστήμιο.
Η δυναμική αυτή κίνηση φοιτητών και εργαζομένων, ενάντια στην μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την επισφάλεια και το καθεστώς επινοικίασης φοβίζει το πολιτικό προσωπικό της αγοράς και του κράτους. Γι’ αυτό και συσπειρώνεται το αντιδραστικό μπλοκ. Οι πρυτανικές αρχές του Α.Π.Θ. μαζί με όλο το συρφετό των καθηγητάδων, που στήριξαν το προηγούμενο διάστημα την αναθεώρηση του Α.16 και την εφαρμογή του νόμου-πλαισίου, χρησιμοποιούν τα πάντα φιλόξενα σ’ αυτούς Μ.Μ.Ε για να κραυγάσουν τρομουστερικά για το άσυλο, να θέσουν τελεσίγραφο στους καταληψίες και να καλέσουν σε αντισυγκέντρωση με σκοπό τον τερματισμό της κατάληψης.
Συντάσσουν τις φωνές τους με όλους τους φύλακες της τάξης και της ασφάλειας των αφεντικών, με τους μπάτσους και τον εισαγγελέα Σανιδά, που απειλούν πλέον άμεσα όλες τις καταλήψεις εντός και εκτός σχολών, κάθε αυτοοργανωμένο και ελεύθερο χώρο αντίστασης.
Οι απειλές τους δεν μπορούν να μας καταστείλουν. Αντίθετα δυναμώνουν την αλληλεγγύη μας προς το Α.Π.Θ. και προς όλες τις καταλήψεις και γεννούν νέες εστίες αντίστασης.
Στο Πάντειο, τον καθαρισμό των κτιρίων έχει αναλάβει η εταιρεία ΑΝΑΞ που απασχολεί 22 εργαζόμενες/ους η πλειοψηφία των οποίων δουλεύουν για 24Ε /6ωρο, ανασφάλιστοι και υπό την επιτήρηση του προυστάμενου-ρουφιάνου του αφεντικού.
Στο εμπορικό κέντρο πάντειο, η ‘δωρεάν σίτιση’ είναι ένα ακόμα μαγαζί μιας και η διαχείριση του εστιατορίου δεν γίνεται από το ίδιο το πανεπιστήμιο, αλλά έχει δοθεί με μειοδοτικό διαγωνισμό σε κερδοσκοπική εταιρία catering, η οποία για να μειώσει το κόστος και να αυξήσει τα κέρδη της, εξουθενώνει τους υπαλλήλους της και ρίχνει επικίνδυνα την ποιότητα του φαγητού.
Ο τεράστιος όγκος σημειώσεων που χρησιμοποιούμε δεν τυπώνεται μέσα στη σχολή από μόνιμους υπαλλήλους, αλλά έχει δοθεί με υπεργολαβία σε ιδιωτικό τυπογραφείο στο Μενίδι.
Η βιβλιοθήκη βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης με τους μισούς περίπου εργαζόμενους/ες να έχουν προσληφθεί με ολιγόμηνες συμβάσεις ενώ καλύπτουν πάγιες ανάγκες και να απειλούνται κάθε χρόνο με απόλυση.
Σ’ αυτούς που σκούζουν στα τηλεπαράθυρα πως μέσα στο άσυλο δραστηριοποιούνται ομάδες βίας, απαντάμε πως αυτές οι ομάδες μας είναι γνωστές. Είναι οι εργολάβοι και οι εταιρίες που καταπατούν όλα τα εργασιακά δικαιώματα και κερδοσκοπούν ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους/ες, αφού χαίρουν ασυλίας και μέσα στα πανεπιστήμια.
Καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του Παντείου, ενός πανεπιστημίου ρημαγμένου όπως είχε αποδειχθεί, από τις μίζες και τις ρεμούλες διαφόρων προσώπων με θεσμική εξουσία (πρυτανικής αρχής, καθηγητών κλπ.), ενάντια στην ελαστικοποίηση και τη μαύρη εργασία, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και τις εταιρίες υπεργολαβιών.
Ενάντια στο μεγάλο παζάρι των εργασιακών δικαιωμάτων που στήνεται εδώ μέσα με τους εργολάβους.
