Ik had het er laatst met Gr.R. over dat 'we' het niet vreemd vinden als een klassiek stuk zoals een opera of symfonie opnieuw opgenomen wordt, maar wanneer er een rockopera of gewoon een los nummer door een artiest opgenomen we al snel een beetje argwanend er tegen aan kijken. Dat we er op kwamen was niet zo raar, want ik zat te luisteren naar A Tribute To The Lamb Lies Down On Broadway dat door de gelegenheidsformatie Rewiring Genesis opgenomen is. En die versie is best verrassend (en) goed. Het project is vooral een 1-2-tje tussen producer Mark Hornby en zanger/drummer Nick D'Virgilio van Spock's Beard, die van jongs af aan fan is van Genesis en voor Calling All Stations al eens 'echt' op de drumstoel zat toen Phil Collins eruit gestapt was. Het aardige aan Rewiring Genesis' versie is dat de band niet gekozen heeft voor een klakkeloze kopie. Verrassend is bijvoorbeeld dat de twee ervoor gekozen hebben om bij de opnames in Nashville een heel peloton blazers (luister maar eens naar "Counting Up Time" op MySpace open strijkers de studio in te halen. Het geeft een lekkere frisse wending aan de oorspronkelijk uit 1974 stammende Genesis dubbelaar. Oké, Nick is geen Peter Gabriel, maar er zijn maar weinig zangers die zijn schoenen wel zouden kunnen vullen. Toch slaat Nick allesbehalve een modderfiguur, maar wie hem de afgelopen jaren aan het werk gezien heeft als frontman van Spock's Beard zal dat niet verrassen. En als in bijvoorbeeld "Cuckoo Cocoon" Nick zelf een tweede stem toevoegt ga je bijna het origineel vergeten. Erg knap en smaakvol gedaan, deze hommage.

I'll miss the playgrounds and the animals and digging up worms. MGMT houdt van wormen. Wij vandaag ook en besluiten er een paar voor ze mee te nemen. In het park bootsen we de regen na met onze voeten. Maar de wormen laten zich niet zien. Alleen een agent kijkt ons verbaasd na. Met een emmer vol aarde, hoogstwaarschijnlijk zonder wormen, stappen we de Melkweg binnen waar MGMT vanavond optreedt. De vrouw die ons ophaalt meldt dat Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser een beetje ziek zijn. Dit blijkt meteen als we Andrew half slapend op een tafeltje aantreffen. Hij schrikt op. Ben komt sloffend binnen. Met een klap zetten we de emmer op tafel. Als eerste steken ze hun neuzen boven de aarde en ruiken. ‘Geen wormen?’ vraagt Andrew een beetje teleurgesteld. We hebben ons best voor ze gedaan.

Dankzij de internetnieuwsbrief van een plaatselijke platenboer, waar dit album in een top zoveel gezet was, besloot ik om toch maar eens te gaan luisteren naar Damn Right Rebel Proud van Hank Williams III, de zoon van Hank Williams Jr. en de kleinzoon van Hank Williams. Dat het country-DNA in de familie gebleven was dat wist ik wel, maar of de genen zuiver waren gebleven bij Hank Williams III wist ik niet. Ik moet zeggen dat ik meteen geboeid was door zijn zogenaamde hellbilly-country. De twang is uiteraard aanwezig, maar wel van een heerlijk opgefokte soort die vaak ver afstaat van de brave Nashville-sound. En als dit niet door de muziek komt dan is het wel door de onderwerpen als drank en drugs in de teksten. Hank Williams III zal nooit de braafste jongen van de klas geweest zijn en de ideale Amerikaanse schoonzoon lijkt hij me ook niet. Hij lijkt me een typisch gevalletje 'outlaw'. Ik was echter verbaasd toen ik vernam dat hij met een (mogelijk dronken) live-optreden het McCain-Palin-kamp ondersteund heeft. Een grotere anti-reclame lijkt me er niet voor een brave rechtse Christelijk staat. Het verkiezingsresultaat sprak boekdelen. Maar ondanks dit optreden blijft fier overeind staan dat Damn Right Rebel Proud een geweldige plaat is, van een man die het stokje in de familie overnam en het country-genre aan de volgende generatie doorgeeft. Pas wel op dat je de ongecensureerde versie koopt. Er is ook een gekuiste versie met piepjes op de nodige plekken, waarschijnlijk voor de Christelijke Amerikaanse markt.