Οι απόψεις μας αυτές δεν αποτελούν έκφραση φιλανθρωπίας απέναντι στους ‘κακόμοιρους’ τους εργαζόμενους, ούτε μια πράξη ‘επαναστατικότητας’ εκ του ασφαλούς με την καβάτζα της οικογένειας. Δεν πηγάζουν από τον ξύλινο λόγο του στυλ ‘φοιτητές-εργατιά μια φωνή και μια γροθιά’. Είναι προϊόν της συνείδησης του γεγονότος πως στα χαμηλωμένα βλέμματα των καθαριστριών, βλέπουμε τον εαυτό μας σε λίγα χρόνια, αν όχι από τώρα. Συνείδησης του γεγονότος πως εμείς δε θα έχουμε διαφορετικό μέλλον , πως δε θα την βγάλουμε καθαρή, εμείς ατομικά. Πως αντίθετα με τις φαντασιώσεις που μας τρέφει ένα ολόκληρο σύστημα για το πανεπιστήμιο και μας μαύρα και ανασφάλιστα μας θέλουν να δουλεύουμε.
Μακριά από την επιθυμία να γίνουμε αφεντικά ή επιστήμονες-διαχειριστές των ζωών των άλλων, επιλέγουμε το βλέμμα των εργαζομένων, μεταναστών/στριών, των κρατούμενων, μαθητών/τριών να σταματήσει να είναι χαμηλωμένο.
Καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του παντείου ενάντια στην καταστολή και όλο το νέο πακέτο νόμων που στοχοποιεί τις καταλήψεις, την αυτοοργάνωση και την κοινωνική αντίσταση.
έξω οι εργολάβοι από τις σχολές
κανένας εργαζόμενος/η ενοικιαζόμενος, ανασφάλιστος, επισφαλής
αλληλεγγύη στην κατάληψη του Α.Π.Θ.
κάτω τα ξερά σας απ’ όλες τις καταλήψεις
κατάληψη πρυτανείας παντείου
Η επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο της Κωσταντίνας Κούνεβα στις 23/12, καθαρίστρια στον ΗΣΑΠ, μέσω της εταιρείας επινοικίασης εργαζομένων καθαρισμού ΟΙΚΟΜΕΤ, και γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, έφερε στην επιφάνεια με τον πιο βίαιο τρόπο τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας που βιώνουν οι περίπου 20.000 εργαζόμενοι/ες καθώς και το καθεστώς υπεργολαβιών σύμφωνα με το οποίο γίνεται ο καθαρισμός των δημοσίων κτιρίων και χώρων.
Και στα Πανεπιστήμια, ο καθαρισμός των κτιρίων δίνεται ως υπεργολαβία, σε ιδιωτικές εταιρείες που υπό το καθεστώς της εργοδοτικής τρομοκρατίας απασχολούν τις εργαζόμενες/ους με μισθούς πείνας, τις περισσότερες φορές χωρίς καθόλου ένσημα αντί για βαρέα και ανθυγιεινά όπως θα έπρεπε.
Από τις 17 Μάρτη η πρυτανεία του Α.Π.Θ. τελεί υπό κατάληψη στην κατεύθυνση της έμπρακτης αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα διεκδικώντας την άμεση πρόσληψη των εργαζόμενων στον καθαρισμό και τη φύλαξη από το ίδιο το πανεπιστήμιο.
Η δυναμική αυτή κίνηση φοιτητών και εργαζομένων, ενάντια στην μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την επισφάλεια και το καθεστώς επινοικίασης φοβίζει το πολιτικό προσωπικό της αγοράς και του κράτους. Γι’ αυτό και συσπειρώνεται το αντιδραστικό μπλοκ. Οι πρυτανικές αρχές του Α.Π.Θ. μαζί με όλο το συρφετό των καθηγητάδων, που στήριξαν το προηγούμενο διάστημα την αναθεώρηση του Α.16 και την εφαρμογή του νόμου-πλαισίου, χρησιμοποιούν τα πάντα φιλόξενα σ’ αυτούς Μ.Μ.Ε για να κραυγάσουν τρομουστερικά για το άσυλο, να θέσουν τελεσίγραφο στους καταληψίες και να καλέσουν σε αντισυγκέντρωση με σκοπό τον τερματισμό της κατάληψης.
Συντάσσουν τις φωνές τους με όλους τους φύλακες της τάξης και της ασφάλειας των αφεντικών, με τους μπάτσους και τον εισαγγελέα Σανιδά, που απειλούν πλέον άμεσα όλες τις καταλήψεις εντός και εκτός σχολών, κάθε αυτοοργανωμένο και ελεύθερο χώρο αντίστασης.