Het jaar is 1969 en ergens in een studio in de buurt van Los Angeles is ene Robert J. Ott liedjes aan het opnemen. Hij weet zich gesteund door vier meer dan bekwame sessiemuzikanten met c.v.'s die bol staan van hele grote namen (Elvis, The Doors). De sessies leveren een album op dat door een kleine platenmaatschappij wordt uitgebracht. Een gebrek aan promotiebudget zorgt ervoor dat de plaat slecht verkrijgbaar is. Darius, zoals Robert J. Ott zichzelf noemt, verdwijnt uit het zicht en hoewel hij nog een paar pogingen waagt, lijkt zijn carrière over nog voor het goed en wel begonnen is. Tot Robert J. Ott een Duitser ontmoet die de inmiddels legendarisch geworden plaat uit wil brengen op zijn label World in Sound. Op dit moment draait in mijn cd-speler deze rerelease van de tien oorspronkelijke nummers, aangevuld met drie bonustracks. Wat we horen zijn psychedelische tracks, zwaar leunend op de folkrock van dat moment, maar gezongen door iemand die erg van soul lijkt te houden. Darius' stemgeluid is soms erg glad, maar wel steeds vol power. Hier en daar lijkt zijn muziek een voorafschaduwing van de glamrock die een paar jaar later de kop op zou steken. De mysterieuze status die Darius had verliest wel wat van z'n glans. Hoewel een prima plaat, is het niet het meesterwerk dat sommigen meenden te horen.

Hmm, da's raar, ik zit naar de dvd The Who At Kilburn 1979 te bekijken en loop een paar keer naar mijn cheap-ass dvd-speler om er een ram op te geven. Het beeld schokt namelijk als de tering bij het bekijken van die dvd en het leek me niet meer dan logisch dat dat eerder lag aan mijn dvd-speler dan aan de dvd. Maar een controlerun op zowel laptop als pc levert hetzelfde probleem op. Het beeld van mijn recensie-exemplaar is flink verrot, het geluid is gelukkig wel redelijk in orde (al is is er wel een dikke dip in het volume na kraker "Baba O'Riley". Ik hoop maar dat het beeld van de exemplaren die in de schappen belanden wel oké zijn. Ik denk namelijk dat er flink wat fans zitten te wachten op deze dvd. De beelden zijn opgenomen in 1977 en de gig was niet alleen het eerste optreden na een sabbatical van een jaar, het was ook een de laatste optredens voordat Keith Moon stierf aan een overdosis (bizar is dat 'ie bij het aankondigen van "Behind Blue Eyes"zegt dat'ie even backstage gaat OD-en en in een paar minuten terug zal komen op het podium…). Bovendien had regisseur Jeff Stein flink uitgepakt met camera's en geluid. Helaas bleek de band volgens de overlevering maar matig in vorm en belandden de tapes voor dertig jaar in de kluis. Nu kunnen we dat dus zelf verifiëren. Ik kan de band maar deels gelijk geven dat ze deze opnamen op de plank lieten liggen. Ik heb inderdaad wel eens betere livebeelden gezien van The Who, maar aan de uitvoeringen zelf mankeert natuurlijk weinig. Het oog een beetje als een eerste voetbal oefenwedstrijd na een lange zomerstop, iedereen maakt zijn foutjes, maar het talent is onmiskenbaar volop aanwezig en naarmate de show vordert begint de band soepeler te ogen. Veel soepeler speelt de band op de bonus-dvd. Deze uit 1969 stammende opnamen gemaakt in het London Coliseum zijn cinematografisch misschien minder interessant en het geluid is niet super, de band is duidelijk wel veel beter in vorm. De "Pinball Wizzard"-uivoering in Londen spettert veel meer dan de 1977-uitvoering. En niet alleen muzikaal gezien: hilarisch is het begin als Pete Townshend de miniopera A Quick One While He's Away probeert in te leiden en lolbroek Keith Moon de draak met hem steekt.

Terwijl File Under-collega Joice in haar stukje over Love Is Overtaking Me van Arthur Russell, DubbelMono en mij verkapt een compliment geeft dat wij het meest zinnig iets over singer-songwriters kunnen zeggen, bedenk ik me net dat ik weer eens iets gemist heb in dit genre. Jesse Malin is een naam die ik al wel jaren ken en waar ik positieve verhalen over zijn optredens gehoord heb, maar waar ik muzikaal blanco tegenover sta. Tot nu, want zijn laatste album Mercury Retrograde werd mij toegestuurd. En ik word geacht iets zinnigs over dit album te zeggen. Ik zal het eerst maar even bij de feiten houden. Malin (1968) besloot in december 2007 opnames te maken tijdens twee optredens in de Mercury Lounge in zijn thuisbasis New York, een zogeheten kerstconcert. Dertien liedjes worden op Mercury Retorgrade aangeboden, waarvan er slecht twee eerder verschenen in een live-versie op het andere Malin live-album Messed Up Here Tonight (2003). Malin wil terug naar de basis van het ontstaan van al die liedjes, alsof je ze thuis schreef met slechts je katten om je heen. Toch krijgt hij op het podium hulp van negen andere muzikanten, maar dat gaat ongemerkt aan me voorbij. Mercury Retrograde klinkt puur, opgeleukt met korte verhalen van Malin die er gelukkig niet uitgeknipt zijn. Mercury Retorgrade is wat mij betreft dan ook een relaxte plaat waarvan ik graag bij de opnames was geweest. De tracks worden aangevuld met vijf niet eerder op een album verschenen studio-opnames waaronder het prachtige kerstlied “Fairytale of New York” (bekend van The Pogues). Malin is iets voor liefhebbers van Ryan Adams (met wie hij eerder samenwerkte) of Neil Young (wiens “Helpless”wordt gecoverd). Een prima plaat voor onder de kerstboom 2008. Vreemd is wel dat er in Amerika een andere versie verschenen is met drie andere concertliedjes, maar zonder de vijf studiotracks.