Οι απειλές τους δεν μπορούν να μας καταστείλουν. Αντίθετα δυναμώνουν την αλληλεγγύη μας προς το Α.Π.Θ. και προς όλες τις καταλήψεις και γεννούν νέες εστίες αντίστασης.
Στο Πάντειο, τον καθαρισμό των κτιρίων έχει αναλάβει η εταιρεία ΑΝΑΞ που απασχολεί 22 εργαζόμενες/ους η πλειοψηφία των οποίων δουλεύουν για 24Ε /6ωρο, ανασφάλιστοι και υπό την επιτήρηση του προυστάμενου-ρουφιάνου του αφεντικού.
Στο εμπορικό κέντρο πάντειο, η ‘δωρεάν σίτιση’ είναι ένα ακόμα μαγαζί μιας και η διαχείριση του εστιατορίου δεν γίνεται από το ίδιο το πανεπιστήμιο, αλλά έχει δοθεί με μειοδοτικό διαγωνισμό σε κερδοσκοπική εταιρία catering, η οποία για να μειώσει το κόστος και να αυξήσει τα κέρδη της, εξουθενώνει τους υπαλλήλους της και ρίχνει επικίνδυνα την ποιότητα του φαγητού.
Ο τεράστιος όγκος σημειώσεων που χρησιμοποιούμε δεν τυπώνεται μέσα στη σχολή από μόνιμους υπαλλήλους, αλλά έχει δοθεί με υπεργολαβία σε ιδιωτικό τυπογραφείο στο Μενίδι.
Η βιβλιοθήκη βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης με τους μισούς περίπου εργαζόμενους/ες να έχουν προσληφθεί με ολιγόμηνες συμβάσεις ενώ καλύπτουν πάγιες ανάγκες και να απειλούνται κάθε χρόνο με απόλυση.
Σ’ αυτούς που σκούζουν στα τηλεπαράθυρα πως μέσα στο άσυλο δραστηριοποιούνται ομάδες βίας, απαντάμε πως αυτές οι ομάδες μας είναι γνωστές. Είναι οι εργολάβοι και οι εταιρίες που καταπατούν όλα τα εργασιακά δικαιώματα και κερδοσκοπούν ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους/ες, αφού χαίρουν ασυλίας και μέσα στα πανεπιστήμια.
Καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του Παντείου, ενός πανεπιστημίου ρημαγμένου όπως είχε αποδειχθεί, από τις μίζες και τις ρεμούλες διαφόρων προσώπων με θεσμική εξουσία (πρυτανικής αρχής, καθηγητών κλπ.), ενάντια στην ελαστικοποίηση και τη μαύρη εργασία, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και τις εταιρίες υπεργολαβιών.
Ενάντια στο μεγάλο παζάρι των εργασιακών δικαιωμάτων που στήνεται εδώ μέσα με τους εργολάβους.
Οι απόψεις μας αυτές δεν αποτελούν έκφραση φιλανθρωπίας απέναντι στους ‘κακόμοιρους’ τους εργαζόμενους, ούτε μια πράξη ‘επαναστατικότητας’ εκ του ασφαλούς με την καβάτζα της οικογένειας. Δεν πηγάζουν από τον ξύλινο λόγο του στυλ ‘φοιτητές-εργατιά μια φωνή και μια γροθιά’. Είναι προϊόν της συνείδησης του γεγονότος πως στα χαμηλωμένα βλέμματα των καθαριστριών, βλέπουμε τον εαυτό μας σε λίγα χρόνια, αν όχι από τώρα. Συνείδησης του γεγονότος πως εμείς δε θα έχουμε διαφορετικό μέλλον , πως δε θα την βγάλουμε καθαρή, εμείς ατομικά. Πως αντίθετα με τις φαντασιώσεις που μας τρέφει ένα ολόκληρο σύστημα για το πανεπιστήμιο και μας μαύρα και ανασφάλιστα μας θέλουν να δουλεύουμε.
Μακριά από την επιθυμία να γίνουμε αφεντικά ή επιστήμονες-διαχειριστές των ζωών των άλλων, επιλέγουμε το βλέμμα των εργαζομένων, μεταναστών/στριών, των κρατούμενων, μαθητών/τριών να σταματήσει να είναι χαμηλωμένο.
Καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του παντείου ενάντια στην καταστολή και όλο το νέο πακέτο νόμων που στοχοποιεί τις καταλήψεις, την αυτοοργάνωση και την κοινωνική αντίσταση.