Objectiviteit is onmogelijk in kunstrecensies, maar soms is 't verleidelijk een poging te wagen. Binnen een halve luisterbeurt hoor je 't al: Mt. Wilson Repeater's ongetitelde album overleeft niet zonder context. Als de muzikant hierachter een nobody was en deze collectie als demo had opgestuurd was ie nooit door Chemikal Underground uitgebracht. Mt. Wilson Repeater teert dus op prestaties uit 't verleden. Achter dit pseudoniem gaat dan ook Jim Putnam schuil, bandleider van slowcoregroep Radar Bros. én bezitter van een beroemde achternaam bij audiofielen. Z'n pa Bill geldt als de grondlegger van het moderne opnemen. Zo was hij bijvoorbeeld de eerste die een zangeres haar vocalen liet dubbelen. Zelfs Chemikal Underground vertelt uitgebreid over de daden van pa, wat toch een beetje sneu is voor Jim. Zijn album is dan ook niet meer dan sympathiek achtergrondgereutel. IJle vocalen en synthesizers, rustige akoestische gitaren. "Island in the Sun" heeft een verdraaid catchy melodie, die richting Radiohead gaat. Jim is een goed fluiter, wat hij daar en op anderen momenten demonstreert. "Pencils/Pens" is een wat pittiger nummer, ergens tussen Zea en Beck. Ook heel jaren '90 is "The Conversation" een slomer dan sloom slaapliedje dat zo op Grandaddy's Under The Western Freeway zou passen. Verslavend stroperig, maar tegelijkertijd ook wat suf. Het klinkt allemaal als een klok, maar dat is geen kunst meer dankzij, ach, laat maar.

Drums zijn leuk! Op een of andere manier ben ik nogal drumgefixeerd, een drumpartij kan voor mij een nummer maken of breken. En dan hou ik voornamelijk van die net even offbeat drumslagen, een onvoorspelbare snaarslag kan mijn dag helemaal maken. Je hoort dit soort drumpartijtjes veel in de Britpop, vandaar waarschijnlijk dat ik er een groot fan van ben. Maar ze zijn niet alleen weggelegd voor dat genre, want deze Say Hi (voorheen Say Hi To Your Mom) uit Seattle kan er ook wat van, al praten we hier niet over drums maar over een drumcomputer. Dit lo-fi, soms dromerige maar altijd dansbare bandje bestaat voornamelijk uit Eric Elbogen (klinkt nogal Nederlands) met zijn synthesizers en drumcomputers. Bij optredens wordt hij bijgestaan door twee vrienden. Het is alweer zijn vijfde studioalbum en ik vind het nu al jammer dat dit het eerste album is dat ik van hem hoor. Zijn relaxte, soms tegen het valse aan, stem gaat lekker samen met de drumgedreven elektronische muziek. The Wishes and the Glitch is geen hitalbum, maar er zullen vast genoeg liefhebbers zijn die dit kunnen waarderen. Een beetje een mix van de muziek van Stateless en Union Of Knives in combinatie met de stem van Merry Pierce (Jarno Volman).

Of het allemaal wel goed gaat komen met de populariteit van de zuchtmeisjes in Nederland valt nog te bezien. Aan de onlangs verschenen tweede verzameling Filles Fragiles en de lovende recensies plus itempje bij De Wereld Draait Door die daarop volgden, zal het niet liggen. De opkomst bij de zuchtavond in de Leidse Schouwburg die ik bezocht, was echter ronduit teleurstellend. Onterecht, zeer onterecht. Hoewel Guuzbourg en Giph met hun leuk bedoelde presentatie ervoor moeten waken dat ze niet juist het gevoel versterken dat het om niets meer dan een curiositeitje zou gaan.

Zo was het inventieve afsluitende optreden van Françoiz Breut en haar kompaan Boris Gronemberger niets minder dan adembenend. Verre van een curiositeit. De in Brussel woonachtige Française was met haar unieke combinatie van chanson, Calexicoaanse woestijnmuziek en een vleugje postrock reeds verantwoordelijk voor een van mijn favoriete albums van 2005. Aan het eind van de zuchtavond wist ik mijn hand te leggen op haar nieuwe release À L'Aveuglette. De keuzes om dit maal louter eigen composities uit te werken (samen met Gronemberger en Luc Rambo) en dat vleugje postrock eens wat verder uit te diepen, pakken zeer positief uit. Het album ademt een sfeer uit welke lijkt te zijn gebaseerd op haar woonplaats; Brussel als hoofdstad van een land dat niet meer lijkt te bestaan en Brussel als middelpunt van het Europa dat nog niet is. Het levert pareltjes op zoals het voortjagende, aan Tortoise refererende "Les Jeunes Pousses" en het van een dreigende, onbestemde onderlaag voorziene "Dunkerque". De plek in de jaarlijst van ondergetekende is wederom gereserveerd.

De stap naar de volgende zuchtdame is dankzij de Calexico-connectie snel gezet. Marianne Dissard kwamen we eerder tegen in haar rol van femme fatale op hun "The Ballad of Cable Hogue". Een rol waar Breut live een aantal keer invulling aan gaf. Daar houdt de vergelijking niet op. Muzikaal gezien heef L'Entredeux namelijk erg veel weg van Breut's Vingt à Trente Mille Jours. Niet zo gek als je bedenkt dat beide albums zijn opgenomen in Craig Schumacher's Wavelab Studio in Tuscon, Arizona. Juist ja: de thuishaven van Joey Burns en consorten. Ondanks het feit dat Burns naast de productie ook nog eens meeschreef aan een leeuwendeel het album, klinkt het eindresultaat niet als een Calexico zijproject. Daarvoor is Dissard's inbreng met haar kenmerkende, laagzwoele zuchtvocalen te evident aanwezig. De referenties naar Gainsbourg en Morricone zijn - uiteraard - nooit ver weg en met het clichématige goed glas wijn in de hand is het ook hier volop genieten geblazen.

Tweevoudig Grote Prijs-winnares Leine verraste - mij althans - op Filles Fragiles #2 met een fraaie, zanggezuchte - of is het zuchtgezongen? - bossa. Op haar eerste volwaardige album Truth Be Told is geen enkel Franstalig nummer te vinden. Niet dat dit iets uitmaakt hoor. Leine bewijst met haar (ver)frisse(nde) jazzy stijl namelijk eens te meer dat ze een volledig uniek singersongtalent is. In al haar eigenzinnigheid is ze een welkome aanvulling op het Nederlandse zangeressenlandschap vol Ilse DeLanges, Stevie Anns en Miss Montreals. Toegankelijk maar prikkelend genoeg om nergens in kabbeljazz-behang te vervallen. Om de een of andere reden doet het sfeertje van het album me aan de laatste twee albums van Emiliana Torinni denken. Ook een dame die niet voor een gat te vangen is. Truth Be Told getuigd boven alles van lef. Want het is niet gemakkelijk om net dat beetje anders te durven klinken. Of zoals ze zelf zo fraai Kermit citeert: 'It's Not Easy Being Green.'

Shadrane is een band van de Franse toetsenist Vivien Lalu en de Nederlandse gitarist Joop Wolters. Daarnaast is er nog een indrukwekkend lijstje gastmuzikanten: de Bissonette-broertjes (o.a. Vai, Satriani, David Lee Roth), Virgil Donati (Devil's Slingshot, Soul SirkUS) en zanger Göran Edman (Malmsteen, Ayreon) - een van de vier zangers. Lalu is inmiddels zo lang bezig dat er een indrukwekkende lijst ex-projectleden is, maar het is dan toch eindelijk gelukt een album af te ronden. Helaas is maar al te goed te horen dat het lang heeft geduurd: Temporal bevat teveel verschillende stijlen om nog geloofwaardig te zijn. Ze presenteren zich als progmetal en zeker bij het begin is dat niet vreemd. Ze klinken daar namelijk regelmatig als Pain Of Salvation. Maar verderop is plots sprookjesmetal ("Betrayal") of powermetal ("Morpheus") te horen, "Consider It" (waar ken ik dat intro toch van?) is een eighties-AOR-track en "Babies in the bath" is een fraai Vaiaanse instrumental. De muzikanten zijn allemaal prima, maar een geheel wordt het nergens en dat breekt dit album op. Soms wordt zelfs binnen een song geswitcht van prog naar AOR ("She Writes") en dat is mij - liefhebber van beide genres - al te gortig, laat staan hen die eigenlijk al maar een van de twee trekken. Met name het gitaarwerk van Wolters is soms om van te smullen, maar het verzandt in de onevenwichtigheid van het materiaal. Individuele tracks zijn dik de moeite waard, het geheel.... is er niet.