έξω οι εργολάβοι από τις σχολές
κανένας εργαζόμενος/η ενοικιαζόμενος, ανασφάλιστος, επισφαλής
αλληλεγγύη στην κατάληψη του Α.Π.Θ.
κάτω τα ξερά σας απ’ όλες τις καταλήψεις
κατάληψη πρυτανείας παντείου
Δευτέρα, 30 Μαρτίου 2009
Ρέκβιεμ για πολλά δέντρα και ιστορίες υποκρισίας. Οι όψιμες «οικολογικές ευαισθησίες» του δημάρχου της Αθήνας
Ένα συλλογικό κείμενο με αφορμή τις εικαστικές παρεμβάσεις για το περιβάλλον που διοργανώνει ο Δήμος Αθηναίων στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Μελίνα: δύο παράλληλες ομαδικές εκθέσεις με τίτλους «Σημειώσεις για ένα Δέντρο» και «Ιστορίες Ανακύκλωσης» (από τις 17 Μαρτίου έως τις 10 Απριλίου 2009).
Δεν μας προκαλεί κατάπληξη ότι ο δήμαρχος της Αθήνας θεωρεί αβίαστα απολύτως φυσικό να στήνει έναν πολύμορφο μηχανισμό προπαγάνδας και συγκάλυψης προκειμένου να πείσει τους πολίτες-θεατές για την «οικολογική ευαισθησία» του. Είναι η γνωστή μέθοδος που χρησιμοποιούν όλοι οι εκπρόσωποι των μηχανισμών της εξουσίας ή μάλλον η μέθοδος δια της οποίας προσπαθεί να νομιμοποιήσει τους μηχανισμούς της η ίδια η εξουσία.
Ο δήμαρχος επιμένει με θρασύ τρόπο να διαφημίζει την «ευαισθησία» του ενώ στην πραγματικότητα, με την πολιτική και τις αποφάσεις του, εκτός των άλλων λεηλατεί κυριολεκτικά τις ελάχιστες εναπομείνασες εστίες πράσινου μέσα στον «σκληρό πυρήνα» των κεντρικών συνοικιών της Αθήνας. Εκχωρεί με θολές διαδικασίες τον δημόσιο χώρο στα ιδιωτικά συμφέροντα, θυσιάζοντας το κοινό όφελος στο βωμό της «ανάπτυξης» και του κέρδους. Στο όνομα της «προόδου» και του «εκσυγχρονισμού προσπαθεί να επιβάλλει το νέο-φιλελεύθερο μοντέλο αστικοποίησης, με κύρια χαρακτηριστικά τον αστυνομικό έλεγχο του δημόσιου χώρου, την καταστολή, τον εγκλεισμό των κατοίκων σε συνοικίες-φρούρια, την εγκατάλειψη και υποβάθμιση των κοινωνικών λειτουργιών της πόλης αλλά και ολόκληρων περιοχών και την άκρατη εμπορευματοποίηση των χρήσεων σε συγκεκριμένες περιοχές «υψηλής αποδοτικότητας». Ο Ελαιώνας και η ισοπέδωση του πάρκου «Λέλας Καραγιάννη» στη συμβολή των οδών Κύπρου & Πατησίων είναι τα πιο πρόσφατα κραυγαλέα παραδείγματα των ποικίλων μορφών που μπορεί να πάρει αυτή η καταφανώς αντιλαϊκή και καταστροφική πολιτική της δημοτικής εξουσίας.
Πέρα από την αναμενόμενη προπαγάνδα μέσω των απολύτως εξαρτημένων από το κράτος και το κεφάλαιο μμε, ο δήμαρχος χρησιμοποιεί πλέον και πιο «εκλεπτυσμένες» τεχνικές για να αναδείξει το περίλαμπρο «έργο» του. Προς επιβεβαίωση των «υψηλών κινήτρων» και των «αγαθών προθέσεών» του, διοργάνωσε δύο ομαδικές εικαστικές εκθέσεις με θέμα το περιβάλλον, στις οποίες συμμετέχουν περισσότεροι από 100 καλλιτέχνες(!). Δεν είναι η πρώτη (και αναπόφευκτα μάλλον ούτε η τελευταία) φορά που η τέχνη γίνεται το πέπλο της εξουσίας, καλύπτοντας τις πομπές της και εξωραΐζοντας τη δυσμορφία της. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων αυτής της συμβιωτικής σχέσης, τόσο μάλιστα που αναρωτιέται κανείς ως ποιο βαθμό η τέχνη μπορεί να γίνεται ελιξίριο ζωής για την εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο, ο δήμαρχος δεν πρωτοτυπεί όταν επικαλείται πομπωδώς την τέχνη ως άλλοθι της «οικολογικής ευαισθησίας» του. Με αυτή την απροκάλυπτα προκλητική απόπειρα εξωραϊσμού της καταστροφικής του πρακτικής (δεν πρόκειται να ξεχάσουμε τα 45 δέντρα που ξερίζωσε στο πάρκο «Λέλας Καραγιάννη»!) ο δήμαρχος μεθοδεύει όπως μπορεί την συγκάλυψη των πραγματικών του προθέσεων, του «οράματός» του για την πόλη και τις γειτονιές μας.
Περί της αναίσχυντης υποκρισίας του, είναι άκρως αποκαλυπτικά τα όσα γράφει ο ίδιος στο προλογικό του σημείωμα στον κατάλογο που συνοδεύει τις εν λόγω εκθέσεις:
«“Πάρε μαζί σου το παιδί που είδε το φως κάτω από τα φύλλα εκείνου του πλατάνου και μάθε του να μελετά τα δέντρα”. Η παραίνεση του μεγάλου μας ποιητή Γ. Σεφέρη, γίνεται για εμάς στο Δήμο της Αθήνας επιταγή ζωής. Το δέντρο ανεξάντλητο σύμβολο έμπνευσης μας δένει με τη φύση μέσα από το αέναο γαϊτανάκι της ίδιας της ζωής. Οι ρίζες που απομυζούν την εμπειρία του παρελθόντος, δίνουν τροφή στα βλαστάρια του παρόντος και εξασφαλίζουν τη βεβαιότητα της ελπίδας των μελλοντικών καρπών. Έτσι με τις παράλληλες εκθέσεις “Σημειώσεις για ένα δέντρο” και “Ιστορίες Ανακύκλωσης” και μέσα από τα μάτια 100 νέων και διακεκριμένων εικαστικών καλλιτεχνών, ιστορούμε την αγάπη μας για το περιβάλλον, προκρίνουμε την υπευθυνότητα τον απόλυτο σύμβουλο για την εξασφάλιση οικολογικής ισορροπίας και προτείνουμε την ανακύκλωση ως συνεπή στάση ζωής».
Τα σχόλια προφανώς περιττεύουν όταν ο οίστρος της εξουσίας αυτοεκτίθεται και αποκαλύπτεται εν τέλει ολόγυμνος μέσα στο ψεύδος.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, ο δήμαρχος βρίσκει εύκολα πρόθυμους συμμάχους από το χώρο της τέχνης, καλλιτέχνες δηλαδή που παραβλέπουν, συγγνωστά ή ασύγγνωστα λίγο ενδιαφέρει, την ατομική τους ευθύνη. Προφανώς όμως δεν αντιλαμβάνεται πόσο γελοία είναι η απόπειρά του να χρησιμοποιήσει την τέχνη ως άλλοθι, στη συγκεκριμένη περίπτωση οικολογικό, για να νομιμοποιήσει τις συνέπειες μιας αντι-οικολογικής –και όχι μόνο– πολιτικής. Και είναι γελοία όχι γιατί δεν είναι συναφής με τα ήθη της εξουσίας και τις πλέον σύγχρονες πολιτικές τακτικές, αλλά διότι αποτελεί συνάμα επισήμανση του τεράστιου χάσματος που χωρίζει τις διακηρύξεις από τις πράξεις. Η ανακολουθία λόγων και έργων εκθέτει ανεπανόρθωτα τον δήμαρχο, ο οποίος επιχειρεί, μάταια εν προκειμένω, να αμβλύνει τη δυσαρέσκεια και να καταστείλει τις δικαιολογημένες αντιδράσεις μας στην καταστροφική πολιτική του και την ευρύτερη προσπάθεια της εξουσίας να μας χειραγωγήσει.
Η δική μας απάντηση σε αυτή την επίθεση, όσο συγκαλυμμένα κι αν εκδηλώνεται, είναι η ανυποχώρητη και αδιαπραγμάτευτη απόφασή μας να υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο το δικαίωμά μας στην πόλη. Οι συλλογικές διαδικασίες που είναι σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή σε πολλές γειτονιές της Αθήνας, αλλά και άλλων πόλεων, διεκδικούν δυναμικά την ενεργή συμμετοχή στη διαμόρφωση ενός άλλου μοντέλου οργάνωσης της ζωής μας.
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 30-3, 17.00
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
